Things we hide from the light is het tweede boek in de Konckemout-serie van Lucy Score. Onze recensie van Things we never got over – het eerste boek – kan je hier lezen.
In Things we hide from the light volgen we de politiecommissaris Nash. Hij staat bekend om twee dingen: een echte good guy en in uniform nog knapper dan hij al is. De twee kogels die hij een tijdje terug in zijn lichaam kreeg, hebben een flinke deuk in zijn zelfvertrouwen gebracht. Hij kampt sindsdien met paniekaanvallen en nachtmerries. Dat houdt hij natuurlijk verborgen voor iedereen, alleen zijn buurvrouw en oude bekende, Lina, ziet de echte Nash.
Lina wil zo snel mogelijk weer uit Knockemout vertrekken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker als Nash en Lina plotseling op elkaar aangewezen zijn…
De hoofdpersonages Nash en Lina hebben beide een stoere kant, maar ze zijn niet bang om hun kwetsbaarheid aan elkaar te tonen. Hun relatie is een spel van aantrekken en afstoten, gedurende het hele boek. Nash droomt er al lang van om een ring om iemands vinger te doen, terwijl Nina zichzelf alles behalve als relatiemateriaal beschouwt. De twee hebben beiden een achtergrondverhaal dat ook bij beide personages goed uitgewerkt is. De twee maken dan ook een hele evolutie mee doorheen het boek.
Helaas is het verhaal van Nash en Lina niet zo memorabel als ik had gedacht dat het zou zijn. Het begin voelde zelfs heel erg cringe aan voor mij. Misschien kwam dat door de vertaling? Ik kan mijn vinger er niet meteen op leggen, maar ik heb wel meermaals gedacht ‘wie zegt dit nu?’ en dan met mijn ogen gerold… Ik vond het ook een beetje té veel gefocust op hoe geil ze van elkaar werden als ze bij elkaar in de buurt waren. Het is een slowburn, maar een beetje te veel insta-liefde en lustgedreven. Bovendien vond ik het ook veel te lang, het verhaal had veel zaken die echt overbodig waren.
Net zoals in het eerste boek blijft familie in dit boek centraal staan. Het blijft leuk om dezelfde personages terug te zien komen in dit boek. We maken ook kennis met de personages die een grote rol krijgen in het derde boek, waardoor ik benieuwd ben. Verder is er ook een thrilleraspect in Things we hide from the light. Dat zou het boek wat meer diepgang geven, maar ik vond het thrillergedeelte redelijk voorspelbaar en het gaf voor mij niet de verwachte meerwaarde.
Aanrader of niet?
Things we hide from the ligth is een slowburn die helaas niet enorm memorabel was voor mij … Toch kijk ik enorm uit naar het verhaal van Lucian en Sloan in Things we left behind, dat in april vertaald wordt en uitkomt in het Nederlands. Ik geef dit boek helaas 2 sterren.
De Eeuwige Nacht gaat over Eden, die vastberaden is om haar verdwenen zus, Christina, terug te vinden. Wanneer ze de hulp inroept van de eigenwijze onderzoeker Thomas J. Lambert, worden ze meegezogen in een wereld vol duistere magie en vergeten goden. Tijdens hun avontuur worden ze geconfronteerd met vreemde figuren, verboden plekken en woorden in een oude taal. Terwijl de dreiging steeds dichterbij komt, vervagen de grenzen tussen vriend en vijand, en groeit het mysterie rond Christina’s leven. Wist Eden eigenlijk wel wie ze was?
Personages
Eden en Thomas worden geïntroduceerd als sterke individuen, maar hun diepgang blijft oppervlakkig. Hoewel hun motivaties duidelijk zijn, missen ze de complexiteit die nodig is om de lezer echt aan ze te binden. Dit gebrek aan emotionele betrokkenheid maakte het voor mij moeilijk om mee te leven met hun avontuur, zelfs toen de spanning toenam.
Voetnoten in plaats van world building
Ik vond het erg lastig om in dit verhaal te komen. In het begin kwam dat door het gebrek aan goede world building. In plaats van de fantasiewereld organisch te introduceren, koos de auteur ervoor om verschillende onbekende termen te verklaren via voetnoten. Hoewel dit bedoeld was om het verhaal te verrijken, haalde het juist voor mij het tempo uit het verhaal. Het is wel te merken dat Lisette Kuijt erg haar best heeft gedaan om deze voetnoten leuk te maken. De ene keer is het een stukje uit een woordenboek om een term uit te leggen en een andere keer een advertentie wat uit een tijdschrift of krant uit die wereld kwam.
Desondanks vond ik het erg storend, zeker gezien de hoeveelheid dat deze voetnoten er in voor kwamen. Na iedere paar bladzijdes had je er wel weer eentje. Je moet toch halverwege een zin stoppen met lezen om die voetnoot te gaan lezen. Voor het verhaal was het beter geweest als deze waren weg gelaten en opgenomen in de beschrijving van de wereld in de gewone tekst. Dan kun je nog steeds af en toe een stukje krant of iets dergelijks toevoegen, zoals Holly Jackson dit bijvoorbeeld deed in A Good Girl’s Guide to Murder.
Moeilijk te verbeelden
Helaas slaagde De eeuwige nacht er niet in om me volledig onder te dompelen in het verhaal. De narrative immersion bleef voor mij laag, waardoor ik moeite had om het verhaal echt tot leven te zien komen. Dit kan deels te wijten zijn aan het gebruik van de voetnoten, wat het voor mij moeilijker maakte om me te laten meeslepen in het verhaal. Het gebrek aan narrative immersion kan ook aan mij liggen, want ik had dit bijvoorbeeld ook bij populaire boeken zoals De wrede prins en De bronzen stad.
Spanning aan het einde
Hoewel ik gedurende het grootste deel van het verhaal me niet erg kon bekoren om de personages, moet ik toegeven dat het einde opeens spannend werd. Doordat ik op dat moment niet zoveel om de personages gaf, maakte het me eigenlijk ook niet uit of ze het zouden overleven of niet. Een kleine plottwist zorgde voor een verrassende wending die ik toch wel leuk vond. Dit was helaas niet genoeg om mijn algehele teleurstelling over het boek te compenseren.
Conclusie
De eeuwige nacht door Lisette Kuijt is een boek dat veelbelovend begon, maar uiteindelijk niet aan mijn verwachtingen voldeed. Het verhaal had enkele interessante elementen in de magische wereld en de kleine plottwist aan het einde die leuk was, bovendien ziet het boek er prachtig uit. Helaas heeft de zwakke wereldopbouw, het gebrek aan narrative immersion en de oppervlakkige personages voor mij de boventoon gevoerd.
Gelukkig is dit enkel mijn mening en betekent het niet dat jij het boek ook niet leuk zal vinden. Ik hoop wel dat Lisette Kuijt niet ontmoedigd wordt om te blijven schrijven, want ze heeft leuke ideeën die gehoord (of gelezen) mogen worden. Ik geef het boek 2,5 ster.
Tunnel van Botten is het tweede deel uit de Casside Blake serie, geschreven door niemand minder dan V.E. Schwab. In dit deel worden we opnieuw meegenomen op een avontuurlijke reis door de wereld van geesten en mysteries.
Cassidy Blake is een tienermeisje dat de gave heeft om geesten te zien. Zo is haar beste vriend Jacob een geest die in de ‘tussenin’ wereld leeft. Alleen mensen die hun dood hebben overleefd kunnen deze geesten zien. Cassidy gaat samen met Jacob en haar ouders naar Parijs. Haar ouders zijn ‘inspookteurs’ en geloven heilig in het bestaan van spoken ondanks dat zij ze niet kunnen zien zoals Cassidy. Voor een serie filmen ze een reportage over verschillende spookachtige plekken in Parijs.
We volgen Cassidy en Jacob terwijl ze zich in de spookachtige catacomben van Parijs bevinden, waar ze per ongeluk een gevaarlijke geest wakker maken. Gedreven door de noodzaak om een eeuwenoud mysterie te ontrafelen, moeten ze samenwerken met oude en nieuwe vrienden voordat het te laat is en deze klopgeest voor altijd de straten van Parijs zal teisteren.
Jeugdboek voor volwassenen
Tunnel van Botten is een jeugdboek geschreven voor een wat jonger publiek. Desondanks is het verhaal zo meeslepend en meesterlijk verteld dat het ook voor volwassenen leuk is om te lezen. De tekst is eenvoudig te lezen voor de jongere lezers, maar ook erg vermakelijk voor een oudere generatie. Zelf ben ik eind-twintig en lees ik doorgaans niet zo graag jeugdboeken omdat ik ze te kinderlijk vind. Toch ben ik groot fan van de Cassidy Blake serie. Deze boeken zijn makkelijk te lezen, maar niet zo kinderlijk, voorspelbaar en over-de-top als andere jeugdboeken. Voor mij is het een boek wat makkelijk leest en fijn is voor tussendoor.
De thema’s van vriendschap, moed en zelfontdekking maken het boek toegankelijk en boeiend voor lezers van alle leeftijden. Of je nu een tiener bent die op zoek is naar een spannend avontuur of een volwassene die zich wil laten onderdompelen in een wereld vol magie en mysterie.
Minder spookachtig
Hoewel het verhaal draait om geesten en inspookteurs, is Tunnel van Botten iets minder spookachtig en duister dan Stad vol Geesten was. Persoonlijk heb ik het duistere tintje uit het eerste deel niet gemist. Nu kon ik tenminste vredig slapen nadat ik het boek uit had gelezen. 😉 V.E. Schwab slaagt er echter nog steeds in om een spannende sfeer te creëren die de lezer meeneemt op een bijzondere reis door Parijs.
Fijne schrijfstijl
Tunnel van Botten heeft een enorm vlotte schrijfstijl en korte hoofdstukken. Hierdoor zit er veel tempo in het verhaal en sla je de ene bladzijde naar de andere over. Daarnaast zijn de beschrijvingen van de omgeving zo beeldend geschreven dat ik echt weer even terug in Parijs was. Hierdoor zag ik alle scènes levendig voor me, wat mijn leeservaring heeft versterkt. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat de vertaler goed werk heeft geleverd.
Conclusie
In Tunnel van Botten gebeurt er zoveel dat het geen enkel moment saai is, zonder dat het langdradig wordt. Het is een erg goed vervolg van de Cassidy Blake serie. Hiermee bewijst V.E. Schwab opnieuw een meester te zijn in het vertellen van boeiende verhalen. Met een lichtere toon en een vlotte schrijfstijl neemt ze lezers mee op een magische reis door Parijs, vol spanning, avontuur en mysterie. Een absolute aanrader voor (jong)volwassenen die houden van een spookachtig avontuur waarin vriendschap centraal staat. Ik gaf het wederom 4 sterren en kan niet wachten tot het volgende deel is vertaald.
Jessica Goodman neemt ons mee naar de schijnbaar glanzende wereld van de New Yorkse elite in haar boek De Legacies. Achter de façade van luxe en privilege schuilen echter duistere geheimen, waarvan de waarheid voortdurend verandert en waarvoor mensen bereid zijn over lijken te gaan.
Het verhaal begint met de toetreding van drie nieuwe leden tot de Legacy Club. Dit is een exclusieve high society-club waar macht en rijkdom hand in hand gaan met leugens, bedrog en verraad. Alleen de 36 beste eindexamenleerlingen van de meest prestigieuze scholen in New York mogen jaarlijks toetreden. Een lidmaatschap is voor het leven en staat garant voor rijkdom, connecties en zekerheid; want Legacies zorgen voor elkaar.
Op de avond van het prestigieuze Legacy-bal komt een van de nieuwe leden op mysterieuze wijze om het leven. Was het moord, zelfdoding of een stom ongeluk? Wat gaat er echt schuil achter de lachende gezichten en mooie praatjes van de Legacies?
Vlakke personages
Hoewel het verhaal intrigerend is, vond ik het wel een uitdaging om de personages uit elkaar te houden. Bernie, Isobel en Tori zijn drie nieuwe leden van de Legacy Club. Ze hebben elk een ander achtergrond verhaal. Zo komt Tori erachter dat haar vader in grote geldproblemen zit. Hierdoor zullen ze misschien de diner, die zo geliefd werd door Tori’s overleden moeder, kwijt gaan raken. En Bernie’s moeder is plotseling verdwenen. Haar vader doet alsof er niets aan de hand is – ze is immers wel eens vaker opeens vertrokken en kwam altijd terug. Bernie denkt hier anders over en met een tikkende klok probeert ze haar moeder op te sporen.
Behalve deze verschillende achtergrond verhalen, miste ik wel wat persoonlijkheid. De personages voelde voor mij niet als ‘echt’ aan en miste unieke trekjes die hen onderscheidt. Hierdoor vond ik het dus moeilijk om ze uit elkaar te halen. Met name Bernie en Isobel verwarde ik regelmatig met elkaar. Gelukkig doet het verder geen afbreuk aan het verhaal.
Heden en verleden
Een van de sterke punten van De Legacies is de manier waarop Jessica Goodman het verhaal vertelt. Dit doet ze door sprongen te maken tussen het heden en het verleden. Deze tempowisselingen voegen een extra laag van spanning toe aan het plot. Het creëert een mysterieuze sfeer en hield mij geboeid terwijl het verhaal zich ontvouwt.
In het heden lees je over Bernie, Isobel en Tori die zijn uitgenodigd om toe te treden aan De Legacies club. Zij maken zich klaar voor het hoogtepunt tijdens het Legacies-bal. Ze gaan jurken passen, bereiden presentaties voor, vragen zich af waar hun verdwenen moeder is gebleven, en bewaren alles vernietigende geheimen.
Het verleden speelt zich direct na het bal af. Een persoon is dood gevonden en de politie ondervraagt de personages over hun betrekking bij deze dood. Whodunnit? Ik wilde snel doorlezen om erachter te komen wat er nu is gebeurd dat tot de dood van een van de leden heeft geleid.
Conclusie
De Legacies is een intrigerend boek dat mij nieuwsgierig heeft gemaakt naar wat er gebeurt binnen de muren van de Legacy Club. Daarnaast leest het verhaal vlot en gemakkelijk, waardoor het fijn is om te lezen. De schrijfstijl is meeslepend en weet de spanning van het verhaal goed over te brengen, zeker richting het einde van het verhaal. Ik vond het dan ook moeilijk om het boek weg te legen nadat ik eenmaal was begonnen met lezen. Tot slot zijn plotlijnen goed doordacht, komen de verhaallijnen van de personages op een natuurlijke manier mooi samen en heeft het boek een verrassend einde.
De Legacies is een aanrader voor lezers die houden van mysterie, spanning en intriges. Het verhaal is het beste te vergelijken als een combinatie van De academie van Astrid Boonstoppel met de murder mysteries van Karen M. McManus en een vleugje De Erfenis van Jennifer Lynn Barnes. Ik geef De Legacies 3,5 ster.
Hier zijn we weer met een recensie over een V.E. Schwab boek. Ik denk niet dat ik dit ooit beu ga geraken, Schwab is een van mijn grootste idolen en ook een van mijn favoriete schrijvers. Al zou ze de achterkant van een shampoo-fles schrijven, ik zou het lezen. Dat is het effect dat ze op mij heeft als lezer (en ook als schrijver). Voor deze recensie las ik haar lang-geanticipeerde boek dat plaatsvindt in een universum dat we al kennen en vijf jaar geleden achter ons hebben gelaten: De Breekbare Draden van Magie. Ik ben heel erg blij dat Schwab zelf deze wereld nog niet achter heeft kunnen laten, want ik denk nog elke dag aan Kell, Rhy, Lila, Alucard en co. sinds ik De Kleuren van Licht uit heb. Maar goed, ik zal zonder spoilers mijn ervaring met deze parel van een boek hervatten.
Verhaal
Veel schrijvers hernemen tegenwoordig hun oude verhaal universums. Zij het omdat ze nieuwe personages ontdekken in deze werelden, of omdat oude personages hun stem nog niet verstomd is in de pen. Als het aankomt op mijn favoriete auteurs die een nieuw werk uitbrengen in een universum dat me heel dierbaar is, heb ik al met de harde hand moeten leren dat dit een grote teleurstelling kan zijn. Zo kijk ik al enkele jaren met een heel andere blik naar een serie die ooit geen enkele fout voor mij kon bevatten. Maar dan hernemen de auteurs een bepaald personage, en valt het beeld dat ik had in duizend stukken.
Toen De Breekbare Draden van Magie aangekondigd werd en erbij werd gezegd dat het zich in De Kleuren van Magie wereld zou bevinden, hield ik mijn hart al vast. Maar toen er werd gezegd dat je dit boek kon lezen zonder De Kleuren van Magie-serie gelezen te hebben, lichtte een stukje van de zwaarte op mijn borst zich op. Oef, misschien zou mijn beeld van mijn favoriete personages niet aangetast worden.
Voor ik begon met lezen, was ik in een kleine Goodreads rabbit-hole gevallen in de recensies. Eén recensie wist mijn oog te vangen, die omschreef hoe ze wilde dat dit boek meer focuste op de nieuwere personages in plaats van zoveel op de oude personages. Oh nee, dacht ik. Dan toch? Met enthousiasme en een beetje weemoedig begon ik in het boek, angstig dat mijn liefde voor deze personages kapot zou gaan zoals ik het bij andere series al heb gevoeld – die distantiering van een band die zo lang standhield en die opeens brak. Maar toen zag ik Kell en Lila terug … en Alucard en Rhy. En laat me je zeggen – het duurde niet lang voordat ik wederom bevestiging kreeg van V.E. Schwab’s kunde. Als er iemand een oude wereld terug kan hervatten en terugbrengen met de kracht, liefde en macht dat die verdient, dan is het wel Schwab. Zij schrijft alsof het het laatste is wat ze elke dag moet doen. Nooit eerder heb ik een auteur een universum weten heropzoeken na zoveel jaren en verder te gaan alsof ze nooit waren gestopt. Het was zo perfect.
Alle personages spraken in hun eigen toon, niemand voelde opeens anders of zette een andere toon op. Het was puur perfectie. Ook de nieuwe personages brengen een wonderbaarlijke bijdrage aan het verhaal van deze nieuwe serie.
Ik moet wel zeggen, ook al werd er gesteld dat je dit verhaal onafhankelijk kan lezen van De Kleuren van Magie-serie, ga ik daar toch tegenin. Ik denk niet dat dit verhaal zo sterk zou staan zoals het dit doet afgezonderd van De Kleuren van Magie. Het is briljant in zijn eigen respect, maar het zou niets zijn zonder de serie die zijn bestaan mogelijk heeft gemaakt. Dus naar mijn mening moet je sowieso beginnen met De Kleuren van Magie-serie voordat je je aan deze nieuwe serie in het universum waagt.
Personages
Zoals ik eerder al vermeldde was het een warme knuffel om al mijn favoriete personages uit De Kleuren van Magie-serie terug te zien. Iedereen was even (im)perfect zichzelf zoals we ze altijd hebben gekend. Natuurlijk, dit boek speelt zich zeven jaar af na de feiten in De Kleuren van Licht en dus is iedereen zeven jaar ouder. Wat maakt dat ze zich allemaal wel iets meer volwassen gedragen, maar het werkt. Het werkt gewoon écht héél erg goed.
We maken ook kennis met twee nieuwe personages in dit boek: Tes en Kosika. Tes is degene aan wie we de titel te danken hebben (dit is ook alles wat ik over haar ga zeggen, want ik ga Schwab de eer geven om je haar beter te leren kennen). Kosika is Hollands opvolger als nieuwe antari van Wit Londen alsook de nieuwe heerser over Wit Londen (en dit is ook het enige wat ik over haar ga zeggen, het is zoveel beter als je het allemaal zelf ontdekt)
Schrijfstijl
Elke keer herhaal ik me toch kort weer even, want Schwab verdient het. Zij is een van de beste auteurs die ik al in heel mijn leven heb gelezen, en dat zeg ik niet lichtjes. Ze is gewoon uber-briljant en als ik haar ooit mag ontmoeten hoop ik haar dit ook te kunnen zeggen. Haar schrijven is van een ander kaliber, de manier waarop ze personages uitwerkt alsook haar verhalen is van een ander niveau. Het is Schwabs wereld en wij leven er in.
Vormgeving
Dit boek is een pracht van een uitgave. Met wonderlijk mooie sprayed edges, fanart aan de binnenkant van het boek, en een opdruk onder de stofomslag – het is weer een parel hoor, waar Boekerij voor heeft gezorgd.
Ervaring
Mijn ervaring? Nu ja, ik denk dat heel deze recensie voor zich spreekt. Ik had een geweldige tijd tijdens het lezen van dit boek. Altijd wanneer ik iets van Schwab lees eigenlijk. Ik kijk nu al uit naar het volgende deel in deze serie. Schwab heeft het onmogelijke gedaan in het hervatten van een oud universum, en mij weer hoop gegeven dat dit een goed iets is en niet iets dat personages voor mij verpest. Waarvoor mijn immense dank.
Voor dit boek heb ik ook een regel die ik als tiener voor boeken had hervat. Namelijk, als een boek me kon doen huilen was het een instant vijf-sterren boek. Dit boek heeft mijn ogen doen tranen en overlopen, mijn blik wazig terwijl ik de rest van het verhaal probeerde te lezen. Het raakte me tot mijn diepste diep om een personage dat me zo dierbaar is ergens bovenop te zien komen: en daarom krijgt dit boek een welverdiende vijf sterren.
Ophelia heeft Thorn al meer dan twee jaar niet gezien, en het begint haar te dagen. Maar wanneer het tij begint te keren en hints naar waar Thorn zich mogelijks bevindt, zich de kop op beginnen steken, moet Ophelia van Anima naar Babel afreizen. Een wereld waarin regels volgen zo belangrijk is dat problemen Ophelia op nieuwere manieren dan ervoor in het nauw drijven. Opgepast, deze recensie kan spoilers bevatten voor The Memory of Babel.
Verhaal
Ik moet zeggen, dit was voor mij qua verhaal een van de mindere delen uit The Mirror Visitor serie. We hebben Clairdelune verlaten en bevinden ons aan het begin van het boek terug op Anima, waar Ophelia al de afgelopen twee-en-half jaar heeft gespendeerd. Het voelt heel erg als het begin van boek één, maar Ophelia is zich hier ook bewust van – alsof de afgelopen twee boeken niet zijn gebeurd. Gelukkig verspillen we niet teveel tijd hier en start het boek al vrij snel met Ophelia die van Anima wordt weggehaald. Van hieruit baant ze zich een weg naar een plek waarover we dusver nog niet veel hebben gehoord: Babel. Hier zal Ophelia op zoek gaan naar Thorn, en verdere antwoorden zoeken op de vragen die ze heeft over God en the Other.
Schrijfstijl
Ik moet zeggen, ik vond Dabos haar stijl wat afgezwakt in dit verhaal. Ze schrijft nog steeds met volle overgave aan details, alles wordt tot het fijnste haartje omschreven wat maakt dat de lezer alles echt voor zich kan zien. Dit vind ik persoonlijk heel erg fijn. Echter, dit boek vindt beide zijn sterktes én zwaktes in de over-detaillering van Dabos. Het is soms net iets té veel qua details, en niet elk detail voelt alsof het even belangrijk is, wat bij de vorige boeken wél zo was. Maar, nog steeds, Dabos schrijft meesterlijk, maar haar sterktes hebben te hard doorgedreven, wat soms een averechts effect kan geven. Less is more, as they say.
Personages
Het ding met deze serie is dat er heel veel personages bij komen kijken, en de helft van de namen vergeet ik telkens weer. Zelfs nu, ben ik er al een pak vergeten. De grote slechterik van dit boek was iemand die we blijkbaar in een eerder boek al ontmoet hadden, maar omdat er zoveel personages zijn, was ik totaal niet gechoqueerd omdat ik echt moest denken: “wie is dit nu?” Zelfs nu weet ik nog steeds niet wie dat was. Op Babel leren we ook nog andere family spirits kennen en natuurlijk ook andere personages, maar ik geef eerlijk toe dat ik deze serie vooral lees voor de dynamiek tussen Ophelia en Thorn. Zeker omdat ze zulke tegenpolen zijn van elkaar en dat dit net is waarom ze tot elkaar toegetrokken worden.
Ik moet wel zeggen, Ophelia haar character arc in dit verhaal was er een om u tegen te zeggen. Er is een scene waarin ze in een ondergrondse kamer wordt gegooid, eentje die gekend staat om mensen gek te maken omdat je er alleen met jezelf zit en veel mensen dit niet aan kunnen. Echter, Ophelia komt alle versies van zichzelf tegen, en ze leert hieruit wie ze echt is in plaats van gek te worden. Ze leert toe te geven hoe ze zich voelt en waarom ze bepaalde dingen voelt. Het is een mooi moment waarin de lezer ook met zichzelf geconfronteerd wordt en je je afvraagt of jij ook zo trouw bent aan jezelf. Zo niet, dan spoort deze scene met Ophelia wel aan om jezelf in de ogen te kijken, en het is nagenoeg prachtig.
Ervaring
Het boek voelde niet alsof het 400+ pagina’s was, en op andere momenten net weer wel. Ik wilde de hele tijd verder lezen en steeds weer weten wat er ging gebeuren. Maar ik vond wederom mijn persoonlijke Achilles hiel als het aankomt op lezen; ik heb namelijk de nijging om soms fanart op te zoeken en wat gegevens over boeken op te zoeken. Niet per se spoilers, maar eerder mensen hun meningen zonder dat er spoilers bij komen kijken. Natuurlijk, ik krijg wel altijd spoilers because of who I am as a person. Maar kijk, dat is mijn probleem om mee te leren leven/iets aan te doen. In elk geval, op veel momenten voelde het verhaal alsof het totaal nergens naartoe ging, en moest ik echt mezelf opleggen om tot het volgende hoofdstuk te lezen. Pas vanaf ongeveer pagina 250 was ik echt mee met het verhaal. Dit kwam, en dat geef ik eerlijk toe – en hier komt dan ook een dikke spoiler aan – omdat Thorn zijn come back maakte. Hierdoor kwamen er natuurlijk veel vragen bij Ophelia en ook veel hartzeer. Er was zelfs een moment waarop ik dacht dat ze niet meer samen zouden eindigen en dat ik bijna stopte met lezen. Echter, ik kan zeggen dat ik het boek uit heb en dat ik immens uitkijk naar het laatste deel van deze serie.
Ik las ergens online, tijdens mijn verdieping in meer meningen naar dit boek, hoe iemand deze serie omschreef als een dubbele duologie: deel één en twee als set, en deel drie en vier als set. Ik kan dusver begrijpen waarom ze dit zeggen, en ik denk, als ik deel vier ook uit heb, dat ik dit nog meer kan begrijpen. Je hebt in deel één en twee Ophelia en Thorn die hun weg om elkaar heen leren kennen alsook de achtergrond die bij de respectievelijke individu komen, en in deel drie moeten ze opeens elkaar terug leren kennen maar anders. Dit boek was dusver mijn laagste sterren-cijfer voor de serie, met drie sterren. Ik ben heel benieuwd wat het vierde (en laatste!) boek brengt.
Wauw, wat een goed boek. Ze was 16 speelt zich af in Zeeland tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het boek gaat over keuzes maken en erachter komen wie je wilt zijn in een maatschappij met vooroordelen. Het geef je ook een inkijk in het verzet en wat ze allemaal tot stand hebben gebracht in een klein dorpje.
De hoofdpersonages van Ze was 16
Het eerste personage is Ize. Ze woont in Amsterdam en gaat een fijne zomer tegemoet van feestjes tot festivals totdat Ize naar Zeeland wordt verbannen om bij haar oma te wonen. Ze kijkt hier enorm tegenop en mist haar vriendinnen enorm.
Wanneer Ize op de zolder van haar oma een foto vindt, gemaakt door haar opa, besluit ze om haar oma hiermee te confronteren. Op de foto staat een mysterieus meisje, ze lijkt als twee druppels water op haar oma. Haar oma weet echter niks van de foto en trekt zich terug in haar schulp, hierdoor wordt de nieuwsgierigheid van Ize gewekt en besluit ze op onderzoek te gaan. Welke geheimen zal ze tegenkomen en wie is het mysterieuze meisje?
Het tweede personage is Janna. Janna woont in een klein dorpje in Zeeland waar de Duitsers net zijn ingetrokken. Ze probeert in deze moeilijke tijden altijd het goede te doen, wat soms ten koste van haarzelf gaat. Op een bepaald moment staat ze voor verschillende keuzes, welke zal ze maken en zijn het de juiste keuzes?
Mijn standpunt van Ze was 16
Ik vind Ze was 16 een heel goed boek. In het begin was ik geen fan van Ize. Ik vond haar onbeleefd en verwend. Ze komt op voor haar mening en vertelt de waarheid wanneer het nodig was, deze krachten apprecieer ik in Ize. Naarmate het boek vorderde ben ik helemaal van gedachte veranderd. Doorheen het boek merk je dat Ize haar weg probeert te vinden naar wie ze is en wat haar verleden is. Ik vind Ize een sterk meisje die doorzet totdat ze de waarheid weet, waarbij de band tussen Ize en oma sterker wordt.
In Janna herken ik mezelf. Ze staat voor iedereen klaar en wilt niemand teleurstellen. Dit maakt haar een sterk karakter, maar naarmate het boek vordert merk je dat Janna haar eigen weg probeert te vinden en te ontdekken wie ze is. Het is een mooi verhaal waarbij beide personages een traject afleggen naar hun eigen identiteit.
Tijdens het lezen moest ik even wennen aan het feit dat het boek geen hoofdstukken had, maar dat gevoel ging snel weg door de vlotte schrijfstijl van Marlies Allewijn. Doorheen het boek ben ik gebotst op een talenkwestie. In sommige stukken werd er Duits gepraat. Ik vond het een beetje vervelend dat er geen Nederlandse vertaling bij was, bijvoorbeeld in de voetnoot. Ik heb nooit Duits geleerd, waardoor ik regelmatig de Duitse zinnen moest vertalen.
Het was een spannend en mooi verhaal met een vleugje romantiek, wat het verhaal extra karakter geeft. Ik kon het boek niet wegleggen; omdat het boek in twee perspectieven geschreven is, wil je weten hoe beide verhalen aflopen en wat ze met elkaar te maken hebben. Het was een evenwichtige balans tussen het heden en verleden.
Ik vind Marlies Allewijn een goede schrijfster en ik kan niet wachten om nog boeken van haar te lezen. Ze was 16 is een echte aanrader als je van oorlogsverhalen en spannende boeken met een vleugje romantiek houdt.
Twisted Hate is een New Adult romance-boek met de karakters Jules en Josh in de hoofdrol. We kenden deze personages al uit de boeken Twisted Love en Twisted Games. In dit boek lees je het eigen verhaal van de beste vrienden en broer van Ava Chen – het hoofdpersonage uit Twisted Love. Hoewel ze eigenlijk een hekel hebben aan elkaar, maken ze een spicy deal met elkaar. De regels? Geen gevoelens krijgen voor elkaar. Maar of Jules en Josh zich hier ook allebei aan kunnen houden?
Enemies-with-benefits
Als ik iets heerlijk kan weglezen is het een goed romance-boek. Zo vond ik deze vorige twee delen van deze serie ook enorm vermakelijk, en dat was bij dit boek zeker niet anders. Zowel Jules en Josh zijn personages met pit. Ze hebben beiden een heftig verleden en dit heeft deze personages dan ook gevormd tot wie ze vandaag de dag zijn. Echter heeft Jules een gruwelijke hekel aan Josh, en vice versa: in Josh zijn hoofd brengt Jules zijn zusje Ava continu in de problemen, en Ava zou beter af zijn zonder haar vriendin Jules. Wat Josh niet weet is dat Jules destijds deze nare opmerking heeft gehoord. Sindsdien kunnen deze karakters elkaar dan ook niet uitstaan.
Echter zijn zowel Josh als Jules geen relatie-materiaal: door drukke werk- en studieverplichtingen zijn geen van beiden in stand een fysieke relatie in stand te houden. Daardoor ontstaat tussen de twee het idee van een enemies-with-benefits relatie: iets waar ik nog nooit over had gelezen, maar wat zeker mijn interesse wel aanwakkerde. De relatie tussen Jules en Josh werd spannend en dynamisch. Zeker toen er een personage uit het verleden van Jules een intrede maakte in het boek, en Josh zich beschermend tegenover Jules begon op te stellen. Ik wist gewoon dat deze relatie zich ging ontplooien naar iets groters dan een enemies-with-benefits relatie, en ik vond dit dan ook zalig om te zien ontstaan.
Diepere laag
Wat ik waardeer aan de boeken van Ana Huang is dat er altijd een diepere laag onder de personages wordt uitgezocht. Toch zijn haar boeken niet character-driven, dus puur geschreven over relaties tussen twee personages. Er zit namelijk nog steeds een sterk plot in haar boeken, iets wat haar boeken tot een perfecte verhouding tussen relaties en vaak spannende gebeurtenissen maken. Ook had dit boek weer een plottwist, wat ervoor zorgt dat je wil blijven doorlezen.
Verder vond ik het thema over vriendschap in dit boek mooi aangesneden. Vaak is dit een thema wat in boeken over romantische relaties een beetje een ondergeschoven kindje is. De ingewikkelde relatie tussen Alex, de vriend van Ava, en Josh wordt mooi uitgewerkt en maakt ook progressie tijdens het verhaal van Twisted Hate.
Conclusie
Al met al vond ik Twisted Hate een vermakelijk, spicy en spannend verhaal om te lezen. Wel is het goed om rekening te houden met het feit dat er veel 18+ thema’s in dit boek terugkomen. Maar wederom heeft Ana Huang weer een heerlijk boek neergezet en ik kan niet wachten om ook het laatste boek van de serie, Twisted Lies, te lezen.
In het jaar 2956 heeft een verwoestende nucleaire ramp plaatsgevonden die de wereld voorgoed heeft veranderd. De Laatste Vijf zich af in een wereld waar mens en humanoïde (menselijke robots) naast elkaar leven in gescheiden regio’s. Abel, een jongen uit het arme deel van de regio Devon, slaat op de vlucht na een mislukte inbraak. Zijn ontmoeting met de mysterieuze heer Graffin leidt tot een onverwachte wending in zijn leven, wanneer hij wordt meegenomen naar het platteland voor Elite. Hij heeft nog nooit natuur en dieren in het echt gezien en kan niet wachten om dit met zijn eigen ogen te bekijken. Graffin is een jager, en Abel is een van de vijf gelukkige jongeren die hem mag helpen bij de jacht. Is hem een kans op een tweede leven geschonken?
De Schaduwkronieken
De Laatste Vijf is het huiveringwekkende tweede deel van De Schaduwkronieken. Dit is een YA-serie met verschillende verhalen die allemaal een luguber randje en een spannende twist hebben. Deze verhalen zijn afzonderlijk van elkaar te lezen, doordat het losstaande boeken zijn die alleen dezelfde thematiek hebben. Deze serie is geschreven voor onverschrokken jongvolwassenen die van mysterieuze en duistere verhalen houden.
Het hoofdpersonage
Abel is het hoofdpersonage in dit boek. Hij woont in de Onderzone, het armste deel van Devon. Nadat hij zijn moeder aan de stralingsziekte heeft verloren staat hij er alleen voor. Door zijn vriend Dave heeft hij zich laten overhalen om in te breken bij Senator Brandson. Hij doet het niet alleen voor het geld, maar ook voor gerechtigheid. Senator Devon is verantwoordelijk voor het zorgstelsel. Hierdoor heeft zijn moeder nooit de hulp gekregen die ze nodig had. De stralingsziekte was prima te overleven, als je maar genoeg geld hebt. Het verlies van zijn moeder verwijdt Abel de Senator persoonlijk.
Iedere kleine misdrijf wordt in de nieuwe wereld niet meer gedoogd en bestraft met de doodstraf. Abel heeft vanaf het eerste moment ontzettend veel spijt van zijn daden. Hij had vanaf het begin af aan al een slecht gevoel over Dave. Hij snapt dan ook niet waarom hij zich heeft laten overhalen om toch in te breken bij het huis van de Senator. Zijn oude leven was niet prettig, maar toen was nog geen tot dood veroordeelde crimineel. Nu moet hij op de vlucht slaan in een poging om zijn leven te redden.
Conclusie
Ik had niet heel veel verwachtingen over dit boek, maar De Laatste Vijf heeft me enorm positief verrast. Het boek heeft korte hoofdstukken en een vlotte schrijfstijl, waardoor het erg lekker leest. Mede door de spanning die ervoor zorgde dat ik door wilde lezen, had ik dit boek in een dagje uit.
Het boek is opgedeeld in drie delen: de misdaad, de jacht, en de laatste vijf. Deze delen vormen een naadloos geheel, en de plotwendingen zijn subtiel en goed doordacht. Hierdoor zit het verhaal erg goed in elkaar. Het laatste hoofdstuk onthult een plottwist die ik, dankzij de subtiele hints van de auteur, helaas zag aankomen. Desondanks heb ik het met plezier gelezen. De weg er naartoe was namelijk zeer vermakelijk. Het einde was voor mij dus ietwat voorspelbaar, maar ik ben heel blij dat het geen cliché is geworden.
Jeroen van Berckum weet een meeslepend verhaal met intrigerende personages, goed doordachte plotwendingen, en een unieke dystopische wereld feilloos neer te zetten. Hij slaagt het erin clichés te vermijden en de lezer toch te verrassen. De Laatste Vijf heeft mij enorm positief verrast en krijgt van mij 4 sterren. Als je fan bent van dystopische fantasy met en post apocalyptische setting zoals The Hunger Games, dan is dit boek echt het lezen waard.
Voor degenen die de Twisted-serie van Ana Huang al verslonden hebben: vorige week is het eerste (vertaalde) deel van haar nieuwe Kings of Sin-serie verschenen: King ofWrath! Ik kon in ieder geval niet wachten om erin te beginnen! Lees hieronder of ik hem je aanraad!
Meedogenloos & arrogant vs. Beleefd & elegant
Dante Russo heeft altijd alles onder controle, op zowel persoonlijk als professioneel vlak. Wanneer hij door chantage wordt gedwongen zich te verloven met een vrouw die hij niet kent: Vivian Lau, de dochter van zijn nieuwste aartsvijand, is zijn enige missie het bewijsmateriaal vernietigen en zijn vijand kapot te maken. Hij is niet voor niets King of Wrath. Er is maar één probleem: nu hij haar heeft… wil hij haar niet meer laten gaan.
Vivian Lau is de perfecte dochter en haar familie zet haar in als pion om de top van de high society te bereiken. Iets wat Vivian helemaal niet belangrijk vindt, maar haar ouders wel. Maar vanwege de familieband en plichtsbesef gaat ze nooit tegen de wens (of het bevel?) van haar ouders in. Ook als dat betekent dat ze wordt uitgehuwelijkt aan Dante. Want dit huwelijk opent dat deuren die anders gesloten zouden blijven voor haar familie. De botte, ongrijpbare Dante is niet bepaald haar droompartner en het was dus zeker niet haar plan om naar hem te gaan verlangen, of erger nog: om verliefd te worden op haar verloofde.
Genoeg tropes, maar zeker niet saai!
Arranged marriage, enemies to lovers, grumpy vs. sunshine; allemaal tropes die terugkomen in King of Wrath. En toch voelt het verhaal origineel; waarschijnlijk omdat Ana Huan je echt laat beleven dat je vanuit twee personages schrijft; de stijl verschilt daadwerkelijk van elkaar.
Maar ook omdat je weliswaar vrij snel de chemie tussen Vivian en Dante wel voelt, ze best nog een tijdje om elkaar heen draaien. Ook de (verwachte) spicy scenes vind je niet al in de eerste paar hoofdstukken van het verhaal. Dat zorgt voor een fijne opbouw in het verhaal.
Plus: zowel Dante als Vivian maken de nodige groei door. Vivian leert steeds meer haar mannetje te staan en voor haarzelf in plaats van haar familie te kiezen. En Dante laat zijn zorgzame kant steeds vaker zien. Dat laatste zorgde bij mij wel voor een aantal fijne zwijmelmomenten tijdens het lezen van King of Wrath.
Pageturner
Ana Huang heeft een heel fijne en vlotte schrijfstijl en in King of Wrath is dat zeker niet anders. Beide vertelperspectieven voelen ‘echt’ aan, bovendien speelt ze met ‘om en om een hoofdstuk’ of beide vertelperspectieven in een hoofdstuk. En wat ze heel goed doet; een aantal personages die in de volgende delen gaat ontmoeten, nu alvast introduceren!
Conclusie: Lezen!
De fans van Ana Huang kunnen kunnen hun hart ophalen met dit hele fijne eerste deel King of Wrath. Maar ook voor nieuwe lezers van haar boeken is dit een heerlijk boek om in te starten!
Ik geef het boek 4 sterren en kijk nu al uit naar de verschijnen van het tweede (vertaalde) deel: King of Pride, die in mei verschijnt! Mocht je ook Engelse boeken lezen dan heb je geluk; de eerste drie delen van Kings of Sin-serie zijn dan al te lezen!
