Jessica Goodman neemt ons mee naar de schijnbaar glanzende wereld van de New Yorkse elite in haar boek De Legacies. Achter de façade van luxe en privilege schuilen echter duistere geheimen, waarvan de waarheid voortdurend verandert en waarvoor mensen bereid zijn over lijken te gaan.
Het verhaal begint met de toetreding van drie nieuwe leden tot de Legacy Club. Dit is een exclusieve high society-club waar macht en rijkdom hand in hand gaan met leugens, bedrog en verraad. Alleen de 36 beste eindexamenleerlingen van de meest prestigieuze scholen in New York mogen jaarlijks toetreden. Een lidmaatschap is voor het leven en staat garant voor rijkdom, connecties en zekerheid; want Legacies zorgen voor elkaar.
Op de avond van het prestigieuze Legacy-bal komt een van de nieuwe leden op mysterieuze wijze om het leven. Was het moord, zelfdoding of een stom ongeluk? Wat gaat er echt schuil achter de lachende gezichten en mooie praatjes van de Legacies?
Vlakke personages
Hoewel het verhaal intrigerend is, vond ik het wel een uitdaging om de personages uit elkaar te houden. Bernie, Isobel en Tori zijn drie nieuwe leden van de Legacy Club. Ze hebben elk een ander achtergrond verhaal. Zo komt Tori erachter dat haar vader in grote geldproblemen zit. Hierdoor zullen ze misschien de diner, die zo geliefd werd door Tori’s overleden moeder, kwijt gaan raken. En Bernie’s moeder is plotseling verdwenen. Haar vader doet alsof er niets aan de hand is – ze is immers wel eens vaker opeens vertrokken en kwam altijd terug. Bernie denkt hier anders over en met een tikkende klok probeert ze haar moeder op te sporen.
Behalve deze verschillende achtergrond verhalen, miste ik wel wat persoonlijkheid. De personages voelde voor mij niet als ‘echt’ aan en miste unieke trekjes die hen onderscheidt. Hierdoor vond ik het dus moeilijk om ze uit elkaar te halen. Met name Bernie en Isobel verwarde ik regelmatig met elkaar. Gelukkig doet het verder geen afbreuk aan het verhaal.
Heden en verleden
Een van de sterke punten van De Legacies is de manier waarop Jessica Goodman het verhaal vertelt. Dit doet ze door sprongen te maken tussen het heden en het verleden. Deze tempowisselingen voegen een extra laag van spanning toe aan het plot. Het creëert een mysterieuze sfeer en hield mij geboeid terwijl het verhaal zich ontvouwt.
In het heden lees je over Bernie, Isobel en Tori die zijn uitgenodigd om toe te treden aan De Legacies club. Zij maken zich klaar voor het hoogtepunt tijdens het Legacies-bal. Ze gaan jurken passen, bereiden presentaties voor, vragen zich af waar hun verdwenen moeder is gebleven, en bewaren alles vernietigende geheimen.
Het verleden speelt zich direct na het bal af. Een persoon is dood gevonden en de politie ondervraagt de personages over hun betrekking bij deze dood. Whodunnit? Ik wilde snel doorlezen om erachter te komen wat er nu is gebeurd dat tot de dood van een van de leden heeft geleid.
Conclusie
De Legacies is een intrigerend boek dat mij nieuwsgierig heeft gemaakt naar wat er gebeurt binnen de muren van de Legacy Club. Daarnaast leest het verhaal vlot en gemakkelijk, waardoor het fijn is om te lezen. De schrijfstijl is meeslepend en weet de spanning van het verhaal goed over te brengen, zeker richting het einde van het verhaal. Ik vond het dan ook moeilijk om het boek weg te legen nadat ik eenmaal was begonnen met lezen. Tot slot zijn plotlijnen goed doordacht, komen de verhaallijnen van de personages op een natuurlijke manier mooi samen en heeft het boek een verrassend einde.
De Legacies is een aanrader voor lezers die houden van mysterie, spanning en intriges. Het verhaal is het beste te vergelijken als een combinatie van De academie van Astrid Boonstoppel met de murder mysteries van Karen M. McManus en een vleugje De Erfenis van Jennifer Lynn Barnes. Ik geef De Legacies 3,5 ster.
Toen ik nog in Tarrytown was, met heimwee naar Nederland, werd mij verzekerd dat alles hier nog steeds hetzelfde was. Dat was misschien best zo, maar ik wilde het graag met eigen ogen zien. Eenmaal thuis merkte ik al snel dat ze wel gelijk hadden. Er is ook niets veranderd. Wat ik persoonlijk het opvallendste vond wat dat betreft, is dat ze zelfs in de kroeg nog dezelfde muziek draaien als voor ik wegging (met een paar huidige top 40 hits ertussen dan). De inwoners zijn nog steeds hetzelfde, met hun eigenaardige gewoontes en opvattingen.
Alsof het gister was dat ik huilend op het vliegveld afscheid nam van mijn familie. En nu ben ik gewoon alweer thuis. Ik heb nog wel wat leuke dingen gedaan in de maand voor ik wegging. Zo ben ik in mei een weekendje naar de Niagara Falls geweest. De weersvoorspelling was zon met 26 graden maar dat was het helaas totaal niet. Op de avond dat we aankwamen bij de watervallen regende het en hadden we heel slecht zicht, zo slecht dat we amper iets konden zien. De volgende ochtend was het weer een stuk beter (nou ja, het was in ieder geval droog) dus toen konden we de Niagara Falls eindelijk goed zien en wat leuke foto’s 
Hoewel dat misschien een klein beetje overdreven is met nog ruim vier maanden te gaan. Maar ik ben wel over de helft heen, en dan ga je toch automatisch aftellen. Hiervoor als ik de datum zag dacht ik, goh ik ben hier nog maar twee maanden, het lijkt al veel langer. En nu als ik de datum zie denk ik, jeetje ik heb nog maar vier maanden! Ik moet nog echt van alles doen, dus ik ben wel blij dat ik nog al die maanden heb. Ik wil bijvoorbeeld nog reisjes maken naar Washington en naar de Niagara Falls. Maar in New York is er ook nog van alles te doen. Zoals the Empire State Building, Museum of Modern Art, het Titanic Memorial Lighthouse, 
Waarschijnlijk hebben de meeste van jullie hier op young-adults.nl of facebook al wel gelezen dat ik Sandy goed doorgekomen ben maar omdat het net na mijn vorige column gebeurde zal ik toch nog even kort vertellen wat er hier van de orkaan te merken viel.
Ik was bijna aan het stuiteren die laatste dag voordat ik wegging, zo enorm zenuwachtig was ik. En toen we de dag erna naar schiphol gingen werd dit alleen nog maar erger. Het afscheid van mijn familie ging niet zonder tranen. Maar hoe moeilijk het ook was, ik was echt super blij dat het nu eindelijk ging gebeuren. De vlucht ging redelijk snel. Iedereen had zijn eigen schermpje waar je films en tv-series op kon kijken, of muziek kon luisteren. Omdat ik die nacht door de zenuwen maar een paar uurtjes had geslapen kon ik met moeite mijn ogen openhouden in het vliegtuig, ook al was het half twee in de middag.