Auteur: Sandra Fonken

Sandra (28) woont in Eindhoven en heeft een hele leuke baan in de marketing. Haar dag begint ze het liefst met een rondje hardlopen, zodat ze 's avonds zonder schuldgevoel op de bank kan ploffen met een kopje thee en een goed boek. Haar favoriete genres zijn YA, contemporary romance, fantasy, thrillers en feel good.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Six more months of June – Daisy Garrison

Mina is een introverte einzelgänger die het liefst de lunch alleen doorbrengt, met haar neus in een boek. Caplan, daarentegen, is de populairste jongen van de school, enorm sociaal en heeft altijd een groep vrienden om hem heen hangen. Hoe verschillend deze twee tieners ook zijn; ze zijn al jaren beste vrienden van elkaar. Ze zitten in hun laatste jaar van de middelbare school wanneer Caplan’s beste vriend, Quinn, Mina mee uit vraagt op een date. Hij trekt haar uit haar schulp en in een sociaal leven waarvan ze nooit had gedacht dat ze het leuk zou vinden. Nu moet ze het leven proberen te navigeren in dit nieuwe sociale leven, haar gevoelens voor Quinn en Caplan, én de keuze maken waar ze volgend schooljaar gaat studeren. Dat is allemaal niet makkelijk voor een tiener.

Mina & Caplan

Mina is de typische tiener waar veel boekenwormen zich wel in kunnen vinden. Ze is graag alleen, in een hoekje verscholen met haar boek. Ze blijft liever thuis in haar kamer, dan dat ze mee naar een feestje van een klasgenoot gaat. Daar komt bij dat ze last heeft van angstaanvallen. In sociale situaties kan ze in paniek raken. De enige persoon die haar door en door begrijpt is Caplan. Hij heeft aan één blik genoeg om te weten wat er in haar omgaat en wat ze nodig heeft. Dit is een bijzondere vriendschap.

Caplan is de typische populaire jongen van de school. Super sociaal, veel vrienden, weet altijd het juiste te zeggen en het knapste meisje van de school is zijn vriendinnetje. Dat hij zo onzelfzuchtig is, past niet bij het stereotype personage van de populaire jongen, maar is wel super mooi om over te lezen. Hij heeft enorm veel over voor zijn vrienden en staat altijd voor hen klaar.

Angststoornis en een donker verleden

Ondanks dat het niet expliciet in het boek wordt vermeld, komt het wel duidelijk genoeg naar voren dat Mina met een angststoornis kampt. Op verschillende momenten krijgt ze hierdoor een paniekaanval en het enige wat haar dan kan kalmeren is stromend water. Soms is alleen haar polsen onder de kraan houden voldoende, op andere momenten gaat ze met kleren en al aan onder de douche. Ik hoop dat lezers die ook een angststoornis ervaren herkenning kunnen vinden in deze situaties. Zeker voor jonge lezers (de doelgroep van dit boek) is het fijn om te weten dat ze niet alleen zijn.

Die angststoornis is waarschijnlijk ontstaan door een traumatische ervaring die Mina een aantal jaar geleden heeft moeten verdragen. Tot vandaag de dag heeft ze nog steeds last van de gevolgen hiervan. Dit allemaal zorgt voor meer diepgang in het verhaal. Met name het personage van Mina voelt hierdoor als een echt persoon aan.

Conclusie

Six more months of June is een lief verhaal over vriendschap en je eerste liefde. Het gaat daarnaast ook over intimiteit, pesten en de normale worstelingen die tieners doormaken in hun examenjaar van de middelbare school. De auteur heeft een fijne schrijfstijl en maakt gebruik van een dubbele POV waarbij je zowel vanuit Mina’s perspectief leest, als dat van Caplan. Het boek is wel vrij jeugdig geschreven. Hierdoor is het enorm geschikt voor kinderen van 12 tot 18 jaar om te lezen. Voor mij persoonlijk was het iets te kinderlijk, maar ik val dan ook ver buiten deze doelgroep. 😉 Hierdoor krijgt het voor mij 3 mooie sterren. Als je graag verhalen leest zoals Eleanor en Park van Rainbow Rowell, dan zal dit boek ook tot je nieuwe favorieten behoren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

De verloren troon – Holly Black

De verloren troon is het vervolg op De gestolen erfgenaam. Dit is een spin-off serie op de Elfhame serie – je weet wel, die van De wrede prins. Deze duologie is prima te begrijpen zonder eerst de Elfhame serie te hebben gelezen. Mocht je interesse hebben om deze serie te lezen, dan kun je dat het beste eerst doen om spoilers te voorkomen.

Waar het over gaat

De verloren troon is een meeslepend fantasy verhaal over Eik en Ren. Het bevat een wereld vol magie, politieke intriges en duistere geheimen. Ren, een vastberaden en vindingrijke jonge vrouw, raakt verstrikt in de verraderlijke politiek van een magisch rijk. Haar reis is vol uitdagingen als ze verborgen waarheden aan het licht probeert te brengen en haar plaats probeert te veroveren in een wereld die vaak vijandig en bedrieglijk is. Ren’s perspectief onthult haar worsteling met vertrouwen en macht, terwijl ze door het ingewikkelde web van allianties en verraad leert navigeren. Eik, aan de andere kant, is een complexe en raadselachtige figuur wiens verleden gehuld is in mysterie. Hij worstelt met de conflicten en lasten die hij met zich meedraagt.

Narrative immersion

Dit is inmiddels het vijfde boek uit deze fantasy wereld van Holly Black wat ik heb gelezen. Net als bij De gestolen erfgenaam mis ik ook in De verloren troon de narrative immersion. Meestal zie ik hetgeen wat ik lees als een soort stop-motion film voor me, maar bij deze boeken heb ik dat helaas niet. Dit zorgt er voor mij voor dat het lastiger is om in het verhaal te komen en erin te blijven volgen. Dit maakt het voor mij moeilijker om te begrijpen wat ik nu heb gelezen.

Personages

In het eerste deel waren Eik en Ren super leuk samen. De chemie die tussen hen was voelbaar als lezer. En ook de gevatte gesprekken die ze voerden vond ik erg leuk om te lezen. Door de gebeurtenissen die plaatsvinden aan het einde van De gestolen erfgenaam (ik zal geen spoilers geven), is dit in De verloren troon totaal anders. De dynamiek tussen deze twee hoofdpersonages is volledig omgeslagen. Eik worstelt meer dan anders met zijn morele kompas en het maken van de juiste keuzes. Terwijl Ren juist een veel sterkere vrouw is geworden en opkomt voor zichzelf. Zij laat niet met zich sollen, en ik kan fantasy boeken met een sterk vrouwelijk hoofdpersonage zeer waarderen.

Conclusie

Het is nu een halve week geleden dat ik De verloren troon heb uitgelezen en in alle eerlijkheid zou ik je niet meer kunnen vertellen waar het verhaal over gaat. Als er voor lezen een vergelijkbaar gezegde zou bestaan als ‘het ene oor erin, en het andere oor eruit’, dan zou het hier van toepassing zijn. Gelukkig is dat alleen mij persoonlijke ervaring. Als je fan bent van de Elfhame serie en ook genoten hebt van De gestolen erfgenaam, dan zul je De verloren troon ook geweldig gaan vinden. Het heeft dezelfde interessante personages en sprookjesachtige vibes in een fantasywereld vol wantrouwen en verraad. Bovendien heeft Boekerij er weer een prachtige editie van gemaakt. Ik ben verliefd op de character art op de end pages, zo mooi! Het boek krijgt voor mij 3 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Brug der Zielen – V.E. Schwab

Brug der Zielen is het derde uit de Cassidy Blake serie van V.E. Schwab. Deze auteur is onder andere bekend van haar razend populaire serie ‘De kleuren van magie’ en ‘Het onzichtbare leven van Addie La’Rue’. In dit slotdeel worden we opnieuw meegenomen op een avontuurlijke reis door de wereld van geesten en mysteries.

Over Brug der Zielen

De ouders van Cassidy Blake zijn ‘Inspookteurs’. Ze geloven in het bestaan van geesten en gaan hier naar opzoek. Momenteel zijn ze een televisie serie hierover aan het opnemen. De locatie voor de derde aflevering is New Orleans. Cassidy vertrekt hier samen met haar ouders naartoe. Natuurlijk is ook Jacob mee. Hij is een spook die in het ‘tussenin’ leeft waardoor alleen Cassidy hem kan zien. In tegenstelling tot haar moeder, kan Cassidy na een bijna dood ervaring namelijk wel echt spoken zien. Ze kan ook naar de wereld tussen die van haar en de dood reizen. Dit is waar alle geesten zich bevinden, omdat ze niet levend, maar ook nog niet helemaal dood zijn.

Cassidy Blake

Cassidy Blake is een positieve en optimistische 12-jarige tiener. Haar beste vriend Jacob zorgt ervoor dat iedere dag een stuk interessanter is geworden. Hij zorgt voor wat humor in het verhaal. Ook is ze goed bevriend geraakt met Lara. Een ziener die ze op een eerdere reis heeft leren kennen. Lara leert Cassidy veel over haar nieuwe leven nu ze geesten kan zien. Tot slot is Cassidy groot fan van Harry Potter, waardoor er regelmatig een referentie naar deze serie in het boek zit verscholen.

Setting

Brug der Zielen speelt zich af in New Orleans . Persoonlijk vind ik dit een minder leuke locatie in vergelijking met Edinburg en Schotland uit de eerste twee delen. Dat komt doordat ik in die twee steden ben geweest. Hierdoor kan ik me een super goed beeld van de stad en de omgeving voorstellen. Bij New Orleans had ik dit wat minder, omdat de plekken voor mij onbekend zijn. Dat is spijtig, maar deed verder totaal geen afbreuk aan het verhaal.

Conclusie

Brug der Zielen is wederom een super leuk en spookachtig verhaal. Ook dit deel is vlot geschreven met korte hoofdstukken en prettig vertaald naar het Nederlands. Hierdoor leest het boek als een speer en had ik het in een avondje uit gelezen. Het verhaal wordt rustig opgebouwd, de setting wordt gezet en dan slaat het opeens om doordat Cassidy achterna gezeten wordt door een kwade geest die haar dood wil hebben. Dit zorgt voor veel spanning, zeker richting het einde.

De Cassidy Blake serie is een hele leuke serie voor de jeugd (vanaf groep 8/brugklas) waar ook volwassenen van kunnen genieten. Helaas was dit het laatste deel, want ik had nog best wat meer avonturen over Cassidy en Jacob willen lezen. Ik sluit de serie af met wederom een beoordeling van 4 sterren. Aanrader dus!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De ongeschikte erfgenaam – Danielle L. Jensen

De ongeschikte erfgenaam gaat over Keris Veliant en Zarrah Anaphora. Keris is de kroonprins van Maridrina en staat bekend om zijn strategisch inzicht en zijn vermogen om te navigeren door politieke intriges. Hij wordt echter geconfronteerd met de uitdaging om zijn eigen weg te vinden en zijn lot te bepalen in een wereld die wordt verscheurd door oorlog en machtsstrijd. Keris moet moeilijke keuzes maken om zijn koninkrijk te beschermen en zijn eigen toekomst veilig te stellen.

Zarrah Anaphora is een luitenant-ter-zee uit Valcotta, een vijandig koninkrijk ten opzichte van Keris’ rijk. Haar moeder is vermoord door de familie van Keris en haar doel is nu om wraak te nemen. Ze is bereid om alles te doen om Maridrina te stoppen en hun aanvoerder, prins Keris Veliant, te doden.

Een toevallige ontmoeting tussen de twee versterkt het wantrouwen en de vijandigheid jegens het andere rijk. Maar wanneer ze deze vooroordelen aan de kant schuiven, leren ze elkaar beter te begrijpen. Hierdoor moeten ze kiezen tussen hun opbloeiende gevoelens voor elkaar en hun verplichtingen naar hun eigen koninkrijken.

De ongeschikte erfgenaam gaat verder waar het Koninkrijk der Bruggen is gebleven.

Serie of stand alone?

Toen dit boek op mijn deurmat viel was ik erg verward door het boek. Op de titelpagina staat dat het deel 3 van het Koninkrijk der Bruggen serie is, maar op de achterflap staat een synopsis die over heel iets anders gaat. Bovendien is de cover van dit boek prachtig, maar totaal anders dan die van het eerste en tweede deel uit deze serie. Dus hoe zit het nu?

De ongeschikte erfgenaam speelt zich in dezelfde wereld af als het Koninkrijk der Bruggen. Wel op een andere locatie en in een ander rijk (in de woestijn in plaats van bij de brug), maar in dezelfde verzonnen wereld. Zoals ik begrepen heb, was het Koninkrijk der Bruggen de eerste duologie binnen deze wereld en zullen er in totaal drie duologiën komen. De ongeschikte erfgenaam is het eerste deel van de tweede duologie. Dat verklaart dus de andere cover.

Kun je dit boek lezen zonder de eerste twee delen te hebben gelezen? Op zich wel. Ik denk dat je het verhaal genoeg zal begrijpen om dit boek op te kunnen pakken zonder de voorgaande delen te hebben gelezen. Maar de personages uit deel een en deel twee (Aren en Lara) komen wel terug in dit boek. Tenminste, er wordt over hen en hun daden gesproken. Hierdoor zitten er veel spoilers in naar wat er in de eerste duologie gebeurt.

Dus ja, theoretisch gezien kun je De ongeschikte erfgenaam prima lezen en begrijpen zonder het Koninkrijk der Bruggen gelezen te hebben. Maar als je toch van plan bent om deze nog te lezen, dan zal ik je aanraden om ze eerst te lezen om grote spoilers te voorkomen. Anderzijds kun je die boeken ook later oppakken en ze als een prequel beschouwen. Op die manier kun je meer lezen over wat er precies is gebeurd tussen Lara en Aren.

Zarrah & Keris

Zarrah is gedreven, vastberaden en wordt gekenmerkt door haar loyaliteit aan haar eigen volk en haar vastberadenheid om haar koninkrijk te beschermen. Haar karakter is gelaagd, met een achtergrond die haar motivatie en acties beïnvloeden. Door haar stoere en vastberaden persoonlijkheid trekt ze altijd haar eigen weg en laat ze zich niet makkelijk van gedachten veranderen. Zarrah is een sterke en complexe vrouwelijke hoofdrol die in de loop van het verhaal een diepgaande invloed heeft op zowel het plot als op Keris zelf.

Keris daarentegen is meer diplomatiek. Hij begrijpt machtsdynamieken en weet hoe hij mensen moet manipuleren om zijn doel te bereiken. Door zijn charismatische persoonlijkheid kan hij makkelijk mensen voor zich winnen. Net als Zarrah is hij strategisch en berekenend. Hij is erg goed in het plannen en anticiperen van de acties van zijn tegenstanders. Toch worstelt hij met zijn morele kompas en vindt hij het lastig om de juiste keuzes te maken in moeilijke situaties.

Worldbuilding

In het begin van het boek miste ik wat world building waardoor ik het lastig vond om het verhaal te volgen en er goed in te komen. Ja, ik weet wat van de verschillende rijken en hun onderlinge verschillen af door het eerste twee delen, maar daarin wordt er meer op andere rijken gefocust. De setting van het verhaal en de locatie zijn nog redelijk onbekend en had ik graag wat meer beschreven willen hebben om hier een goed beeld van te kunnen vormen.

Conclusie

De ongeschikte erfgenaam zit vol spanning, verraad en plottwists. Het is weer meesterlijk geschreven door Danielle L. Jensen. Liefhebbers van politieke fantasy zullen dit deel dan ook enorm gaan waarderen. Het verhaal zit goed in elkaar, heeft door de dual POV voldoende afwisseling en is geen moment saai. De ongeschikte erfgenaam laat je op het puntje van je stoel zitten. Na het dichtklappen van dit boek wil je waarschijnlijk het liefst direct doorlezen in het vervolg ‘De eindeloze oorlog’. Deze is vorig jaar al verschenen in het Engels, maar het is te hopen dat Uitgeverij Boekerij ook snel met een vertaling komt.

Zelf ben ik persoonlijk niet zo’n fan van politieke fantasy. Ik houdt meer van romantasy en lees niet graag over het voeren van oorlog. Vandaar dat het van mij maar 3,5 sterren krijgt. Maar ik weet heel zeker dat als dit wel je ding is – en je bijvoorbeeld het tweede deel van het Koninkrijk der Bruggen erg goed vond – De ongeschikte erfgenaam zeker 5 sterren potentie heeft.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Als ik je weer zie – Gillian King

Als ik je weer zie gaat over Lily, die plotseling van haar beste vriendin Sara het verzoek krijgt om de zorg van haar 5-jarige dochtertje Louise op zich te nemen. Als goede vriendin en buurvrouw gaat ze hier uiteraard direct mee akkoord. Totdat ze hoort dat niet alleen Lily is gevraagd om op Louise te passen, maar ook Seb! Seb is de broer van Sara en de ex van Lily. Aangezien ze jaren geleden niet goed uit elkaar zijn gegaan, en hun moeder Lily haat, ziet ze het niet zitten om de opvoeding van Louise én een huis met hem te moeten delen. Wat volgt is een verhaal vol emoties, onverwachte ontmoetingen en oude gevoelens die weer tot leven komen.

De personages

Een van de meest grijpende aspecten van het verhaal zijn de personages. Lily, Seb en Sara worden op levendige wijze neergezet en hebben elk hun eigen complexiteit en diepgang. Lily, met haar innerlijke strijd en haar onuitgesproken gevoelens voor Seb, staat centraal in het verhaal en haar worstelingen voelen authentiek aan. Seb daarentegen is charmant maar gebroken, en zijn interacties met Lily zorgen voor een aangrijpende dynamiek. Hoewel Sara wat minder prominent aanwezig is, blijft haar rol belangrijk voor het verloop van het verhaal. Zij is tenslotte degene die hen in het verleden bij elkaar heeft gebracht en het in het heden (onbewust) opnieuw probeert.

Geen feelgood roman

Gillian King ken ik als een echte feelgood auteur van Nederlandse bodem. Ik ken haar van haar boeken Belofte maakt schuld en Ik vergeet je niet, die ik eerder al heb gelezen. Deze boeken herinner ik me als vrolijke feelgood met een serieuze laag erin verweeft. Als ik je weer zie is veel serieuzer en bevat minder het feelgood-gevoel dan deze voorgaande boeken. De luchtige boventoon waarmee Gillian King serieuze onderwerpen in haar romans kan bespreken ontbrak hier.

Hierdoor heeft het meer weg van het werk van Colleen Hoover, die ook erg goed is in het schrijven van romans met veel drama. Alhoewel ik Als ik je weer zie toch wat beter vind dan het werk wat ik van Colleen Hoover heb gelezen. Dit komt met name doordat dit boek een stuk realistischer overkomt, een goed uitgewerkt verhaal heeft en het drama niet over de top is.

De opzet van dit boek kan een verrassing zijn voor lezers die de luchtige feelgoods van Gillian King gewend zijn. Maar voor fans van emotioneel geladen verhalen (zoals die van Colleen Hoover) is dit boek echte een aanrader.

Een emotionele reis

Het verhaal van Lily en Seb is een emotionele achtbaan die de lezer meesleept van begin tot eind. Het heden wordt op een fijne manier afgewisseld met het verleden. Zo krijg je als lezer steeds een beetje meer te weten over wat er in het verleden tussen Lily en Seb’s familie heeft afgespeeld. Waarom heeft zijn moeder zo’n grote haat voor haar? Hoe komt het dat Sara het haar wel heeft vergeven maar de rest van de familie niet? Beetje bij beetje zullen de puzzelstukjes in elkaar vallen.

Zonder spoilers te geven wil ik graag benoemen dat ik de reactie van de moeder enorm overdreven vind. Lily heeft in mijn optiek geen enkele schuld aan het voorval. Het was een ongelukkige samenkomst van omstandigheden waarbij Lily toevallig betrokken is geraakt. Als er iemand schuld heeft aan de grote gevolgen van deze gebeurtenis, dan is het moeder zelf wel. Nadat de gebeurtenissen zichzelf hebben onthuld in het boek, kon ik tijdens het lezen echt een beetje boos worden op Seb’s moeder.

Conclusie

De schrijfstijl van Gillian King is meeslepend en zorgt ervoor dat het boek als een trein leest. Ondanks de zware thema’s die worden behandeld in het verhaal. Hoewel het misschien niet de typische feelgood is waar je op rekent, is het een mooi verhaal dat diepe emoties oproept en je laat nadenken over liefde, verlies en vergeving. Als ik je weer zie is een aanrader voor lezers die houden van een emotioneel geladen roman vol drama en onverwachte wendingen. Van mij krijgt het een mooie score van 3 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Nora schrijft haar eigen verhaal – Annabel Monaghan

In Nora schrijft haar eigen verhaal stappen we binnen in het leven van Nora Hamilton, een getalenteerde scenarioschrijver van romantische komedies. Door haar werk kent ze de formule van liefde als geen ander en schudt ze de scenario’s zo uit haar mouw. Wanneer haar huwelijk plotseling eindigt, is Nora hier niet erg rouwig om en besluit ze er een slaatje uit te slaan. Nora schrijft haar eigen verhaal. Tot haar verrassing wordt haar script opgepikt voor een echte Hollywood-film, met als kers op de taart de knappe acteur Leo Vance die haar ex gaat spelen. Om het echt authentiek te laten zijn wordt haar theehuis voor twee weken gebruikt als filmlocatie. Het extra geld wat Nora hiermee verdient kan ze goed gebruiken.

Als het filmen erop zit en de crew weer naar huis is, treft Nora Leo op haar veranda aan. Leo vindt het leven in het theehuis zó fijn, dat hij nog niet terug wilt naar zijn hectische leven in New York. Hij doet Nora een aanbod: $1000,- per nacht, als hij nog een weekje langer in haar theehuis mag verblijven om helemaal tot rust te komen. Aangezien Nora krap bij kans zit gaat ze op zijn aanbod aan. Hoe erg kan het zijn om een week lang een gast in huis te hebben?

Geen YA, wel de moeite waard

Toen ik nog maar een paar bladzijdes van Nora schrijft haar eigen verhaal had gelezen, merkte ik direct dat dit boek heel anders was dan ik me had voorgesteld. Ik verwachtte ik leuk boek voor jong volwassenen te lezen dat vol zat met humor en meer weg heeft van een romantische komedie. In plaats daarvan las ik een boek wat meer geschikt is voor een volwassen doelgroep en vol zit met mooie lessen en wijsheden. Moet je als jongvolwassenen dit boek dan maar overslaan? Nee, zeker niet! Ik ga in deze recensie uitleggen waarom niet.

Personages

Nora is een levendige en boeiend hoofdpersoon, wiens passie voor haar werk en veerkracht na tegenslagen inspirerend is. Ze is in de eerste plaats een hele leuke en lieve moeder voor haar twee naar-school-gaande kinderen. Daarnaast probeert ze haar hoofd boven water te houden zodat ze een zo normaal mogelijk leven kunnen lijden. Ondanks dat veel mensen in haar situatie waarschijnlijk lichtelijke financiële stress zouden hebben, heeft Nora dankzij haar relaxte houding hier niet zoveel last van. Bovendien is ze het gewend om alle lasten te dragen aangezien haar man het liefst slapend rijk werd, maar nog niet had uitgevonden hoe hij dit kon bereiken.

Als hij plotseling vertrekt mist ze hem dan ook totaal niet. Hij leefde graag boven hun stand en had uitgaven die ze zich helemaal niet konden veroorloven. Hierdoor zat het gezin na zijn vertrek minder krap bij kans. Bovendien deed hij niets anders dan op zijn luie reet zitten en liet hij al het werk aan Nora over. De reactie van Nora is voor de lezer dan ook goed te begrijpen.

Nora’s interacties met Leo Vance, de charmante maar complexe filmster, voegen een extra laag van spanning en romantiek toe aan het verhaal. Hoewel zijn personage misschien wat clichématig is, is hij toch sympathiek en maakt het verhaal levendig.

Fijne schrijfstijl

De schrijfstijl van Annabel Monaghan is vlot en meeslepend, waardoor het boek moeilijk weg te leggen is. De dialogen, die soms een beetje zelfspot hebben, zorgen voor een luchtige toon, terwijl de diepere thema’s van liefde, verdriet en zelfontdekking subtiel worden verkend. Het voelt alsof je naar een film kijkt terwijl je door de pagina’s bladert, wat het leesplezier alleen maar vergroot.

Het verhaal leest erg luchtig terwijl het wel zwaardere thema’s aansnijdt. Dit is waarschijnlijk waarom ik dit zo’n fijn boek vond. Op een lichtvoetige toon weet Nora schrijft haar eigen verhaal ook een diepere boodschap over liefde en zelfacceptatie over te brengen. Door Nora’s reis van verdriet naar zelfstandigheid te volgen, wordt je aangemoedigd om je eigen pad te volgen en te geloven in de kracht van je eigen verhaal. Dit maakt het boek niet alleen vermakelijk, maar ook inspirerend. Ze laat zien dat je bij de pakken neer kan gaan zitten, maar dat je ook het beste van een situatie kunt maken en dit je misschien nog iets leuks oplevert.

Conclusie

Richting het einde voelde het verhaal wat onrealistisch aan. Een filmster die voor het “plattelandsmeisje” valt en een vrouw met een glansrijke carrière die geen tegenslagen kent. Ergens vond ik dit wel jammer, maar het deed geen afbreuk aan het mooie verhaal. Bovendien houd ik op zijn tijd wel van een Hallmark film vol clichés. Het verhaal is boeiend en zet je soms aan het denken. Hoewel sommige plotwendingen wat voorspelbaar zijn, wordt dit gecompenseerd door de sterke karakterontwikkeling en de oprechte emoties die door het verhaal heen lopen. Het is dan ook erg makkelijk om je in Nora in te leven.

Nora schrijft haar eigen verhaal is een heerlijk boek dat zowel romantiek als diepgang biedt. Met levendige personages, een meeslepende schrijfstijl en een inspirerende boodschap, weet Annabel Monaghan een verhaal te creëren dat lezers zullen waarderen. Zeker als je graag naar romantische komedies kijkt is het boek een echte aanrader. Nora’s carrière als scriptschrijver komt regelmatig terug in het plot en is erg leuk om te lezen. Ze drijft een beetje de spot met de classic Hallmark films die ze zelf ook schrijft, en dat kan ik wel waarderen. Van mij krijgt het boek 4 sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

De eeuwige nacht – Lisette Kuijt

De Eeuwige Nacht gaat over Eden, die vastberaden is om haar verdwenen zus, Christina, terug te vinden. Wanneer ze de hulp inroept van de eigenwijze onderzoeker Thomas J. Lambert, worden ze meegezogen in een wereld vol duistere magie en vergeten goden. Tijdens hun avontuur worden ze geconfronteerd met vreemde figuren, verboden plekken en woorden in een oude taal. Terwijl de dreiging steeds dichterbij komt, vervagen de grenzen tussen vriend en vijand, en groeit het mysterie rond Christina’s leven. Wist Eden eigenlijk wel wie ze was?

Personages

Eden en Thomas worden geïntroduceerd als sterke individuen, maar hun diepgang blijft oppervlakkig. Hoewel hun motivaties duidelijk zijn, missen ze de complexiteit die nodig is om de lezer echt aan ze te binden. Dit gebrek aan emotionele betrokkenheid maakte het voor mij moeilijk om mee te leven met hun avontuur, zelfs toen de spanning toenam.

Voetnoten in plaats van world building

Ik vond het erg lastig om in dit verhaal te komen. In het begin kwam dat door het gebrek aan goede world building. In plaats van de fantasiewereld organisch te introduceren, koos de auteur ervoor om verschillende onbekende termen te verklaren via voetnoten. Hoewel dit bedoeld was om het verhaal te verrijken, haalde het juist voor mij het tempo uit het verhaal. Het is wel te merken dat Lisette Kuijt erg haar best heeft gedaan om deze voetnoten leuk te maken. De ene keer is het een stukje uit een woordenboek om een term uit te leggen en een andere keer een advertentie wat uit een tijdschrift of krant uit die wereld kwam.

Desondanks vond ik het erg storend, zeker gezien de hoeveelheid dat deze voetnoten er in voor kwamen. Na iedere paar bladzijdes had je er wel weer eentje. Je moet toch halverwege een zin stoppen met lezen om die voetnoot te gaan lezen. Voor het verhaal was het beter geweest als deze waren weg gelaten en opgenomen in de beschrijving van de wereld in de gewone tekst. Dan kun je nog steeds af en toe een stukje krant of iets dergelijks toevoegen, zoals Holly Jackson dit bijvoorbeeld deed in A Good Girl’s Guide to Murder.

Moeilijk te verbeelden

Helaas slaagde De eeuwige nacht er niet in om me volledig onder te dompelen in het verhaal. De narrative immersion bleef voor mij laag, waardoor ik moeite had om het verhaal echt tot leven te zien komen. Dit kan deels te wijten zijn aan het gebruik van de voetnoten, wat het voor mij moeilijker maakte om me te laten meeslepen in het verhaal. Het gebrek aan narrative immersion kan ook aan mij liggen, want ik had dit bijvoorbeeld ook bij populaire boeken zoals De wrede prins en De bronzen stad.

Spanning aan het einde

Hoewel ik gedurende het grootste deel van het verhaal me niet erg kon bekoren om de personages, moet ik toegeven dat het einde opeens spannend werd. Doordat ik op dat moment niet zoveel om de personages gaf, maakte het me eigenlijk ook niet uit of ze het zouden overleven of niet. Een kleine plottwist zorgde voor een verrassende wending die ik toch wel leuk vond. Dit was helaas niet genoeg om mijn algehele teleurstelling over het boek te compenseren.

Conclusie

De eeuwige nacht door Lisette Kuijt is een boek dat veelbelovend begon, maar uiteindelijk niet aan mijn verwachtingen voldeed. Het verhaal had enkele interessante elementen in de magische wereld en de kleine plottwist aan het einde die leuk was, bovendien ziet het boek er prachtig uit. Helaas heeft de zwakke wereldopbouw, het gebrek aan narrative immersion en de oppervlakkige personages voor mij de boventoon gevoerd.

Gelukkig is dit enkel mijn mening en betekent het niet dat jij het boek ook niet leuk zal vinden. Ik hoop wel dat Lisette Kuijt niet ontmoedigd wordt om te blijven schrijven, want ze heeft leuke ideeën die gehoord (of gelezen) mogen worden. Ik geef het boek 2,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Tunnel van Botten – V.E. Schwab

Tunnel van Botten is het tweede deel uit de Casside Blake serie, geschreven door niemand minder dan V.E. Schwab. In dit deel worden we opnieuw meegenomen op een avontuurlijke reis door de wereld van geesten en mysteries.

Cassidy Blake is een tienermeisje dat de gave heeft om geesten te zien. Zo is haar beste vriend Jacob een geest die in de ‘tussenin’ wereld leeft. Alleen mensen die hun dood hebben overleefd kunnen deze geesten zien. Cassidy gaat samen met Jacob en haar ouders naar Parijs. Haar ouders zijn ‘inspookteurs’ en geloven heilig in het bestaan van spoken ondanks dat zij ze niet kunnen zien zoals Cassidy. Voor een serie filmen ze een reportage over verschillende spookachtige plekken in Parijs.

We volgen Cassidy en Jacob terwijl ze zich in de spookachtige catacomben van Parijs bevinden, waar ze per ongeluk een gevaarlijke geest wakker maken. Gedreven door de noodzaak om een eeuwenoud mysterie te ontrafelen, moeten ze samenwerken met oude en nieuwe vrienden voordat het te laat is en deze klopgeest voor altijd de straten van Parijs zal teisteren.

Jeugdboek voor volwassenen

Tunnel van Botten is een jeugdboek geschreven voor een wat jonger publiek. Desondanks is het verhaal zo meeslepend en meesterlijk verteld dat het ook voor volwassenen leuk is om te lezen. De tekst is eenvoudig te lezen voor de jongere lezers, maar ook erg vermakelijk voor een oudere generatie. Zelf ben ik eind-twintig en lees ik doorgaans niet zo graag jeugdboeken omdat ik ze te kinderlijk vind. Toch ben ik groot fan van de Cassidy Blake serie. Deze boeken zijn makkelijk te lezen, maar niet zo kinderlijk, voorspelbaar en over-de-top als andere jeugdboeken. Voor mij is het een boek wat makkelijk leest en fijn is voor tussendoor.

De thema’s van vriendschap, moed en zelfontdekking maken het boek toegankelijk en boeiend voor lezers van alle leeftijden. Of je nu een tiener bent die op zoek is naar een spannend avontuur of een volwassene die zich wil laten onderdompelen in een wereld vol magie en mysterie.

Minder spookachtig

Hoewel het verhaal draait om geesten en inspookteurs, is Tunnel van Botten iets minder spookachtig en duister dan Stad vol Geesten was. Persoonlijk heb ik het duistere tintje uit het eerste deel niet gemist. Nu kon ik tenminste vredig slapen nadat ik het boek uit had gelezen. 😉  V.E. Schwab slaagt er echter nog steeds in om een spannende sfeer te creëren die de lezer meeneemt op een bijzondere reis door Parijs.

Fijne schrijfstijl

Tunnel van Botten heeft een enorm vlotte schrijfstijl en korte hoofdstukken. Hierdoor zit er veel tempo in het verhaal en sla je de ene bladzijde naar de andere over. Daarnaast zijn de beschrijvingen van de omgeving zo beeldend geschreven dat ik echt weer even terug in Parijs was. Hierdoor zag ik alle scènes levendig voor me, wat mijn leeservaring heeft versterkt. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat de vertaler goed werk heeft geleverd.

Conclusie

In Tunnel van Botten gebeurt er zoveel dat het geen enkel moment saai is, zonder dat het langdradig wordt. Het is een erg goed vervolg van de Cassidy Blake serie. Hiermee bewijst V.E. Schwab opnieuw een meester te zijn in het vertellen van boeiende verhalen.  Met een lichtere toon en een vlotte schrijfstijl neemt ze lezers mee op een magische reis door Parijs, vol spanning, avontuur en mysterie. Een absolute aanrader voor (jong)volwassenen die houden van een spookachtig avontuur waarin vriendschap centraal staat. Ik gaf het wederom 4 sterren en kan niet wachten tot het volgende deel is vertaald.

Geplaatst op door — Geef een reactie

De Legacies – Jessica Goodman

Jessica Goodman neemt ons mee naar de schijnbaar glanzende wereld van de New Yorkse elite in haar boek De Legacies. Achter de façade van luxe en privilege schuilen echter duistere geheimen, waarvan de waarheid voortdurend verandert en waarvoor mensen bereid zijn over lijken te gaan.

Het verhaal begint met de toetreding van drie nieuwe leden tot de Legacy Club. Dit is een exclusieve high society-club waar macht en rijkdom hand in hand gaan met leugens, bedrog en verraad. Alleen de 36 beste eindexamenleerlingen van de meest prestigieuze scholen in New York mogen jaarlijks toetreden. Een lidmaatschap is voor het leven en staat garant voor rijkdom, connecties en zekerheid; want Legacies zorgen voor elkaar.

Op de avond van het prestigieuze Legacy-bal komt een van de nieuwe leden op mysterieuze wijze om het leven. Was het moord, zelfdoding of een stom ongeluk? Wat gaat er echt schuil achter de lachende gezichten en mooie praatjes van de Legacies?

Vlakke personages

Hoewel het verhaal intrigerend is, vond ik het wel een uitdaging om de personages uit elkaar te houden. Bernie, Isobel en Tori zijn drie nieuwe leden van de Legacy Club. Ze hebben elk een ander achtergrond verhaal. Zo komt Tori erachter dat haar vader in grote geldproblemen zit. Hierdoor zullen ze misschien de diner, die zo geliefd werd door Tori’s overleden moeder, kwijt gaan raken. En Bernie’s moeder is plotseling verdwenen. Haar vader doet alsof er niets aan de hand is – ze is immers wel eens vaker opeens vertrokken en kwam altijd terug. Bernie denkt hier anders over en met een tikkende klok probeert ze haar moeder op te sporen.

Behalve deze verschillende achtergrond verhalen, miste ik wel wat persoonlijkheid. De personages voelde voor mij niet als ‘echt’ aan en miste unieke trekjes die hen onderscheidt. Hierdoor vond ik het dus moeilijk om ze uit elkaar te halen. Met name Bernie en Isobel verwarde ik regelmatig met elkaar. Gelukkig doet het verder geen afbreuk aan het verhaal.

Heden en verleden

Een van de sterke punten van De Legacies is de manier waarop Jessica Goodman het verhaal vertelt. Dit doet ze door sprongen te maken tussen het heden en het verleden. Deze tempowisselingen voegen een extra laag van spanning toe aan het plot. Het creëert een mysterieuze sfeer en hield mij geboeid terwijl het verhaal zich ontvouwt.

In het heden lees je over Bernie, Isobel en Tori die zijn uitgenodigd om toe te treden aan De Legacies club. Zij maken zich klaar voor het hoogtepunt tijdens het Legacies-bal. Ze gaan jurken passen, bereiden presentaties voor, vragen zich af waar hun verdwenen moeder is gebleven, en bewaren alles vernietigende geheimen.

Het verleden speelt zich direct na het bal af. Een persoon is dood gevonden en de politie ondervraagt de personages over hun betrekking bij deze dood. Whodunnit? Ik wilde snel doorlezen om erachter te komen wat er nu is gebeurd dat tot de dood van een van de leden heeft geleid.

Conclusie

De Legacies is een intrigerend boek dat mij nieuwsgierig heeft gemaakt naar wat er gebeurt binnen de muren van de Legacy Club. Daarnaast leest het verhaal vlot en gemakkelijk, waardoor het fijn is om te lezen. De schrijfstijl is meeslepend en weet de spanning van het verhaal goed over te brengen, zeker richting het einde van het verhaal. Ik vond het dan ook moeilijk om het boek weg te legen nadat ik eenmaal was begonnen met lezen. Tot slot zijn plotlijnen goed doordacht, komen de verhaallijnen van de personages op een natuurlijke manier mooi samen en heeft het boek een verrassend einde.

De Legacies is een aanrader voor lezers die houden van mysterie, spanning en intriges. Het verhaal is het beste te vergelijken als een combinatie van De academie van Astrid Boonstoppel met de murder mysteries van Karen M. McManus en een vleugje De Erfenis van Jennifer Lynn Barnes. Ik geef De Legacies 3,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

De laatste vijf – Jeroen van Berckum

Over het boek

In het jaar 2956 heeft een verwoestende nucleaire ramp plaatsgevonden die de wereld voorgoed heeft veranderd. De Laatste Vijf zich af in een wereld waar mens en humanoïde (menselijke robots) naast elkaar leven in gescheiden regio’s. Abel, een jongen uit het arme deel van de regio Devon, slaat op de vlucht na een mislukte inbraak. Zijn ontmoeting met de mysterieuze heer Graffin leidt tot een onverwachte wending in zijn leven, wanneer hij wordt meegenomen naar het platteland voor Elite. Hij heeft nog nooit natuur en dieren in het echt gezien en kan niet wachten om dit met zijn eigen ogen te bekijken. Graffin is een jager, en Abel is een van de vijf gelukkige jongeren die hem mag helpen bij de jacht. Is hem een kans op een tweede leven geschonken?

De Schaduwkronieken

De Laatste Vijf is het huiveringwekkende tweede deel van De Schaduwkronieken. Dit is een YA-serie met verschillende verhalen die allemaal een luguber randje en een spannende twist hebben. Deze verhalen zijn afzonderlijk van elkaar te lezen, doordat het losstaande boeken zijn die alleen dezelfde thematiek hebben. Deze serie is geschreven voor onverschrokken jongvolwassenen die van mysterieuze en duistere verhalen houden.

Het hoofdpersonage

Abel is het hoofdpersonage in dit boek. Hij woont in de Onderzone, het armste deel van Devon. Nadat hij zijn moeder aan de stralingsziekte heeft verloren staat hij er alleen voor. Door zijn vriend Dave heeft hij zich laten overhalen om in te breken bij Senator Brandson. Hij doet het niet alleen voor het geld, maar ook voor gerechtigheid. Senator Devon is verantwoordelijk voor het zorgstelsel. Hierdoor heeft zijn moeder nooit de hulp gekregen die ze nodig had. De stralingsziekte was prima te overleven, als je maar genoeg geld hebt. Het verlies van zijn moeder verwijdt Abel de Senator persoonlijk.

Iedere kleine misdrijf wordt in de nieuwe wereld niet meer gedoogd en bestraft met de doodstraf. Abel heeft vanaf het eerste moment ontzettend veel spijt van zijn daden. Hij had vanaf het begin af aan al een slecht gevoel over Dave. Hij snapt dan ook niet waarom hij zich heeft laten overhalen om toch in te breken bij het huis van de Senator. Zijn oude leven was niet prettig, maar toen was nog geen tot dood veroordeelde crimineel. Nu moet hij op de vlucht slaan in een poging om zijn leven te redden.

Conclusie

Ik had niet heel veel verwachtingen over dit boek, maar De Laatste Vijf heeft me enorm positief verrast. Het boek heeft korte hoofdstukken en een vlotte schrijfstijl, waardoor het erg lekker leest. Mede door de spanning die ervoor zorgde dat ik door wilde lezen, had ik dit boek in een dagje uit.

Het boek is opgedeeld in drie delen: de misdaad, de jacht, en de laatste vijf. Deze delen vormen een naadloos geheel, en de plotwendingen zijn subtiel en goed doordacht. Hierdoor zit het verhaal erg goed in elkaar. Het laatste hoofdstuk onthult een plottwist die ik, dankzij de subtiele hints van de auteur, helaas zag aankomen. Desondanks heb ik het met plezier gelezen. De weg er naartoe was namelijk zeer vermakelijk. Het einde was voor mij dus ietwat voorspelbaar, maar ik ben heel blij dat het geen cliché is geworden.

Jeroen van Berckum weet een meeslepend verhaal met intrigerende personages, goed doordachte plotwendingen, en een unieke dystopische wereld feilloos neer te zetten. Hij slaagt het erin clichés te vermijden en de lezer toch te verrassen. De Laatste Vijf heeft mij enorm positief verrast en krijgt van mij 4 sterren. Als je fan bent van dystopische fantasy met en post apocalyptische setting zoals The Hunger Games, dan is dit boek echt het lezen waard.