Auteur: Livia Peeters

Erna Sassen bracht een nieuw boek uit, Kom niet dichterbij. Sassen ken ik van de boeken Zonder titel en Neem nooit een beste vriend. Over beide boeken was ik zeer lovend en ik was dan ook zeer benieuwd om het nieuwste boek te lezen.

Waar gaat het over?

Reva heeft niet alleen ‘iets raars’ met seks, maar ook met eten. Haar problemen verergeren aanzienlijk als zij verliefd wordt op de intimiderende DJ, docent aan de theaterschool. Nadat ze een rol heeft gespeeld in een door hem geregisseerde theaterproductie gaat het bergafwaarts met haar en belandt ze tijdelijk in een psychiatrische inrichting.

Marjolijn, de zus van Reva, reconstrueert aan de hand van telefoongesprekken en herinneringen wat er misging en probeert Reva te helpen de verantwoording te nemen voor haar eigen leven.

Wat vond ik ervan?

Ik was grote fan van Erna Sassens jeugdroman Zonder titel. Daarin bewees de schrijfster al dat ze volwassen onderwerpen bespreekbaar kan maken voor jongere lezers. In Kom niet dichterbij doet ze dat opnieuw. Ik vond de vorige boeken wel veel duidelijker, dat is omdat in Kom niet dichterbij de ik-persoon (Marjolijn) de hele tijd door de tijd heen springt. Dat maakt het een pak lastiger om goed te kunnen volgen, zeker voor jongere lezers.

Ook is het in het begin niet meteen zeer duidelijk hoe oud de hoofdpersonages zijn. Het wordt ook niet superduidelijk door de manier van schrijven of door wat ze meemaken, aangezien dat heftig is. Na een tijdje is het toch duidelijk.

Verder is het zeker een fijn boek – ook voor de jongere lezers – omdat Sassen het op een manier schrijft die zeer eigen aan haar boeken is. Het is loodzware inhoud, maar toch makkelijk te verteren door de schrijfstijl. De hoofdstukken zijn ook kort waardoor het boekje zeer snel leest. Boekje, want Kom niet dichterbij telt 139 pagina’s.

Het enige dat ik zeker nog mee wil geven is dat je niet hetzelfde mag verwachten als in Zonder titel en Neem nooit een beste vriend. In vergelijking met voorgenoemde twee boeken, is dit boek zéér chaotisch.

Conclusie

Kom niet dichterbij gaat over een zussenband. Het is een dun boekje, leest vlot, bevat de typische schrijfstijl van Erna Sassen en maakt moeilijkere thema’s bespreekbaar. Ik zou het zeker een kans geven. Van mij krijgt het boek drie sterren.

Onlangs kwam er een nieuw XS boek uit bij Best of YA. Dit keer was het Schuld van Wendy Brokers. Dit is het tiende boek in de reeks.

Schuld vertelt het aangrijpende verhaal van Esmay die thuis te maken heeft met de dreigende scheiding van haar ouders. Bovendien is ze ook enige kind, maar gelukkig kan ze wel altijd op de steun van haar beste vriend, Sam, rekenen.

Op een avond loopt een bezoek aan Sam echter uit de hand, met zeer zware gevolgen. Er gebeurt namelijk iets wat het leven van de twee op z’n kop zet. Ze zijn compleet in paniek, al is Sam de enige die zich nog kan herinneren wat er gebeurd is. Hij wil koste wat het kost zwijgen over het incident terwijl Esmay wordt verscheurd door schuldgevoel. Wanneer ook Sams broer Lenn zich ermee gaat bemoeien, dreigt de situatie helemaal te escaleren. Esmays loyaliteit aan haar vriendschap met Sam wordt zwaar op de proef gesteld.

Wat vond ik ervan?

Ik vind het zeer fijn dat er een reeks is met korte boeken voor jongeren die niet zo graag lezen. Persoonlijk vind ik dat deze verhalen vaak wat diepgang missen, maar Schuld is een aangename verrassing. Vanaf de eerste pagina meteen helemaal in het verhaal. Het grote voordeel is dat je het boek in één keer kan uitlezen, aangezien het slechts 95 pagina’s telt. Ondanks de beknoptheid heeft Brokers het verhaal toch zeer goed uitgewerkt.

Schuld gaat vooral over vriendschap en hoever je gaat om een vriendschap te beschermen. Het gaat ook over vertrouwen. Tot wanneer vertrouw je iemand ook als je instinct zegt dat je eigenlijk weet dat het niet klopt?

We krijgen vooral te lezen hoe Esmay met alles omgaat, hoe ze zich voelt, haar gedachten en gedragingen in de dagen na het incident. Wendy Brokers heeft dit zeer realistisch en geloofwaardig neergezet. Wel jammer dat we niet weten waarom Sam reageert hoe hij reageert.

Ik vond het een origineel verhaal dat ook spannend genoeg was. De hoofdstukken waren wat langer, maar dat stoorde niet, je vloog er snel doorheen. Ik vond enkel het einde een beetje gerusht. Ik had graag geweten wat er nadien nog was gebeurd, al was het maar een kort hoofdstukje geweest. Op het einde van het boek vind je ook bij wie je terecht kunt bij psychische problemen.

Aanrader?

Ik zal dit boek zeker aanraden aan jongeren vanaf 15 jaar. Het is een zeer eigentijds boek dat de jongeren zeker zal aanspreken door de relevante thema’s. Schuld is een kort boekje dat je snel kunt lezen en verdient wat mij betreft 4 sterren.  

De helft van mij is het nieuwste boek van Nadine Swagerman. Onze recenie van haar vorige boek Aan de andere kant van geluk kan je hier lezen. De helft van mij vormt het debuut in de inspirerende, nieuwe JIJ DOET ERTOE-serie. Deze reeks, die verschijnt onder de vleugels van uitgeverij Kluitman, belooft een waardevolle bijdrage te leveren aan de hedendaagse jeugdliteratuur. De boeken die in deze lijn, zowel fictie als non-fictie, zijn gericht op een breed publiek. “Met ‘JIJ DOET ERTOE’ zorgt Kluitman ervoor dat er meer boeken verschijnen waarin kinderen en jongeren zichzelf kunnen herkennen. Daar kan ik alleen maar enthousiast over zijn’, zegt Nadine Swagerman.

Waarover gaat De helft van mij?

De helft van mij vertelt het verhaal van Sara, die samenwoont met haar vader en haar hond Spot. Het verhaal begint eigenlijk wanneer Sara voor school een opdracht krijgt over nature en nurture. Daardoor dient ze te kijken naar het verlies van haar moeder en wat de leegte die haar moeder heeft achtergelaten met haar doet. Stilaan wordt Sara’s zorgvuldig opgebouwde alles-gaat-okéhouding volledig overhoopgegooid.

Ze komt terecht in een draaikolk van vragen, gemis, verdriet en woede. Ze voelt zich alleen en totaal onbegrepen. Op een dag komt haar beste vriendin van vroeger, Jen, terug in het dorp wonen. Door Jen voelt ze zich wel gezien. Maar wat met de verwarrende gevoelens die omhoogkomen?

Wat vond ik van het boek?

Eerder las ik Aan de andere kant van geluk van Nadine Swagerman en daar heb ik van genoten, ook van dit boek heb ik wederom genoten. De hoofdstukken zijn absoluut niet lang en door de levendige en beeldende schrijfstijl vlieg je moeiteloos door de 300 pagina’s heen.

Swagerman weet in deze roman emoties, gevoelens en gedachten prachtig te verwoorden zodat ze de lezer zeker niet onberoerd laten!

Sara’s moeder is al enkele jaren geleden overleden en toch heeft Sara het nog steeds enorm moeilijk met dit verlies. De aanleiding voor haar intense emoties is de schoolopdracht. Al snel wordt duidelijk dat Sara het eerder ook al moeilijk had met het verwerken van dit verlies. De centrale boodschap in dit boek is dan ook een belangrijke boodschap: rouwen kan lang duren, en dat is helemaal oké. Het kan lijken alsof eventjes alles goed gaat, maar dat wil niet zeggen dat alles verwerkt is.

Naast het thema rouw komen er in dit boek nog andere belangrijke thema’s terug in dit boek, zoals vriendschap, liefde, verdriet, angst- en paniekaanvallen en troost. Ook deze thema’s zijn op een prachtige manier in het verhaal verweven, wat bijdraagt aan de diepgang en de emotionele impact van het boek.

Het verhaal speelt zich niet alleen in het heden af. Af en toe maakt het ook sprongen terug naar het verleden, naar de tijd dat Sara negen jaar oud was en haar moeder nog leefde. Deze flashbacks geven extra context en diepgang aan Sara’s gevoelens.

Swagerman slaagt erin een indringend en ontroerend verhaal neer te zetten dat lang blijft nazinderen. Ze weet op een treffende manier neer te zetten hoe complex rouw is en hoe het verweven blijft met het dagelijks leven. De helft van mij is een boek dat niet alleen troost biedt aan hen die rouwen, maar ook een bredere boodschap van begrip en hoop uitdraagt. Dit boek krijgt van mij 4,5 sterren!

Eind april kwam bij uitgeverij Harpercollins de Nederlanstalige versie van Love at first knight van Megan Clawson uit. Eerder vertaalde deze uitgeverij ook al haar eerste boek Falling hard for the Royal Guard. De lovende reacties op haar eerste boek maakten mij zeer nieuwsgierig naar haar nieuwste werk.  

Love at first knight is een young adult roman van 384 pagina’s. Dankzij de vlotte schrijfstijl en de relatief korte hoofdstukken leest het boek aangenaam. De setting sprak mij persoonlijk wat minder aan, waardoor ik enigszins moeite had om volledig in het verhaal op te gaan. Bovendien vond ik de beschrijvingen, vooral in het begin, soms wat langdradig.  

Waarover gaat het verhaal? 

Love at First Knight vertelt het verhaal van Daisy Hastings, een jongedame die het gevoel heeft in het verkeerde tijdperk geboren te zijn. Haar passie voor LARP (live action role play) biedt haar een uitlaatklep. In haar vrije tijd duikt ze diep in deze wereld en transformeert ze zich in haar alter ego, de strijdster Alenthaea. Deze rol geeft haar zelfvertrouwen en kracht. 

Wanneer haar papa haar een beetje richting een solicitatie duwt, begint Daisy te werken bij de Tower of London, waar ze een ridderkamp voor kinderen begeleidt. Ze krijgt meteen een proefperiode van drie weken. 

Het tweede hoofdpersonage is Theodore ‘Teddy’ Fairfax. Volgens zijn familie is hij losgeslagne, ooit behoorde hij tot de koninklijke familie. Nu werkt hij, met tegenzin, tijdens de zomer bij Tower of Londen. Diep van binnen voelt hij echter dat hij nergens anders zou willen zijn.  

Wanneer Daisy door Teddy’s toedoen bijna ontslagen wordt, verklaart ze hem de oorlog. Terwijl ze hun degens kruisen, ontdekken ze dat ze beiden een beetje verloren zijn. End dat misschien, heel misschien, de liefde kan bloeien, zelfs op een slagveld.  

Mijn mening 

Een belangrijk element in dit boek is larp (live action role play). Daisy verkeert vaak in haar eigen fatasierijke ridderwereld en is heel veel met larp bezig. Ze overweegt regelmatig hoe haar larp-personage zou reageren in bepaalde situaties. Dit aspect vond ik lastig om me in in te kunnen leven, aangezien het ver van mijn eigen leefwereld ligt. Toch is het een originele setting voor een enemies-to-lovers verhaal. Als jij van ridders en larp houdt, is dit boek waarschijnlijk meer jouw smaak.  

Het verhaal wordt volledig vanuit Daisy’s perspectief verteld. Het had het verhaal meer diepgang gegeen als we af en toe ook vanuit Teddy’s pespectief hadden kunnen lezen. Zo hadden we beter kunnen begrijpen waarom hij bepaalde zaken deed. Nu komt Teddy over als een verwende jongen. Ook de chemistry tussen de twee personages was voor mij nu niet echt aanwezig.  

Daisy’s karakterontwikkeling is duidelijk zichtbaar en goed uitgewerkt doorheen het hele verhaal heen. Ze worstelt met zichzelf en mist bepaalde sociale vaardigheden. Het boek draait om het overwinnen van je angsten, iets wat Daisy meerdere keren moet doen.  

Love at first knight biedt een unieke en fantasierijke kijk op het klassieke enemies-to-lovers thema, verweven met de bijzondere wereld van larp. Het is een aanrader voor lezers die houden van een avontuurlijk en romantisch verhaal. Van mij krijgt het boek 3,5 sterren.  

In mei kwam het tweede vertaalde boek van Louisa Reid bij Blossom Books uit: Vandaag vecht ik terug. Vandaag vecht ik terug is een indrukwekkend verhaal dat in vrije vers is geschreven, wat het een originele en frisse aanpak geeft. Het vorige boek van Louisa Reid was Kapot en was ook in vrije vers geschreven. De recensie van Kapot kan je hier lezen. 

Het vrije vers van Louisa Reid zorgt in dit boek voor een verfrissende benadering van het verhaal, waarbij de woorden de lezer direct raken! 

Vandaag op school 
praatte weer niemand met me. 

En toen 
bij de lunch 
had iemand me tuk  
– ik voelde de flits, 
keek op, 
recht in de lens. 
stacey en haar fans 
stonden vlakbij, 
net als aidan en zijn kliek. 

Mijn bord schoof ik weg, 
te laat. 
het kwaad was al geschied.  

Dus nu ben ik overal 
op al hun telefoons: 
mond open 
vork in de lucht. 
dikke troela, 
vetzak, 
varken, 
                  olifant, 
                                    gatver, wat ranzig 
waarom maak je jezelf niet van kant? 

– pagina 121 

De zestienjarige Lily balanceert tussen twee werelden. Op school is ze het slachtoffer is van genadeloos pesten. Thuis vindt ze warmte en veiligheid bij haar ouders, ondanks de uitdagingen die daar ook aanwezig zijn. 

Reid behandelt de thema’s zelfbeeld, pesten, vriendschap en boksen worden met veel nuance en diepgang. Vooral voor jongeren is dit verhaal herkenbaar en inspirerend. Lily’s ontwikkeling van een kwetsbaar slachtoffer naar een krachtige jongvolwassene die voor zichzelf leert opkomen, is prachtig weergegeven. Haar vader speelt hierin een cruciale rol door haar te leren boksen, waardoor ze niet alleen fysiek sterker wordt, maar ook haar eigenwaarde hervindt. 

Het verhaal wordt grotendeels vanuit Lily’s perspectief verteld, maar af en toe lezen we ook vanuit het perspectief van Lily’s moeder. Ik vond dat een waardevolle aanvulling, om te zien hoe Lily’s moeder ook met soms dezelfde onderwerpen worstelt, maar dan op haar eigen manier. De vragen over Lily’s geaardheid lagen meer op de achtergrond, maar werden toch goed aangepakt. Het was zeer fijn om te zien dat Lily enkele vrienden vond. 

Het verhaal roept de belangrijke vraag op: is voor jezelf opkomen hetzelfde als wraak nemen, of gaat het erom dat je de regie over je eigen leven neemt? Deze boodschap van zelfredzaamheid en het vinden van innerlijke kracht is zeer krachtig en motiverend voor de lezers. 

Raad ik het boek aan? 

De vrije versvorm waarin het boek is geschreven, versterkt de emotionele impact van Lily’s ervaringen. Vandaag vecht ik terug biedt niet alleen een meeslepende leeservaring, maar ook een waardevolle les over zelfvertrouwen en veerkracht. Het is een boek dat jongeren zeker zal aanspreken en hen aanmoedigt om in zichzelf te geloven.  

Een boek in vrije vers is misschien niet voor iedereen weggelegd. Heb je zin in een boek dat snel leest, maar toch diepgang heeft? dan is het een echte aanrader! Ik geef het boek 4,5 sterren! 

Het tweede boek van Thomas Desmet kwam in maart uit bij Standaard uitgeverij. Het is het tweede Arendsoog-mysterie, maar kan perfect los gelezen worden van het eerste Een brug te ver.

De cover is absoluut niet kleurrijk, een beetje sober zou ik zeggen. Eigenlijk is het een briefomslag met daarop een foto. Als ik dat vergelijk met de cover van Een brug te ver, is dat helemaal anders. De cover van het eerste boek is wel heel erg kleurrijk en levendig.

Waarover gaat het?

Wanneer de meest gehate leerkracht in het dorp Utzel plots overlijdt, lijkt zelfdoding de enige verklaring. Maar dan werpt een schaduw uit het verleden twijfel op de zaak. Voor tienerdetective Anton Arend worden eenvoudige raadsels plots duistere doolhoven waarin de dader de weg bepaalt. In de wirwar van vriendschapsdrama’s, de regels van een nieuw lief en de vreemde terugkeer van zijn broer, ontdekt Anton dat de grens tussen held en schurk net zo grillig is als de wifi op zijn slaapkamer. Zal Anton op tijd de waarheid kunnen onthullen, zelfs als het zijn eigen wereld vernietigt?

Wat vond ik ervan?

Ik vond het uniek, omdat er eigenlijk 1 grote verhaallijn is, maar toch is het verhaal in kleinere stukken opgedeeld. In elk stukje gebeurt er iets in het leven van Anton Arend wat centraal staat in dat stukje. Ieder stuk is opgedeeld in hoofdstukken. Tegelijkertijd wordt er ook gezocht naar wat er gebeurd is met de wiskundeleerkracht. En elk kleinere verhaallijn is ook spannend genoeg om verder te willen lezen én heeft eigenlijk ook te maken met de moord op de wiskundeleerkracht. Doordat er elke keer iets nieuw gebeurt in het leven van Anton, blijft het spannend genoeg.

Het is ook zeer uniek dat een tiener zo fantastisch is in raadsels oplossen en dat hij dan ook effectief deze moord zal oplossen. In de meeste boeken komt er toch nog politie aan bod die meehelpt, hier dus niet.

Antons privéleven en dat van zijn vrienden komt ook aan bod. Doordat er zoveel gebeurt in de privélevens van de hoofdpersonages, zorgt de schrijver dat het verhaal herkenbaar is voor tieners en dat het boek nog meer zal aanspreken.

Toch merkte ik dat ik na elk stukje niet per se verder wou lezen. Het boek riep niet naar mij wanneer ik het weg had gelegd, maar ik moest het echt zelf op gaan pakken. Dat heeft misschien deels te maken met mijn leeftijd, want ik denk dat het voor een jonger publiek écht een leuk verhaal kan zijn met een zeer interessante opbouw.

De schrijfstijl zelf is ook vlot en met de nodige humor. Er zijn geen al te moeilijke zinnen of woorden gebruikt. Het is het tweede deel in de serie met Anton Arend in de hoofdrol, maar je hoeft niet echt het eerste boek hebben gelezen. Er wordt wel af en toe verwezen naar wat er vorig jaar (in boek 1) gebeurd is, maar dat wordt dan ook wel elke keer genoeg uitgelegd. Ik had het misschien toch wat aangenamer gevonden als ik dat boek dan ook had gelezen, maar het is zeker afzonderlijk te lezen.

Aanrader of toch niet?

Als je van spannende boeken houdt, is het zeker een aanrader voor een wat jonger publiek. Het is een boek met een unieke opbouw, maar voor mij niet spannend genoeg. Ik geef het boek 3,5 sterren.