Begin mei kwam Powerless van Lauren Roberts uit in het Nederlands bij uitgeverij Pelckmans. Ik mocht het boek lezen als deel van de blogtour, waarvoor heel veel dank.
Waarover gaat Powerless?
Powerless speelt zich af in Ilya, waar er veel Elites leven. Die Elites hebben speciale krachten. Een heel aantal jaren terug hebben de mensen van Ilya de pest overleefd en dat is hoe de Elites hun krachten hebben gekregen. Er zijn echter een aantal mensen die de pest hebben overleefd, maar toch niet sterker, sneller of slimmer werden en dus geen krachten kregen. Die mensen worden een Nul genoemd. De Nullen werden eigenlijk gemeden en uit de samenleving verbannen. Vandaag de dag leven er nog enkele Nullen rond in het koninkrijk en dat is waar Paedyn in beeld komt.
Ze is een stoere meid, maar ze heeft geen krachten en daarom doet ze zich voor als een Helderziende. Ze is dakloos, woont in de sloppenwijken en heeft geen ouders. Op een dag redt ze onbewust één van de prinsen, prins Kai, en daarna wordt ze verkozen om mee te doen aan de Zuiveringsproeven, een levensgevaarlijke wedstrijd waarin Elites het tegen elkaar moeten opnemen. Ze moet een manier vinden om deze proeven te overleven zonder dat iedereen haar grote geheim ontdekt: dat ze eigenlijk een Nul is.
Wat vond ik ervan?
Lauren Roberts zegt zelf dat Powerless het boek is wanneer The Hunger Games en Red Queen een baby zouden krijgen. Dat het op The Hunger Games lijkt, kan ik alleen maar beamen. Het heeft ook iets weg van De selectie, zeker met al die ballen die er zijn. Ondanks dat het toch wel wat lijkt op boeken die al geschreven zijn, is het een zeer vermakelijk boek en behield het zijn unieke karakter zeker.
“De komende twee weken zullen jullie trainen, de andere deelnemers ontmoeten, interviews geven, en er is natuurlijk het eerste bal. En na elke Proef zullen jullie een week lang precies datzelfde schema volgen. Jullie krijgen een Imperiaal toegewezen die jullie gedurende jullie verblijf hier zal begeleiden van en naar de plekken waar jullie heen moeten, tot jullie het kasteel een beetje kennen.” P. 88
Het verhaal wordt afgewisseld van Paedyn’s perspectief en dat van Kai. Daardoor krijg je van beide werelden een beeld. Er zijn nog veel andere personages (Kitt, Adena, Blair …), maar daar lezen we eigenlijk niet veel over.
We leren Paedyn echt zeer goed kennen en ze heeft de twee prinsen (Kai & Kitt) beiden om haar vinger gewonden. Ze zijn allebei helemaal voor haar gevallen, ondanks dat hun vader, de koning, hen beveelt uit haar buurt te blijven. Er was zeer veel spanning tussen Kai en Paedyn en die ‘seksuele’ spanning voel je als lezer zeer goed. Toch is dit boek absoluut geen spicy boek, maar het geflirt en de mopjes tussen de twee hoofdpersonages zijn echt on point!
Als je een kracht zou hebben, welke zou je dan kiezen en waarom?
Als ik een kracht zou hebben, welke zou ik dan kiezen? Tijdens het lezen van het boek heb ik niet meteen een kracht gezien waarvan ik dacht ‘ja, dat is het!’. Ik vond het vooral mooi om te lezen dat het hoofdpersonage geen kracht heeft, maar toch echt wel krachtig is. Als ik dan toch echt moet kiezen, zou ik kiezen voor de kracht van het teleporteren naar een andere plaats. Dat is zeer handig in gevechten, want zo maak je het de tegenstander moeilijk.
Conclusie
Dit boek doet wel denken aan The Hunger Games, maar heeft toch genoeg eigen unieke elementen. Bovendien is de relatie tussen Kai en Paedyn écht zeer goed uitgewerkt. Als je van enemies-to-lovers houdt, is dit boek zeker een aanrader (zonder spice). Zeker een aanrader voor jongere lezers. Het boek krijgt van mij 4 sterren.
Het langverwachte einde van The Hunger Games is eindelijk hier en het is tijd voor dit avontuur om te eindigen. En laat ik je dit alvast vertellen: het zal je absoluut niet teleurstellen. De film begint waar het in deel één was gebleven, en dat bedoel ik letterlijk, geen mooie voorstukjes en inleidingen gewoon BAM je beland er weer middenin.
Er zijn de laatste tijd al aardig wat nieuwe trailers uitgebracht van boekverfilmingen. Een korte update van alle teasers, trailers en foto’s is misschien wel zo verstandig. Om je geheugen even op te frissen, of om er juist voor te zorgen dat je weer up-to-date bent.
Afgelopen week kwam ik een wel heel leuk nieuwtje tegen. Er wordt gewerkt aan een toneelstuk van de Hongerspelen, van Suzanne Collins.