Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde, het volgen van een tweede Master in Creative Writing én een studentenjob in een boekenwinkel, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, beoefent Catherine schermen als sport, waarbij ze op zowel degen als floret schermt – ze zou elke dag op de piste staan als het mogelijk was. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop matcha; ze heeft zichzelf dan ook benoemt tot “matcha- connaisseur”.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Cardboard Cowboys – Brian Conaghan

Lenny is dik. Op school lijkt het wel of zijn klasgenoten niet kijken naar wie hij zelf is, maar alleen naar zijn formaat. En dan is er ook nog dat gedoe met zijn broer Frankie …

Daarom gaat Lenny, als hij het even niet ziet zitten, naar het kanaal om na te denken. Daar kan niemand hem zien… denkt hij.

Als hij op een dag een leeg blikje in het water wil gooien, wordt hij tegengehouden door Bruce. Bruce woont in een kartonnen huis op de oever en heeft geen zin in mensen die zijn voortuin vervuilen.

Maar een valse start maat al snel plaats voor een onverwachte vriendschap en een epische roadtrip.

Hartelijk dank aan uitgeverij Leminscaat voor het recensie-exemplaar.

Verhaal

De Cardboard Cowboys is een aangrijpend en teder verhaal over de twaalfjarige Lenny Lambert die in Glasgow, Schotland woont. Aan het begin van het boek gaat Lenny net naar de middelbare school, en als lezer heb je al snel door dat hij het niet makkelijk heeft. Lenny wordt namelijk gepest omdat hij dik is. Hierdoor wordt hij zowel fysiek als verbaal lastiggevallen. Als resultaat spijbelt Lenny vaak van school, waardoor hij de dakloze Bruce leert kennen. Deze kennismaking zal Lenny veranderen en hem belangrijke lessen leren.

Ik vond dat dit verhaal goed aantoonde hoe pesterijen vaak een systematisch iets zijn, omdat enerzijds de verantwoordelijke leeftijdsgenoten vaak niet gestopt worden en anderzijds zij door leerkrachten worden aangespoord die hun hoofd wegdraaien hiervan, of er net in meegaan om punten te scoren bij de “coole” studenten.

Personages

De personages in dit boek konden zo van de pagina aflopen, ze voelden waarachtig werkelijk. Lenny is een kanjer van een protagonist die  ondanks zijn pesterijen zijn uiterste best doet om zich hiervan lost te koppelen, en er in te geloven dat hij het wél waard is.. Want Lenny had het zeker niet makkelijk had in dit boek. Naast de pesterijen op school worstelt hij ook met een thuisbasis die hem allesbehalve steunen. Zijn ouders lijken niet om hem te geven en zijn meer in de ban van de mysterieuze “onze Frankie” – Lenny’s oudere broer – en zijn hierdoor heel erg in zichzelf getrokken. Daarom is het net zo belangrijk dat Lenny Bruce leert kennen, een waar ouder figuur voor hem doorheen dit boek.

Alle personages in dit boek zijn gewoon immens goed uitgewerkt. Niemand is volledig in een zwart-wit denk-hokje opgedeeld, er zijn duidelijke morele kwesties die de personages maken tot wie ze zijn. Het is ook daarom dat je voelt van, ja Lenny’s ouders kijken niet echt naar hem om, maar je voelt wel dat er hier onderliggende redenen zijn en dat Lenny het anders zou willen. Naar mijn mening zijn de ouders emotioneel onbeschikbaar, wat te merken valt uit Lenny die soms denkt “nu zou ik een knuffel geven, maar zo een familie zijn we niet” en dan brak mijn hart een beetje. Dit boek voelde gewoon zo écht.

Suspense

Je zou het niet van de opzet of het verhaal zeggen, maar dit verhaal zit vol met suspense. Vanaf het begin is er al duidelijk dat er iets niet klopt in Lenny zijn leven. Zijn broer is niet meer aanwezig in zijn leven, noch dat van zijn ouders. Hierdoor denk je in het begin dat hij dood is, maar na een paar hoofdstukken wordt het duidelijk dat dit niet zo is. De vraag luidt dan nog steeds, wat is er met “onze Frankie” gebeurt? We krijgen soms flashbacks naar momenten waarin Frankie er nog steeds is, maar geen reden voor zijn blijkbaar emotioneel en dramatische vertrek. Conaghan heeft dit mysterie meesterlijk verworven in het boek. Je wilt als lezer per se weten wat er is gebeurd.

Vormgeving

De cover van dit boek is er een die mij meteen aansprak. De titel luid “De Cardboard Cowboys” en in goede vormgeving-sfeer ziet dit boek er dan ook uit alsof het van karton gemaakt is, wat in deze instantie prachtig werkt. Ook de illustraties op de kaft geven prachtig de essentie van het boek weer. Mijn complimenten aan Leon ter Molen die hiervoor piekfijn heeft gezorgd.

Vertaling

Iets dat mij opviel bij het openslaan van het boek, is dat er op de titelpagina het volgende vermeld staat: “Ambachtelijk vertaald door Lydia Meeder.” En, inderdaad, ambachtelijk. De vaardigheid van deze vertaling is merkbaar in elke lijn van het boek. Het doet eer aan aan zekere Engelse/Schotse colloquialisms zonder dat de vertaling ervan “te Nederlands” aanvoelde. Dit maakte dit boek nog meer een plezier om te lezen dan het al was.

Ervaring

Ja, dit was gewoon een heel erg goed boek dat mij van begin tot einde kon boeien. Conaghan weet op meesterlijke wijze telkens genoeg informatie aan de lezer te geven zodat er naar meer gesnakt wordt om erachter te komen waarom, bijvoorbeeld, Lenny’s broer niet meer thuis woont en hoe het komt dat zijn ouders hierdoor afstandelijk doen naar hem. Het boek is een licht door een dichte mist, dat met elke omgeslagen pagina meer van de route weergeeft.  Ik vind dit echt een aanrader. Ik geef dit boek dan ook vijf sterren.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Toen De Maskers Kwamen – Jennifer Dugan

Opgepast, deze recensie bevat spoilers van Toen De Maskers Kwamen.

Sloan en Cherry zijn de enige twee overlevenden van een aanval op het zomerkamp waar ze werkten. Ze kenden elkaar pas net, maar door hun gedeelde trauma zijn ze nu onafscheidelijk. Totdat Sloan meer te weten komt over de motieven van de groep achter de aanval. Is Cherry wel echt een slachtoffer, net als Sloan, of hoort ze bij de aanvallers? Hoe meer de gaten in Sloans geheugen worden gevuld en hoe meer ze ontdekt, hoe minder logisch het allemaal lijkt. Wie spreekt de waarheid? En wie overleeft de ontknoping?

Een psychologische thriller over trauma, PTSS, een verziekte codependente relatie en de kracht van je eigen verbeelding. Dit boek houdt je tot de laatste bladzijde op het puntje van je stoel.

Rating

Wat een boek. Maar écht. Dit deed me beseffen hoe graag ik als kind horrorfilms keek, en hoe hard ik kon opgaan in de narratief van slasherfilms met de dubbele bodems en meergelaagdheid van dit soort verhalen, mits de uitwerking ervan goed is. Wat hier vast en zeker het geval is.

Op Goodreads heeft Toen De Maskers Kwamen onder zijn Nederlandse titel nog niet veel reviews, dus heb ik me even toegelegd op zijn originele, Engelse variant, om daar de ratings en reviews van te ontaarden: Last Girls Standing. Dit boek had een gemiddelde rating van 3.24 sterren over 1771 ratings. Op Amazon waren dit er gemiddeld 3.5 over 102 ratings. Op hebban waren er nog geen ratings te zien. Wat dit boek tot een algemeen gemiddelde van 3.3 kan herlijden. Ik vind dit persoonlijk net te laag, ik heb het 4 sterren gegeven.

Verhaal

Zoals hierboven te lezen was gaat Toen De Maskers Kwamen over Sloan en Cherry die een massamoord op een zomerkamp hebben overleefd. Sloan kampt met zware PTSS. Hierdoor herinnert ze zich niet goed wat er die nacht is gebeurd tussen het horen van de eerste schreeuw en het terug bij zinnen komen in het bloed van de kampbewaarder. Doorheen het verhaal twijfelt Sloan aan de validiteit van Cherry die haar missende herinneringen probeert in te vullen. Sloan is er hoe langer, hoe meer van overtuigd dat Cherry betrokken was bij het uitmoorden van het zomerkamp, samen met de “Morte Hominus”; de sekte die dit voor elkaar kreeg.

Naarmate het verhaal vordert, krijg je als lezer hoop op het ontrafelen en ontdekken van de missende herinneringen van Sloan. In het begin wordt er informatie aangegeven die je laat denken dat je de fijne details van de zomerkampmoord weet, maar al snel begint de panische aard van Sloan sinds de gebeurtenis, de validiteit van haar eigen herinneringen te bevuilen. Niets is wat het lijkt.

Pacing

Ik las enkele reviews op Goodreads nadat ik had gezien dat mensen drie sterren aan het boek hadden gegeven, ik vond het echt nog een extra ster verdienen. Al snel zag ik een gemene deler naar voor komen in de reviews: het tempo, ofwel de pacing van het verhaal. Mensen vonden dat het verhaal maar schoorvoetend vooruit bewoog, en dat de relatie tussen de personages ook niet diepgaand aanvoelde. Ik ga hier echter niet mee akkoord.

Ik vond de pacing perfect passen bij het genre van het verhaal; een verhaal dat een homage is aan slasher- en horrorfilms, specifiek uit de ‘80s. Je zit pagina na pagina op het puntje van je stoel. Je daalt mee af in het overdenken van Sloan en het samen proberen rapen van details om haar herinneringen terug te winnen. Dit allemaal, in combinatie met de nachtmerrie-achtige scenarios van een sekte die de wereld probeert te resetten met een massamoord.

Voor mij als lezer, was dit tempo perfect, omdat ik iemand ben die, als ze True Crime series kijkt bijvoorbeeld, altijd op Wikipedia gaat zoeken wat de details zijn van de case en zo ontdekt wat er is gebeurd, nog maar 10 minuten na de start van de documentaire of aflevering. Dit boek was voor mij dus een geweldige oefening in geduld, ik wilde zo vaak doorbladeren om te zien wat er ging gebeuren, maar neen. Ik heb mezelf in bedwang gehouden en alles ontdekt zoals de auteur het bedoeld heeft. Het tempo was voor mij perfect, alles landde exact waar het moest landen.

Personages

Alle personages in dit boek waren goed geschreven. Het waren “round characters” zoals men wel eens durft zeggen, die allemaal meerdere lagen hadden. Cherry was een rebel met een soft-side, die alles voor Sloan zou doen. Maar door de narratie vanuit Sloans perspectief, ga je als lezer twijfelen aan de goedheid van Cherry. Je begint te denken dat Cherry zelf in heel het moordcomplot zit en een co-depending relatie met Sloan heeft uitgewerkt om uiteindelijk ook haar van kant te maken.  

Naar mate het verhaal vordert, ga je echter steeds meer en meer twijfelen of Cherry niet het two-faced karakter is, maar Sloan. In Sloans afdalen in haar PTSS, trauma, verleden, zoeken naar antwoorden, merk je als lezer dat ze steeds maar meer in het nauw wordt gedreven door compulsief overdenken. Ze rijgt allemaal theorieën aan elkaar om antwoorden te vinden op de gaten in haar geheugen. Elk detail vormt ze om in de gekste theorieën om maar iets van verklaring te vinden voor waarom haar brein heeft besloten dat haar herinneringen te zwaar zijn voor haar om mee om te gaan. Sloan is een unreliable narrator, maar je bent al zo diep mee naar antwoorden aan het zoeken met haar, dat het lang duurt voor je dat zelf goed en wel doorhebt.

Einde

Het einde van dit boek was zo out of pocket, maar ergens had ik wel het gevoel dat dit was waar het boek de hele tijd naartoe ging. Het laatste deel van het boek las ik met mijn mond open van verbazing en ontzag, er volgde zelfs een “what the f-bomb?!”. Wat een einde!

Ervaring

Dit boek is zo goed geschreven. Natuurlijk zijn er op het einde nog immens veel vragen en opengelaten verhaallijnen, maar niet op zo’n manier waarop het voelt alsof de auteur zich hier niet van bewust is. Het voelt écht aan als een oude slasherfilm waarin het einde zo out of the left field is, dat je nog duizenden andere theorieën kan vastknopen aan wat het hele verhaal kan betekenen. Dugan heeft dit van start tot finish meesterlijk uitgewerkt.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Jongloed – Sasha Laurens

Kat Finn en haar moeder kunnen nauwelijks rondkomen van leven onder de mensen. Net als alle vampieren moeten ze Haema drinken, een dure synthetische bloedvervanger, om te overleven. Dit omdat bijna de hele mensheid is besmet met een virus dat dodelijk is voor vampieren. Kat kijkt niet uit naar een onsterfelijk leven waarin ze amper geld heeft, maar als ze hoort dat ze is toegelaten tot Harcote, een prestigieuze school die in het geheim alleen voor vampieren is, weet ze dat haar leven op het punt staat te veranderen… Taylor Sanger is opgegroeid in de rijke vampierwereld, maar ze heeft genoeg van hun conservatieve waarden. Vooral als het gaat om seksualiteit, want ze is openlijk lesbisch. Ze hoeft nog maar twee jaar Harcote te doorstaan voordat ze vrij is. Maar als ze ontdekt dat haar nieuwe kamergenoot Kat Finn is, schrikt ze enorm. Want lang geleden waren zij en Kat beste vriendinnen, en dat is niet goed afgelopen. Wanneer Taylor vervolgens op het dode lichaam van een vampier stuit en Kat een schokkende ontdekking doet in de archieven van de school, realiseren de twee zich dat er duistere geheimen zijn op Harcote – geheimen die hen verbinden met de machtigste figuren in het vampierrijk én met het synthetische bloed waar ze allemaal van afhankelijk zijn.

Rating

Jongbloed heeft bij het algemene lezerspubliek een heel neutrale rating van drie tot drie-en-halve sterren. Op Goodreads krijgt het een algemene rating van 3.25 sterren verdeeld over 3,293 ratings, op Amazon is dit 4.4 sterren verdeeld over 261 ratings, en op Hebban is er een gemiddelde rating van 3 sterren, echter staat er op Hebban nog maar een rating van één persoon, dus dit maakt dat het gemiddelde opgemaakt kan worden uit de Goodreads en Amazon reviews. Dit zou komen op zo een 3.5 sterren.

Ik als respectievelijke lezer en mijn subjectieve mening kan mij wel vinden in het Goodreads gemiddelde en geef dit boek dan ook 3 sterren. Doorheen mijn recensie zal ik verschillende punters aankaarten waarom.

Verhaal

Jongbloed gaat over Kat Finn en Taylor Sanger de allebei naar Harcote gaan, een elite school voor vampiers van de hoogste klassen. Taylor behoort tot de elite vampiers in termen van afkomst, maar haar mentaliteit zit niet in deze hokjes vast, ze duwt zich continu af tegen het elitaire denken en de klassenjustitie van haar metgezel rijke vampiers. Kat daarentegen komt van een iets meer armoedecijfer achtergrond waarin zij en haar moeder alles moeten doen om te overleven weg van de vampiergemeenschap.

Door een kans uit duizenden kan Kat toch naar Harcote en doet ze er alles aan om bij de rijke vampiers te horen. Echter is ze door haar natuur een vreemde eend in de bijt, want Harcote is een racistische en homofobe school gedreven door klassenjustitie: alles waar Kat tegen is. Maar wanneer er een complot ten tonele verschijnt dat de klassenjustitie een verklaring en mogelijks ook en koekje van eigen deeg aanbiedt, nemen Kat en Taylor alle risico’s om de geheimen achter Kats toegang tot Harcote te ontrafelen, alsook wat Kats geschiedenis te maken heeft met de rangorde binnen de vamierwereld.

Personages

In dit boek hebben we een aantal sleutelpersonages: protagonisten Kat en Taylor. Alsook enkele side characters die zorgen voor het verder stuwen van het plot en ten grondslag liggen aan problemen binnen het narratief die moeten worden opgelost: Mevrouw Radtke, Victor Castel, Meneer Kontos, Lucy (aka LucyK), Evangeline Lazareanu, Schoolhoofd Atherton, Galen Black, Kats moeder, Galen’s ouders en nog enkele anderen.

Kat als protagonist is iemand die niet goed lijkt te weten wat ze wilt; telkens als ze lijkt te weten wat ze wilt, verandert ze zich weer van gedachten, hierdoor speelt ze met heel veel mensen hun voeten vond ik. Taylor daarentegen weet wat ze wilt, en doet zich nooit anders voor. Het is altijd duidelijk wat haar duwt, en alles wat iedereen tegen haar doet heeft ze niet verdiend. Ze is een precious cinnamon roll that must be protected at all costs.

Kat haar moeder is een groot enigma in dit verhaal, in combinatie met Victor Castel. Deze twee hun relatie van lang geleden licht ten grondslag aan de problematiek met Hema en BBS (Bloedstollingsstoornis). Echter wordt er over deze relatie en origine van alle grote keerpunten in het boek, vrij snel heen gegaan. Ik ga hier in “plot” iets verder over uitwijden.

Plot, Stand-Alone en Seriebehandeling

Zoals ik hiervoor al kort aanhaalde waren de grote keerpunten in dit boek de plots rond Hema en BSS en hoe de vroegere relatie van Kats moeder en Victor Castel hier de oorzaak van was, hier komt dan natuurlijk bij kijken hoe Kat hierin verwikkelt zit.

Naar mijn gevoel wilde Laurens heel veel dingen doen in deze standalone, waardoor een heel interessante premise heel vlak viel omdat ze de elementen niet de ruimte gaf om te kunnen vliegen; ze konden als het ware hun vleugels niet strekken tot hun ware potentieel. Wat heel zonde was, vond ik. Je merkt dat al deze plotelementen, personages, en onderliggende dynamieken veel sterker zouden kunnen zijn als ze eventueel een serie-behandeling hadden mogen genieten. Het stand-alone formaat voelde simpelweg veel te beperkend voor de diepgang die dit boek had kunnen bereiken.

Begrijp me niet verkeerd, het was een boek waar ik echt van heb kunnen genieten en ik keek elke keer uit naar de hoofdstukken vanuit Taylors perspectief. Maar veel hoofdstukken voelden overhaast en missend in diepgang omdat alles tot een geheel van één boek werd gehouden. Wat spijtig was, want je kan echt voelen dat dit grotere hoogtes had kunnen bereiken als serie.

Pleidooi

Los van dat het verhaal soms oppervlakkig aanvoelde door de nood aan diepgang te schrappen omwille van het gekozen lengte-formaat, straalde een ding wel heel erg hard door met een diepgang die van begin tot einde doorscheen: dit boek is een pleidooi. Het boek pleit namelijk tegen racisme, homofobie, klassenjustitie en ongelijkheid in het algemeen. Dit boek is aan zijn kern een verhaal dat een pop-culture element zoals vampiers tot zich heeft genomen, en hierop maatschappelijke problemen heeft geprojecteerd.

Vampiers, naar mijn mening, is hiervoor een perfect schoolvoorbeeld om zoiets te doen. Het is een bovennatuurlijk wezen dat door iedereen gekend is in alle vormen en maten, en ook een gegeven dat meegroeit met de maatschappij. De vampier wordt in dit boek een veeleer (meta)kritisch gegeven dat de fouten van onze hedendaagse maatschappijen onderlijnt en er ook commentaar op geeft.

Sterke punten worden hierdoor aangehaald in het boek, waarom is alleen de elitaire vampier ervan voorzien om te overleven, om goede kansen te hebben, om predominant wit en cis-het te zijn? Waar zijn de LGBTQIA+ vampiers, stelt Kat in vraag wanneer ze Harcote rondkijkt. Waar zijn de zwarte vampiers, vampiers van elke andere achtergrond dan wit? En waarom hebben zij niet het recht om tot een elitaire institutie toe te treden. Een verouderd gedachtengoed dat nood heeft aan inclusie en vernieuwing, is waar Kat en de revolutionairen voor pleiten in dit verhaal. Meer representatie in de vampierwereld van het boek an sich.

Dit kan natuurlijk doorgetrokken worden tot onze eigen wereld, en Sasha Laurens heeft met dit boek een goed voorbeeld geschreven dat ervoor pleit om je overheden en machthebbers aansprakelijk te houden voor zulke discriminatie en hier ook actief tegenin te gaan.

Doelpubliek

Door het voorgaande gedachtengoed ga ik zeggen dat dit boek een goed boek voor iedereen is die op een simpele manier de ongelijkheid van onze wereld in kaart gebracht wilt zien worden.

Op vlak van verhaal, dynamiek, expositie en dergelijke meer, zou ik dit boek eerder aanraden aan lezers van 13 tot 16 jaar.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Terugkeer naar Maxton Hall (Maxton Hall #3) – Mona Kasten

Het voelt een beetje melancholisch om zoveel series die ik ben begonnen tegenwoordig tot een eind te zien komen. Dit komt vooral omdat ik een punt aan het maken ben van het uitlezen van series die ik ben begonnen vooraleer ik aan nieuwe series begin. Eén serie is de Maxton Hall-serie van Mona Kasten, waarvan ik deel drie zopas uit heb en hiervoor nu dus een finale recensie mag schrijven, voor ook ik Maxton Hall verlaat. So buckle up, because I have some thoughts.

Verhaal

Deel drie zet de verhaallijn van het vorige boek naadloos verder. Ruby en James zijn aan het begin van het boek nog steeds op een lastig stuk in hun relatie na wat er is gebeurd aan het einde van deel twee. Het verhaal zelf kon mij niet per direct bekoren omdat grotendeels vrij voorspelbaar aanvoelde, wat spijtig was, want ik mistte de intrige die in deel 1 nog wel aanwezig was wel.

Dit boek wijdt wel sterk uit over familiale en huiselijke problemen en toont aan dat goede steun frappant is, en dat als er iets mis is met jou of iemand die je kent; vraag even hoe het gaat of geef even aan dat het met jou wat minder gaat. Er zijn altijd wel mensen die er voor je zijn en om je geven, en dat staat centraal in dit derde deel.

Personages

De personages namen in dit finale deel wendingen waardoor ik niet echt met hun kon binden doorheen het verhaal en waardoor ik veeleer wilde verder lezen om te zien of hier ergens nog verandering in komen, helaas was dit niet het geval.

Ruby en James hun relatie kon me weining boeien, maar Ember en Wren daarentegen had ik graag veel meer van gezien omdat daar zeker wel iets in zat dat lief en teder was. Maar de protagonisten zijn Ruby en James, dus zij kregen de meeste spotlight. Ik had persoonlijk het meeste moeite met de relatie tussen Lydia en Sutton en vond dat alles voor hen een beetje te sterk van een leie dakje ging ondanks hun omstandigheden.

Schrijfstijl

De vlotte schrijfstijl van Mona Kasten is wat ervoor mij heeft gezorgd dat ik dit boek heb kunnen uitlezen. Dit is ook wat ik in vorige recensies over haar zei, dat ze vlot kan schrijven en goede zinnen op papier kan zetten. Dit is dan ook wat het verhaal voor mij staande hield, want qua plot en personages kon het me niet zo heel erg sterk boeien.

Ervaring

Dit deel was mijn minst favoriete deel in de serie, en ik vind ook nog steeds dat deel 1 het beste deel in deze serie was. Ik had gehoopt op iets meer intrige, maar dit bleef uit. Doordat er zoveel miste aan de boog van het plot op vlak van wendingen en ontknopingen, voelde dit boek voor mij vaak onafgewerkt. Qua sterren-recensie zet ik het op dezelfde hoogte als deel 2, namelijk met twee-en-halve tot drie sterren. Ik kon wel genieten van Kastens schrijfstijl, en ben dus ook benieuwd naar wat ze nog op de kaart zet, maar dit finale deel deed een beetje onder aan zijn voorgangers.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Breekbare Draden van Magie – V.E. Schwab

Hier zijn we weer met een recensie over een V.E. Schwab boek. Ik denk niet dat ik dit ooit beu ga geraken, Schwab is een van mijn grootste idolen en ook een van mijn favoriete schrijvers. Al zou ze de achterkant van een shampoo-fles schrijven, ik zou het lezen. Dat is het effect dat ze op mij heeft als lezer (en ook als schrijver). Voor deze recensie las ik haar lang-geanticipeerde boek dat plaatsvindt in een universum dat we al kennen en vijf jaar geleden achter ons hebben gelaten: De Breekbare Draden van Magie. Ik ben heel erg blij dat Schwab zelf deze wereld nog niet achter heeft kunnen laten, want ik denk nog elke dag aan Kell, Rhy, Lila, Alucard en co. sinds ik De Kleuren van Licht uit heb. Maar goed, ik zal zonder spoilers mijn ervaring met deze parel van een boek hervatten.  

Verhaal

Veel schrijvers hernemen tegenwoordig hun oude verhaal universums. Zij het omdat ze nieuwe personages ontdekken in deze werelden, of omdat oude personages hun stem nog niet verstomd is in de pen. Als het aankomt op mijn favoriete auteurs die een nieuw werk uitbrengen in een universum dat me heel dierbaar is, heb ik al met de harde hand moeten leren dat dit een grote teleurstelling kan zijn. Zo kijk ik al enkele jaren met een heel andere blik naar een serie die ooit geen enkele fout voor mij kon bevatten. Maar dan hernemen de auteurs een bepaald personage, en valt het beeld dat ik had in duizend stukken.

Toen De Breekbare Draden van Magie aangekondigd werd en erbij werd gezegd dat het zich in De Kleuren van Magie wereld zou bevinden, hield ik mijn hart al vast. Maar toen er werd gezegd dat je dit boek kon lezen zonder De Kleuren van Magie-serie gelezen te hebben, lichtte een stukje van de zwaarte op mijn borst zich op. Oef, misschien zou mijn beeld van mijn favoriete personages niet aangetast worden.

Voor ik begon met lezen, was ik in een kleine Goodreads rabbit-hole gevallen in de recensies. Eén recensie wist mijn oog te vangen, die omschreef hoe ze wilde dat dit boek meer focuste op de nieuwere personages in plaats van zoveel op de oude personages. Oh nee, dacht ik. Dan toch? Met enthousiasme en een beetje weemoedig begon ik in het boek, angstig dat mijn liefde voor deze personages kapot zou gaan zoals ik het bij andere series al heb gevoeld – die distantiering van een band die zo lang standhield en die opeens brak. Maar toen zag ik Kell en Lila terug … en Alucard en Rhy. En laat me je zeggen – het duurde niet lang voordat ik wederom bevestiging kreeg van V.E. Schwab’s kunde. Als er iemand een oude wereld terug kan hervatten en terugbrengen met de kracht, liefde en macht dat die verdient, dan is het wel Schwab. Zij schrijft alsof het het laatste is wat ze elke dag moet doen. Nooit eerder heb ik een auteur een universum weten heropzoeken na zoveel jaren en verder te gaan alsof ze nooit waren gestopt. Het was zo perfect.

Alle personages spraken in hun eigen toon, niemand voelde opeens anders of zette een andere toon op. Het was puur perfectie. Ook de nieuwe personages brengen een wonderbaarlijke bijdrage aan het verhaal van deze nieuwe serie.


Ik moet wel zeggen, ook al werd er gesteld dat je dit verhaal onafhankelijk kan lezen van De Kleuren van Magie-serie, ga ik daar toch tegenin. Ik denk niet dat dit verhaal zo sterk zou staan zoals het dit doet afgezonderd van De Kleuren van Magie. Het is briljant in zijn eigen respect, maar het zou niets zijn zonder de serie die zijn bestaan mogelijk heeft gemaakt. Dus naar mijn mening moet je sowieso beginnen met De Kleuren van Magie-serie voordat je je aan deze nieuwe serie in het universum waagt.

Personages

Zoals ik eerder al vermeldde was het een warme knuffel om al mijn favoriete personages uit De Kleuren van Magie-serie terug te zien. Iedereen was even (im)perfect zichzelf zoals we ze altijd hebben gekend. Natuurlijk, dit boek speelt zich zeven jaar af na de feiten in De Kleuren van Licht en dus is iedereen zeven jaar ouder. Wat maakt dat ze zich allemaal wel iets meer volwassen gedragen, maar het werkt. Het werkt gewoon écht héél erg goed.

We maken ook kennis met twee nieuwe personages in dit boek: Tes en Kosika. Tes is degene aan wie we de titel te danken hebben (dit is ook alles wat ik over haar ga zeggen, want ik ga Schwab de eer geven om je haar beter te leren kennen). Kosika is Hollands opvolger als nieuwe antari van Wit Londen alsook de nieuwe heerser over Wit Londen (en dit is ook het enige wat ik over haar ga zeggen, het is zoveel beter als je het allemaal zelf ontdekt)

Schrijfstijl

Elke keer herhaal ik me toch kort weer even, want Schwab verdient het. Zij is een van de beste auteurs die ik al in heel mijn leven heb gelezen, en dat zeg ik niet lichtjes. Ze is gewoon uber-briljant en als ik haar ooit mag ontmoeten hoop ik haar dit ook te kunnen zeggen. Haar schrijven is van een ander kaliber, de manier waarop ze personages uitwerkt alsook haar verhalen is van een ander niveau. Het is Schwabs wereld en wij leven er in.

Vormgeving

Dit boek is een pracht van een uitgave. Met wonderlijk mooie sprayed edges, fanart aan de binnenkant van het boek, en een opdruk onder de stofomslag – het is weer een parel hoor, waar Boekerij voor heeft gezorgd.

Ervaring

Mijn ervaring? Nu ja, ik denk dat heel deze recensie voor zich spreekt. Ik had een geweldige tijd tijdens het lezen van dit boek. Altijd wanneer ik iets van Schwab lees eigenlijk. Ik kijk nu al uit naar het volgende deel in deze serie. Schwab heeft het onmogelijke gedaan in het hervatten van een oud universum, en mij weer hoop gegeven dat dit een goed iets is en niet iets dat personages voor mij verpest. Waarvoor mijn immense dank.

Voor dit boek heb ik ook een regel die ik als tiener voor boeken had hervat. Namelijk, als een boek me kon doen huilen was het een instant vijf-sterren boek. Dit boek heeft mijn ogen doen tranen en overlopen, mijn blik wazig terwijl ik de rest van het verhaal probeerde te lezen. Het raakte me tot mijn diepste diep om een personage dat me zo dierbaar is ergens bovenop te zien komen: en daarom krijgt dit boek een welverdiende vijf sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Memory of Babel (The Mirror Visitor #3) – Christelle Dabos

Ophelia heeft Thorn al meer dan twee jaar niet gezien, en het begint haar te dagen. Maar wanneer het tij begint te keren en hints naar waar Thorn zich mogelijks bevindt, zich de kop op beginnen steken, moet Ophelia van Anima naar Babel afreizen. Een wereld waarin regels volgen zo belangrijk is dat problemen Ophelia op nieuwere manieren dan ervoor in het nauw drijven. Opgepast, deze recensie kan spoilers bevatten voor The Memory of Babel.

Verhaal

Ik moet zeggen, dit was voor mij qua verhaal een van de mindere delen uit The Mirror Visitor serie.  We hebben Clairdelune verlaten en bevinden ons aan het begin van het boek terug op Anima, waar Ophelia al de afgelopen twee-en-half jaar heeft gespendeerd. Het voelt heel erg als het begin van boek één, maar Ophelia is zich hier ook bewust van – alsof de afgelopen twee boeken niet zijn gebeurd. Gelukkig verspillen we niet teveel tijd hier en start het boek al vrij snel met Ophelia die van Anima wordt weggehaald. Van hieruit baant ze zich een weg naar een plek waarover we dusver nog niet veel hebben gehoord: Babel. Hier zal Ophelia op zoek gaan naar Thorn, en verdere antwoorden zoeken op de vragen die ze heeft over God en the Other.

Schrijfstijl

Ik moet zeggen, ik vond Dabos haar stijl wat afgezwakt in dit verhaal. Ze schrijft nog steeds met volle overgave aan details, alles wordt tot het fijnste haartje omschreven wat maakt dat de lezer alles echt voor zich kan zien. Dit vind ik persoonlijk heel erg fijn. Echter, dit boek vindt beide zijn sterktes én zwaktes in de over-detaillering van Dabos. Het is soms net iets té veel qua details, en niet elk detail voelt alsof het even belangrijk is, wat bij de vorige boeken wél zo was. Maar, nog steeds, Dabos schrijft meesterlijk, maar haar sterktes hebben te hard doorgedreven, wat soms een averechts effect kan geven. Less is more, as they say.

Personages

Het ding met deze serie is dat er heel veel personages bij komen kijken, en de helft van de namen vergeet ik telkens weer. Zelfs nu, ben ik er al een pak vergeten. De grote slechterik van dit boek was iemand die we blijkbaar in een eerder boek al ontmoet hadden, maar omdat er zoveel personages zijn, was ik totaal niet gechoqueerd omdat ik echt moest denken: “wie is dit nu?” Zelfs nu weet ik nog steeds niet wie dat was. Op Babel leren we ook nog andere family spirits kennen en natuurlijk ook andere personages, maar ik geef eerlijk toe dat ik deze serie vooral lees voor de dynamiek tussen Ophelia en Thorn. Zeker omdat ze zulke tegenpolen zijn van elkaar en dat dit net is waarom ze tot elkaar toegetrokken worden.

Ik moet wel zeggen, Ophelia haar character arc in dit verhaal was er een om u tegen te zeggen. Er is een scene waarin ze in een ondergrondse kamer wordt gegooid, eentje die gekend staat om mensen gek te maken omdat je er alleen met jezelf zit en veel mensen dit niet aan kunnen. Echter, Ophelia komt alle versies van zichzelf tegen, en ze leert hieruit wie ze echt is in plaats van gek te worden. Ze leert toe te geven hoe ze zich voelt en waarom ze bepaalde dingen voelt. Het is een mooi moment waarin de lezer ook met zichzelf geconfronteerd wordt en je je afvraagt of jij ook zo trouw bent aan jezelf. Zo niet, dan spoort deze scene met Ophelia wel aan om jezelf in de ogen te kijken, en het is nagenoeg prachtig. 

Ervaring

Het boek voelde niet alsof het 400+ pagina’s was, en op andere momenten net weer wel. Ik wilde de hele tijd verder lezen en steeds weer weten wat er ging gebeuren. Maar ik vond wederom mijn persoonlijke Achilles hiel als het aankomt op lezen; ik heb namelijk de nijging om soms fanart op te zoeken en wat gegevens over boeken op te zoeken. Niet per se spoilers, maar eerder mensen hun meningen zonder dat er spoilers bij komen kijken. Natuurlijk, ik krijg wel altijd spoilers because of who I am as a person. Maar kijk, dat is mijn probleem om mee te leren leven/iets aan te doen. In elk geval, op veel momenten voelde het verhaal alsof het totaal nergens naartoe ging, en moest ik echt mezelf opleggen om tot het volgende hoofdstuk te lezen. Pas vanaf ongeveer pagina 250 was ik echt mee met het verhaal. Dit kwam, en dat geef ik eerlijk toe – en hier komt dan ook een dikke spoiler aan – omdat Thorn zijn come back maakte. Hierdoor kwamen er natuurlijk veel vragen bij Ophelia en ook veel hartzeer. Er was zelfs een moment waarop ik dacht dat ze niet meer samen zouden eindigen en dat ik bijna stopte met lezen. Echter, ik kan zeggen dat ik het boek uit heb en dat ik immens uitkijk naar het laatste deel van deze serie.

Ik las ergens online, tijdens mijn verdieping in meer meningen naar dit boek, hoe iemand deze serie omschreef als een dubbele duologie: deel één en twee als set, en deel drie en vier als set. Ik kan dusver begrijpen waarom ze dit zeggen, en ik denk, als ik deel vier ook uit heb, dat ik dit nog meer kan begrijpen. Je hebt in deel één en twee Ophelia en Thorn die hun weg om elkaar heen leren kennen alsook de achtergrond die bij de respectievelijke individu komen, en in deel drie moeten ze opeens elkaar terug leren kennen maar anders. Dit boek was dusver mijn laagste sterren-cijfer voor de serie, met drie sterren. Ik ben heel benieuwd wat het vierde (en laatste!) boek brengt.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Midzomerspel (Dunbridge Academy #2) – Sarah Sprinz

Tegenwoordig vind ik mezelf helemaal in de ban van romance novels, en als ik heel eerlijk ben heeft Sarah Sprinzs Midzomerspel, het tweede deel van de Dunbridge Academy serie, daar aan bij te dragen.

Het allerbelangrijkste dat je moet weten over dit boek om je te overtuigen om dit te lezen, is dat het een friends-to-lovers romance is. Met andere woorden, je gaat dit verorberen. Voor alle, enemies-to-lovers­ mensen, ik beloof, je dit boek is het waard.

Verhaal

Ik dacht altijd aan mezelf als een ride or die enemies-to-lovers liefhebber. Begrijp me niet verkeerd, dat ben ik nog steeds, mits de executie van zo’n narratief of plotline goed is, ben ik daar nog steeds trash voor, maar door Midzomerspel voel ik me nu gebeten door (best-)friends-to-lovers narratieven. Want dat is waar dit tweede deel in de Dunbridge Academy serie vooral om draait. We volgen dus niet langer het koppel dat we in deel één leerden kennen, maar nu draait het om de volgende twee lovers uit de DA vriendengroep: Charles en Victoria.

Het verhaal zelf is een typische romance chicklit met de typische tropes die je van kostschoolverhalen mag verwachten, en sluit dus ook perfect aan op het eerste deel uit deze serie. Je zal jezelf daarom ook terugvinden in de vroege uurtjes met dit boek in je handen omdat je gewoon niet kan stoppen met lezen. Dit was dan voor mij zeker het geval toen ik op een gegeven moment op de klok keek toen ik voor het slapen gaan even een hoofdstuk wilde lezen en opeens zag dat het al twee uur in de nacht was. Toen heb ik echt met man en macht het boek neer moeten liggen, want ja, slaap is soms nu eenmaal nodig. Het verhaal was naar mijn mening dus zo boeiend dat het mij van mijn slaap kon houden.

Personages

Zoals al eerder vermeld, staat er in dit boek een ander koppel dan Henry en Emma centraal; Charles en Victoria. Ook zien we nog andere personages uit het eerste boek terugkomen, en leren we hen dan ook beter kennen. We krijgen in dit verhaal vooral een kijkje achter de schermen bij Charles en Victoria thuis en de intriges die zich in hun privé- en schoolleven de kop opsteken.

Schrijfstijl

Sarah Sprinz haar schrijfstijl is nog steeds even vlot en aangrijpend als voorheen, dus dat draagt zeker bij aan het sneltempo waarmee ik door dit boek gevlogen ben.

Vertaling

Midzomerspel is vertaald uit het Duits door Amber Peters en Sylvia Wevers. De vertaling voelde heel vlot en natuurlijk aan en daar zet ik dan ook graag mijn petje voor af. Echter, wat mij wel wat tegen zat en wat ik ook wil opmerken, is dat sommige van de vertalingskeuzes overwegend Nederlands waren. Als Vlaming zijnde, voelde dit wat schurend aan, maar meer nog omdat dit verhaal zich afspeelt in Engeland en Schotland, en de té Nederlandse woordkeuzes zoals iemand “appen” voelde te veel als Nederland aan. “Ik stuur je er nog (een bericht) over” of iets in die trant had even goed gewerkt en meer binnen het Engels/Schotse kader gepast. Dit voelde soms dan wat aan als een vreemde eend in de bijt.

Ervaring

Ik heb heel erg genoten van dit boek. Zeker omdat toneel, acteren, Shakespeare en Romeo & Julia zo’n belangrijke rol in dit boek speelden. Dit kon mijn innerlijke theater kid zeker bekoren. De manier waarop Sprinz het gevoel van acteren en ten tonele te staan omschrijft en tot de lezer brengt slaat de nagel helemaal op de kop. Het is gewoon magnifiek; écht goed gedaan. Ook hoe Shakespeare erin verwerkt wordt en echt door de dialogen is verweven, is briljant gedaan. Ik heb heel erg van dit boek genoten en geef het daarom dan ook vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Geest van Versailles – Emmelie Arents

Als kind was ik gebiologeerd door verhalen met een Gotisch kantje; dit heeft ook voor mijn voorliefde voor Gotische verhalen vandaag de dag gezorgd. Toen ik hoorde dat Emmelie Arents’ nieuwste boek De Geest van Versailles een hervertelling was van Victor Hugos Notre-Dame de Paris (1831), wat ikzelf het beste ken door de verfilming van De Klokkenluider van de Notre-Dame (1996) van Disney, was ik meteen vastberaden om het in handen te krijgen en te lezen. Opgepast, deze recensie bevat spoilers voor Emmelie Arents’ De Geest van Versailles.

Verhaal

Het verhaal heeft een goede pitch op de achterflap, echter komt deze inhoud van de achterflap niet volledig overeen met het verhaal. De achterflap beschrijft het boek als volgt:

PARIJS, 1687. De verminkte Noâm leeft als een geest binnen de muren van Château de Versailles als de geadopteerde zoon van Claude Chardin, lijfarts van Louis XIV. Noâm krijgt de opdracht om de koning te genezen, maar de voorwaarde is duidelijk: hij mag nooit worden gezien.

Catalina Amati, een getalenteerde staatviolist, betovert de Parijzenaren met haar prachtige muziek. Dan krijgt ze onverwacht verzoek om deel te nemen aan de muziekwedstrijd van Zijne Majesteit in Château de Versailles.

Ik vind het een sterke verwoording om te zeggen dan Noâm als geest binnen de muren van Versailles rondzwerft, terwijl dit echt maar voor een klein deel van het boek het geval is. Kort nadat Chardin zijn rol terugkrijgt aan het hof door middel van Noâm en daarna horen of zien we niet echt iets meer van zijn effectieve rol als lijfarts van de koning noch Versailles, dus Versailles zelf staat niet echt heel centraal in dit boek. Wat Catalina betreft, is deze synopsis ook maar een klein deel van wat je van het boek kan verwachten. Het is niet dat dit het boek slecht maakt, het is vooral dat dit boek verwachtingen opstelde voor mij met de synopsis en de titel, die het uiteindelijk niet echt heeft ontmoet.

Personages

Er was geen enkel personage in dit boek dat me echt kon boeien. Elke keer wanneer een personage werd geïntroduceerd was ik heel bevangen met wie ze waren en wat ze deden, totdat er meer van hen verscheen in het boek en ze me mateloos gingen irriteren. De algemene noemer die alle personages zo irritant maakte voor mij was niemand minder dan: Catalina. Om een of andere reden wordt elk mannelijk personage verliefd op Catalina alleen maar door met haar te interageren of naar haar te kijken. Alles in dit boek staat in teken van de mannen die niet denken met hun brein en alles omvergooien om achter Catalina aan te gaan. De manier waarop Catalina ook letterlijk in minder dan één week zegt dat ze haar hart is verloren aan eerst Nicolas de Villon en dan aan Pierre Monet zijn hoogst ongeloofwaardig. De reden waarom ze niet met Noâm in dit verhaal aanpapt is volgens mij ook omdat hij niet objectief aantrekkelijk is en daarom nooit met haar zou kunnen samen zijn. Wat spijtig is, want Catalina is een van de eerste die Noâm normaal behandelt ondanks hoe hij eruitziet, maar oh wee als een mooi meisje met een niet-conventioneel knappe man samen is in een boek. Ik ben helemaal voor mensen die experimenteren om te zien wat en wie ze leuk vinden, maar de manier waarop Catalina door mannen over zich heen laat lopen als een jonkvrouw in nood, just rubs me the wrong way. Ze voelde aan als zulk een krachtige vrouw in dit boek die tegen de seksistische gedachten van mannen inging, om er dan alsnog de andere richting in te draaien. Dit vond ik noodeloos en spijtig. Deze personages begonnen allemaal als zulke interessante individuen, om dan kort te vallen doordat ze niet verder binnen hun character arc werden uitgewerkt en alles draaide om iedereen die verliefd werd op een personage, wat afdeed aan de intrigerende samenvatting op de achterflap.

Schrijfstijl

Ik vind het enorm spijtig dat dit boek zo kort viel voor mij qua verhaal en personages, want Emmelie Arents kan echt een heel stuk schrijven. Vanaf pagina een was ik mee en het was echt zo’n boek waar ik meteen in mee ging en dat gebeurt niet vaak. Echter kon dit boek honderd of tweehonderd pagina’s langer zijn als Arents haar tijd meer had genomen. Alles springt zo op de hak en de tak dat er nooit echt tijd wordt genomen om wat er gebeurt in je op te nemen, de actie volgde elkaar zo snel op dat je niet de tijd hebt om geshockeerd te zijn en mee te voelen met de personages omdat je je al moet voorbereiden op alles wat nog moet komen. Dit boek had nog beter kunnen zijn als de auteur haar tijd had genomen om alles te laten inzinken en de personages meer had kunnen laten sudderen in wat hen overviel, want alles gebeurt gewoon zo snel, en ook vaak variaties van dingen die er voorheen al waren gebeurd.

Ervaring

Ik heb wel kunnen genieten van dit boek ondanks dat ik er zo snel doorheen was en dat de personages me mateloos hebben geïrriteerd. Ik vind het spijtig dat de titel en de synopsis een beetje verraderlijk hebben gewerkt met het inleiden van de lezer in het verhaal zelf. Je merkt tijdens het lezen van dit verhaal wel hoeveel liefde Emmelie Arents heeft voor Parijs en de materie waar ze overschrijft, en dit draagt ook echt heel goed en sterk door tot de lezer. Ook merk je dat Arents zelf muzikante is door hoe ze de muziek- en compositiescènes heeft geschreven. De manier van spelen en componeren en verwijzingen naar muziek verraden een achtergrond in muziek, maar zijn toch toegankelijk genoeg geschreven dat lezers zich hier niet in verliezen, wat een hele taak is maar Arents heeft dit goed gedaan.

Het einde van het boek was wederom veel te overhaast, alles gebeurde te snel en ik weet nog steeds niet goed wat de rode draad van dit verhaal was. Het “probleem” (dit is niet per direct het juiste woord, ik ben me hiervan bewust), is dat de auteur te veel opeenvolgende actie erin steekt zonder dat de personages kunnen nadenken over wat deze acties betekenen en hoe ze hier later anders mee moeten omgaan, er is een algemeen gebrek aan groei bij de personages. De shock-factors zijn er om dat te doen, om te shockeren, maar niets draagt echt bij aan een overkoepelend verhaal of de onderliggende character-arcs. Ik voel niet alsof de personages echt iets leren uit alles wat er is gebeurt, niet elk boek of verhaal hoeft dit te hebben, maar hier was er een frappante cyclus aan: iemand wordt verliefd op Catalina, ze doen domme dingen in teken van Catalina, Catalina is te blind om dit te zien en doet daardoor domme dingen, Noâm gaat in tegen Chardin als resultaat hiervan, Noâm wordt gestraft en gaat terug naar de meester, Catalina gaat door iets shockerend, Noâm red Catalina, en het hele circus begint opnieuw. Ik vond het uiteindelijk komisch hoe vaak Noâm terugging naar Chardin. In het begin voelde het nog aan als een trauma bond, en Noâm die teruggaat naar zijn misbruiker omdat dit alles is wat hij kent, maar uiteindelijk was dit zelfs niet meer symbolisch maar gewoon een meermaalse recycling van eenzelfde plot binnen een boek. Uiteindelijk werd alles te voorspelbaar en kon ik er niet echt meer van genieten.

Ik had hogere verwachtingen van dit boek en was helemaal bevangen door de eerste paar hoofdstukken, het schrijven was echt goed en Arents kan exact de juiste woorden en zinnen kiezen om iets te beschrijven, qua schrijven geef ik haar dan ook vier sterren. Maar door de personages en de razendsnelle opeenvolging van het verhaal viel alles een beetje vlak voor mij en geef ik dit boek dan ook maar twee-en-halve sterren in totaal.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Licht (De Kleuren van Magie #3) – V.E. Schwab

‘Ben je sterk genoeg om te winnen?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde hij eerlijk.

‘Mooi,’ zei ze […] ‘Alleen idioten zijn zeker van hun zaak.’

Hier zijn we dan, de finale recensie over het finale boek in De Kleuren van Magie-trilogie van V.E. Schwab. Schwab heeft dit finale deel geschreven met vlijmscherpe zinnen en krachtige scenes die eer doen aan dit beest dat 654 pagina’s telt. Mijn dank gaat uit aan Boekerij die me van dit mooie exemplaar voorzien heeft, een limited edition heruitgave om u tegen te zeggen. Deze recensie bevat spoilers voor De Kleuren van Licht.

Verhaal

In dit derde deel van De Kleuren van Magie-serie volgen we het verhaal van Kell, Lila, Rhy, Alucard en Holland verder op de voet. Zonder enige wachttijd duiken we meteen verder in de actie waar boek twee was gebleven, de cliffhanger die ons op het puntje van onze stoel houdt wanneer Lila onderweg is om Kell te redden uit Wit Londen. Het boek begint met de reünie van mijn favoriete duo, om dan alle hel los te laten barsten zodra ze terug naar Rood Londen trekken. Waar in de vorige twee delen de problemen geleverd werden door machtzuchtige individuen uit de werelden van Wit, Grijs en Rood Londen. Hebben we in dit deel te maken met een verschijning als een god: Osaron.

Dit boek reist door de verschillende vier Londens in een poging om Rood Londen te redden nadat Osaron Rood Londen op stelten heeft gezet. Kell, Lila, Rhy, Alucard en Holland moeten samenwerken om Osaron te verslaan. En dit gebeurt niet zonder een paar hartaanvallen waarvan je denkt dat een van hen zal sterven. Het boek trekt je de hele tijd met zich mee, en valt op geen enkel moment echt stil. Echter, merkte ik voor mezelf wel dat dit van de drie boeken mijn minst favoriete deel was. Het was goed, en ondanks de hoge spanning, was de spanning niet zo hoog als hij was in de vorige twee delen, ondanks dat de rode draad in dit boek veel meer stress met zich mee zou moeten brengen. Ik denk dat dit komt door de manier waarop Schwab het gebracht heeft, en dat, ondanks de desolate staat van Rood Londen doorheen het boek, de stress bij de lezer om te weten wat er ging gebeuren niet altijd zo hoog lag, omdat je vanaf het begin wel een gevoel hebt dat het op het einde wel goed ging komen.

Personages

Naast Osaron maken we met niet zoveel meer personages kennis in dit boek. Het nieuwste personage dat mij het meeste bijbleef maar dat maar een korte verschijning had, was Maris. De kapitein van de Ferase Stras, een interessante nieuwe locatie: een markt/boot in het midden van de oceaan die Kell, Lila en Holland moeten bezoeken. Het is op deze locatie dat we Lila volledig in haar verschijning/rol als Antari zien groeien wanneer ze een zwart nep-oog krijgt.

Schrijfstijl

Ik heb het gevoel alsof ik best gewoon copy/paste kan doen als het aankomt op dat ik iets te zeggen heb over V.E. Schwabs schrijfstijl, want ik heb hier nooit iets slechts op te zeggen, alleen maar goed. Ze schrijft zoals iedereen zou willen schrijven, met een bewonderenswaardige vaardigheid. Ik heb me gewijd aan het lezen van haar volledige oeuvre om zelf een beter schrijver te worden, haar boeken verdienen het om bij creatief schrijven cursussen benaderd te worden om meer te leren over hoe goed te schrijven en hoe goed een verhaal te formatteren. I said what I said.

Limited Edition

Deze Limited Edition heruitgave van De Kleuren van Magie is er eentje om u tegen te zeggen. Zoals altijd is Boekerij een meester in het vormgeven van hun speciale edities, en ook hier hebben ze zichzelf wederom overtroffen. Waar de Engelse editie van deze boeken wit zijn, is deze Nederlandse editie een contrast ervan in een prachtig zwart matte kleur. De pagina’s zijn stained edges die de plattegrond van Rood Londen weergeven. En het is absoluut een droom om naar te kijken!

Als je de dust jacket eraf haalt zie je een prachtig witte onderkant met een embossed cover van een kroon en het woord “Anoshe” – en ik ga de pracht van dit woord aan de lezer laten om te ontdekken in het boek zelf, want om het hier roekeloos te omschrijven doet onder aan de kracht die het in het verhaal van het boek zelf draagt wanneer Schwab het binnen de narratief vertelt (dus ga het zeker lezen!). 

De dust jacket zelf is er eentje dat bestaat uit twee werelden. De cover van het boek langs de ene kant en een prachtige fanart van Rhy’s ouders langs de andere zijde (links) en Alucard (rechts).

Deze editie is een absolute droom en ik kan er niet over ophouden! Wow!

Ervaring

Ondanks dat dit boek niet mijn favoriet uit de trilogie bijkt te zijn, is het toch een van mijn favoriete series geworden. Een meesterlijk verhaal dat meesterlijk is geschreven door een meesterlijke schrijfster. Een ware droom van een literair werk. Dit is magie hoe magie hoort te voelen. Daarom geef ik dit boek vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Update: The Spiderwick Chronicles Reboot

Sinds mijn vorige artikel over The Spiderwick Chronicles Reboot (deze kan je hier lezen), is er heel wat veranderd in het rijk van de vernieuwde Spiderwick-adaptatie. Onder andere een annulering van de reboot, en een sprankeltje hoop voor een andere studio die het project wil overnemen en continueren.

26 augustus 2023: Disney+ laat van zich afweten

Op 26 augustus 2023 schreven verscheidene (Amerikaanse) news outlets (Deadline, Variety, Yahoo) dat Disney + het laat afweten om hun adaptatie reboot van The Spiderwick Chronicles van Holly Black en Tony DiTerlizzi tot het kleine scherm te brengen. Dit onder het mom van kostenbesparingen en een strategie wissel; Paramount tracht nu het programma aan een andere verdeler te verkopen (Deadline 2023).

De artikels zelf zijn verdeeld over hoeveel afleveringen er nu in de serie zijn, Yahoo en Variety zeggen dat er zes afleveringen zijn, en Deadline zegt dat het er acht zijn. Dus het zal van de succesvolle verkoop van de serie afhangen voor we echt weten hoeveel afleveringen de serie zal bevatten (ikzelf hoop op acht, natuurlijk).

Ook auteurs van de boekenserie, Tony DiTerlizzi en Holly Black, postten een dag nadat Deadline het artikel uitbracht, dat Disney+ zelf de serie niet zou uitzenden. De belangrijkste take away van deze hele situatie is dat de serie dus wél volledig verfilmd is, maar er wordt gewoon een uitzendplatform voor gezocht. Dus de serie zal zeker en vast te zien zijn, we weten alleen nog niet op welke streamingdienst.

10 oktober 2023: Serie vindt nieuw tehuis

Op 10 oktober 2023 publiceerde Deadline een artikel waarin het schreef dat The Spiderwick Chronicles, nadat Disney+ de samenwerking niet wilde voortzetten, een nieuw tehuis heeft gevonden. Namelijk, Roku gaat The Spiderwick Chronicles uitzenden. Ook Tony DiTerlizzi en Holly Black stelden dit vast op hun Instagram.

Wat nu?

Tony DiTerlizzi en Holly Black hun Instagram posts vertelden dat Roku The Spiderwick Chronicles gaat uitzenden en ze bespraken ook al dat verdere details nog volgen.  De première zal voor vroeg volgend jaar zijn.