Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde, het volgen van een tweede Master in Creative Writing én een studentenjob in een boekenwinkel, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, beoefent Catherine schermen als sport, waarbij ze op zowel degen als floret schermt – ze zou elke dag op de piste staan als het mogelijk was. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop matcha; ze heeft zichzelf dan ook benoemt tot “matcha- connaisseur”.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Wees Lucie – Astrid Boonstoppel

Ik associeer Blossom Books al sinds ik mijn eerste boek van hen las, en alle andere die daarop volgden, met kwaliteit. Hoe ze het doen, weet ik niet, maar ze hebben een zekere voeling om net die verhalen en auteurs bij hun uitgeverij te publiceren die voor mij gewoon af zijn. Zo kreeg ik de eer om een van hun Blossom Books Shorties te mogen ontvangen om te lezen en een recensie over te schrijven. Namelijk, Wees Lucie van Astrid Boonstoppel. Boonstoppel is een auteur waar ik al veel lauwerende dingen over heb gehoord, Wees Lucie is het eerste dat ik van haar lees. Laat me zeggen, ik ben immens onder de indruk. Maar dat verwacht ik dan ook niet anders van een boek van Blossom Books.

Deze recensie bevat spoilers voor Astrid Boonstoppels boek Wees Lucie.

Verhaal

Wees Lucie, volgt het verhaal van Lucie. Het boek is op zo’n manier geschreven dat het met beide de eerste en tweede persoon qua perspectief werkt. Hieruit wordt al snel duidelijk dat het boek een soort dagboek/verhaal/briefvertelling is van Lucie aan haar moeder. Lucie verhuist met haar moeder voor de zoveelste keer naar ergens nieuws, ditmaal naar een klein dorpje genaamd Cressville. Nu is het zo dat Cressville ook het laatste dorpje zal zijn waar Lucie en haar moeder naar zullen verhuizen.

Ervaring

Dit boek heeft mijn hart er letterlijk uitgerukt. Ik voelde tijdens het lezen al welke kant het plot uitging, en Boonstoppel slaagde erin om dit op een manier te doen dat je als lezer altijd net een klein stapje verder staat dan Lucie in het proces van ontdekken wat er gaande is met haar moeder en de reden waarom ze nu specifiek naar Cressville zijn verhuisd. Tegen het einde aan, wanneer het grote nieuws eindelijk geopenbaard werd, begon ik het moeilijk te krijgen. Dit boek is zeer kort in verhaal maar toch plaatst het een gewicht op je hart dat je tegen het einde niet veel anders kan dan je tranen de vrije loop laten. Ik ben echt versteld van hoe kort dit verhaal is en hoe volledig het voelt, het had niet korter noch langer moeten zijn. Perfect is een gewichtig woord om aan iets te geven, maar dit boek komt zo dicht in de buurt dat ik het erop durf te zetten. Dit boek is hét gewoon. Het is af, het heeft suspense, intrige, mysterie, warmte, verlies, humor en zoveel meer. Het blijkt voor mij een jaar te zijn van boeken die me aan het huilen maken, maar deze really takes the cake.

Van Nederlandstalige Bodem

Ik heb ooit in een review al eens vermeld dat ik niet direct een lezer van het Nederlandstalige ben (MA in Engelse letteren en linguistiek hiero), maar ik ben meer en meer mezelf open aan het stellen voor boeken in het Nederlands die ook origineel Nederlands zijn, en met boeken zoals dit is dit gewoon mega fijn. Ik las dit boek zo snel uit en wilde gewoon continu weten wat er ging komen. Boonstoppel schrijft heel erg aangenaam en kiest telkens de juiste woorden uit om iets te omschrijven. Ik geef toe: ik lees nu heel graag in het Nederlands, en boeken zoals dit die zo vlot geschreven zijn, zijn daar de reden toe.

Perfecte Herfst-Read

Als je op zoek bent naar een herfst-read die je hart eruit gaat rukken, zoek niet verder, dit is het boek waar je naar op zoek bent. Het heeft die associatieve warmte van de herfst, alsook het gevoel dat alles gradueel aan het sterven is, maar dat daarna er altijd wel iets nieuws komt en als dat niet zo is, dat dat ook meer dan oké is. Dit boek gaat vooral over verlies , en ik denk dat dat synoniem staat met wat de herfst als seizoen belichaamt. Prachtig gewoon.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: I’m Glad My Mom Died – Jennette McCurdy

Als er één boek dat veel in de media voorkomt en je op dit moment moet gelezen hebben is het wel Jennette McCurdy’s I’m Glad My Mom Died. Een autobiografie geschreven door kersvers-auteur, regisseur en oud-bekend acteur van onder andere iCarly, Sam & Cat en Between. Dit boek had me vanaf de eerste pagina in een houdgreep en laat me nog steeds snakken naar een knuffel lang nadat ik de laatste pagina heb omgedraaid.

Achtergrond

Jennette had een moeder waarvan ze pas later realiseerde, na veel zelf-reflectie en therapie, die eigenlijk niet zo een goede moeder was als haar perspectief uit haar kindertijd deed afschilderen. Het boek volgt Jennette’s relatie met haar moeder vanaf de start van haar acteer-carrière; een carrière die Jennette opgelegd was door moederlief en eigenlijk nooit een vrijwillige keuze was. Maar, we doen alles om onze moeder blij te maken toch? Jennette trotseerde het donkere universum van child acting en kwam er nagenoeg niet ongedeerd uit.

Ervaring

Het doet toch iets raars met je, om te lezen dat een van je idolen van toen je kind was, alle mopjes die ze maakte, de scenes en types die ze neerzette, dat die eigenlijk de kern van veel van haar trauma’s waren. Ik idealiseerde McCurdy als kind altijd, Sam van iCarly was een van mijn favoriete personages op de televisie, haar iconische boter-sok en one-liners over eten maakten me altijd aan het lachen. Om nu te lezen dat the Creator (zoals McCurdy hem noemt in het boek) van de serie veel van deze dingen deed om haar het leven extra moeilijk te maken, roept een zekere woede op in mij die ik niet kan plaatsen. Het is mijn strijd natuurlijk niet, maar om zoiets te lezen heb je toch een gevoel van broodnodige rechtvaardigheid die toegepast moet worden. Ik heb deze autobiografie in een ruk uitgelezen, en ik denk dat iedereen dat moet doen om de Hollywood droom eens goed in perspectief te zetten.

Schrijfstijl

In het boek omschrijft McCurdy op een gegeven moment hoe graag ze als kind schrijfster wilde worden, maar mama McCurdy had hier haar eigen (zeer negatieve) mening over, en Jennette moest haar droom laten varen. Wat ben ik blij dat het schrijfbeestje haar nooit heeft losgelaten want: Wat. Een. Pen. Debuten voelen soms een beetje stuntelig aan, een beetje zoekend en nog wat naïef qua schrijven. McCurdy zegt hier U tegen en heeft een atoombom van een meesterwerk op de boekenplanken gezet. Ze schrijft met de vaardigheid van een doorgewinterde auteur, een zekere dark humor toegevoegd aan haar narratief die dit boek nog sneller door de hand laat vliegen. Ik ben heel benieuwd wat McCurdy nog zal uitbrengen. Eén ding weet ik zeker, ik haal meteen een exemplaar in huis; al is het een shampoofles, ze kan een goed staaltje schrijven.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Daisy Jones & The Six – Taylor Jenkins Reid

Een auteur die langzaamaan de literare wereld aan het overnemen is, is niemand minder dan Taylor Jenkins Reid – auteur van De Zeven Echtgenoten van Evelyn Hugo, Het Feest van de Eeuw, One True Loves (ENG), Maybe in Another Life (ENG), en nog veel meer. Ze heeft een pen die geen rust lijkt te kennen en is gevuld met inkt van een verfijnd vakmanschap. Reid is een auteur waarvan je minstens een boek in je leven gelezen moet hebben om te begrijpen waar de hype omtrent deze auteur over gaat. Wat volgt, is mijn ervaring met een van Reid’s twee bekendste boeken Daisy Jones & The Six. Dus, buckle up folks, it’s gonna be quite the ride.

Verhaal

De intrige die ik ervaarde door dit boek begon al vóór ik zelfs ook maar de kans had om het vast te pakken, open te slaan en het te beginnen lezen. Ik weet niet meer wat voor dag het was, waar ik was, maar as one does was ik op mijn telefoon wat aan het scrollen en wat informatie over boeken die ik eventueel wilde lezen aan het bekijken. Taylor Jenkins Reids boek Daisy Jones & The Six passeerde op mijn scherm en ik dacht “Oh, deze ken ik! Hier heb ik al veel over gehoord, dat is die biografie over die ene band –” Wel, ik was fout. Blijkbaar is “biografie” hier op te vatten in een fictief kader, een fout die niet alleen ik maakte. Ooit had ik ergens gehoord dat dit boek een biografie is over de band Daisy Jones & The Six, om er dan later achter te komen dat deze band nooit heeft bestaan. Reid heeft hem en hun hele rise to fame gewoon zelf verzonnen en er een verhaal over geschreven, en ik zeg dit met alle respect van de wereld – en een greintje jaloezie; dit is namelijk zo’n boek waarvan je wilde dat je het zelf had geschreven puur omdat het zo geniaal is.

Daisy Jones & The Six vertelt het verhaal van de band The Six en hoe ze later de zangeres Daisy Jones in hun band hebben opgenomen, en hoe dit allemaal is gebeurd. Het boek is geschreven als een interview met de leden, managers, en vrienden/kennissen van de band waar het boek naar vernoemd is. Namelijk, Daisy Jones & The Six. Het boek is opgedeeld in verschillende delen en hoofdstukken om een chronologische weergave te geven van hoe alles in het leven van Daisy Jones alsook alle leden van The Six is gebeurd zoals het is gebeurd tijdens hun snel van de grond gekomen carrière. 

Het is een ware rollercoaster om te lezen, eentje waarmee je moeite ondervindt om het boek neer te leggen omdat je koste wat het kost wilt weten wat er met de band gebeurt. De manier hoe de personages hun eigen stem en persoonlijkheid hebben en hoe Reid dit weet over te brengen, is omvat door zulke schrijfvaardigheid dat je niet anders kan doen dan je gewonnen geven aan de manier waarop het boek je keer op keer naar binnen zuigt. Het is niet verassend dat menig mens dacht dat Daisy Jones & The Six een waargebeurd verhaal was, alsook de teleurstelling die volgt om erachter te komen dat het allemaal fictie is – want een band met zo’n dynamiek en vibe; je zou niet anders willen dan, na het lezen van dit boek, uren op Wikipedia alle extra informatie op te zoeken die je maar kan vinden over de band terwijl hun muziek op de achtergrond speelt; maar helaas. Reid is een meester in wat ze doet, en al het voorgaande zet dit alleen maar meer in de verf.

Belangrijke thema’s en onderwerpen

Naast het feit dat Daisy Jones & The Six gewoon een mega goed boek is, gaat het ook om met een aantal belangrijke onderwerpen, zoals: verslaving, onafhankelijkheid, creatieve vrijheid, vrijheid van meningsuiting, abortus, opkomen voor waar je in gelooft, misbruik, (on)gelijkheid. Ik zou hier graag zoveel meer over zeggen, maar het boek spreekt voor zich wanneer je het leest en al deze onderwerpen tegenkomt. Ik die mijn mening hierover zou geven door voorbeelden te geven, zou alleen maar ervaring voor de lezer afnemen, en het is zoveel beter als je het allemaal zelf voor de eerste keer leest en je met een krop in je keel tranen wegpinkt door hoe goed Reid met al deze onderwerpen omgaat. Dus ik laat het hierbij: lees het boek, ik beloof je, het is het waard.

Schrijfstijl

Taylor Jenkins Reid heeft een gave. Als je een boek van zulk kaliber kan schrijven waarbij elk personage je kan overtuigen en zelfs doen geloven dat ze echt zijn – dan kan je al een stuk schrijven. Reid neemt de lezer mee niet in een verhaal, maar op een tocht. Je ervaart het boek niet, maar je maakt het mee. Begin met lezen en je bent meteen in een andere wereld, niets maakt meer uit buiten het verhaal dat je ter hande hebt – dat is de kracht van een Taylor Jenkins Reid boek.

Ervaring

Dit boek deed dingen met me; het liet me voelen, ervaren, meeleven, en nog zoveel meer. Na de laatste pagina was het meteen voor mij duidelijk dat dit een boek was dat vijf sterren verdiende. Het boek haalde met bepaalde citaten zekere emoties bij mij naar boven waardoor ik uiteindelijk in tranen zat te lezen, en dat zeg ik met een heel liefdevolle en dankbare toon. Daisy Jones & The Six is een boek dat ik aan iedereen zou aanraden om te lezen, het is gewoon that good. 

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Anders, Beter – Lisa van Campenhout

Lisa van Campenhout wist een naam voor zichzelf te maken met haar debuut Bijna Echt (Blossom Books 2020) waarmee ze de Jonge Jury Debuutprijs wist te veroveren in 2021. Persoonlijk heb ik haar debuut nog niet kunnen lezen, maar als het net zo goed is als haar tweede boek Anders, Beter dan kijk ik met veel enthousiasme uit om me te verdiepen in de schrijfwereld van Lisa van Campenhout.

Deze recensie bevat mogelijks spoilers voor Lisa van Campenhouts nieuwste boek Anders, Beter (2022).

Verhaal & Plot

Anders, Beter is een contemporary verhaal dat zich afspeelt in Amsterdam. We volgen Maja die door omstandigheden en een uit de hand gelopen situatie bij haar oom, tante en nicht in Amsterdam gaat wonen. Van Campenhout begint meteen met het schetsen van de situatie op een manier die de lezer niet verward maar eerder zodat je meteen mee bent met het verhaal. Dit vond ik heel aangenaam, alsook dat elk nieuw aangereikt plotpunt en subplot ervoor zorgde dat ik het boek bijna niet kon neerleggen en ik uiteindelijk tot twee uur ’s nachts aan het lezen was tot ik het eindelijk uit had.

Wat ik wel spijtig vond en mijn enige mindere opmerking over dit boek is, is dat op het einde alles in heel korte tijd een resolutie moest krijgen. Doorheen het boek krijgen we de hele tijd informatie mee waarmee de lezer moet uitmaken wie nu echt de slechterik is in het verhaal alsook dat iedereen wel slechte dingen doet en niemand volledig goed is, en dit op een heel gestage manier die leek te lijden naar een grote resolutie waardoor alles op zijn plek zou vallen. Echter, vond ik dat op het einde alles gehaast werd afgekapt en snel tot een einde gebracht werd met situaties die veel vragen bij mij opriepen en semi uit het niets kwamen. Hierdoor vind ik dat er enkele dingen meer aandacht hadden kunnen krijgen en beter afgehandeld hadden kunnen worden verhaal-gewijs – zoals Maja en de fles rode wijn en het hele puder-complot. Daarnaast vond ik het verhaal heel goed in elkaar zitten, alleen het overhaaste einde deed de opbouw van een boek spijtig genoeg een beetje teniet naar mijn mening.

Personages

Aan het begin van het boek is er een notitie voor de lezer door de redactie toegevoegd die omschrijft dat het als uitgever soms moeilijk is om een boek uit te geven waarvan het hoofdpersonage, hier: Maja, een antiheld is. Omdat het moeilijk te pijlen is of het lezerspubliek het hoofdpersonage leuk zou vinden ondanks het gedrag van de protagonist. Laat me hierop zeggen: we hebben meer antiheld-protagonisten nodig. Meer auteurs zouden het “risico” moeten nemen om zich te verdiepen in de grijze zone van personages die noch goed noch slecht zijn; ik snap dat een zekere kwestie van likeability zich dan de kop op steekt, maar ik vind dat het alleen maar toevoegt aan de sterktes van een verhaal alsook aan de relatability. Niemand in het echte leven is puur goed of puur slecht, iedereen doet dingen die ze beter niet hadden gedaan alsook dingen die ze beter meer hadden gedaan. Iedereen heeft zijn heldendaadmomenten alsook momenten van afgetekend te worden als een slechterik, dit is wat ons mens maakt. We maken fouten en leren hieruit en soms maken we fouten en blijven deze fouten maken totdat we realiseren wat we beter anders – pun intended – hadden kunnen doen. Dit is wat hoofdpersonage Maja aan ons toont, ze gaat door omstandigheden bij haar oom, tante en hun dochter wonen omdat ze denkt dat het “anders, beter” is, een plek waar Maja haar eigen (negatieve) gedrag en persoonlijkheidstrekjes onder de loep neemt en bekijkt wat beter kan alsook positieve kanten van haar persoonlijkheid, ze is noch goed noch slecht – het belangrijkste schijnt onherroepelijk door in het boek: ze probeert beter te zijn. Hierdoor vind ik Maja heel likeable, ondanks dat ze soms een beetje te veel commentaar geeft alsook zich te veel met anderen hun zaken bemoeit.

Naast Maja is het personage dat mij het meest intrigeerde de “antagonist,” Regina. Mijn hemel wat voor een attitude heeft zij. In het begin dacht ik nog, oh leuk één persoon die ten minste een beetje om Maja lijkt te geven, maar al snel werd het duidelijk dat Regina helemaal niet zo aangenaam is; iets waar we ook tezamen met Maja achter komen. Ook naar het einde toe vond ik gewoon dat Regina haar gedrag heel neurotisch werd en haar gedrag ook op niets sloeg. Hierdoor leken alle dingen waarvoor Maja commentaar kreeg niets in vergelijking met alle stunts die Regina uithaalde.

Schrijfstijl

Ik heb zo een persoonlijkheidstrekje waarbij ik liever origineel Nederlandstalige werken lees dan vertaalde werken; dit is voornamelijk omdat ik ondervind dat de integriteit van een verhaal beter behouden wordt. Hierdoor was ik dan ook heel enthousiast om Van Campenhouts boek te lezen. Als resultaat genoot ik dan ook immens van Anders, Beter, waarbij je deze integriteit dan ook onmiddellijk aanvoelt bij het openslaan van het boek en met een schrijfstijl die helder en diepgaand wegleest wordt geconfronteerd vanaf het begin. Zeker als Vlaamstalige lezer vind ik het altijd interessant om in het Nederlands te lezen omdat het Vlaams en Nederlands toch zekere genuanceerde verschillen hebben die bij het ene boek al wat meer de kop op steken dan bij een ander boek. Anders, Beter is zo’n boek waarbij deze nuances miniem zijn en een Vlaming niet per se een wenkbrauw kan optrekken bij het gebruik van zekere Nederlands versus Vlaamse taaltrekjes, wat ik persoonlijk nooit erg vind omdat ik deze taalverschillen net leuk vind, maar zij die hier wel een beetje woelig tegenover staan, zullen ondervinden dat dit boek vrij neutraal is in taalgebruik. Dus ik hoop dit boek dan ook zeker massaal in Vlaamse boekhandels tegen te komen, want het is heel toegankelijk en verzekert ook een blik tot het Amsterdamse.

Van Campenhout schrijft op zo’n manier dat alles heel erg to the point is en er niet rond de pot gedraaid wordt. Informatie wordt wel op zo’n manier achtergehouden dat de lezer telkens verder wilt lezen om alle puzzelstukjes die er doorheen het boek worden aangereikt in elkaar te kunnen passen. Zeker wanneer het aankomt op het oh zo bizarre gedrag van Regina, Van Campenhout weet namelijk om onze antagonist zo uit te lijnen dat we nooit goed weten hoe we tegenover haar moeten staan, zeker wanneer ze twijfel bij onze protagonist Maja oproept waardoor Maja nooit weet of zij degene is die iets fout deed of Regina; een zekere meesterschap in het schrijven is hiervoor nodig om personages op zo’n manier neer te zetten, en Van Campenhout heeft hier zeker de skill-set voor. 

Extra

Ik wil graag even een shout out geven ook naar de mensen die de cover voor dit boek hebben vormgegeven. Het kleurenpalet is niet te druk en past zo mooi samen, de afbeelding is simpel en toch vat het de essentie van het boek goed samen alsook werkt het mooi samen met de titel. De twee silhouetten van Maja en Regina in het raam roepen een zeker mysterie op in zij die de cover ter handen krijgen, wat ook exact hetgeen is wat het boek in zich draagt.

Doordat het einde zo overhaast voelde en de hele opbouw van het boek een beetje teniet deed voor mij geef ik Anders, Beter van Lisa van Campenhout een welverdiende drie-en-een-half à vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Sorcery of Thorns – Margaret Rogerson

We hebben het allemaal, dat ene boek dat we tot duizendmaal toe opnieuw kunnen lezen. Een verhaal dat je elke keer weer weet te vangen en in de ban houdt tot de laatste pagina is omgeslagen. Dit boek is voor iedereen verschillend, is niet genre-gebonden maar iets heel persoonlijk. Voor mij is dit boek Sorcery of Thorns (McElderry Books 2019) van Margaret Rogerson.

Lees: dit boek heeft helaas nog geen vertaling in het Nederlands mogen kennen, maar het is nu eenmaal zo’n geniaal goed boek dat ik het toch belangrijk vond dat er een recensie van kwam. Zeker omdat het een van mijn persoonlijke favorieten is. Dus ga het zeker lezen in de hoop dat een vertaling misschien tijdig in alle glorie kan stralen in de Vlaamse/Nederlandse boekhandels.

Verhaal

Ik ga de toelichting van het verhaal kort houden, want ik wil niet te veel verklappen en gewoon zeggen dat je Sorcery of Thorns het beste leest met zo min mogelijk informatie zodat je je kan laten overdonderen door de magische wereld van Austermeer.

Rogersons boek is verteld vanuit een derdepersoonsperspectief en volgt het verhaal van Elisabeth Scrivener, zij is een inwoner van een van de grote bibliotheken van Austermeer, wachtend tot de dag wanneer ze mag worden opgeleid tot een “warden” (iemand die de grote bibliotheken en de magische boeken die inwoner zijn van deze bibliotheken behoedt van gevaar). Maar wanneer een mysterieus gevaar plots de bibliotheken van Austermeer in het vizier krijgt, en Elisabeth als verdachte wordt aangeduid, moet ze de krachten bundelen met iemand waar ze van nature altijd voor gewaarschuwd is: een magiër.

Plot

Vaak zijn fantasy-boeken deel van een grotere serie boeken, omdat de auteur tracht een zo groot mogelijke wereld aan de lezer voor te leggen waarin het verhaal/verschillende verhalen zich ontrafelen omdat fantasiewerelden vaak een heel complexe opzet vereisen en dus voor even complexe verhalen zorgen die over meerdere boeken spannen als resultaat. Rogerson heeft zich echter al bewezen als dé standalone auteur bij uitstek met haar oeuvre dat dusver bestaat uit drie fantasy-based standalones met lovende recensies: An Enchantment of Ravens (2017), Sorcery of Thorns (2019) en Vespertine (2021).

Ondanks dat Sorcery of Thorns een standalone is, voelt het boek geen moment aan alsof Rogerson te veel informatie dumpt in één keer. Het plot wordt rustig aan de lezer voorgelegd, alsook het magie-systeem van de wereld en de algemene politiek en maatschappelijke werking van Austermeer. Er is geen enkel moment waarop er “te veel” informatie wordt neergelegd waardoor het plot verdronken wordt in tal van regels en weetjes waar de lezer rekening mee moet houden om het plot te kunnen begrijpen en volgen. Rogerson weet een goede balans te behouden tussen het plot telkens terug aan te kaarten op een nieuwe manier die zowel oudere als nieuwere informatie bundelt zodat de lezer telkens mee is en ook mee blijft met wat er gaande is, wat niet simpel is in een geheel nieuwe wereld vol met andere regels dan een contemporary boek zou hebben.

Het plot van het boek zelf is eentje die, wanneer je alle lagen van het boek opzij plooit, niet echt heel erg ingewikkeld in elkaar zit, kort samengevat: Elisabeth bundelt de krachten met een magiër (mensen waarvan ze sinds kinds af aan voor is gewaarschuwd hoe gevaarlijk ze zijn) om erachter te komen wie de bibliotheken in Austermeer aanvallen en waarom, alsook ze dan te stoppen. Het is de manier waarop Rogerson het plot brengt en hoe ze alle puzzelstukjes aan de lezer voorlegt tot de grote ontdekking wie de slechterik van het boek is en waarom ze doen wat ze doen, dat ervoor zorgt dat het verhaal werkt.

Ondanks dat Sorcery of Thorns initieel een standalone was heeft heeft Rogerson zopas echter aangekondigd dat er nog een novelle zal uitkomen om het verhaal van Elisabeth verder te zetten (zie: “The Mysteries of Thorn Manor” McElderry Books 2023).

Personages

De personages van Sorcery of Thorns zijn een van de (vele) redenen waarom het boek zo geniaal is. Een goed boek heeft voor mij persoonlijk een goede cast aan personages nodig om te werken. Soms kan een boek een plot en verhaal hebben dat totaal niet werkt, maar een cast hebben die zo’n goede dynamiek en opbouw heeft, dat het toch inslaat. Sorcery of Thorns is zo’n boek. De drie hoofdpersonages die we het meeste zien – Elisabeth, Nathaniel en Silas – zijn een interessant trio met elk hun respectievelijke alsook overlappende dynamieken die maken dat je gewoon honderden pagina’s meer aan dialoog tussen deze drie zou kunnen lezen. Wat maakt dat het boek gewoon zo vlot leest telkens wanneer deze drie samen ten tonele verschijnen.

Schrijfstijl

Als er iets is dat Margaret Rogerson tekent is het haar schrijfstijl. Het is het soort stijl dat ik zelf altijd najaag wanneer ik me neerzet om verhalen neer te pennen: heel cinematisch en levend. Boeken zorgen er bij de meesten voor dat je een film in je hoofd ziet, wat heel erg cool is – maar Rogerson neemt het met haar schrijfstijl nog een stap verder. Je ziet niet, maar ervaart. Rogerson omschrijft geuren, ruimtes, texturen, personages op zulke manieren dat het is alsof je jezelf in de wereld van het boek bevindt. Rogerson schrijft alsof ze zelf aanwezig is geweest in de scènes die ze schrijft, alsof het niet een fabricatie van haar verbeelding is maar een actuele omschrijving van iets wat ze heeft meegemaakt. Rogerson is zelf een magiër met de manier waarop ze schrijft, ze nodigt de lezer niet uit om te kijken maar pakt hun hand en gooit hen in het midden van de actie om het zelf te ervaren.

Ervaring

Wat kan ik zeggen? Ik heb Sorcery of Thorns al meerdere keren gelezen en geniet er telkens met volle teugen van, ik ben iemand die graag steeds nieuwe dingen leest maar als een boek mij zo kan vangen dat ik ernaar terug wil gaan, dan heeft de auteur wel echt zijn werk goed verricht. Margaret Rogerson heeft het dan ook exact goed gedaan, want telkens als ik dit boek vastneem of zelfs maar in de boekhandels zie staan, word ik gewoon lekker warm vanbinnen en krijg ik meteen weer zin om het opnieuw te lezen. Dus ik moedig iedereen aan om dit boek te lezen of ervoor te zorgen dat een vertaling werkelijkheid wordt – Rogerson is een naam die je echt in je boekenkast moet hebben staan als je van fantasieverhalen houdt.  

Geplaatst op door — Geef een reactie

So Many Pages Mei-Box Unboxing – Review

Young Adults heeft het genoegen om sinds heden samen te werken met het boekenbox-bedrijf So Many Pages. Deze maand was de box een schatkist volgeladen met een nieuw fantasy-boek, prints en andere leuke goodies. Voor deze review was So Many Pages zo vriendelijk om mij een box toe te sturen in ruil voor een eerlijke mening. Verdere informatie over zelf een boekenbox aanschaffen vind je onderaan deze recensie terug.

Prints en kaarten

De So Many Pages mei-box had tal aan leuke prints en kaarten in het thema van de release. Daarom zijn de prints en kaarten ook in het thema van slangen, niet mis aangezien het boek zelf als titel De Gifgave heeft en duidelijk in de slangen-sfeer is gezet.

Goodies

Het leuke aan deze box is dat de goodies voorwerpen zijn die ook leuk om te gebruiken zijn en heel leuk in de sfeer van self-care staan. Zo hebben we een gezichtsmasker en een DIY ice tea set.

Daarnaast zaten er ook een toepasselijke slangen tattoo en een hele coole houten boekenlegger in de box. Vooral de houten boekenlegger is een pareltje die heel kwalitatief aanvoelt en die ik voor menig boek ga gebruiken.

Boek

Het boek zelf dat in de box zat is, zoals voorheen a genoemd, De Gifgave door Rani De Vadder dat recent uitkwam bij Hamley Books. Een boek met een uitstekend aanlokkelijke cover en een intrigerende achterflap.

“Wij zijn zoals een slang die steeds van huid verandert. In deze wereld van gif en beenderen is niets wat het lijk.”

In Aura mogen enkel gifgenoten via slangengif magie gebruiken. Beenderbezweerders hebben daar botten voor nodig, een vorm van magie die niet langer wordt getolereerd. Door het verbergen van haar ware identiteit, begaat beenderbezweerder Zaya een grote misdaad. Wanneer ze gewond raakt, verandert dan ook alles. Haar paarse bloed leidt de gifgenoten rechstreeks naar haar toe en zo moet ook Zaya, zoals alle andere beenderbezweerders, de gevreesde transformatie tot gifgenoot uiteindelijke ondergaan.

Ondertussen beseft Zaya niet dat zij niet de enige is met geheimen. Want ook Asper heeft een opdracht, en die kan het lot van zowel de beenderbezweerders als dat van de gifgenoten voor altijd veranderen.

Young Adults en So Many Pages

Wil jij ook je eigen boekenbox aanschaffen van So Many Pages? Klik dan hier. Bestellen is heel makkelijk! Je kan jezelf inschrijven en zo elke maand een box ontvangen met leuke goodies, ook kan je dit abonnement elk moment heel makkelijk opzeggen!

Young Adults en So Many Pages werken ook samen en hier hebben onze lezers natuurlijk ook voordeel bij! Als jij bij het afrekenen (in de winkelwagen) de coupon-code youngadults ingeeft dan krijg je gratis verzending ter waarde van €5 op de eerste bestelling van een boekenbox. Echter, deze code is geen korting op de box zelf, alleen op de verzending.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Nieuwe Wendy – Jami Leigh

Een boek schrijven en zelf een uitgeverij oprichten waarbij ditzelfde boek gepubliceerd werd is een prestatie waarvan niet veel mensen het na kunnen doen. Toch deed auteur Jami Leigh het. Afgelopen februari verscheen Leighs debuut De Nieuwe Wendy bij Leighs uitgeverij Jewel Books.

Deze recensie kan spoilers bevatten voor Jami Leighs werk De Nieuwe Wendy.

Verhaal

De Nieuwe Wendy volgt het verhaal van Sarina en Sula, twee zusters die allebei een ‘Wendy’ zijn. Een Wendy is een meisje dat de Gave heeft waardoor ze kan vliegen en magische krachten bezit. De tegenhanger van een Wendy is een ‘Peter’ dit is een jongen met deze zelfde Gave waardoor hij kan vliegen en magische krachten bezit. De achterflap van het boek vat het verhaal kort samen als volgt:

Op Lumin leven nog maar weinig mensen met de Gave, ook wel Peters & Wendy’s genoemd.

Sarina is een Wendy. Misschien zelfs dé nieuwe Wendy die over Helidan zal regeren. Als Sarina wordt ontvoerd, komt ze plotseling voor een keuze te staan. Zal ze gehoorzaam haar rol vervullen of neemt ze haar eigen lot in handen?

Sula heeft er alles voor over om haar geliefde kapitein te redden van de dood. Ook als dat betekent dat ze achter een legende aan moet, waarvan niemand weet of het bestaat. Wanneer er een mogelijke oplossing op haar pad komt, wordt ze geconfronteerd met haar verleden.

Plot

Toen ik zag dat De Nieuwe Wendy een werk is geïnspireerd door J.M. Barries klassieker Peter Pan, was ik overladen met enthousiasme. Peter Pan is namelijk een van mijn favoriete klassiekers uit de jeugdliteratuur. Met de nodige intrige begon ik aan het boek maar vond het al gauw spijtig dat de grootste invloed die Peter Pan diende in dit verhaal, het gegeven van mensen die kunnen vliegen is en daarom ofwel een ‘Peter’ of een ‘Wendy’ genoemd worden. Ik zie waar Peter Pan tot zekere mate een inspiratie geweest had kunnen zijn door het vliegen alsook de aanwezigheid van zeemeerminnen en piraten. Het komt op mij over alsof het boek eender welke naam had kunnen hebben voor jongens en meisjes die kunnen vliegen en dat de link die wordt gelegd met J.M. Barries werk nogal kort door de bocht is. Hierdoor wist het plot van het verhaal mij helaas niet zo goed te grijpen omdat ik door de ‘Peter Pan’ notie iets anders had verwacht, natuurlijk is dit een heel persoonlijke inkijk op wat er zou kunnen komen uit een verhaal met De Nieuwe Wendy als titel en J.M. Barries Peter Pan als inspiratie.

Schrijfstijl

Leigh heeft qua schrijfstijl een zeer vlotte pen. Tijdens het lezen van De Nieuwe Wendy word je aandacht hierdoor er steeds goed bijgehouden en begrijp je ook telkens wat er aan de hand is. Dit is een fijn gegeven, zeker omdat vandaag de dag er vaak geëxperimenteerd wordt met stijlen en conventies die soms te veel moeite van hun lezers vragen. Leigh schrijft echter helder en op zo’n  manier dat je, ondanks de geheel nieuwe wereld die ze in haar werk introduceert, het kan blijven volgen. Dit zorgt ervoor dat het boek fijn wegleest en dat je soms opeens wakker schrikt uit uren verzonken te zijn geweest in De Nieuwe Wendy.

Ervaring

Ik had tijdens het lezen van dit boek toch enkele ergernissen waar ik me na het lezen van het boek niet goed over kon zetten. Allereerst was het gebrek aan trigger-warnings eentje waar ik een beetje teleurgesteld door was. Leighs verhaal bevat gebeurtenissen die te maken hebben met PTSD gerelateerde reacties, verkrachting en seksisme. Zelf kan ik dit soort dingen lezen zonder dat er meteen een waarschuwing aan voorafgaat, maar ik ken genoeg mensen die wel aangedaan zouden zijn mochten ze dit boek lezen zonder te weten dat het zulke inhoud bevat.

De Nieuwe Wendy is een werk dat kan worden gecategoriseerd als fantasy, dus ik vond het nogal vreemd om te zien dat ze de voorgenoemde thema’s gebruikte in haar werk. Zeker in fictionele werken lijkt het mij overbodig om thema’s zoals seksisme te gebruiken zeker op de manier van de ‘oude stempel’ zoals in dit werk voorkomt. Opmerkingen dat het dragen van een broek ‘mannelijk’ is en dat iemand iets doet ‘als een meisje’ vind ik onnodig in het huidige klimaat waarin gelijkheid nog steeds een nodige opmars verdient. Zeker in een fantasy verhaal kunnen dit soort thema’s anders aangepakt worden in plaats van terug te grijpen waar er vandaag de dag nog steeds zo voor gevochten wordt dat vrouwen niet op een stereotiepe manier zwakker worden geacht dan mannen. Dit was nagenoeg een beetje schrijnend en teleurstellend om te lezen en het kon perfect worden weggelaten zonder dat het plot erdoor zou worden aangetast. 

Vooral de verkrachtingstrope in dit boek vond ik er een die er uitgelaten had kunnen worden, of toch in ieder geval een andere aanpak kunnen krijgen. Het moment waarop twee personages met elkaar kussen en het ene personage stop zegt en het andere personage dit niet meteen doet, vond ik al een grens die niet overschreden mocht worden. Echter werd er niet meteen gestopt en pas toen het andere personage in paniek was stopte de andere partij met een opmerking dat hij wist dat ze er nog niet klaar voor was. Dit vond ik een scène waarvoor het woord ‘overbodig’ nog niet eens dichtbij komt bij hoe hard dit soort situaties niet meer thuishoren in fantasy literatuur.

Helaas hebben deze thema’s voor mij het boek een beetje tenietgedaan. Dit soort situaties lees ik liever niet in fictionele literatuur, omdat er in dit soort literatuur kan worden aangetoond dat maatschappijen kunnen werken zonder dat er zulke schrijnende thema’s tewerk gesteld moeten worden.

Ik wil wel zeker meegeven dat ik heel erg onder de indruk ben van de moeite en overduidelijke liefde die Jami Leigh in haar werk heeft gestoken alsook het oprichten van een eigen uitgeverij, daar zet ik zeker en vast wel mijn pet voor af.  

Winactie

Jami Leigh heeft ook een winactie georganiseerd betreffende het vervolg op De Nieuwe Wendy. Voor deze winactie heb je de volgende letters nodig: R en Y. Veel succes!

De volgende recensie in Jami Leighs blogtour kan je vinden op de blog van Kwanteinwonderland.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Gallant – V.E. Schwab

Als er een auteur is die haar lezerspubliek naar het puntje van hun stoel kan lokken als het aankomt omwille van de aankondiging van een nieuw boek in haar oeuvre dan is het wel V.E. Schwab. Schwab is bekend van onder andere de Schemering-trilogie (Boekerij 2019-2020) en de veelgeprezen standalone Het Onzichtbare Leven van Addie LaRue (Boekerij 2021). Begin maart kwam Schwabs nieuwste boek Gallant uit bij Boekerij.

Schwab staat bekend om haar vaardigheid in het creëren van gedetailleerde en fantasierijke werelden, meeslepende verhalen en intrigerende personages. Ze slaagt er elk verhaal weer in de lijn te vervagen tussen wat goed en slecht is en uit te bouwen dat het morele kompas van een individu maar zo goed is als het individu zelf is. Gallant is hier niet anders in. Deze recensie bevat mogelijks spoilers van V.E. Schwabs nieuwste werk, Gallant.

Verhaal

Gallant volgt het verhaal van Olivia Prior, een veertienjarig-meisje dat woont in een tehuis voor jonge (wees)meisjes genaamd Merilance. Merilance, echter, is geen plaats van vreugde. Het is een oud en grauw tehuis waar de zusters de regels bepalen en proberen de inwonende meisjes in toom te houden. De andere meisjes en Olivia komen niet overeen. Ze vinden Olivia maar eigenaardig en pesten haar steeds met het feit dat ze stom is. Dit heeft ervoor gezorgd dat Olivia een harde persoonlijkheid heeft ontwikkeld en van zichzelf heeft leren afbijten tegen haar mede-inwonenden van Merilance. Naast het feit dat Olivia stom is, wordt ze ook eigenaardig gevonden door het rode dagboek met een gegraveerde G op de kaft dat ze altijd bij zich draagt en waarvan de inhoud mysterieuze schrijfsels bevat.

Olivia is allesbehalve gelukkig op Merilance; ze wordt vaak gezien als onhandelbaar en ze telt haar dagen af tot het afzienwekkende moment waarop ze wordt opgehaald uit het weeshuis om ergens tewerkgesteld te worden als dienstmeid of iets dergelijks. Maar Olivia hoopt voor meer in haar leven, meer begrip, meer aandacht en vooral meer antwoorden. Het dagboek dat ze constant bij zich draagt behoorde ooit aan haar moeder toe. Dit dagboek voedt de vraag die Olivia constant bezighoudt en waar het boek zijn opzet in vindt: is Olivia’s moeder nog steeds in leven?

Het dagboek dat Olivia’s moeder bijhield en dat in Olivia’s bezit is gekomen na haar aankomst bij Merilance toen ze nog maar een kind was, omschrijft fragmenten uit het leven van Olivia’s moeder. De fragmenten ontsporen steeds meer en meer naarmate het dagboek vordert totdat de schrijfsels bijna ijlend overkomen. Er worden zinnen doorstreept, opnieuw begonnen, herhaald en aangepast. Een stream-of-consciousness schrijven presenteert zich en roept alleen maar vragen op bij Olivia. Ze wil koste wat het kost weten wat er is gebeurd met haar moeder en wat ervoor heeft gezorgd dat haar schrijven zo ontspoorde. De zin die door Olivia heen gonst keer op keer, is de laatste zin van het dagboek: ‘[…] en zolang je wegblijft bij Gallant, ben je veilig.’ Wat of wie is ‘Gallant’? En waarom is haar moeder zo angstig dat Olivia er koste wat kost uit de buurt moet blijven?

Maar wat als Olivia op een dag een brief ontvangt die om haar thuiskomst vraagt op de plek waar haar moeder zo nadrukkelijk op hamerde dat ze er weg moet blijven? Wat als een auto Olivia weghaalt bij Merilance, en haar meeneemt naar de plek waar ze zo nodig van weg moet blijven? Ondanks deze waarschuwing kan Olivia zichzelf niet afhouden van het vooruitzicht dat er nog familie van haar in leven is ergens op de wereld, en dat die mogelijk antwoorden hebben op vragen die haar haar hele leven al tekenen. Olivia stapt in de auto en het mysterie dat Gallant is begint zich te ontrafelen zodra de lezer de voorgaande geschiedenis van Olivia’s leven in zich heeft opgenomen.

Plot

De opzet die Schwab geeft voor het verhaal van Olivia Prior die met vragen kampt die niemand kan beantwoorden – en de enige antwoorden die ze heeft is ook de bron van vragen waar ze mee kampt – is een van intrigerende aard. Elk hoofdstuk is voorafgegaan door een korte proloog vanuit het perspectief van een zekere ‘meester’; een mysterieus figuur die dood uitspreekt over zelfs het kleinste levende wezen – hiermee start het boek wanneer hij illustratief een kleine muis tot stof omtovert.

Al bij al is Gallant één van Schwabs mindere werken in haar oeuvre, de korte inhoud op de achterflap van het boek duidt op een zeker mysterie omtrent het titulaire gegeven van het boek. Met name het oude landhuis waarvoor Olivia wordt gewaarschuwd weg te blijven – ‘Gallant.’ Zodra het boek begint waant de lezer zich in het mysterie rondom Gallant en alles waar deze plek voor staat. Olivia komt te weten dat haar moeder hier heel haar leven van probeerde te ontsnappen; ze voelde zich er als een vogel in een kooi. Ze wilde wég.

Zodra Olivia aankomt bij Gallant wordt het mysterie steeds meer aangedikt. In het begin is Olivia’s vermoeiende zoektocht naar antwoorden omgeven door een zekere intrige en mysterie. Dit blijft doorheen het boek vrij lang aanhouden waardoor het uiteindelijk meer een sleur wordt dan een mysterieuze speurtocht door de vele gangen van het grote landhuis en de mooie gronden die het statige gebouw omgeven. Elk hoofdstuk lijkt te proberen de lezer meer informatie te geven over waarom Gallant nu net zo een gevaarlijke plek is, om deze dan niet te geven. Tijdens het lezen van Gallant wordt er telkens naar meer gesnakt: meer antwoorden, meer duiding, meer informatie, meer details – en deze worden op hun manier wel aangeboden maar nooit de informatie en antwoorden die de lezer nodig heeft om bepaalde aspecten van het boek te begrijpen. Hierdoor miste er ook een algemene rode draad van het verhaal, omdat er zoveel tezamen aan de hand is terwijl er ook niets van belang lijkt te gebeuren.  

Personages en representatie

Ondanks het zwakkere plot van Schwabs nieuwste werk, zijn haar personages wederom intrigerende individuen met karakter en zorgt Schwab ook voor representatie. Zo is het hoofdpersonage een meisje dat stom is. Olivia is heel talig in haar manier van denken en doen en ze tracht keer op keer om gebarentaal te gebruiken om naar mensen toe te communiceren om aan te geven wat ze denkt of zekere vragen die in haar opkomen. Vaak worden deze pogingen genegeerd en worden er alternatieve manieren aan Olivia aangeboden om te communiceren (zoals een krijtbordje met een koord eraan dat haar wordt gegeven op Merilance, maar al gauw ergens verstopt omdat ze deze manier denigrerend vindt). Schwab toont ook de impact aan die kan volgen wanneer Olivia’s manier van communiceren genegeerd wordt, door bijvoorbeeld mensen die wegkijken en hoe dit een heel emotioneel negatieve reactie kan opbrengen bij de persoon die zelf stom is.

Echter toont Schwab ook de wereld van verschil die er gemaakt kan worden wanneer Olivia’s manier van communiceren wel gerespecteerd wordt. Namelijk, wanneer er wél naar haar wordt gekeken en mensen wel de moeite doen om te luisteren, en zelfs met haar communiceren in gebarentaal. Dit maakt  een sterk pleidooi om aan te tonen dat gebarentaal een medium van communiceren is die meer gangbaar gemaakt moet worden voor mensen die doof of stom zijn om meer inclusiviteit te bieden in communicatieve omstandigheden. Schwab doet dit op een heel toegankelijke en illustratieve manier die alleen maar beaamd kan worden.

De andere personages in het boek en de afwezigheid van zekere personages in het boek is ook iets wat de lezer wel in de ban van het boek zelf houdt ondanks het plot dat schijnbaar zoek is. Want als lezer wil je wel degelijk weten wat er met de moeder en vader van Olivia gebeurd is. Zeker aangezien Schwab hun romantische escapades en uitwisselingen op zo’n  manier beschrijft dat je alleen maar meer wilt weten over deze geliefden en hoe Olivia uit deze relatie is voortgekomen.

Verder is er de belangrijkste bewoner van Gallant die ook op zichzelf een representatie is van een maatschappelijk gegeven. Matthew representeert de verhaallijn van een oude familie die zekere tradities in ere kan houden en hoe zulke tradities ten koste kunnen gaan van de nakomelingen. Nakomelingen die er in de eerste plaats niet waren toen deze tradities tot stand kwamen maar wel de zorgen en problemen van hun voorouders met zich mee moeten dragen en hier zonder keuze mee om moeten gaan. Wat dan ook een spiegel vormt van onze huidige maatschappij; dit soort situaties met jongere generaties die de oudere generaties en hun problemen met zich mee moeten dragen zonder hier eigenlijk een keuze of mening in te hebben is een zeer prevalent gegeven in de hedendaagse wereld. Schwab slaagt er telkens weer in om dit soort situaties in een wereld die ver van de onze lijkt te staan, maar er toch middenin plaats vindt, aan te kaarten.

Schrijfstijl

Naast Schwabs ijzersterke vaardigheid in het creëren van personages met goed uitgewerkte karakters, is haar schrijfstijl ook één uit duizenden. Het is ook haar schrijfstijl die de lezer, ondanks het net iets zwakkere plot, door het boek heen krijgt tot het einde. Schwab schrijft zeer tactiel; alsof je jezelf in de landschappen en in de ruimtes die ze omschrijft bevindt en je de hemel boven je ziet, de lucht om je heen voelt strijken en de muffe geuren van een oud vervallen landhuis kan ruiken. Schwab neemt je met haar schrijven helemaal mee in elke wereld die ze vanuit het niets opbouwt, alles bestaat en is in elkaar gezet met een zekere nauwkeurigheid die weinig schrijvers kunnen nabootsen. Haar schrijfstijl is in dit boek ook wat het gebrek aan plot goed maakt. Hierdoor ontstaat er toch een zekere coherentie in het verhaal, omdat Schwabs manier van schrijven nu eenmaal een geloofwaardigheid voor alles wat ze neerpent, creëert. 

Ervaring

De algemene atmosfeer van dit boek kan omschreven worden in enkele woorden: mysterieus, intrigerend, spannend en adembenemend. Het boek voldoet qua atmosfeer helemaal aan de esthetiek die vandaag benoemd wordt als ‘dark academia.’ Het is een verhaal over een oud landhuis met wijd omliggende tuinen en gronden dat omhuld is in mysterie. Het titulaire Gallant verwelkomt de lezer maar al te graag in zijn vertrekken om naast Olivia Prior te ontdekken welke geheimen het huis schuilhoudt. Schwab in haar schrijven en de manier hoe ze dit soort verhalen in elkaar steekt, doet denken aan een zekere reïncarnatie van oudere gotische en romantische verhalen die zich afspelen in landhuizen waar geesten ronddolen met bedoelingen die geheel onbekend zijn. Waar de protagonist op ontdekking gaat om de oude historie van het huis te ontrafelen.

Gallant was voor mij een boek dat drie-en-halve sterren wist te veroveren op Goodreads. Het leest goed weg maar rond het middelpunt van het boek ondervond ik een zekere sleur. Echter kon Schwabs sterke pen me tot over de eindstreep van het boek trekken. Ook wil ik mijn complimenten geven aan de opmaak van het boek. De lettering van de dagboekfragmenten en de zwart met witte pagina’s voor de stukken perspectief van de ‘meester’ accentueerden de duistere en schaduwrijke aspecten van het boek.

Ter conclusie, dit is niet Schwabs beste boek uit haar oeuvre maar het is zeker wel een aanrader voor mensen die graag boeken lezen waarvan de focus meer ligt op de schrijfstijl van de auteur. Alsook is dit het perfecte boek voor lezers die meer interesse hebben voor verhalen die zich in een beperkte setting afspelen en dus niet een rondreis is door een ingewikkelde wereld. Desondanks de mindere opmerkingen aan dit boek ben ik benieuwd naar wat Schwab nog meer op haar literaire agenda heeft staan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Een Intens Gelukkig Gevoel – Tahereh Mafi

Als het aankomt op het oeuvre van Tahereh Mafi zal ik alles wat ze schrijft zonder enige twijfel aanschaffen en verslinden in no time. Mafi is gekend voor haar beeldende, poëtische en metaforische schrijfstijl waarmee ze menig lezer met de Vrees Me serie heeft weten veroveren. Ook haar kinderboeken – Verdermeer en Welkwoud – en haar contemporary novel – Een Bijna Eindeloze Afstand – zijn gekenmerkt door haar unieke schrijfstijl. Mafi’s nieuwste werk, ook contemporary, Een Intens Gelukkig Gevoel ontbreekt ook niet aan haar kenmerkende stijl en talent voor schrijven. Ik wil graag meegeven dat dit boek best wordt ingeleid met trigger warnings met betrekking tot onderwerpen zoals zelfverminking, dood (overlijden en suïcidale gedachten), depressie en terreur. Deze recensie bevat mogelijk spoilers (met betrekking tot Tahereh Mafi’s Een Intens Gelukkig Gevoel).

Verhaal

2003 – er heerst spanning in de Amerikaanse moslimgemeenschap. De Verenigde Staten heeft net de oorlog verklaard aan Irak, en onzerkerheid heerst hierdoor alom. Identiteit is een grote vraag onbeantwoord; mensen durven zichzelf niet te uitten uit angst voor wat hun identiteit mogelijks teweeg kan brengen. Een Intens Gelukkig Gevoel gaat meer specifiek over Shadi. Shadi is een 17-jarige moslimtiener die tracht zich te navigeren in deze onzekere tijden. Tezamen met deze overkoepelende spanning gericht naar de moslimgemeenschap probeert Shadi zich sterk te houden. Zeker gezien haar thuissituatie ook niet al te makkelijk is en met de dag verergert. Een Intens Gelukkig Gevoel is een verhaal dat probeert te ontdekken wat het betekent om jezelf te zijn. Wat er kan gebeuren als je jezelf kwijtraakt. Door de ogen van Shadi verkent de lezer het innerlijke en externe conflict dat er ontstaat binnenin een persoon wanneer de maatschappij en de dierbaren in iemands leven zich tegen je lijken te keren. Wanneer alles wat mis kan gaan ook werkelijk misgaat, en hoe het voelt wanneer een intens gelukkig gevoel zich aan je onttrekt. Zelfs wanneer het enige wat je probeert te doen is dat gevoel terug te voelen.  

Belangrijke thema’s en onderwerpen

Een Intens Gelukkig Gevoel is een boek dat omgaat met zware onderwerpen. Mafi slaagt er echter in om zulke onderwerepn op een heel toegankelijke manier op de pagina te zetten. Eén zulk onderwerp is het verliezen van jezelf. Wanneer het leven zo overweldigend wordt en alles zich maar blijft opstapelen dat je bijna niet anders kan dan de grip op jezelf te verliezen. Dit is het geval is voor protagonist Shadi. Tahereh Mafi toont de menselijkheid en normaliteit aan die gepaard gaat met verdriet en het kwijtraken van jezelf, en dat het meer dan normaal is om om hulp te vragen wanneer het nodig is.

Een algemeen thema dat heel belangrijk in dit boek is communicatie. Een Intens Gelukkig Gevoel is een verhaal waar communicatie een gegeven blijkt te zijn dat vaak ontbreekt. Door een gebrek aan communicatie ontrafelen zich zekere evenementen die voor onheil zorgen en bijdragen aan het zelfverlies van onder andere Shadi en andere personages. Het boek toont dan ook aan dat gebrek aan communicatie kan worden tegengewerkt door wél te communiceren.   

Schrijfstijl

Zoals Mafi’s andere werken, is Een Intens Gelukkig Gevoel ook gekenmerkt door de typische ‘Mafi Metaforen’ die het verhaal alleen maar sterker maken. Waar sommige woorden je ziel strelen, slaan andere in als een moker die eisen dat je intens meevoelt met Shadi. Doordat de metaforen zo bij je naar binnen rijken, zorgt Mafi ervoor dat herkenning ontstaat tussen de lezer en Shadi – dat gevoel van van jezelf niet te kunnen zijn en hoe het voelt om je af te zonderen van de wereld omdat non-begrip sterker is dan wat dan ook. Het verhaal aan zich in combinatie met de schrijfstijl van Mafi zorgt voor een spiegel die je wordt voorgehouden en vraagt voor zelfreflectie beide naar je innerlijke, alsook naar je externe wereld.

Tahereh Mafi is naast haar metaforische stijl ook bekend voor het omzeilen van belangrijke plotpunten in een verhaal tot wanneer ze echt nodig zijn, dat is in dit boek niet anders. Doorheen het verhaal wordt de lezer stukjes uit het leven van Shadi aangegeven, die langzaam een kader vormen voor de protagonist die we vanuit een eerste persoons perspectief volgen. We leren aan het begin dat Shadi’s broer is overleden en dat ze haar vader dood wil. Deze twee factoren lijken verbonden te zijn maar Mafi geeft niet meteen mee waarom. De lezer moet de herinneringen van Shadi herbeleven om haar als persoon te kunnen begrijpen. Wat is er met haar broer gebeurt? En waarom zijn haar gevoelens naar haar vader toe beklad met wrok? Een Intens Gelukkig Gevoel is een tapijt waarvan elk ingeweven detail belangrijk is om het geheel tot zijn recht te laten komen.

Ervaring

Tahereh Mafi grijpt wederom bij de keel. Ze slaagt er steeds in om de exacte emoties op te roepen waar we niet altijd toegang tot hebben. Haar sterke pen werkt in op de pathos van de lezer. Mafi’s zinnen slaan in als bliksem, en bewegen zich in je binnenste met een klinkende echo. Een Intens Gelukkig Gevoel ontdekt wat het betekent al dan niet jezelf te zijn. Wat het betekent hoe het verliezen van jezelf kan leiden tot een breuk tussen jezelf en de wereld rondom je. Dit is vormgegeven in een metaforische jas zoals alleen Tahereh Mafi dat kan doen. Het verhaal doet aan introspectie door de lezer in de schoenen van Shadi te plaatsen. Mafi schuwt niet weg van emoties, maar trekt ze net met een harde hand vanuit het diepste van de mens naar boven.