Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde, het volgen van een tweede Master in Creative Writing én een studentenjob in een boekenwinkel, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, beoefent Catherine schermen als sport, waarbij ze op zowel degen als floret schermt – ze zou elke dag op de piste staan als het mogelijk was. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop matcha; ze heeft zichzelf dan ook benoemt tot “matcha- connaisseur”.
Geplaatst op door — Geef een reactie

The Spiderwick Chronicles Disney+ Reboot

Holly Black

Holly Black is een auteur die globaal boekenkasten en harten van lezers heeft weten te veroveren. Ze was al bekend door haar samenwerking met Cassandra Clare voor de Magisterium serie (Scholastic, 2014-2018), alsook kennen veel lezers haar van boeken zoals The Darkest Part of the Forest (Little Brown, 2015) (als je deze nog niet gelezen hebt, hij past perfect in de Elfhame-serie atmosfeer en heeft zelfs enkele personages van deze serie die voorkomen), The Modern Faerie Tales (Simon & Schuster, 2002-2007) (insgelijks voor deze serie dat er personages van de Elfhame-serie in voorkomen), en The Coldest Girl in Cold Town (Little Brown, 2013), haar Elfhame-serie, en nog veel meer – Black schrijft alsof ze zelf bewitched is door faerie, het is dan ook niet vreemd dat Holly Black the Queen of Faerie zelf wordt genoemd.

De Vergeten Serie

Een serie van Black die in de vroege jaren 2000 heel bekend was en ook een Nickelodeon adaptatie mocht kennen in 2008, is The Spiderwick Chronicles. Een serie die gaat over de Grace-familie wanneer ze naar een oud landhuis verhuizen en hier de wereld van de fae ontdekken, alsook de problemen die zich bij deze kennis betrekken.

De serie kende een vertaling van de eerste twee delen naar het Nederlands bij Uitgeverij Prometheus : De Spiderwick Kronieken, Deel 1: Het Geheime Boek (2003) en De Spiderwick Kronieken, Deel 2: De Toversteen (2004). Naast de film-adaptatie was er ook een videogame adaptatie voor verschillende platformen, onder andere: Playstation 2, Windows, WII, Nintendo, en Xbox 360. Ik heb zelf de versies voor de Playstation 2 en Nintendo gespeeld. De Playstation 2 versie is meer getrouw aan de film, en de Nintendo versie is er een die meer getrouw is aan de boeken, waarvoor ik heel dankbaar ben. Ik heb onlangs de serie opnieuw gelezen en de film herbekeken, alsook de videogames opnieuw gespeeld en het valt me op hoeveel er uit de boeken is weggelaten. Hierdoor voelt de Nickelodeon adaptatie veel minder fantasierijkaan dan in de boeken. In de boeken is faerie aanwezig in de manier waarop we faerie kennen, speels, onvoorspelbaar, en overal. De Nickelodeon film isoleert de faerie wereld heel erg, alsof het een ingebeeld iets wordt. Wat spijtig is. Maar, er is hoop!

Tony DiTerlizzi

Belangrijk om aan te geven is dat The Spiderwick Chronicles niet alleen door Holly Black gecreëerd is. Neen, zeker niet, deze serie kent twee ouders: Holly Black en illustrator/auteur Tony DiTerlizzi. Tony DiTerlizzi is bekend van onder andere The Spiderwick Chronicles (Simon & Schuster 2003-2004), Arthur Spiderwick’s Field Guide fort he Fantastical World Around You (Simon & Schuster 2005), Beyond the Spiderwick Chronicles (Simon & Schuster 2007-2009), de Wondla boeken (2010-2014), Kenny & the Dragon (Simon & Schuster 2008) en nog véél meer. Beide DiTerlizzi en Black hebben respectievelijk heel grote schrijf-oeuvres, hun samenwerking was er een die smaakt naar meer, en The Spiderwick Chronicles is er eentje die dit des te meer aansterkt. 

Disney+ Reboot

Op 12 November 2021 maakte Diterlizzi de aankondiging op zijn Instagram dat niemand minder dan Disney+ een reboot gaat maken van The Spiderwick Chronicles, dit meer dan tien jaar na de Nickelodeon film uit 2008. DiTerlizzie schreef dat “Disney+ heeft een nieuwe live-actie serie aangekondigd, “De Spiderwick Kronieken,” een modern coming-of-age en fantasie avontuur door Paramount Television Studios en 20th Television, één van de Disney Television Studios. De serie, gebaseerd op de geliefde, best-selling boeken [door Black en Diterlizzi] volgt de Grace Familie – tweelingbroers Jared en Simon, hun zus Mallory en moeder Helen – wanneer ze verhuizen naar een vervallen landhuis van een voorouder. Hier ontrafelen ze een duister mysterie over hun over-groot-Oom die ooit de geheime en soms gevaarlijke faerie wereld heeft ontdekt” (vertaling door de redactie).

Op de Disney+ website is er nog niet veel informatie te vinden betreffende de reboot. Op de webpagina staat “coming soon” alsook een korte samenvatting waar de serie over zal gaan. Deze leest: “Gebaseerd op de wild-populaire best-selling boekenserie door Tony DiTerlizzi en Holly Black, “De Spiderwick Kronieken: volgt de Grace-familie wanner ze van New York naar Michigan verhuizen naar een vervallen landhuis van een voorouder, Het Spiderwick Landhuis. Tweelingbroers Jared en Simon, samen met hun zus Mallory en hun moeder Helen, ontdekken dat magische wezens zoals faires, ogers, trollen, boggarts en meer zich verstoppen in de wereld rondom ons” (vertaling door de redactie). De cast bestaat uit Lyon Daniels als Jared Grace, Noah Cottrell als Simon Grace, Mychala Lee als Mallory Grace, Joy Bryant als Helen Grace, Jack Dylan Grazer als Thimbletack, en Christian Slater als Mulgarath.

Productie

Op de aankondiging van 12 November 2021 werd er ook al wat van het doek gelicht naar de productie van de serie. Aron Eli Coleite zou de schrijver en showrunner van de serie zijn, Kato Coiro werkt mee als executive producer en is regisseur voor de eerste twee afleveringen. Het echte werk aan de serie begon in februari van 2022, terwijl het filmen begon in september van hetzelfde jaar, in Vancouver, Canada. Het filmen zou ingepland zijn tot januari 2023. Dus nu is het afwachten voor verder nieuws betreffende de adaptatie door Disney+. Een ding is alvast zeker, ik ben meer dan enthousiast voor verder nieuws hieromtrent!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Dunbridge Academy 1, Middernachtsfeest – Sarah Sprinz

Emma kon haar geluk niet op toen ze werd aangenomen op Dunbridge Academy, een exclusieve kostschool vlak bij de Schotse hoofdstad Edinburgh. Tussen deze eeuwenoude muren hebben haar ouders elkaar ooit ontmoet, en nu hoopt Emma er antwoord te vinden op de vraag waarom haar vader jaren geleden spoorloos uit haar leven is verdwenen. Daarbij kan ze geen afleiding gebruiken, maar het verraderlijke Dunbridge blijkt twee gezichten te hebben. Overdag zitten alle studenten diep over hun in leer gebonden boeken gebogen, maar tijdens de geheime middernachtsfeesten en nachtelijke uitstapjes door de oude gangen komt een andere kant van de academie naar boven. Een kant waar intrige en macht de boventoon voeren, en waar klassenoudste Henry de scepter zwaait. Kan Emma het hoofd koel houden in deze slangenkuil?

Als er over “dark academia” gesproken wordt dan kan je zeker zijn dat ik zal meeluisteren. De stroom aan “aesthetics” die we tegenwoordig zien op sociale media ontleent zich perfect aan de vorming en exploratie van iemands eigen identiteit. De dark academia aesthetic is er een die het schoolleven romantiseert, het maken van huiswerk, het naar de les gaan, maar vooral het idee van kostscholen, uniformen, oude bibliotheken, lezen bij kaarslicht, het lezen van oude klassiekers, het gebruik van slagzinnen zoals “as the poets say” en dergelijke. Meer uitgeverijen marketen boeken die binnen aspecten van deze esthetiek past als “dark academia must-reads”. Uitgeverij Boekerij is zeer frappant in het goed marketen van hun boeken, zeker met hun absoluut waanzinnig mooie speciale edities die ze non-stop uitbrengen. Boekerij is echt the gift that keeps on giving met alle boeken die ze maar blijven ontwerpen. Om deze twee argumenten te linken, review ik dan ook graag het nieuwste dark academia boek dat Boekerij me heeft gestuurd, namelijk, Dunbridge Academy 1, Middernachtsfeest van Sarah Sprinz.

Verhaal

Er lijkt een stroom te komen aan Duitse auteurs die verhalen schrijven binnen de setting van Britse kost-/uniformscholen. Al eerder las ik Maxton Hall College van Mona Kasten dat zich afspeelt in de fictionele, titulaire uniformschool in Engeland, nu verplaatsen we ons echter naar de laaglanden van Schotland waar onze nieuwe titulaire kostschool, Dunbridge Academy, zich bevindt. Emma Wiley is een Duitse studente die voor een jaar aan Dunbridge Academy gaat studeren en zo haar ouders in de voetstappen treedt. Natuurlijk gaat zo’n uitwisseling niet van een leien dakje en gebeuren en schuilen er achter alle hoeken dramatische wendingen die onmisbaar zijn in zulke narratieven.

Schrijfstijl

Sprinz schrijft heel erg vlot en duidelijk, wat ook maakt dat je met veel gemak bij de les van het verhaal kan blijven. Soms merkte ik wel dat situaties nogal snel van de hak op de tak konden springen en dat de pacing van het verhaal soms net iéts te snel was, wat voor mij aan de geloofwaardigheid van sommige relaties in het boek onderdeed, wat spijtig was. Ik ben er zeker van als Sprinz net iets meer haar tijd had genomen met sommige relaties te laten ontplooien, dat de geloofwaardigheid net iets sterker was. Ik wil graag geloven dat Dunbridge Academy een heel vriendelijke school is en dat iedereen als familie is, maar realiteits-gewijs gingen sommige relaties net iets te snel voor mij om te denken, “Aha, dit voelt net echt!” Maar dit is een heel subjectieve mening, want ik ben persoonlijk net iets meer voor slow-burn romance. Dus als je meer een lezer bent die fan is van verhalen waarbij de actie niet te lang op zich laat wachten, dan voldoet dit verhaal zeker aan die verwachtingen.

Personages

Hoofdpersonage Emma, als ik eerlijk mag zijn, was niet mijn favoriet. Ik vond haar soms een beetje dramatisch en een pick-me-girl. Een klassiek gevalletje van het typische-protagonisten-syndroom met een paar hints van een Mary Sue te zijn. Henry, echter, bless him, is een golden-retriever boyfriend en ik ben dol op hem. Alleen kan hij soms zijn overdramatische momentjes ook wel heel goed invullen, en zijn relatie met Emma sterkt dit alleen maar aan. Ik denk persoonlijk dat Henry veel sterker op zichzelf zou staan dan met Emma.

Setting

Vijf sterren voor setting. Je moest alleen maar zeggen “Schotland” en ik was al verkocht, wat ook de grootste reden is waarom ik dit boek zo graag wilde lezen. Ik ben een Schotland fanaat en ga maar al te graag op reis naar bonnie Scotland. Sprinz omschrijft de omgeving rondom Dunbridge Academy met veel liefde en je kan voelen dat zij als persoon ook heel veel liefde heeft voor dit wondermooie land.

Ervaring

Ik heb het boek op zo’n vier dagen uitgelezen en wilde telkens wel verder lezen. Ik ben persoonlijk echt grote fan van kostschool settings, omdat het gebrek aan autoriteiten van buitenaf de dingen des te spannender maakt. Zeker wanneer de leerkrachten degene zijn wier je vaak niet kan vertrouwen en degenen zijn waarvoor je moet uitkijken en zorgen dat je op tijd terug op je kamer bent voor nachtval. Dit soort spanningen had dit boek zeker wel. Ik ben zeker benieuwd naar hoe dit verhaal zich verder zal ontplooien in de komende boeken en hoop dan ook dat Boekerij deze gaat vertalen. Zeker aangezien dit boek zo succesvol was (in Duitsland) bij zijn initiële publicatie dat het meteen op nummer één stond en de vertaalrechten over heel de wereld meteen opgekocht werden. Ik kijk uit naar wat Sprinz ons nog te vertellen heeft over de geheimen van deze kostschool, daarom gaf ik dit boek drie-en-halve sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries – Heather Fawcett

Een van mijn absoluut favoriete boekenseries is een kinderreeks door Holly Black en Tony DiTerlizzi, namelijk, De Spiderwick Kronieken. Van deze boeken wordt er door Disney+ ook binnenkort een nieuwe adaptatie gemaakt. Sommigen onder onze lezers zullen wel bekend zijn met de gelijknamige Nickelodeon film uit 2008.

Voor de die-hard Black fans zoals mezelf en degenen die meer van haar faerie-inspired werken willen lezen, is haar kinderreeks samen met DiTerlizzi, die de über-mooie illustraties voor de serie heeft gemaakt, een echte aanrader. De series’ eerste twee delen zijn vertaald naar het Nederlands maar de rest niet, maar laat dat je zeker niet tegenhouden om de originele Engelse versies een kans te geven. Deze hebben trouwens recent een nieuwe uitgave mogen kennen in afwachting van de nieuwe adaptatie die binnenkort te zien zal zijn op Disney+.

Maar dus, waarom ik nu De Spiderwick Kronieken aanhaal, is grotendeels voor hen die bekend zijn met deze serie, want het boek dat ik in deze recensie zal bespreken werd dan ook gepitched als een volwassen versie van De Spiderwick Kronieken. Dit overtuigde me helemaal om dit boek te willen lezen en maakte ook dat het mijn meest geanticipeerde boek van 2023 tot nu toe was. Dit boek is Heather Fawcetts New Adult boek, Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries (Dely Rey 2023) en moet nog een vertaling naar het Nederlands krijgen.

Verhaal

Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries volgt het verhaal van titulair personage Emily Wilde. Zij is een professor aan de Universiteit van Cambridge die bezig is aan het finaliseren van haar manuscript. Namelijk, haar “encyclopedia of faeries”. Voor ze deze af heeft wilt ze nog onderzoek uitvoeren naar de feeën uit het noorden van Europa. Hiervoor reist ze naar Hrafnsvik om haar onderzoek te doen. Natuurlijk, in een verhaal over de gewiekste fae gaat er hier en daar de hele tijd van alles mis: verdwijningen, beheksingen, Wisselkinderen … noem maar op. Al zeker wanneer Emily’s academische rivaal (horen we daar enemies to lovers) Wendell Bambleby opeens op de stoep van haar verblijf in Hrafnsvik opduikt en het bloed onder haar nagels vandaan haalt.

Faeries en Folklore

Mijn interesse in faerie en folklore en alles dat ook maar iets met zulke mythologieën te maken heeft. Fawcetts boek is er een dat ook heel erg mijn verwachtingen heeft kunnen volbrengen alsook des te meer heeft bewezen waarom ik zo geïnteresseerd ben in dit soort verhalen en vertellingen die deze mythologieën in zich opnemen. Fawcetts werk neemt naadloos de faerie folklore in zich op en maakt de lezer hongerig om zelf onderzoek naar de wereld van de fae te doen en hoe ze in verschillende culturen gerepresenteerd worden.

Typografie en Narratief

Fawcetts boek is een epistolaire vertelling door middel van protagonist Emily Wilde die haar reis naar Hrafnsvik en haar ontmoetingen met de fae neerpent in haar dagboek. Hierin wordt er typografisch ook gewerkt met voetnoten waardoor het boek heel erg vierde-wand-doorbrekend aanvoelt. Omdat de lezer in zekere zin al Emily’s encyclopedie, of toch de notities die ze ervoor maakt en de dagboek documentaties die hieraan bijdragen, aan het lezen is nog voor zij hem zelf heeft afgewerkt. Hierdoor voelt het verhaal heel erg doorleeft en authentiek aan, wat zeker een meerwaarde is.

Schrijfstijl

Fawcett schrijft net zo magisch als het materiaal waar haar boek over gaat. De fae zelve zouden haar willen meenemen naar hun wereld omwille van hoe feeëriek en uniek haar schrijven is; een kunst waar de fae maar al te graag hun handen op willen kunnen leggen. Zeker al schrijvend vanuit één personage dat erg subjectief is omwille van de dagboekvorm van het boek, wat al snel enerverend kan worden als de protagonist een stem heeft die niet heel boeiend overkomt. Maar Fawcett heeft dit weten omzeilen en een werk neer weten te zetten dat de lezer goed weet te boeien. Ik vond dit heel interessant om te zien hoe alles vanuit Emily’s blikveld werd verteld.

Ervaring

Ik heb heel erg genoten van Heather Fawcetts Emily Wilde’s Encyclopedia of Faeries en zou nu heel graag zelf studies in folklore willen beginnen. Fawcett heeft een origineel werk uit haar pen geschud, dat voelt alsof ze zelf de faerie realm is ingegaan om de lezer een zo authentiek mogelijk werk voor te schotelen. Ik heb dit boek dan ook vier sterren gegeven. Ik hoop dat dit boek snel een Nederlandse vertaling mag kennen zodat nog meer lezers ervan kunnen genieten.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Schaduw – V.E. Schwab

Een tijd terug had ik het genoegen om van Boekerij een recensie-exemplaar te krijgen van Schwabs eerste deel in De Kleuren van Magie-serie. Voor hen die mijn review van toen hebben gelezen zullen zich herinneren dat ik hier een immens grote fan van Schwabs boek was. Ik beklaag het me dan ook dat ik zo laat bij het lees-feestje hiervan aankwam, want ik had de hype over deze serie al langer gezien, maar was er nog iet meteen in begonnen. Dan ook tot mijn grote spijt. Maar dat is het leuke aan lezen, je bent nooit te laat! Zeker in de huidige cultuur waarin onder andere TikTok een zekere magic touch heeft om boeken die ik las toen ik een tiener was terug in de kijker te zetten (grote shout-out naar de Touching Juliette-serie die opeens weer een hype is, waarom ook mijn immense dank want iedereen moet deze serie gewoon gelezen hebben. Hij is dan ook piek dystopian Young Adult en ook: #TeamWarner). Maar goed, dat brengt ons nu bij mijn review van het tweede deel van New Adult De Kleuren van Magie-serie, namelijk, De Kleuren van Schaduw.

Verhaal

We lezen het verhaal verder vier maanden na waar het vorige deel in De Kleuren van Magie-serie ons heeft laten hangen. In dit boek brengt Schwab ons een droom van een piratenverhaal in de eerste delen van het boek. We starten met Lila Bard die heeft besloten om in Rood Londen te blijven, en niet terug te keren naar Grijs Londen (cf. De Kleuren van Magie). Ze heeft een piratenschip gevonden waarbij ze aan boord is gegaan om haar piraten droom waar te maken. Het beruchte schip dan ook van niemand minder dan Alucard Emery (een noteworthy nieuw personage), namelijk de Night Spire (ik heb deel twee in het Engels gelezen, dus mijn excuses voor de vele Engelse terminologie als het op namen aankomt). Ondertussen zit Kell nog steeds in het paleis van Rood Londen, waar de spanningen om te snijden zijn, gezien het einde van boek één en de ouders van Rhy, de koning en koningin van Rood London, Kell nog meer in het gareel proberen houden gezien wat er vier maanden geleden is gebeurd. Deel twee was een boek dat eerder gedreven werd door de personages dan door het plot. Het plot is zeker wel aanwezig in mate, en er zijn er zeker meerdere die de overhand nemen, maar ze zijn zeker niet het allerbelangrijkste in dit boek. Dan, de kers op de taart: De Kleuren van Schaduw eindigt met een cliffhanger waardoor ik echt snel verder moet lezen, maar je-weet-wel, een oneindige TBR steekt hier graag een stokje voor.

Schrijfstijl

Ik denk dat we op dit moment al wel hebben kunnen vaststellen, als we mijn andere reviews erbij nemen betreffende Schwabs oeuvre, dat ik een mega grote fan ben van hoe Schwab schrijft en dat zij, als het op schrijven aankomt, dan ook mijn grote idool is. Hoe ze het doet, ik zou het graag willen weten, maar Schwab heeft zelf magische krachten. Ze schrijft haar omgevingen op zulk een manier dat je alles voor je kan zien, dat je de zeeën bijna kan ruiken en de drankliederen van de tavernes uit het boek kan horen komen. Dit is niet anders bij De Kleuren van Schaduw, deze serie is een goed voorbeeld van hoe goed Schwab schrijft, en dan te denken dat deze serie al iets ouder is en ze ondertussen ook boeken zoals Het Onzichtbare Leven van Addie LaRue heeft neergepend, beloofd alleen maar meer voor hoe meer Schwab schrijft en hoe haar schrijfstijl in stijgende lijn blijft verbeteren. Het is gewoon niet te geloven.

Ervaring

Ik heb immens genoten van dit boek, de personages zijn zo goed geschreven en ook heel herkenbaar betreffende hoe ze geschreven zijn en spreken. Je merkt gewoon dat ze echt een vorm hebben aangenomen in Schwabs hoofd en zelf het voortouw hebben genomen terwijl Schwab dit verhaal heeft geschreven, en dat is een bewijs van hoe goed ze is in haar vak. Ik heb dit boek dan ook een welverdiende vier sterren gegeven. Ik kan zeker niet wachten om deel drie te lezen, wat dan ook het finale boek is in De Kleuren van Magie-serie. Ik ben benieuwd hoe Schwab de eindjes aan elkaar heeft geknoopt en deze serie tot zijn einde heeft gebracht.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Roos en het Zwijn – Anne Provoost

Van Rosalena wordt gezegd dat ze de mooiste vrouw ter wereld is. Ze heeft rode lippen, een sneeuwwitte huid en handen als kostbare schelpen. Thybeerts gezicht is verminkt. Hij heeft een bochel. De vingers van zijn rechterhand zijn afgehakt zodat de hand op een hoef lijkt. Nog nooit heeft Rosalena een lelijker man ontmoet; en dat terwijl veel mannen om haar liefde kwamen vragen. Maar als Thysbeert Rosalena op een dag uitnodigt met hem te dineren stemt zij toe. Ze kan niet anders; ze heeft immers nog wat goed te maken.

Toen ik de nieuwe uitgave van Anne Provoosts De Roos en het Zwijn ( Querido[1997] 2023) voorbij zag komen, een mooie bosgroene cover die teweeg gebracht is door het gebruik van Jean Denis Antoine Caucanniers schilderij, Eve and the apple; in combinatie met diep roze letters in een niet al te opzichtig font, was ik meteen geïnteresseerd om de achterflap te lezen. Als er iets is waar ik een eindeloos zwak voor heb, zijn het wel hervertellingen. Dit blijkt dan ook in de algemene boekenmedia een overeengestemd iets te zijn bij veel lezers. Provoosts De Roos en het Zwijn is een klassieker uit 1997 die het sprookje van De schone en het beest in een nieuw jasje steekt.

Grappig genoeg heb ik net de eerste drie delen van Sarah J. Maas’s Een Hof van Doorns en Rozen achter de kiezen en ben helemaal gestemd op hervertellingen van sprookjes. In dit geval, de schone en het beest. Voor zij die de orignele versie(s) hebben gelezen (cf. Gianfrancesco Straparola, Madame Villeneuve, Madame Leprince de Beaumont), weten dat er honderden opties zijn voor een hervertellingsresultaat van die klassieke sprookje.

Verhaal

Provoosts De Roos en het Zwijn vulde voor mij een hartkamer van wederom een schone en het beest sprookje dat ik in de toekomst nog menig keer zal lezen. Voor de lezers die Een Hof van Doorns en Rozen graag lezen, zullen deze versie ook wel kunnen waarderen. Dit boek heeft namelijk ook feeën en elfen en hun invloed op protagonist Rosalena is ook van belang. Provoosts verhaal is een ode aan de originele vertelling van Madame Leprince de Beaumont. Het bewaakt beide de getrouwheid aan het verhaal alsook aan de esthetiek die het originele sprookje neerzet. We hebben een mooie jonge dame die de dupe is van haar twee zussen en uiteindelijk in een kasteel met een vervormde man terecht komt. Dit in combinatie met een zeer poëtische pen die voelt als een dromerig instrument wanneer je hem leest.

Ervaring

Ik vond dit verhaal heel aangenaam om te lezen. Ondanks de overwegend Vlaamse elementen (het speelt zich af in Antwerpen, wat mijn hart zeker kon bekoren) voelde het aan als een sprookje aan zou moeten voelen, tijdloos, heroïsch, vatbaar aan verandering en toch zijn eigenheid behoudend.  Eerder vermelde ik dat dit boek ook de harten van de fans van Een Hof van Doorns en Rozen zou kunnen bekoren. Dit statement wil ik graag even verduidelijken dat ik het hier vooral heb over de gewiekstheid van de “faerie folklore” en de esthetiek die een grijpende hervertelling van de schone en het beest kan verwezenlijken. Dus neen, dit verhaal heeft geen “high lords” en “smut”, maar dat is in het geval van dit verhaal niet nodig naar mijn mening.

Bedenkingen

Provoosts verhaal is ook zeer getrouw aan de sfeer die oude sprookjes ook hebben. Naast het feeërieke, zijn ook de gruwelijke elementen ook zeker aanwezig in dit verhaal. Zo wordt het hoofdpersonage tot meermaals toe door haar zwagers seksueel aangeraakt en het boek doet het niet af voor wat het is: seksueel grensoverschrijdend gedrag. In oudere sprookjes zijn dit soort gruwelijkheden standaard, maar ik had toch mijn bedenkingen bij het lezen van deze scenes. Dit wil ik even aangeven voor gevoelige lezers die het boek graag willen lezen maar hier niet zo goed mee om kunnen.

Laatste Woord

Het algemene beeld van mijn leeservaring van dit boek was zeer aangenaam. Ik kon goed wegzakken in de wereld die Provoost tot leven heeft gebracht en zou dit boek ook zeker aanraden aan zij die een zwak hebben voor sprookjes en eventuele hervertellingen ervan. Ondanks dat dit een hervertelling is, voelt Provoosts verhaal aan als een geheel origineel sprookje op zich, met de speelse en eigenaardige alsook soms gruwelijke wendingen waarvoor sprookjes gekend zijn.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie : De Glazen Troon – Sarah J. Maas

Voor het tien-jarig bestaan van het eerste boek van De Glazen Troon-serie van Sarah J. Maas, heeft de boekerij een speciale editie ontworpen. Ik had het geluk deze editie te mogen ontvangen en dit verhaal in een nieuw jasje te herontdekken.

Verhaal

De Glazen Troon volgt het verhaal van Celeana Sardothien die na een jaar van slavernij in de zoutmijnen van Endovier haar vrijheid op een gouden schaal krijgt aangeboden. Al hangt er wel een prijs aan vast. Ze moet zich terug wanen in haar sluipmoordenaarsrol die haar in de eerste plaats in Endovier heeft beland, maar ditmaal gebruikt ze haar vaardigheden om de nieuwe kampioen van de koning te worden in een wedstrijd die hun spelers probeert te elimineren tot de sterkste en meest gewiekste kampioen er uiteindelijk als finalist uitkomt. Maar deze wedstrijd loopt niet van een leien dakje als Celeana geheimen in het Glazen kasteel begint te ontrafelen die de kampioenen in de wedstrijd een voor een van het leven beroven.

Schrijfstijl

Sarah J. Maas wist mij vroeger en ook nu opnieuw te veroveren met een pen die vervuld is van magie. Maas haar schrijfstijl illustreert een wereld die aanvoelt alsof Maas first hand alles wat ze neerschrijft zelf heeft gezien en ervaren. Een fantasy-verhaal dat eer doet aan het woord fantasy en een krachtige opener is voor een serie die harten over heel de wereld heeft weten veroveren, en waardoor ik weer helemaal zin heb om me in deel twee te laten opslokken en alle delen die erna volgen.

Special Edition

Ik wil even mijn absolute bewondering voor deze speciale editie van het boek uitdrukken. Want Boekerij heeft er iets van gemaakt waarvan je ogen uit je kassen rollen en je je mond weer dicht moet duwen. Een mooie zwarte dust jacket met gouden lettering. Aan de binnenkant van de dust jacket vindt een kunstwerk van fanart plaats die een scene uit het boek afbeeldt. Je kan dus mooi kiezen welke kant van de jacket je naar buiten wilt laten staan! Het naakte boek zelf is ook een kunstwerk an sich met een zekere mother of pearle slash rose gold kaft met zwarte details die een belangrijk zwaard uit de glazen troon-serie afbeeldt (lees zeker het boek om de naam en het verhaal erachter te ontdekken als je dat nog niet gedaan hebt!) Het boek opent ook met een mooie zwart-wit-tekening van een scene aan het begin van het boek wanneer Celaena Sardothien uit gevangenschap is gehaald en voor het eerst Kroonprins Dorian Havilliard ontmoet (gil). En helemaal achter aan het boek is nog een illustratie in dezelfde stijl waarop Celaena te zien is terwijl ze aan het sparren is met Chaol Westfall (gil 2x). De painted edges zijn ook om u tegen te zeggen en ik moest mijn aandacht even ervan afleiden om deze review te schrijven, want ik blijf maar staren naar hoe mooi dit boek is. Beste Boekerij, jullie weten hoe een lezers-hartje blij te maken. Dat hebben jullie met deze parel van een heruitgave wederom bewezen.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Filmrecensie: Wednesday [Netflix], seizoen 1

Netflix is onderhand wel bekend om zijn gave om (overwegend) goede series te produceren en op het streamingplatform te plaatsen. De tv-serie die als een storm harten over de hele wereld heeft weten te veroveren in de afgelopen periode is Wednesday. Een serie gebaseerd op niemand minder dan Wednesday Addams uit de cult classic-film The Addams Family.

Personages en hun acteurs

De personages uit de serie voelden allemaal echt en goed vertolkt aan. De respectievelijke acteurs die waren aangewezen om hun personages op het beeldscherm te spelen hebben allemaal een overtuigende performance neergezet waardoor de kijkervaring voelde alsof je in de leefwereld van de serie aanwezig was. Mijn persoonlijke twee favorieten, naast Wednesday zelf, waren Tyler en Xavier. Twee jongens met een zekere likability en een achtergrond aan character-motivatie die ervoor zorgden dat ze een speciaal plekje in mijn hart hebben gekregen. Ondanks de wendingen van bepaalde personages en hun acties.


Als het aankomt op Wednesday als personage wil ik Netflix een daverend applaus geven. Namelijk, Wednesday is onze outcast, quirky, goth-inspired, bloedlustige, apathische protagonist. Ze heeft een zekere je ne sais quoi in haar inherent haatdragende en pessimistische persoonlijkheid die haar gewoon heel likeable maakt. Wednesday zegt de dingen waarvan we ze zouden willen zeggen, maar de sociale norm het niet helemaal goedkeurt. Wednesday geeft niet om de sociale norm dus zegt ze het gewoon vlakuit. Echter, Wednesday’s apathische en opportune character wordt niet volledig als quirky en cute gezien, noch wordt het volledig geaccepteerd. De vrienden die Wednesday maakt in haar nieuwe omgeving nemen geen blad voor de mond om te zeggen wanneer Wednesday hun heeft gekwetst en dat haar gedrag vaak verre van oké is. In plaats van dat Wednesday hier een pientere opmerking opheeft, absorbeert ze het commentaar en zien we toch een zekere schuld in haar. Dit zorgt voor een prachtige character arc doorheen de serie.

Ervaring

Het plot van Wednesday was in mijn ogen geniaal, en combineerde enkele tropes uit de gothic literatuur in een serie die er een moderne twist aan gaf. De moderne twist op de tropes was heel subtiel, met bijvoorbeeld de vermelding van sociale media en smartphones. Op de manier dat de moderne technologie niet per se op de voorgrond lag om mysteries op te lossen, maar eerder gewoon wel aangekaart werd om een hedendaags beeld te scheppen. Al het onderzoek naar de mysteries gebeurde via boeken en police files en dergelijke meer, wat alles veel tactieler en avontuurlijker liet aanvoelen. Het voelde alsof ik actief een serie heb gekeken en niet de zoveelste moderne twist op oude literaire tropes met sociale media als achtergrond voor de problemen die plaatsvinden.  Het was de perfecte mix van oud en nieuw die verschillende smaken en generaties kan aanspreken.

Cinematografie

Op cinematografisch vlak was de serie een absoluut plezier om naar te kijken. Hoe de serie werkt in contrasten betreffende Wednesday’s voorkeur voor zwart en hoe haar omgeving hier niet altijd in meegaat was heel mooi in beeld gebracht. De shots voor specifieke scenes waren zo mooi en vloeiend in beeld gebracht dat je gewoon plezier krijgt door te kijken naar de serie zelfs al zou het geen plot hebben.

Dark Academia aesthetic down to a T

Ik zie mezelf als iemand die binnen het dark academia genre past, dus ik denk graag dat ik kan zeggen welke boeken, series, film, noem maar op, binnen deze stroming passen. Wednesday is dé dark academia-serie bij uitstek die dit jaar op Netflix is verschenen. Typewriters, mythologische wezens, literatuur, oude bibliotheken, oude scholen, enzovoorts. Wednesday heeft het allemaal. Het is een serie voor iedereen, maar de dark academics onder ons zullen er toch nog een extra plezier aan beleven.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Maxton Hall College – Mona Kasten  

De nieuwste Dark Academia must-read, Maxton Hall College van Mona Kasten, kwam afgelopen november uit bij Boekerij. Ik heb dit boek in korte tijd verslonden, dus sta me toe om mijn mening en ervaring betreffende dit boek neer te pennen. 

Dark Academia? 

De marketing voor Maxton Hall College laat het blijken dat dit boek binnen het dark academia-genre past. Dit was dan ook de reden waarom ik dit boek ASAP moest lezen omdat ik mezelf heel erg kan thuisvinden in het dark academia-genre en de esthetische stroming ervan. Echter moet ik nagenoeg uitsluiten dat dit boek binnen het dark academia-genre valt. De vormgeving van het boek past hier wel perfect binnen, maar het verhaal zelf laat aan wensen over. Ik vond persoonlijk niet dat het boek echt binnen de dark academia-stroming viel en dat het eerder een soort afkooksel was van gossip girl ontmoet internaat-narratief. Dit is niet per se slecht, maar in kader van de verwachtingen die de marketing en vormgeving voor mij opzette, kwam dit als een beetje een teleurstelling aan. Het boek is dan origineel ook een vertaling uit het Duits, getiteld Save Me, wat nergens de school uit het boek in de titel vernoemt. Hierdoor past het boek eerder in een (young adult) romance of chick lit-genre. Als het boek zo voorgesteld zou worden, zouden mijn verwachtingen veel beter tegemoet gekomen zijn, maar dat was hier helaas niet het geval en mijn enthousiasme ebde hierdoor al snel weg.

Schrijfstijl & Vertaling

Kasten heeft een zeer vlotte en aangename schrijfstijl die heel erg to the point is. Sommige lexicale keuzes en dergelijke kwamen een beetje als cliché en trope-y over, maar voor de enemies to lovers high school-drama van dit boek, kwam dit heel mooi uit. De vertaling van het boek was ook mooi gedaan, ik lees dan ook graag vertalingen uit het Duits. Echter had ik soms graag iets neutralere taal gezien naar het Vlaams/Nederlands toe, omdat sommige vertalingkeuzes nogal heel Nederlands aanvoelden en het soms wat vreemd aanvoelde. Maar dit is een onderwerp dat al langer in het verschiet ligt wanneer het op Nederlandse vertalingen aankomt om een neutralere middenweg te vinden voor Vlaams en Nederlands.

Plot

Het plot van Maxton Hall College deed me denken aan een zekere mix van gossip girl en een internaat-narratief. De nodige intrige en drama aanwezig op de voorste rij. Ik voelde me terug zestien toen ik dit las en dat zeg ik met de beste bedoelingen. Ik kon het boek niet neerleggen omdat ik echt wel wilde weten hoe het zou aflopen, en ook, een enemies to lovers verhaal weet altijd mijn interesse te winnen. Het verhaal is dan geen topkwaliteit maar het is zeker wel entertainment en luchtig, en dat kon ik zeker wel appreciëren.

Achtergrond

De backdrop van dit verhaal is enerzijds een Engelse elite school en anderzijds de University of Oxford. Het aanmeldingsproces van Oxford wordt in zekere lijnen wel afgebeeld doordat ons hoofpersonage Ruby droomt hier te gaan studeren. Echter voelde ik geen sterk verricht onderzoek wanneer het aankomt op het Engelse middelbare schoolleven dat wordt afgebeeld in dit verhaal. Tegenwoordig hebben we auteurs zoals Alice Oseman die de lezer in het Engelse schoolleven waant door de verschillende forms stapsgewijs toe te lichten zodat het duidelijk wordt dat het schoolleven anders is dan bijvoorbeeld Amerika, dat vaak in pop culture wordt afgebeeld en waardoor menig mensen ervan uitgaan dat dit de standaard is van het schoolleven.  Echter werkt het schoolleven in Engeland nog net iets anders, en zeker in het laatste jaar zoals Ruby zouden ze bezig zijn met volledig andere dingen naast het aanmeldingsproces van Oxford zoals A-levels, en nog andere zaken die inherent zijn aan het Engelse schoolleven die hier niet echt aan te pas komen. Dit vond ik een beetje spijtig, maar dit is geheel persoonlijk.

Vormgeving

Zoals voorheen al aangekaart, wordt dit boek aangeprezen als een dark academia-verhaal. Ik ga hier echter qua plot en verhaallijn niet zo mee akkoord. Echter, de vormgeving van het boek zelf past wel tot in de puntjes in het dark academia-genre met de mooie oude gang op de cover, en de lederen look van het naakte boek onder de dust jacket. Ook de geruite painted edges van het boek zijn een absolute droom. Op vlak van vormgeving krijgt dit boek een 10/10 van mij, want wow.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Fangirl – Rainbow Rowell

Ik ben tegenwoordig in een bui waarbij ik veel van mijn favoriete boeken aan het herlezen ben en dan, na het uitlezen ervan, de nood ervaar om te verkondigen hoeveel ik wel niet van deze boeken houd. Mijn meest recente herlees-slachtoffer ontsnapt hier dan ook niet aan: Fangril van Rainbow Rowell (St. Martin’s Griffin 2013).

Rowell wist mij bij mijn eerste leesbeurt van dit boek al heel sterk te bekoren, zeker met de Carry On-serie die aansluiten in de Fangirl-verse. Nadat ik recent de Manga van het boek las, en nog niet verder kon omdat alleen volume één en twee nog maar gepubliceerd zijn, restte me niet veel anders dan mijn boekenkast te trotseren en Fangirl naar boven te halen en het opnieuw te verslinden. Laat me zeggen, sommige boeken die ooit je favoriet waren en je leest ze opnieuw zijn achteraf toch niet zo goed als je dacht of geven je niet dat gevoel dat ze de eerste keer deden. Maar bij Fangirl was dat gelukkig niet het geval.

Verhaal

Cath start aan de universiteit. Een hele nieuwe wereld waar ze zelf noch klaar voor is noch zin in heeft. Cath wil schrijven, en het liefst fanfictie; zich laten opgaan in de wereld van Simon Snow terwijl zij onder haar pseudoniem MagiCath de personages een nieuw leven geeft in haar eigen versie van de Simon Snow verhalen, Carry On. Fangirl volgt Cath haar universiteit avonturen terwijl ze langzaam opbloeit en leert dat ze meer kan dan ze zelf denkt.

Herkenbaarheid

Als er iets het favoritisme van dit boek zo onderlijnt voor mij is het wel de herkenbaarheid. Na zelf pas in september mijn diploma gehaald te hebben en net Fangirl gelezen te hebben, had ik gewild dat ik dit boek eerder tijdens mijn schoolcarrière had gelezen. De eerste keer was in mijn laatste bachelorjaar en de tweede keer vorige maand, dus ik heb nooit real-time kunnen steunen op het ware hart-onder-de-riem dat dit verhaal je schenkt. Cath toont aan hoe het voelt om bang te zijn om vrienden te maken in het hoger onderwijs, hoe het voelt om je plek niet (meteen) te vinden, het thuisfront te missen, jezelf te leren kennen, wat het is om grenzen te stellen en nog zoveel meer. Dit boek illustreert al die onzekerheden waar menig mensen mee zitten wanneer ze voor de eerste keer de universiteit of hoge school trotseren en deze herkenbaarheid maakt me gewoon warm vanbinnen. Als iemand ooit aan me zou vragen “Catherine, welk boek kan mij echt een beter gevoel geven of steun geven tijdens de universiteitsjaren” (belachelijk specifieke vraag, I know) dan is het met volle overtuiging en meteen een exemplaar in de handen duwen van Rowells boek.

Schrijfstijl

Rowell schrijft op zo’n manier dat alles om je heen vervaagt en je meteen in het boek zit. Je leest niet, maar ervaart. Het is alsof er een levendige film voor je afspeelt en alles met de juiste angles en blikken kan volgen. Rowells sterkste punt, naar mijn mening, is hoe ze dialoog neerpent. Nog nooit eerder heb ik zulke goede dialoog gelezen dan in Fangirl. Dit is iets waar menig schrijver mee worstelt, het produceren van conversaties tussen personages die niet artificieel aanvoelen. Na het lezen van dit boek zou je bijna denken dat dialogen schrijven makkelijk is – Rowell heeft zichzelf meester gemaakt in deze specifieke nok van het schrijverschap.

Laatste Ophemeling

Ik heb het reeds al aangehaald, maar dit boek voelde voor mij als thuiskomen. Ik herken zoveel van mijn jongere zelf hierin en ik zeg dit met alle liefde en “het komt wel goed” van de wereld. Ik heb een aantal boeken die ik aan mensen wil aanraden, maar deze staat heel ver bovenaan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Kleuren van Magie – V.E. Schwab

Je kent het wel, een boek waarvan je honderd, al is het geen duizend, keer zegt “die moet ik echt echt echt eens lezen, dat lijkt me absoluut iets voor mij”. Wel, voor mij was dat De Kleuren van Magie van V.E. Schwab. Ik had reeds de This Savage Song-duology al gelezen alsook de eer om een recensie-exemplaar van Gallant te mogen ontvangen als leesvoer, en nu was Boekerij wederom zo gul om mijn Schwab-obsessie te vervullen door me een limited edition van De Kleuren van Magie te sturen. Waarvoor mijn oneindige dank, ik denk dat mijn moeder nu half-doof is door mijn enthousiasme toen ik dat pakje opende.

Ervaring

“Fantasy zoals fantasy hoort te voelen.” Bam, daar heb je het. Mijn slagzin van hoe ik De Kleuren van Magie heb omschreven aan nagenoeg al mijn vrienden tijdens het lezen ervan. “Een mix tussen Throne of Glass (Sarah J. Maas) en Six of Crows (Leigh Bardugo)” was een close second in mijn continue speech over dat iedereen dit boek moet lezen. Serieus, ik maak geen grapjes. De Kleuren van Magie volgt het verhaal vanuit een dual/triple POV in derde persoon waarvan het grootte merendeel Kell en Lila zijn en sommige stukjes vanuit een auctoriale verteller. Ikzelf ben sterk fan van deze vorm van vertellingen dus ik was al meteen na drie hoofdstukken zat ik al helemaal in het verhaal.

Verhaal

Het boek volgt het verhaal van enerzijds de magiër Kell en anderzijds de dief Lila, en hoe hun paden kruisen wanneer een zekere duistere kracht de universums van de verschillende Londons wilt overnemen. Dat is ook alles wat ik erover ga zeggen, want dit is echt een boek waarbij je er gewoon best blind ingaat en alles over je heen laat komen. Schwab legt de magie en de wereld ook zo goed uit dat het des te leuker is om onwetend deze verhaalwereld binnen te stappen.

Schrijfstijl

Als je aan mijn vrienden vraagt “wie bewondert Catherine het meest qua schrijfstijl?” ben ik vrijwel heel zeker dat alle wegen naar Rome leiden en hun antwoord unaniem “V.E. Schwab” is. Zoals ik in mijn review van Gallant al eerder zei, V.E. Schwab is een meester wanneer het aankomt op schrijven en dat is nagenoeg een “hill I will die on”. Ik kan alleen maar wensen ooit zo goed en illustratief te kunnen schrijven alsof ik inkt en proza adem zoals Schwab het doet.

Een Laatste Iets

Ik wil graag nog meegeven dat V.E. Schwab gewoon echt een auteur is die voelt als een reïncarnatie van allemaal meester-schrijvers/schrijfsters en toch haar eigen integriteit behoudt. Het is een auteur waarvan ik hoop dat haar boeken in literatuur en schrijfrichtingen zullen onderzocht worden want haar storybuilding en manier van schrijven zijn gewoon waarachtig. Dus haast je naar de boekhandel en kies een Schwab uit volgende keer, er is genoeg en voor elk wat wils.