Een tijd terug had ik het genoegen om van Boekerij een recensie-exemplaar te krijgen van Schwabs eerste deel in De Kleuren van Magie-serie. Voor hen die mijn review van toen hebben gelezen zullen zich herinneren dat ik hier een immens grote fan van Schwabs boek was. Ik beklaag het me dan ook dat ik zo laat bij het lees-feestje hiervan aankwam, want ik had de hype over deze serie al langer gezien, maar was er nog iet meteen in begonnen. Dan ook tot mijn grote spijt. Maar dat is het leuke aan lezen, je bent nooit te laat! Zeker in de huidige cultuur waarin onder andere TikTok een zekere magic touch heeft om boeken die ik las toen ik een tiener was terug in de kijker te zetten (grote shout-out naar de Touching Juliette-serie die opeens weer een hype is, waarom ook mijn immense dank want iedereen moet deze serie gewoon gelezen hebben. Hij is dan ook piek dystopian Young Adult en ook: #TeamWarner). Maar goed, dat brengt ons nu bij mijn review van het tweede deel van New Adult De Kleuren van Magie-serie, namelijk, De Kleuren van Schaduw.
Verhaal
We lezen het verhaal verder vier maanden na waar het vorige deel in De Kleuren van Magie-serie ons heeft laten hangen. In dit boek brengt Schwab ons een droom van een piratenverhaal in de eerste delen van het boek. We starten met Lila Bard die heeft besloten om in Rood Londen te blijven, en niet terug te keren naar Grijs Londen (cf. De Kleuren van Magie). Ze heeft een piratenschip gevonden waarbij ze aan boord is gegaan om haar piraten droom waar te maken. Het beruchte schip dan ook van niemand minder dan Alucard Emery (een noteworthy nieuw personage), namelijk de Night Spire (ik heb deel twee in het Engels gelezen, dus mijn excuses voor de vele Engelse terminologie als het op namen aankomt). Ondertussen zit Kell nog steeds in het paleis van Rood Londen, waar de spanningen om te snijden zijn, gezien het einde van boek één en de ouders van Rhy, de koning en koningin van Rood London, Kell nog meer in het gareel proberen houden gezien wat er vier maanden geleden is gebeurd. Deel twee was een boek dat eerder gedreven werd door de personages dan door het plot. Het plot is zeker wel aanwezig in mate, en er zijn er zeker meerdere die de overhand nemen, maar ze zijn zeker niet het allerbelangrijkste in dit boek. Dan, de kers op de taart: De Kleuren van Schaduw eindigt met een cliffhanger waardoor ik echt snel verder moet lezen, maar je-weet-wel, een oneindige TBR steekt hier graag een stokje voor.
Schrijfstijl
Ik denk dat we op dit moment al wel hebben kunnen vaststellen, als we mijn andere reviews erbij nemen betreffende Schwabs oeuvre, dat ik een mega grote fan ben van hoe Schwab schrijft en dat zij, als het op schrijven aankomt, dan ook mijn grote idool is. Hoe ze het doet, ik zou het graag willen weten, maar Schwab heeft zelf magische krachten. Ze schrijft haar omgevingen op zulk een manier dat je alles voor je kan zien, dat je de zeeën bijna kan ruiken en de drankliederen van de tavernes uit het boek kan horen komen. Dit is niet anders bij De Kleuren van Schaduw, deze serie is een goed voorbeeld van hoe goed Schwab schrijft, en dan te denken dat deze serie al iets ouder is en ze ondertussen ook boeken zoals Het Onzichtbare Leven van Addie LaRue heeft neergepend, beloofd alleen maar meer voor hoe meer Schwab schrijft en hoe haar schrijfstijl in stijgende lijn blijft verbeteren. Het is gewoon niet te geloven.
Ervaring
Ik heb immens genoten van dit boek, de personages zijn zo goed geschreven en ook heel herkenbaar betreffende hoe ze geschreven zijn en spreken. Je merkt gewoon dat ze echt een vorm hebben aangenomen in Schwabs hoofd en zelf het voortouw hebben genomen terwijl Schwab dit verhaal heeft geschreven, en dat is een bewijs van hoe goed ze is in haar vak. Ik heb dit boek dan ook een welverdiende vier sterren gegeven. Ik kan zeker niet wachten om deel drie te lezen, wat dan ook het finale boek is in De Kleuren van Magie-serie. Ik ben benieuwd hoe Schwab de eindjes aan elkaar heeft geknoopt en deze serie tot zijn einde heeft gebracht.