Auteur: Catherine Cuypers

Catherine leest en ademt woorden, met een Master in taal- en letterkunde, het volgen van een tweede Master in Creative Writing én een studentenjob in een boekenwinkel, is ze maar al te graag een verpersoonlijking van literatuur zelve. Naast het proberen overwinnen van haar oneindige tbr-stapel, beoefent Catherine schermen als sport, waarbij ze op zowel degen als floret schermt – ze zou elke dag op de piste staan als het mogelijk was. Wanneer Catherine geen geld uitgeeft aan boeken en toebehoren voor de oneindige verhalen die in haar hoofd opkomen neer te pennen, is het wel aan een goede kop matcha; ze heeft zichzelf dan ook benoemt tot “matcha- connaisseur”.
Geplaatst op door — Geef een reactie

Taylor Swift The Eras Tour Concert Film


Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een immense Taylor Swift-fan bena Swiftie if you will. Dus daarom ben ik op vrijdag 13 oktober 2023 (heel passend, I know) naar de première van Taylor Swift The Eras Tour Concert Film gegaan om The Eras Tour al eens mee te maken voor ik hem volgend jaar live ga zien. Maar nu, wat ik vond van Taylor Swift The Eras Tour Concert Film – let me tell you, het voldeed zeker en vast aan al mijn wildest dreams. Opgepast, dit artikel bevat spoilers voor Taylor Swift The Eras Tour Concert (Film).

Performance

Een performance van drie uur en vijfenveertig minuten zonder pauzes is dat je niet veel artiesten zal zien doen. Maar Taylor Swift was ready for it. Voor de film hebben ze natuurlijk wel de kostuum-wissels eruit gehaald alsook enkele nummers (RIP “cardigan”, “The Archer” en zoveel goede andere), waardoor de film zelf een goede twee en een half uur is. Echter voel je dit tijdens het kijken van de film allesbehalve.

Taylor neemt je meer door elk album van haar carrière met een passende setlist en setting, prachtige kostuums, bijpassende microfoons en outfits, en een sfeer om u tegen te zeggen. Dit bindt ze allemaal samen met een ster-precisie en performance die kijkers helemaal enchanted laat.

De manier waarop Taylor haar publiek bespeelt en elke persoon in de zaal laat voelen alsof ze bewust is van hun aanwezigheid, trekt zich ook door het zilveren scherm. Het voelt voor de toeschouwer in de cinema ook helemaal aan alsof Taylor tegen je praat en samen met jou door haar leven en herinneringen gaat met elk lied dat ze zingt, en de chants die het publiek zowel in de opname als in de zaal meezingt. Het is een groepsgebeuren, en het is briljant. De Swifties weten hoe ze elkaar een hart onder de riem moeten steken, een Swiftie moet nog maar horen van iemand anders dat zij ook fan zijn van Dr. Swift en ze beslissen al snel dat you belong with me.

Liedjes

Natuurlijk kan Taylor niet elk lied uit haar discografie zingen, maar ze is er wel in geslaagd om de nummers te kiezen waar iedereen fan van is in de vaste setlist. Natuurlijk geeft ze ook aandacht aan de nummers die ze niet in de vaste set heeft gestoken door middel van een akoestische set waarbij ze alleen met piano en gitaar zichzelf begeleidt en twee verassingsnummers speelt. Voor de opname werden “You’re On Your Own Kid” (Midnights) en “Our Song” (Taylor Swift) gebruikt.

Met elk lied dat Swift speelt, neemt de zaal meteen de juiste attitude aan en zingt luidkeels mee. Waaronder ikzelf ook. Champange Problems (evermore) en All Too Well (10 minute version) (Red Taylor’s Version) waren bij mij de twee liedjes die me in een huilend hoopje verdriet veranderden in de beste manier mogelijk. Taylor Swift doet wat ze het beste kan met haar muziek: ze laat je je emoties voelen op de beste manier mogelijk. Naast huil-liedjes, kreeg ik kippenvel van Willow (evermore) en de magische setting die ze hiervoor heeft opgebouwd. En, ja – Vigilante S*** (Midnights) was gewoon perfect door de bijhorende burlesque act en voelde heel erg empowering.

Kostuums

Voor elke Era zijn er bijpassende kostuums gekozen, alsook complementaire instrumenten en microfoons en settings. Het voelt alsof je je telkens in een andere Taylor Swift wereld waant. Wat ook exact de bedoeling is, want elk Swift album bouwt een ander narratief op – een eigen ideologie getekend door bepaalde esthetiek waar de luisteraars het album mee associëren, en dit is ook doorgetrokken tot The Eras Tour. Mijn favoriete kostuum was de evermore jurk en de bijhorende groene cape. Taylor draagt meer dan alleen één nice dress, het zijn stuk voor stuk kunstwerken waarmee ze op het podium verschijnt.

Ervaring

Als je vraag is zou ik de Taylor Swift The Eras Tour Concert Film kijken in de cinema? Mijn antwoord is volmondig ja. Kijk hem zelfs meerdere keren als je hier de kans toe hebt. Het is gewoon machtig en zo goed in een film gegoten dat het voelt alsof je er echt bij was, zeker als je zaal gevuld is met enthousiaste Swifties die de sfeer helemaal afmaken. It was rare, I was there, I remember it all too well.

Als de vraag is of je de film kan kijken voor je het concert gaat zien (mits je The Great War hebt overleefd en dus tickets hebt kunnen bemachtigen), is mijn antwoord – baby just say yes! De kans is groot dat je al zoveel filmpjes en livestreams op Instagram en TikTok hebt zien passeren dat je jezelf het beste kan trakteren op een kwalitatieve versie ervan. Het kijken van de film maakt je zelfs alleen maar meer enthousiast om naar het concert te gaan, dit was toch zeker mijn ervaring! Dus ja, say yes instead of no en ga de Taylor Swift The Eras Tour Concert Film zeker kijken! Je zal de zaal verlaten in een lavender haze.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Literature & Lattes – Travis Baldree

Het fantasy-genre is er eentje dat de wereld in zijn ban houdt, sociale media staat er dagdagelijks vol van. Lezers dromen ervan om zulke werelden en avonturen te ervaren waarover ze in hun boeken lezen. Maar, er zijn natuurlijk ook mensen voor wie het avonturenleven niet is weggelegd, en die gewoon de gezelligheid van fantasy-werelden willen opsnuiven zonder dat hun leven op het spel staat. Ze willen gewoon een potje kaarten met een Roodkap, of gezellig met hun Oger-vrienden luisteren naar de verhalende liederen van de bard in de taverne. Met andere woorden, sommige lezers hebben meer interesse in het opkomende cosy fantasy genre. Dit is fantasy zonder alle stress en drama, bloed en goor, en noem maar op, die je in de “standaard” fantasy-verhalen tegenkomt. Legends & Lattes van Travis Baldree is zo’n een boek dat binnen het cosy fantasy-genre geplaatst kan worden, en het is net zo gezellig als de titel vrijgeeft.

Verhaal

Viv is een ork die klaar is met haar avonturenleven en iets nieuws wilt. Iets dat los staat van haar jaren van strijden, vechten en queestes najagen. Ze wil iets rustiger en iets waar ze haar hart en ziel aan kan geven. Voor Viv ziet dit er als volgt uit: een coffeeshop starten in een klein idyllisch dorpje. (Nu ja, dit zou ik zelf ook met veel liefde en plezier doen.) En hierdoor ontmoet ze allemaal nieuwe mensen, en ja zeker, we krijgen te maken met found family in dit verhaal.

Qua plot is het niet zo heel sterk, en dat is ook exact wat je voor je krijgt met dit boek. Het opschrift op de kaft leest dan ook eenmaal: “High Fantasy. Low Stakes.” Het verhaal leest lekker vlotjes maar er zit geen tandenknarsend, zweet uitbrekend, op je puntje van je stoel zittend plot in dit boek. Wat voor mij als (soort van doorwinterd) fantasy lezer maakte dat ik toch wel een beetje op mijn honger zat omdat ik wel graag die adrenaline heb van “wat nu?” In dit boek heb je ook een “wat nu?” maar niet op de manier dat je tranen met tuiten huilt en je boek door de kamer wilt zwieren omdat het voelt alsof de auteur net je hele huis in de fik heeft gezet. Het boek rond alles netjes af zodat je geen stress hebt over “wat nu met hun en hun – en Pietje die naar Jipje ging–”. Neen, het is allemaal heel erg zen, het perfecte boek om deze wintermaanden mee op de bank/in bed/in bad – noem maar op – te kunnen kruipen.

Schrijfstijl

Travis Baldree kan een heel stuk schrijven, wow. Hij is zo’n auteur die dé perfecte werkwoorden kan vinden die ervoor zorgen dat het hele beeld van wat je leest zo op je retina staat, ondanks dat zijn verhaal zo rustig is, zorgt zijn manier van schrijven voor heel dynamische en tactiele beelden in je geestesoog (dat is natuurlijk als je een lezer bent die wel degelijk beelden ziet als hij leest, en als dat niet het geval is, het schrijven zorgt voor een geweldige ervaring, want het is echt heel erg goed). Het voelt als een Dungeons & Dragons campaign wanneer hij schrijft, alsof het boek uit je handen vliegt en je echt in Viv’s coffeeshop staat. Zo levendig schrijft hij. Wat een talent!

Personages

De personages in dit boek zijn er allemaal een waar je van houdt (buiten eentje, maar dat snap je wel als je het leest 😉). Elk personage heeft zijn eigen trekjes en voelt heel erg echt aan. Je kan niet anders doen dan van elk en ander houden omdat ze gewoon zo origineel en authentiek van de pagina afwandelen. Ook de dynamiek van alle personages samen voelt gewoon aan als een vriendengroep waar je per se bij zou willen horen.

Ervaring

Ik heb immens genoten van dit cozy fantasy-verhaal van Travis Baldree en kijk wel uit naar meer van hem om te lezen want hij weet echt wel hoe hij een verhaal op poten moet zetten. Maar, aangezien ik als lezer toch net ietsjes meer “high stakes” wil, was het verhaal voor mij soms een beetje vlak (maar ik weet dat dit een genre gebonden kwestie is, dus dit is helemaal mijn subjectieve smaak en nood aan avontuur die me hier tegenspreekt). Ik gaf het boek op verhaalsniveau dan ook drie-en-halve sterren. Echter was de schrijfstijl zo goed dat dat aspect vijf sterren van mij kreeg. Toen ik uiteindelijk het boek ging afvinken als “gelezen” op Goodreads was het eindtotaal voor dit boek dan ook een welverdiende vier sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Missing of Clairdelune (The Mirror Visitor #2) – Christelle Dabos

Ik ga aan deze introductie niet teveel woorden verspillen, buiten dat ik geobsedeerd ben door The Mirror Visitor-serie van Christelle Dabos. Mijn vorige recensie zat vol lof, en deze zal niet veel anders zijn. Maar het is het toch meer dan waard om er een recensie over te schrijven, want dat verdient dit tweede deel nu eenmaal.

Verhaal
We gaan verder waar we op het einde van deel één waren gebleven. Ophelia woont nog steeds op de Pole en wordt nog steeds onderworpen aan court intrigue. Zoals in boek een wordt er beetje bij beetje meer stukjes van de sluier van het verhaal naar boven gelift. De focus van dit verhaal gaat nog steeds over het huwelijk dat Ophelia staat te wachten met Thorn. De relatie met haar verloofde ging in dit boek van start met de problemen waar we in boek één mee hadden afgesloten, maar al snel komen Ophelia en Thorn tot een akkoord tussenbeide om zo goed mogelijk samen te werken. Het centrale plot van dit deel is dat er verdwijningen plaatsvinden op Clairdelune en iedereen tracht om erachter te komen hoe dit heeft kunnen gebeuren en waar de verdwenen individuen naartoe zijn.

Spanning

Als er een ding is waar Dabos immens goed in is (naast schrijven, maar dat spreekt voor zich), is het het opbouwen van spanning. In dit boek zien we de relatie tussen Ophelia en Thorn steeds meer diepgang krijgen en komen onze twee love interests steeds dichter naar elkaar toe. Ik sta als zelf-schrijver versteld van hoe Dabos zulke broodkruimels doorheen dit verhaal weet te weven aan interacties tussen Thorn en Ophelia en hoe ze elkaar langzaam maar zeker leuk (en meer dan leuk!) beginnen te vinden. Echter is dit op zulk een subtiele manier gedaan dat je als lezer nog steeds twijfelt of dit nu echt is of dat het gewoon tussen je oren zit. In ieder geval, I am invested in Ophelia en Thorns bloeiende romance, want ik kies ervoor om al deze kleine interacties als het opbloeien van een hartstochtelijke romance te zien – and I better be right!

Personages

Ik blijf voet bij stuk houden over wat ik had gezegd in mijn recensie van deel één dat de personages zo goed zijn uitgewerkt met hun gebreken en tekortkomingen dat het boek zo aanvoelt alsof het echt is gebeurd en dat Dabos dit allemaal heeft meegemaakt en al deze mensen heeft ontmoet en het dan gewoon heeft neergeschreven.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen. Zoals ik eerder al zei, ik ben geobsedeerd door deze serie en ik zal er zeker voor zorgen dat jullie mee kunnen doen met mijn ge-fangirl door het lezen van de rest. Ik kijk er sowieso al meer dan naar uit. The Missing of Clairdelune kreeg vier sterren van mij op Goodreads

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Winter’s Promise (The Mirror Visitor #1) – Christelle Dabos

Er zijn momenten in je leven waarin je een verhaal begint te lezen en je vanaf het begin weet dat dit anders is dan anders en dat dit je kijk op schrijven en het vertellen van verhalen volledig gaat veranderen. Voor mij was dit A Winter’s Promise van Christelle Dabos. Een boek waarvan ik snap dat er bij zijn publicatie zulke commotie rond was, want laat me je vertellen, dat was dit verhaal helemaal waard, en is het dan ook nog steeds.

Verhaal

In dit boek is er nog niet direct te pinpointen wat de exacte richting is van de main plot, maar er worden al wel enkele easter eggs hier en daar rondgestrooid die later voor de lezer van belang zullen zijn. Het hoofdplot van dit boek, maar niet per direct het hoofdplot tout cours, is hoe protagonist Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan ene man genaamd Thorn. Ze zal hiervoor naar zijn Arc moeten reizen en hier de rest van haar leven zijn vrouw zijn. Zoals menig verhaal, gaan er oneindig veel dingen mis. Dit boek heeft geen gebrek aan intrige en krachtige dialoog en is een ware parel van een serie-starter. Het is een verhaal voor liefhebbers van de steampunk aesthetic en (immense, maar dan ook immense slowburn romance-verhalen).

Wereldopbouw

Christelle Dabos is gestoord. Daar, ik heb het gezegd. En dat bedoel ik met alle liefde, respect, en open mond waar kwijl uitkomt als het aankomt op hoe ze haar wereldopbouw heeft gedaan. De wereld is in stukken verdeeld geraakt en zweven rond als Arcs met verschillende clans die over deze Arcs heersen. Het doet een beetje denken aan Nickelodeons vroegere tv-serie “drakenjagers”. Voeg aan deze kookpot het voorgenoemde steampunk, alsook de Victoriaanse periode toe. Met omschrijvingen van weelderige jurken en dergelijke meer, waan je je in een wereld waarvan je nooit zal kunnen ontaarden hoe Dabos zulk een meesterwerk uit haar mouw heeft geschud. De enige andere vergelijking die ik nog wil maken als attestatie van de pure kracht van de wereldopbouw alsook met de verhaalopbouw, is de videogame franchise van Square Enix: Kingdom Hearts. Zij die deze spelletjes kennen weten hoe een zoektocht het is om alle puzzelstukjes in het verhaal samen te steken om het algemene plaatje te begrijpen, dit boek voelt exact zo, en daarom sta ik zo versteld van hoe één persoon dit heeft kunnen verzinnen. Het is gestoord, respectfully so.

Schrijfstijl

Christelle Dabos zou een honorary doctorate moeten ontvangen puur voor het staaltje schrijfkunst dat ze met dit verhaal heeft neergezet. Ik blijf mezelf maar vertellen dat dit haar debuut is. Het is intens, het is een werk van de meesters à la Tolkien, Sanderson, Martin, Nyx, etc. Christelle Dabos is een naam die het verdient om ver en wijd gekend te zijn, met een verhaal dat naar mijn mening in Creative Writing courses onderzocht zou moeten worden. Het is meesterlijk. Dabos schrijft met de detaillering van schilderijen uit de romantische kunst, elk detail is van belang en niets kan worden weggelaten, als je dit zou doen zou je haar werk tot schaamte brengen. Dabos laat elk woord op de pagina meetellen, hoe klein of banaal het dan ook overkomt. Maar het is er en het heeft gevochten om er te zijn, dat voel je. Ik sta als zelf schrijvend persoon puur versteld van hoe iemand dit heeft kunnen schrijven, I mean  –  I wish it was me.

Personages

Wederom een aspect van het verhalen schrijven dat Dabos met haar meesterlijke brein heeft begrepen hoe het moet en het dan nog duizendmaal beter doet. Haar personages zijn niet zonder gebreken, en voelen zo menselijk aan dat je je afvraagt of dit verhaal geen slice of life is met hoe alles realistisch aanvoelt. Ophelia, onze protagonist is een klungel van een dame, maar niet op de manier waarvan je denkt, “wow dit is zo een protagonist die niets kan en toch zet iedereen haar op een voetstuk”. Neen, Ophelia is klunzig, maakt dingen kapot, krijgt commentaar op alles, enzovoorts. Haar echtgenoot Thorn moet, ondanks hun geplande huwelijk, niets van haar weten. Echter trekt Ophelia zich dit niet aan en doet haar ding, ze is heel erg zelfbewust en dit maakt haar zo menselijk, want ze krijgt geen continue green card voor al haar quirky behavior zoals in veel verhalen waarvan het hoofdpersonage ook zulke trekken heeft maar hen dan uitermate een pick me-girl personage maakt. Ophelia is enkel een voorbeeld onder vele andere personages die zo goed uitgeschreven zijn.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen – I am absolutely smitten. Dit verhaal voelde als een lange proloog voor de rest van de serie maar ik ben er niet boos over, alles wat is geschreven, elk detail, is uitgedokterd en je voelt gewoon dat Dabos weet waar ze mee bezig is. Dit is schrijven van het hoogste caliber en dit verhaal en zijn auteur verdient zoveel meer erkenning. Het kreeg van mij dan ook een verdiende vier sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Any Way the Wind Blows (Simon SNow #3) – Rainbow Rowell

Je kent het wel, het finale deel van een serie waar je zo lang op heb gewacht om het te lezen en wanneer je het eindelijk leest, blijkt het een immense tegenvaller te zijn. Dit was helaas mijn ervaring met Any Way the Wind Blows door Rainbow Rowell, deel drie in de Simon Snow-serie. Opgepast, deze recensie bevat spoilers.

Verhaal

In dit derde deel gaan we verder met waar deel twee was gestopt. Simon, Baz en Penny zijn terug uit Las Vegas en vervolgen hun leven verder in Engeland. De rode draad van dit verhaal is dat er plots een nieuwe “Chosen One” is opgedoken en dus Simon vervangt. Baz en Simon moeten in dit boek dus onderzoeken wie deze nieuwe “Chosen One” is en wat di wil bereiken. Langs de andere kant zit Simon nog steeds heel erg in de knoop met zichzelf en het feit dat hij zijn magie is kwijtgeraakt en ook nog eens moet leven met drakenvleugels en -staart. Penny daarentegen is bezig met haar eigen problemen, namelijk een poging wagen om de vloek waar de “Normal” Shepard in verwikkeld is geraakt ongedaan te maken. Ze heeft hem dan ook meegenomen uit Amerika om dit verder uit te zoeken. Dan rest ons enkel nog Agatha, die een beetje met zichzelf sukkelt na alles wat er in Amerika is gebeurd en niets meer met de World of Mages te maken wil hebben, en een beetje zoek is met zichzelf. 

Ervaring

Kijk, deel een van deze serie is een van mijn favoriete boeken allertijden, alsook Fangirl, het boek dat dit zaadje van een idee heeft gepland. Maar ik ga eerlijk zijn, naarmate deze serie vorderde, begon hij sterk af te zwakken. Ik heb voor deel twee heel veel excuses gemaakt nadat ik heel veel recensies las waarin andere lezers hem volledig afbraken, terwijl ik er de menselijkheid die in veel fantasie narratieven ontbreken wist uit te halen. Echter kan ik voor dit derde deel geen excuses maken, hij viel vlak op zijn achterwerk en alle plotpunten die in dit laatste deel behandeld werden zijn sterk ten onder gedaan aan wat er mee gedaan had kunnen worden. Ik hield zoveel van deel een omdat de magie mij liet voelen dat iets echt kon, en de onderdompeling in The World of Mages wist mij ook heel erg te grijpen in deel één. Echter zwakte dit af met elk deel, en in dit laatste deel was er nagenoeg nog heel weinig over van de manier waarop Rowell initieel haar World of Mages had geconstrueerd. Ik vond het ook heel spijtig dat Simon zijn magie niet terugkreeg op het einde, wat dit boek voor mij net iets beter had gemaakt als ons lezers dat wel gegund was. Maar helaas. Dit boek kreeg daarom een zwakke twee-en-halve sterren van mij op Goodreads

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Geheimen van Maxton Hall – Mona Kasten

Ruby had nooit verwacht dat ze verliefd zou worden op James Beaufort, de schatrijke, ogenschijnlijk onbereikbare erfgenaam van het Beaufort herenmode-imperium. Maar onder zijn arrogantie bleek een heel andere James te zitten: een gevoelige jongen vol dromen, die perfect bij Ruby leek te passen… tot hij haar voor de ogen van iedereen liet vallen. Ruby is er kapot van. Nog nooit heeft ze zulke intense gevoelens voor iemand gehad en nog nooit is ze zo diep gekwetst. Ze wil haar oude leven terug, toen ze nog niemand kende op Maxton Hall en geen deel uitmaakte van de elitaire en verdorven wereld van haar klasgenoten. Maar ze kan James niet vergeten. Ze leven in compleet andere werelden, maar wat als ze toch voor elkaar zijn voorbestemd?

Onlangs kwam het tweede deel in de Maxton Hall-serie uit, De Geheimen van Maxton Hall, van Mona Kasten. Hierin wordt het liefdesverhaal van Ruby en James verder op de voet gevolgd alsook de nieuwe drama’s en intriges die zich hierbij introduceren. Ik had het genoegen om van Boekerij een recensie-exemplaar te mogen ontvangen. Deze recensie kan je hieronder lezen en De Geheimen van Maxton Hall college kan je overal waar boeken verkocht worden vinden.

Verhaal

Zonder introductie gaan we verder waar deel één van de serie is afgelopen, we duiken er meteen weer in vanuit Lydia’s oogpunt na alles wat er aan het einde van het laatste deel is gebeurd. Vanuit Lydia’s en James’ perspectief lezen we hoe moeilijk het gaat na de dood van hun moeder, alsook hoe Lydia kampt met de problemen van haar huidige zwangere staat, en hoe James zich geen blijf weet na wat hij Ruby heeft aangedaan. Ruby daarentegen gaat er ook aan onderdoor nadat ze James had zien kussen met Elaine en daarmee haar hart is gebroken. Het boek begint wanneer alles aan diggelen ligt en iedereen met man en macht probeert om alle stukjes terug in elkaar te plaatsen en een goede afloop te gunnen.

Personages

Op dit punt lees ik de serie voornamelijk voor de dramatische wendingen en omdat het voor mij het soort verhaal is waarbij ik niet al teveel moet nadenken. De personages zijn dan ook vaak carbon copies van het soort figuren dat je in verhalen zoals deze zou verwachten. Maar omdat ik er dit keer met dit soort mindset ben in kunnen gaan en niet het soort verwachtingen dat ik had bij deel een (zeker niet naar de grote “dark academia must read” marketing ploy), heb ik er veel meer van kunnen genieten omdat mijn verwachtingen nu eenmaal afgestemd waren op het verwachten van zo’n soort verhaal.

Lydia is van mean girl naar onbegrepen loner gegaan. Ze heeft niet veel vrienden en met de zwangerschap is het nog moeilijker om zichzelf te tonen uit angst dat mensen dit gaan zien. Ze vormt echter wel een vriendschap met protagoniste Ruby.

Ruby is nog steeds de harde werker die goede punten wil halen, echter in dit boek net iets minder omdat ze een gedeelte thuis zit met liefdesverdriet omwille van James. Ruby is niet echt veel als personage gegroeid in dit boek.

James is de transitie bad boy naar soft cinnamon roll aan het ondergaan in het boek. Hij is een gekwelde tiener die weet dat hij fouten heeft begaan en hij wil voor Ruby vechten. Hierdoor zet hij zijn toxische trekken opzij en probeert zich te smijten in het terugwinnen van Ruby.

Schrijfstijl

Mona Kasten haar schrijfstijl blijft reeds vlot en leest goed weg. Ook de vertaling van Duits naar Nederlands is heel mooi verzorgd. Ik heb dit boek daarom dan ook in no time uitgelezen.

Trauma bonds

Ik wil een stuk van deze recensie een maatschappelijke en relationele wending geven. Laat me beginnen over “trauma bonds”.  Trauma bonds zijn relaties die voortkomen en versterkt worden door de partner die traumatische gebeurtenissen creëert voor de andere partner in de relatie. Dit boek tikt maar het topje van deze heel problematische ijsberg in relaties, maar de kenmerken zijn wel aanwezig in de relatie van Ruby en James. Ik vind het een problematisch gegeven in enkele Young Adult boeken die relaties afschilderen waarin een van de twee partijen een absoluut stuk vuil kan zijn tegen de andere partij, dat er dan communicatie wordt gegeven dat dit alles behalve oké was, om dan toch uiteindelijk weer samen te komen.

Dit vind ik persoonlijk zorgwekkend, omdat dit een beeld creëert van hoe een relatie hoort te zijn  dat alles behalve zo is. Hierdoor denken jongvolwassenen misschien dat emotioneel misbruik deeluitmaakt van een standaard relatie. Lieve lieverds, dit is alles behalve zo. De Geheimen van Maxton Hall College is hier nog heel preuts in maar de trekken zijn duidelijk aanwezig en ik wil mijzelf hier even voor uitspreken dat dit een gegeven is dat ik persoonlijk in Young Adult boeken niet meer graag lees. Als je jong bent (h)erken je vaak deze dingen niet, omdat de verliefdheid je te hard om de oren slaat. Narratieven waarin relaties die heel problematisch tot stand zijn gekomen en dan toch uiteindelijk slagen geven een verkeerd beeld van hoe relaties horen te werken. Natuurlijk, je hebt de uitzonderingen op de regel die uiteindelijk wel lukken en de personen in kwestie genoeg veranderen om een gezonde relatie te houden, maar merendeels van de tijd is dit helaas niet een sprookjeseinde.

Met dit tussenstuk wil ik dit dus graag even in de kijker zetten. Zeker omdat er enkele relaties in deze boeken zijn die bij mij vraagtekens oproepen en als de personages mijn vrienden zouden zijn ik hen voorzichtig zou uitleggen dat dit niet de persoon voor hen is. Er was wel één relatie in het boek die dit aankaartte, maar hier was niet echt over uitgewijd. Ik weet, dit boek is een fictioneel werk, maar te vaak zie ik inhoud op sociale media voorbij komen die relaties uit boeken die eigenlijk heel problematisch zijn verheerlijkt. Dus voor die content, wil ik graag een tegengewicht neerzetten dat zegt: gezonde relaties bestaan, en als een relatie in een boek verkeerd en giftig aanvoelt omdat een van de twee partijen verschrikkelijk gedrag vertoond dat niet excuseerbaar is, dan is het ook gewoon een giftige relatie. Vertrouw je buikgevoel.

Ervaring

Ik heb ondanks mijn gevoeligheid die ik omschrijf in het vorige stuk, wel genoten van het lezen van dit boek omdat, zoals ik al eerder aangaf, hierbij niet hoeft na te denken. Het is een luchtige roman die niet al te serieus genomen moet worden. Ik heb hem dan ook op twee dagen uitgelezen. Ik kijk uit naar deel drie in de Maxton Hall-serie. Alle factoren in deze review tezamen maken dat ik dit boek twee-en-halve sterren geef. Voor mij persoonlijk was het niet goed of slecht, maar eerder neutraal met wat punten waar ik een diepere mening over had.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Interview met Victor Dixen, auteur van Hof van Schaduw (Vampyria #1)

Op 16 juni 2023, trok ik naar Amsterdam om niemand minder dan bestsellerauteur Victor Dixen te ontmoeten. Dit resulteerde in een zeer interessant gesprek over vampiers, schrijven, alternatieve geschiedenis, tarot, Artificial Intelligence en een diepere kijk op zijn gehele oeuvre, inclusief de afzonderlijke werken daarin. Hieronder kun je het interview lezen.

Het eerste deel van de Vampyria-serie, Hof van Schaduw, werd in 2020 in Frankrijk uitgebracht en heeft onlangs verschillende vertalingen gekregen. Op 15 juni 2023 verscheen het boek in het Nederlands, waarvoor gefeliciteerd. Kun je in je eigen woorden beschrijven wat de Vampyria-serie en met name het eerste deel, Hof van Schaduw, inhouden?

Dankjewel. Nou, laten we eerst beginnen met het genre: het is alternatieve geschiedenis. Dit houdt in dat de geschiedenis afwijkt van de werkelijke geschiedenis. Voor mijn verhaal is de afwijkende gebeurtenis het jaar 1715. Dat is het jaar van is de dood van Lodewijk XIV, die bekendstond als de Zonnekoning. Hij had de langste heerschappij in de geschiedenis, zeker in Franse geschiedenis. Sterker nog, het was de langste heerschappij ooit, 72 jaar lang. 

Lodwijk XIV voerde oorlog tegen onder andere Nederland en was zeer totalitair in zijn tijd. Hij was de eerste koning die beweerde dat zijn recht om te regeren direct van God kwam; hij had absolute macht. Hij had de wil om voor altijd op de troon te blijven zitten. Dus ik dacht dat zijn dokters, zijn alchemisten misschien het geheim van onsterfelijkheid konden ontrafelen en hem zo de eerste onsterfelijke in de geschiedenis konden maken, in de vampier geschiedenis.

In plaats van dat Lodwijk XIV stierf in 1715 – en dit is het punt waar de alternatieve geschiedenis begint – wordt Louis XIV, de Zonnekoning, de eerste vampier, de Schaduwkoning. Alle andere heersers in Europa willen ook onsterfelijk zijn, daarom zweren ze trouw aan hem om ook getransformeerd te worden tot vampiers. Op deze manier wordt heel Europa geregeerd door vampiers, en bij uitbreiding ook de rest van de wereld. Dus het verhaal van Vampyria speelt zich vandaag de dag af, in de 21ste eeuw, maar de wereld is nog steeds in dezelfde staat als in de 17de eeuw. Ik dacht dat als de wereld vampiers als heersers heeft – en per definitie zijn vampiers wezens die vastzitten in de tijd, zij evolueren niet meer, zou de wereld zelf ook niet meer evolueren. Er zou geen sociale vooruitgang meer zijn, noch technologische vooruitgang; alles zou hetzelfde blijven. Dat is dus de wereld van Vampyria, alsook de context waarin de wereld wordt opgebouwd.

Wat waren de moeilijkste aspecten in het schrijven van Hof van Schaduw?

Jeanne. Want, veel schrijvers, wanneer ze schrijven, zeggen dat ze veel op voorhand hebben gepland, de structuur en dergelijke meer, maar wanneer ze beginnen te schrijven komen de personages tot leven. Ze maken hun eigen beslissingen. Soms is het niet in lijn met wat we hebben gepland en dan moeten we ze de vrijheid geven om te bestaan. Dit is ook een goed teken, want het betekent dat het boek zelf tot leven aan het komen is. Ik heb dit ervaren in al mijn verhalen, mijn personages worden iets anders dan ikzelf en ontwikkelen hun eigen bestaan. Maar, uit alle personages die ik heb gecreëerd, is Jeanne degene die het meeste is ontsnapt. Met momenten voelde ik dat ik haar niet in bedwang kon houden. Zij is de stuwkracht die het verhaal voortbeweegt, zij is echt het vitale element.

Vampiers zijn wezens die door de eeuwen blijven volharden en doorheen pop culture. Zoals je al noemde, Dracula van Bram Stoker, Carmilla van Sheridan Le Fanu etc. – op welke manieren bleef je dicht bij het al-bestaande vampiermodel, de blueprint, en op welke manieren ben je van de pop culture vampire mold afgeweken?

Om te beginnen, het is heel erg waar dat vampiers nooit sterven. Lacht. Ze komen altijd terug omdat ze een symbool zijn, een allegorie die zo sterk is dat hij de test des tijds doorstaat. Elke nieuwe eeuw geven auteurs hun eigen interpretatie aan de vampier. In het begin spraken we over bit-lits, waarin de vampier gereduceerd is tot zijn romantische potentieel. Dit kan iets zijn om van te genieten. Zo heb ik Twilight (Stephenie Meyer) gelezen en heb ik ervan genoten. Maar de vampiers uit Twilight zijn veel van hun originele karaktertrekken ontnomen. Zij kunnen naar buiten gaan in de zon en ik voel dat ze heel veel van hun historische dieptes zijn kwijtgeraakt. Ze lezen zoals hedendaagse personages. Maar wat mij persoonlijk interesseert in de vampier, zijn hun historische dieptes. Het idee dat deze wezens door de eeuwen heen voortbestaan en dat ze zich aan elke nieuwe tijdsgeest moeten aanpassen, telkens weer. Dit is een gegeven dat heel prevalent is bij Anne Rice. Ik wilde dus terug gaan naar een vampier die echt samenhangt met de geschiedenis, alsook wilde ik terug gaan naar de wortels van de gotische literatuur. Waarin de vampier het monster is, een die soms verleidelijk kan zijn maar zeker ook gevaarlijk is. Ik heb dus veel karakteristieken van de originele vampier gebruikt. Ze hebben geen reflectie in een spiegel bijvoorbeeld. Hiervoor is er later ook een uitleg van kosmologische aard in mijn serie.

Ik denk dat de innovaties die ik tot het vampier-personage breng, is dat in veel verhalen vampiers eenzame personages zijn waarop gejaagd wordt. Ze moeten zich dus verstoppen, ze bestaan aan de buitenste rand van de maatschappij. In mijn verhaal staan ze aan de top van de maatschappij, iedereen weet van hun bestaan af. In mijn wereldopbouw beeld ik me in dat de hele maatschappij georganiseerd is om de vampier-noden te voeden. Zeker met hoe de hele maatschappij draait rond het verzamelen van bloed voor de bloedbelasting dat dan naar Versailles wordt gebracht zodat de vampiers zich kunnen voeden.

Zou je dieper willen ingaan op iets wat ik heel interessant vond uit het boek, namelijk de verschillende vloeistoffen en hoe ze persoonlijkheden beïnvloeden. Alsook hoe het relevant is aan het verhaal en hoe je erop kwam om het toe te voegen.

Zeker. Ik ben heel gepassioneerd door geschiedenis. Ik probeerde dan ook om deze fantasiewereld op ware geschiedenis te bouwen. Ik heb de maatschappelijke rangorde behouden van destijds met de adels  en de boeren en dergelijke. Er is hiervoor ook een diagram aan het begin van het boek dat dit uitlegt. Ik heb een extra laag toegevoegd, de vampieradel helemaal bovenaan.

De bloedbelasting daarentegen, waarin ze maandelijks één-tiende van hun bloed moeten afstaan, is gebaseerd op een belasting uit die tijd in Frankrijk. Er was een belasting die de “dime” heette, dat komt van het Latijnse “decima”, wat “één-tiende” betekent. Boeren moesten één-tiende van hun oogst afstaan aan de kerk. In een wereld waar vampiers een heerschappij hebben, heb ik dezelfde belasting behouden, maar ik heb het door vertaald naar het afstaan van één-tiende van hun bloed.

Er is nog een ander detail: in Versailles had Lodewijk XIV destijds het idee om alle adel te verzamelen op één plaats. Voorheen verbleef de adel in hun eigen kastelen, mogelijk plannen smedend tegen de kroon. Lodewijk XIV had dus het idee om hen allemaal samen te brengen om hen in de gaten te houden. En daar streden ze om het recht om op een stoel aan het hof te zitten. Lacht. Lodewijk XIV was een zeer slimme politicus, omdat hij de oude feodale adel wist te temmen. 

Elk gegeven in Versailles ging over onderlinge onderscheiding: wie kon iets zien en wie kon iets niet zien? Wie kon het ontwaken van de koning zien en dergelijke. Er is een detail uit die tijd dat enkel de adel rode schoenzolen konden hebben. Ik heb dit detail behouden, maar in mijn verhaal hebben enkel vampiers rode schoenzolen. En de rode kleur, perfect.

Om terug te koppelen naar de vraag over de vier humoren zoals bloed, slijm, gal en dergelijke – dit is gelinkt met en gebaseerd op de medicijnkunsten zoals het destijds aan het hof werd uitgeoefend. Echter was dit toen nog steeds een soort magie-achtige manier van medicijnkunsten. Het was de eerste stap van vroege wetenschap, maar er was een aanwezige alchemistische component hierin verbonden. Het was dezelfde soort van medicijnkunsten zoals werd uitgeoefend in de antieke periode van Hypocrates. Het idee was dat het menselijk lichaam was opgemaakt uit de vier elementen, en er was dus een humor gelinkt aan elk van de elementen. Als je ziek was betekende dit dat er een disbalans was in de humoren, dus moest de balans hersteld worden. Dit werd soms gedaan door een bloedafname om een overdadigheid aan bloed weg te nemen. Dit heb ik dus in het boek gebruikt, alsook een link tussen de humoren en de psychologische karakteristieken van de personages uit het boek, wat ook een gegeven was destijds, dus heb ik dit behouden in mijn verhaalwereld. Bijvoorbeeld, de protagonist, Jeanne, heeft een teveel aan zwarte gal en bloed, en hierdoor is ze heel energiek maar tegelijkertijd ook heel melancholisch, dus het is een vrij explosieve mix.

In het verhaal heb je de beproevingen voor de Koningsslok, een gebeuren waarbij de Schaduwkoning wat van zijn bloed afstaat. Hoe heb je de specifieke taken voor de beproevingen gekozen? Zoals schermen, paardrijden en het praatvaardige aspect. Hoe heb je deze gekozen en heb je zelf een van deze hobby’s uitgeoefend?

Ik heb veel inspiratie gehaald uit de zaken die destijds aan het hof ook prevalent werden uitgeoefend, zoals schermen. Aangezien ze geen oorlog mochten voeren in hun provincies, deden ze het met een vocaal alternatief aan het hof. Ze hadden dan ook heel sterke persoonlijkheden. Er was destijds de traditie van pamfletten en scherpe gedichten om elkaar aan te vallen. Het was als het ware de nationale sport van Versailles. Schermen en paardrijden waren ook sporten voor de adel. Zelf heb ik ooit geschermd, ongeveer twee jaar lang met de floret als wapen. Maar ik heb veel meer paardgereden in mijn jeugd. Dus met een historisch verhaal zoals dit, kon ik niet anders dan paardrijden toevoegen. Als de lezers ooit naar Versailles gaan, bestaan de Koninklijke Stallen nog steeds tot op de dag van vandaag en functioneren ze als een school voor de rijkunst. Ze voeren nog steeds shows op voor het publiek. Er is dus sinds de 17e eeuw een traditie van paardrijden in Versailles.

Je bezocht vaak Versailles toen je jonger was. Heb je Versailles her-bezocht tijdens het schrijven van het verhaal om terug in de mindset te komen en de plaatsen rondom Versailles terug te zien?

Ik begon met schrijven tijdens COVID19 dus ik kon niet op bezoek gaan. Ik had wel mijn herinneringen. Ik kon inderdaad voor de promotie van het boek gaan net toen het heropende na COVID. Het Paleis van Versailles had me uitgenodigd om een lezing te geven in de Spiegelzaal.

Het was net na sluitingstijd. Ze hadden heel het Paleis afgesloten en ik was helemaal alleen in de Spiegelzaal, het is ook gefilmd. Het was een wonderbaarlijke ervaring want ik kon de geesten van Versailles rondom me voelen. Ik had het idee dat ik vampiers in de schaduwen kon uitwaren, en mijn stem die resoneerde door de ruimte, de echo in de prachtige Spiegelzaal. Het is een heel gekoesterde herinnering.

Betreffende spiegels komt er later in mijn verhaal en wereldopbouw ook een verklaring waarom vampiers geen reflectie hebben. Dit is sowieso deel van vampier folklore. Want voor mij, aan de kern van het vampier-zijn, is dat het een metafoor voor tijd is. De gelimiteerde tijd van het menselijke bestaan. Maar ook de gelimiteerde tijd van beschavingen die opkomen en wegsterven. Het idee dat licht een zekere snelheid reist ligt ten grondslag aan mijn idee dat een vampier geen reflectie heeft omwille van de fysica van licht, tijd en ruimtetijd. Allemaal op een heel Einstein-gerelateerde manier. Vanaf boek een spendeert de Schaduwkoning, Louis XIV, veel tijd in zijn observatieruimte, kijkend naar de sterren. We weten nog niet waarom, maar er is wel een gevoel dat er iets in de sterren te vinden is, iets in de kosmos dat hem biologeert. Er is dit idee, ook, te maken met dode sterren en dat ze heel ver weg van ons zijn en we kunnen ze zien maar ze zijn wel dood, echter geven ze nog steeds licht af, een beetje zoals een vampier.

Als je een personage zou kunnen zijn van de Vampyria-wereld, zou je er een zijn die in de landelijke regionen is opgegroeid zoals Jeanne, iemand die woont in de Koninklijke Stallen, of een vampier die de Schaduwkoning bewondert vanuit de schaduwen van Versailles?

Lacht. Wel, dat is een moeilijke vraag. Eigenlijk ben ik al een personage in Vampyria omdat ik de boeken heb geschreven. De eerste drie boeken zijn geschreven vanuit het perspectief van Jeanne, en tijdens het schrijven ben ik Jeanne geworden. Vooral omdat ik alleen het eerstepersoonsperspectief voor haar heb gebruikt, kon ik de wereld door haar ogen ontdekken. Er is iets magisch aan literatuur wanneer je schrijft, je ego verdwijnt en je bent niet meer jezelf. Er is alleen het verhaal, en zeker wanneer je het eerstepersoonsperspectief gebruikt, word je het personage. Maar ook weer niet helemaal, er is altijd een zekere afstand. Je observeert hoe het personage dingen doet, terwijl je tegelijkertijd het personage bent. Het is bijna een staat van meditatie, en deze dissociatie kan, zoals ik eerder beschreef, intens zijn. Bij Jeanne was deze dissociatie bijzonder sterk. In sommige scènes voelde ik me heel dicht bij haar, terwijl ze in andere scènes heel ver van me af stond. Het was als een elastiekje, ik moest telkens weer naar haar terugkeren. Dus ja, het was een zeer interessant schrijfproces. Maar in de eerste trilogie was ik dus Jeanne.  

Je bent een auteur die heel veel gereisd heeft, je hebt in verschillende plaatsen gewoond. Merk je een verschil in ontvangst qua lezers als het aankomt op je verhalen? Zie je een verschil van land tot land?

Er is zeker een wereldwijde gemeenschap rondom boeken, vooral binnen specifieke genres. In Spanje merk ik bijvoorbeeld veel interesse in de barokke aspecten van Vampyria, omdat de barok een belangrijk onderdeel is van de Spaanse cultuur. Dit komt nog meer naar voren dan in Frankrijk en de rest van Europa.

Wat is de rol van visuele elementen in je boeken?

Als schrijver van “literatuur van de verbeelding” hecht ik veel belang aan visuele elementen. Ze spelen een essentiële rol bij het onderdompelen van de lezer in het verhaal. Daarom kies ik altijd een kunstenaar waarmee ik samenwerk voor de boekcovers. Deze visuele elementen vormen het vlees op de botten van de woorden.

Kun je iets meer vertellen over het tarotdeck dat je hebt ontwikkeld?

Het lezen van tarot is voor mij een meditatieve ervaring. Ik heb mijn eigen tarotdeck ontwikkeld, gebaseerd op de Rider Waite-tarot. De grote arcana vertegenwoordigt de vampiers en de kleine arcana de stervelingen die op hen jagen. In Vampyria ontdekt Jeanne een “verboden tarot”, omdat het voor sterfelijken verboden is om het te gebruiken in de vampierwereld. Tarot helpt me ook om mijn personages beter te leren kennen en voegt diepgang toe aan hun ontwikkeling.

Wanneer en hoe ben je begonnen met schrijven?

Ik ben altijd een verhalenliefhebber geweest, zelfs voordat ik zelf kon lezen. Ik had altijd honger naar verhalen en vroeg anderen om ze aan mij te vertellen. Het schrijven zelf en het creëren van werelden is iets waar ik van geniet. Het keerpunt kwam toen ik in mijn twintiger jaren was en worstelde met slapeloosheid. Ik besloot die slapeloze uren te gebruiken om te schrijven en zo ontstond mijn eerste verhaal, Jack Spark, over een slapeloze tiener in New York. Het was een verhaal waarin ik veel van mezelf terugvond.

Het besef dat ik schrijver wilde zijn, kwam toen ik The Lord of the Rings las. Tolkien wist een wereld te creëren die even echt aanvoelde als de echte wereld, zo niet echter. Als tiener reisde ik naar het Verenigd Koninkrijk om een woordenboek in het Elvish te kopen, omdat ze destijds niet beschikbaar waren in Frankrijk. Ik was zelfs in staat om geheime briefjes te schrijven in Elvish met een andere Tolkien-fan op school.

Tolkien’s werk heeft vele lagen en diepgang. Het is literatuur die je keer op keer kunt herlezen en nieuwe dingen kunt ontdekken. De wereldopbouw is authentiek en heeft een rijke geschiedenis en talen, waardoor het heel echt aanvoelt.

We hebben al een paar aanraders gehoord zoals Anne Rice, Bram Stoker, Sheridan Le Fanu en Tolkien, zijn er nog auteurs of verhalen die jou inspireren als auteur?

Er zijn er heel veel. Maar ik kan misschien ook Young Adult literatuur vernoemen, want alle anderen behoren meer tot de volwassenliteratuur. His Dark Materials van Philip Pullman, wat een beetje in dezelfde trend als Tolkien. Het is een verhaal in meerdere lagen, heel erg rijk en het blijft je bij. Het is het soort boek dat je zal veranderen. Het is heel aangrijpend verhaal als je het eerste keer leest. De personages, de wereldopbouw en alle parallele universums. Het biedt heel veel gedachtengoed aan. Het is het soort boek dat je opnieuw en opnieuw kan lezen. De HBO-adaptatie vond ik ook goed.

Waarvoor wil je gekend zijn als auteur?

Moeilijke vraag. Ik zou graag gekend zijn als de auteur die je meeneemt uit de realiteit en je meeneemt op een avontuur. Avonturen van verschillende aard: naar de toekomst, terug in het verleden … Wanneer mensen mijn boeken lezen zou ik willen dat ze de wereld rondom hen vergeten en het verhaal hun realiteit wordt. Ik denk dat schrijven, en dit is waar voor elk genre, een worsteling is tegen de realiteit. Op elk niveau, voor een schrijver is er altijd iets belangrijker om te doen dan schrijven. Er is de druk van het dagelijkse leven en je hebt discipline nodig. Je moet jezelf het schrijven opleggen; je moet jezelf de verbeelding boven de realiteit opleggen. Er is altijd iets dat belangrijker lijkt dan een boek openen en lezen, maar eenmaal je in het boek bent, verdwijnt de rest.

Op dit moment zijn er schrijvers stakingen gaande in de Verenigde Staten, stakingen geboeid met AI. Schrijvers zijn bezorgd over wat deze AI-revolutie kan betekenen en zeker met hoe schamper hun loon al is wat een hypothetische automatisering van AI-verhalen; er heerst een angst dat AI hun werk gaat over-/afnemen.

Ja, en die bezorgdheid is terecht. Zeker vandaag de dag met de visuele kunsten en alle applicaties die beschikbaar zijn. Sommige uitgeverijen zijn begonnen met boekcovers te laten ontwerpen door AI. Dit roept vele vragen op, morele vragen vooral. Want AI steelt materiaal van andere artiesten dat al bestond en mixt dit door elkaar totdat het een onherkenbaar geheel is, dus er bestaat ook een grote copyright vraag hieromtrent. Voor literatuur en boeken is dit al aan de gang.

In de Verenigde Staten, waar ik woon, de natuurlijke cyclus in science fiction is dat aspirant schrijvers hun kortverhalen naar magazines insturen, dit is dan ook de eerste stap naar publicatie in die omgeving alsook om erkenning en herkenning te krijgen voor je een boek kan laten uitgeven. Maar vandaag de dag worden die magazines overweldigd met AI-gegenereerde inzendingen, dus zijn ze gestopt met kortverhalen uit te geven. Er is dus een hele industrie die bedreigd wordt en hierdoor verandert.

In Cogito, een verhaal dat zich afspeelt een paar jaar in de toekomst, beeldde ik me in dat alle boeken geschreven zijn door AI. AI zou zelfs verbinden met je sociale netwerk om je exacte smaak te kennen en om zo alle personages in de verhalen te baseren op je vrienden. Het zou hetzelfde doen voor tv-series: tv-series zouden geen acteurs hebben, het zouden virtueel gemaakte personages zijn met kenmerken van je vrienden. Ik denk dat het heel gevaarlijk is. Op het eerste gezicht zou het heel aantrekkelijk zijn en het lijkt allemaal heel mooi, maar ik denk dat het de mogelijkheid om verrast te worden zou afnemen. En dat is net hetgeen wat ten grondslag ligt aan literatuur en kunst in zijn geheel.

Het gaat om je uit je comfort-zone te halen en je bloot te stellen aan dingen waar je normaal niet aan zou denken. Maar met AI en algoritmes zou dit allemaal verdwijnen. Dit zou heel spijtig zijn. Daarom denk ik dat er manieren zijn om dit te weerstaan, maar om te kunnen weerstaan moeten we eerst het probleem en zijn kern analyseren.

Misschien zullen er nieuwe kunstvormen uit voortstromen om te onderlijnen wat het menselijke brein kan verwezenlijken, wat het kan produceren – dingen die AI misschien nooit zal kunnen produceren. Maar dat valt nog te bezien.

Wat is je advies voor (aspirant) schrijvers?

Het schrijven van advies is altijd een uitdaging, omdat er zoveel verschillende benaderingen zijn. Discipline en routine zijn echter universele regels voor schrijvers. In een lang verhaal is het belangrijk om consistent te zijn en elke dag te schrijven, om verbonden te blijven met je personages en verhaal. Routine is essentieel om dit te bereiken.

Een ander belangrijk advies is om geen perfectionist te zijn in het begin. Veel mensen willen schrijven, maar ze komen nooit tot het einde van hun verhaal omdat ze streven naar perfectie vanaf de eerste zin. Het is belangrijk om te beseffen dat de eerste versie slechts een ruwe versie is die later getransformeerd, herschreven en bewerkt kan worden. Het grootste deel van het verhaal komt tot leven in de tweede versie, waar je de perfectionist kunt zijn.

Dus mijn advies is om discipline en routine te omarmen bij het schrijven en niet te streven naar perfectie in de eerste versie, maar in plaats daarvan te focussen op het voltooien van het verhaal en vervolgens te werken aan het herschrijven en bewerken ervan.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Hof van Schaduw (Vampyria #1) – Victor Dixen

Vampiers, Versailles in de tijd van de Zonnekoning (hier: Schaduwkoning), Klassenstand met vampiers als heersend bewind, en nog zoveel meer. Ik luister, en nog beter – ik lees, met heel veel interesse. Hof van Schaduw (deel 1 in de Vampyria serie) van Victor Dixen is vanaf vandaag verkrijgbaar in alle boekhandels, maar ik had de eer het boek al eerder te mogen lezen. Hartelijk dank voor het recensie-exemplaar Luitingh & Sijthof in ruil voor een eerlijke recensie (alsook ter voorbereiding voor een ander speciaal artikel dat jullie binnenkort op de website zullen zien verschijnen – hint: auteur interview!). Opgepast, deze recensie kan spoilers bevatten voor Victor Dixens Hof van Schaduw, het eerste deel uit de Vampyria-serie.

Verhaal

Wat als Frankrijk in de tijd van de Zonnekoning er eentje was waarin vampiers aan het hof staan en over de wereld heersen, hold my purse, zei Victor Dixen want dit is exact het verhaal dat hij in het eerste deel van de Vampyria serie, Hof van Schaduw, heeft neergepend. Het concept van het verhaal was heel erg goed en ook een goede pitch, wat me ook aanspoorde om op jacht te gaan naar een recensie-exemplaar van dit verhaal. Ik wilde het koste wat het kost kunnen lezen voor een review omdat het klonk als iets dat perfect binnen mijn interesseveld paste. Het verhaal is exact zoals het omschreven is, wat voor velen natuurlijk al een sprong van geluk opbrengt, want vaak grijpen verhaal-omschrijvingen net naast de bal die ze willen vangen.

Ondanks dat het verhaal exact was zoals het omschreven werd, had ik er wat bedenkingen bij. Deze bedenkingen zijn voornamelijk gecreëerd door Dixen’s schrijfstijl. Namelijk, ik vind dat de lore en achtergrond van de verhaalwereld nogal vluchtig is beschreven en dat er veel werd ge-infodumpt aan het begin en dat veel dingen telkens herhaald werden. Alsof het verhaal zichzelf constant moest herinneren aan bepaalde aspecten van de achtergrond. De manier hoe de informatie naar de lezer werd gebracht voelde nogal vaak een beetje geforceerd in plaats van dat het organisch werd verweven in de verhaallijn. Het was voornamelijk de innerlijke monoloog van protagonist Jeanne die alles uitlegde, waardoor ik weinig voelde alsof ik veel van de wereld rondom haar zag. Dit vond ik dan wel spijtig.

Schrijfstijl

Victor Dixen heeft een heel erg levendige schrijfstijl, je kan echt heel goed voor je zien wat er omschreven wordt. Dit vond ik heel aangenaam, omdat ik alles echt goed voor me kon zien. Maar, in zijn enthousiasme om zo levendig te schrijven, is hij soms net iets te fanatiek waardoor het tempo van het verhaal veel te snel is. Alles volgt elkaar echt tak-tak-tak op. De lezer krijgt weinig pauzes om te verwerken en alles wordt heel erg verteld, in plaats van getoond qua acties, wat spijtig is. Het voelde voor mij alsof mijn hoofd de hele tijd alert moest zijn voor de acties die maar bleven volgen op elkaar aan snel-tempo. Hierdoor voelde heel veel aspecten van het verhaal erdoor gedraafd, wat spijtig was, want je kan duidelijk lezen en voelen dat het grote theorieën zijn en veel uitwerking nodig heeft om de wereld van Vampyria in stand te houden. Echter, zoals ik hiervoor al heb aangehaald, is de manier hoe de informatie naar de lezer werd gebracht – aan de hand van veel innerlijke monoloog van Jeanne, alsook door conversaties die net te dik alles erop legde over de lore van het verhaal.

Personages

Hof van Schaduw heeft een rijke cast aan personages, waarvan de familie van het hoofdpersonage al in de eerste vijf pagina’s wordt uitgemoord. Gezellig, niet? Dit is dan ook de drijfveer en motivatie voor protagonist, Jeanne vanaf de start van het verhaal. Om de moordenaar van haar familie te vermoorden. Jeanne als personage, na bijna 200 pagina’s was niet mijn favoriet. Ik vind haar interne monoloog nagenoeg heel irritant, een beetje te koppig en bovenal een heethoofd. Hierdoor kwam Jeanne nogal sterk over als een “Mary Sue” personage, ik voelde niet dat ze echt heel diepgaand was uitgewerkt en dat er iets schuilging achter haar persona, wat spijtig was, want dit had zeker wel de spunk van een badass heroine maar de executie heeft aan wensen overgelaten.

Op de kostschool waar Jeanne naartoe gaat heb je ook een waaier aan personages. Veeleer de karikaturen die je in zulk een setting tegenkomt. De beste vriendin die niemand mag, de rijke pestkoppen, dat ene personage dat wel een band wilt smeden maar een beetje vaag doet naar de protagonist toe, een resem aan mannelijke kandidaten voor een potentiële romance, en leerkrachten die enerzijds de protagonist de hemel in prijzen, of net dat soort leerkracht zijn dat niemand mag en dus al hun leerlingen als minderwaardig behandelen en alleen maar snauwen.

Verder vond ik de relaties tussen de personages ook niet echt overtuigend. De dialoog tussen de vrienden van Jeanne en Jeanne voelde heel erg stuntelig en de liefdesrelatie uit het boek had totaal geen opbouw om dan opeens abrupt tot een einde te komen. Dit vond ik vrij spijtig, want ik ben er zeker van dat als de relaties verder, beter en meer diepgaand uitgebouwd waren, dat het veel duidelijker over zou gekomen zijn en met meer overtuiging ook.  

Details

Het boek gebruikt heel veel details en worldbuilding. Ik denk soms een beetje té veel omdat Dixen zoveel in zijn wereld wilt steken dat er niet altijd genoeg diepgang gaat in de historische feiten en invloeden die hij in zijn boek steekt. De vier (hier vijf) humoren bijvoorbeeld, dit wordt kort uitgelegd en daarna veel herhaald, maar het blijft een beetje in het midden waar de relevantie hier vandaan komt (dit is een gegeven uit de medicijnkunst uit de tijd die toen geloofd werd om bepaalde ziektes te bestrijden). Dit vond ik spijtig, want je ziet dat er een diepe gedachtegang aan ten grondslag ligt in het boek, maar de executie ervan is niet helemaal een die juist is voor al deze informatie in combinatie met het verhaal van het boek dat getracht verteld te worden.

Vampiers

Als er een ding is waar ik sinds ik kind ben al een obsessie mee heb (hartelijk dank, ouders die nogal schouderophalend reageerden bij bepaalde films zoals Dusk Till Dawn op negenjarige leeftijd en een vampierfilm op zesjarige leeftijd, waardoor ik nu geobsedeerd ben met the gothic en vampier-narratieven), dan zijn het wel vampiers. Vampiers in elke soort of maat kunnen mij mateloos boeien. (Ik geef toe, ik ben een Twilight-girly, en proud of it.) Ik bestudeer graag hoe vampiers een mythisch wezen zijn die al eeuwenlang telkens in nieuwe narratieven worden gestoken wanneer ze worden onderworpen aan een nieuwe schrijvershand (cf. Anne Rice, Stephenie Meyer, Grady Hendrix, Jay Kristoff, Richelle Mead). Vampiers zijn entiteiten die in zoveel maten en soorten bestaan en per cultuur ook verschillen, wat het heel interessante culturele alsook maatschappelijke wezens maakt. Namelijk, vampiers, hoe je het ook wendt of keert, zijn dé mythologische wezens bij uitstek die nagenoeg een reflectie zijn van de maatschappij. Net door de manier hoe ze vandaag de dag nog relevant zijn alsook nog steeds in nieuwe narratieven blijven verschijnen, voegt steeds weer toe aan hun pop culture  gehalte.

Vormgeving

De vormgeving van Hof van Schaduw is een kunstwerk om u tegen te zeggen. Het doet denken aan de tijd waarin het boek is gezet en zou dan ook zo in de bibliotheek van Versailles kunnen staan. De cover – hardcover nog wel – werkt met een prachtig, diep-dennen groen dat mijn hartje weet te bekoren.

Aan de binnenkant van het boek als je de cover openslaat, heb je prachtig gedecoreerde schutbladen, beide voorin en achterin met portretten van de personages uit het boek in een cameo-stijl. Het lijkt wel een still uit een portrettengang, adembenemend en mysterieus.

Afgewerkt met gouden details en stained edges die niet alleen een kleur hebben maar ook een volledig kunstwerk in gouden vormen en de naam Vampyria uitgespeld op de lange zijde, is het een boek dat menig lezers in hun boekenkast willen hebben staan voor hoe mooi het uiterlijk alleen al is.

Vertaling

Ik wil ook graag nog de vertaling van Hof van Schaduw in het voetlicht zetten. De vertaling voor dit boek is mogelijk gemaakt door Marga Blankestijn, en zij heeft een prachtig resultaat geleverd met immens mooi taalgebruik. Het is een vertaling om u tegen te zeggen en alles klinkt immens poëtisch en beeldend, en hier ben ik heel erg fan van.

Ervaring

Hof van Schaduw, deel 1 in de Vampyria serie, van Victor Dixen klonk als een veelbelovende start tot een nieuwe serie, maar viel voor mij net te kort met clichés waar niet per direct een vernieuwende wending aan werd gegeven om zaken in een nieuw jasje te steken. Personages deden dingen zonder veel directe motivatie en kwamen vaak tweedimensionaal over, gebeurtenissen volgden elkaar snel op en alles ging te makkelijk over van de ene tegenslag op de andere zonder dat er hier bedenkingen over waren, of een echt emotionele reactie die bij de lezer zelf zou resoneren. Mijn verwachtingen voor dit werk werden helaas niet ontmoet, hierdoor geef ik dit boek op de valreep twee-en-halve sterren op Goodreads.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Dowry of Blood – S.T. Gibson

A Dowry of Blood is een nieuw maar oud-aanvoelend vampierverhaal waar je echt meteen je tanden moet inzinken, want het is een van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb, dus without further ado, ga ik nu in deze recensie duiken want mijn enthousiasme is bijna niet te temperen.

Verhaal

Een jonge vrouw transformeert in een vampier nadat gruwelijke dingen haar zijn overkomen, haar meester en maker neemt haar mee in zijn wereld en behandelt haar als godin, alsof zij de enige is in zijn wereld. Al snel volgen er andere bruiden voor de meester, en al snel keert het tij van getrouwheid en aan wie de bruiden nu eigenlijk trouw zijn. A Dowry of Blood is een boek dat razendsnel een vertaling in het Nederlands mag kennen, want ik las het op twee dagen uit en het voelt als een vampierverhaal dat direct bij de gotische klassiekers zoals het boek Dracula van Bram Stoker (1897) en de film Van Helsing van Stephen Sommers (2004) kan plaatsnemen. Het boek voelt aan als Carmilla van Sheridan Le Fanu (1872), alleen met een meer modern taalgebruik. In andere woorden, heel erg queer, verleidelijkheid en vlammend. Als dat je niet meteen op het boek gooit om het te lezen, dan weet ik het ook niet.

Personages

De personages in dit boek hebben allemaal unieke karakters die zo verschillend zijn van elkaar, maar daarom komen ze net zo goed onderling overeen met elkaar. Het boek is verteld in een briefvertelling vanuit het eerste persoonsperspectief van bruid Constanta en leest als beide een biecht, een brief van verraad en een liefdesbrief. Constanta is de eerste bruid in dit verhaal en degene die je meesleept door de wereld van het vampier-zijn. Constanta is iemand die alles goed wil doen en daarom veel op haar tong bijt maar meer weet dan haar meester lijkt te denken. Dan is er […] zij is de dromer van de drie bruiden, de snakker naar avontuur en degene die de meester zijn grenzen als eerste stapsgewijs durft af te tasten. De derde bruid is een jongen, Aleksei. Hij is degene die de meester zijn grenzen totaal negeert en doet wat hij wil, als lezer zit je soms op het puntje van je stoel omdat je bang bent voor de meester zijn wraak. Maar Aleksei is Aleksei, en hij tast grenzen niet af, hij overschrijdt ze volledig wanneer het op de meester aankomt. Want Aleksei houdt niet van kettingen, en de meester blijft te hard proberen om deze rond zijn polsen en enkels te binden om hem van de wereld weg te houden. Dan is er de meester, de maker van zijn vampierbruiden, de persoon naar wie er vanaf de eerste pagina van het boek een overduidelijke afgunst alsook een angst vertoond wordt.

Relaties

Dit boek is een sterke vertelling die queer relaties in de spotlight zet op een geweldig intense en meeslepende manier. Ook haalt het boek polyamorie aan op een zeer interessante manier. De relaties in dit boek raken verschillende grenzen aan, soms voelen we de sterke familiebanden van broers en zussen tussen de bruiden onderling, dan voelen we de rivaliteit van de bruiden onderling, en op nog andere momenten voelen we de hete romantische vonken tussen de bruiden en de meester. Als er een sterk woord nog naar voren komt in de relaties van dit boek is het haat. Haat jegens hun meester, haat jegens zijn stilzwijgen en achterhouden. Haat door het snakken naar meer, en het niet overgeven aan hun nood naar vrijheid.

Ervaring

Ik bedoel – twee dagen, ik las het boek in twee dagen. Het is gewoon zo goed. Ik raad iedereen aan om het te lezen en ook uitgeverijen aan om de vertalingsrechten te kopen want you guys are sleeping on this! Mijn vrienden en ik zijn razend enthousiast over dit boek en het is ook het boek dat ik met mijn boekenclub ga bespreken deze maand en ik kan er gewoon niet over ophouden hoe goed het is! Dus ja, als je van een vampierverhaal houdt dat voelt alsof de gotische periode rondom je heen materialiseert terwijl je leest, dan is dit het verhaal voor je. Ik gaf het vier-en-half tot vijf sterren op Goodreads, en ja … het is gewoon écht goed.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Onze favoriete boekenwinkels – Catherine over Luddites Books & Wine in Antwerpen, België

Boekenliefhebbers heb je in verschillende soorten en maten, zoals bijna elk uniek individu. Plekken die boekenliefhebbers alom samenbrengt zijn boekenwinkels. In dit artikel zal ik je als boekenliefhebber wat meer vertellen over welke boekenwinkel mijn hart het beste weet te bekoren. Namelijk, Luddites Books & Wine (Hopland 34, 2000 Antwerpen).

Locatie: Antwerpen

Je houdt van Antwerpen, of je houdt niet van Antwerpen. Dat klinkt als een gegeven dat zich tot eender welke stad betrekt, echter, een ware Antwerpenaar zal weten dat deze stad geen binaire oppositie kent maar eerder een ouder is die deze twee gemoedstoestanden als duivel en engel op hun schouders draagt wanneer ze door de straten van het Antwerpse trekken. Ik ben niet anders, Antwerpen, mijn Antwerpen – rot-stad die ik met geen voet zou betreden op sommige dagen, en hemel op aarde waar ik niet weg te sleuren ben op andere. Antwerpen sure does know how to play the field.

Antwerpen is een stad, ondanks hoe je je de dag zelve tegenover deze wereldstad plaatst, die zijn plakjes heeft waar tijd een vervreemd concept is en je de kans hebt om gewoon te zijn. Waar gemoedstoestanden niet uitmaken en de wereld ver weg lijkt. Eender welke stad die ik al heb bezocht zijn gebonden aan gemoedstoestanden, hebben één soort locatie gemeen waar zorgen in het niets vallen en de wereld stil lijkt te staan: boekwinkels.

Antwerpen heeft een mooi assortiment aan boekenwinkels, waarvan ik het merendeel al heb bezocht en naar hartenlust mijn portemonnee al naar boven heb gehaald en mijn welverdiende centjes heb ingeruild voor boeken (RIP spaargeld, if you know you know). Echter is er een boekenwinkel in deze wonderbaarlijk literaire en kunstige stad die de kers op de proverbiale boekenwinkel-taart is aan gezelligheid, unicum, originaliteit en sfeer. Namelijk, voorgenoemd hemel op aarde: Luddites Books & Wine.

Zoek de boekenwinkel

Luddites Books & Wine is een boekenwinkel te vinden op een korte wandelafstand van het centraal station van Antwerpen (zo’n 10 minuten rechtdoor als je het station uitgaat via de uitgang die uitmondt op de Keyserlei). Als je de Keyserlei afwandelt, over het Opera plein gaat en een stukje Meir bewandelt, ga je aan de linkerkant aan het begin van de Meir (dat is het links als de boerentoren recht voor van ver op je neerkijkt) een zijstraat in tot je uitkomt op een straat die parallel loopt met deze brede en bekende winkelstraat: Hopland. Hier ga je op zoek naar nummer 34, Luddites Books & Wine.

Het gebouw is een oud herenhuis met opgepoetste witte gevel verstopt tussen een aantal andere statige herenhuizen. Het beste dat je kan doen is op zoek gaan naar de gevel met de groene raamkozijnen, gedroogde bloemen die het beneden verdiep decoreren, en een bordje dat boven de deur beweegt in een kalme bries met gouden letters die Luddites uitspellen. Onder dit bordje vind je de voordeur in het mooie Luddites-groen, waarop de ramen een gedicht is geschilderd door Niet Nu Laura en het gedicht zelf geschreven is door Proza K Poetry (het gedicht is er eentje over Luddites zelf). Neem maar aan van het uiterlijk van deze boekenwinkel dat de binnenkant nog tal keer mooier is, en dat is een understatement. Dus, waan je door de groene deuren en wordt binnengezogen in een literaire oase die tijdloos, en door het statige interieur, Victoriaans aanvoelt in de ene hoek, en Roaring Twenties in de andere.

Concept: boekenwinkel én wijnbaar

De naam van de boekenwinkel verraadt dat dit niet alleen een boekenwinkel is. Neen, het is ook een wijnbar. Het gelijkvloers van het gebouw huist de fictie en non-fictie boeken in beide Engels en Nederlands (met overheersend veel Engels want het is dan ook een predominant Engelstalige boekenwinkel (de grootste Engelstalige collectie van ‘t Stad, maar de lezer met een voorkeur voor Nederlandstalige boeken kan zeker ook zijn slag slaan). De trap af naar de kelder leidt naar de Young Adult, kinder- en prentenboeken sectie. Mooi vormgegeven met blauwe pastelkleuren, lekkere zitplekjes en een houten boog waaronder je naar de prentenboeken kan wandelen.

Als je vanaf het gelijkvloers naar de bovenverdieping gaat passeer je eerst langs de kookboeken (georganiseerd op kleur om een rainbow-shelf te vormen), om dan uit te monden in een bar die recht uit de Roaring Twenties lijkt te komen. Met een wijn-selectie om u tegen te zeggen die regelmatig wordt aangepast maar ook steeds zijn bestsellers blijft behouden, kan je jezelf neervlijen met je boek en een glaasje wijn.

Voor zij die niet van de wijn houden, geen zorg! Er zijn ook wat bieren aanwezig om je smaakpapillen te bekoren. En voor zij die volledig niet van drank houden, ook geen zorg! Er is mega lekkere koffie, thee en een aantal softdrinks aanwezig. Ook zorgt Luddites voor aperitief versnaperingen van de hartige aard en American cookies van niemand minder dan Cookiele om zij met een meer zoet palet ook aan te spreken.

Fun fact: als je beneden in de boekenwinkel een boek koopt, dan krijg je er een bonnetje bij dat je boven in de bar 50% korting op een glaasje wijn aanbiedt. Onthoud, dit is enkel geldig op de wijnen! Als je geen alcohol gezind mens bent, geen erg, er zijn ook non-alcoholische wijnopties aanwezig! Wat een service!

Wie zijn Luddites Books & Wine?

Luddites Books & Wine is opgericht in 2019 door Jorien Caers en Richard Bolte, twee warme uitbaters met een passie voor boeken en wijn. Door de gedachte van Luddites door te zetten van concept tot bestaande boekenwinkel hebben ze mening Antwerpenaar (alsook niet-Antwerpenaren) van een huis-weg-van-huis kunnen voorzien, waar vaste en nieuwe klanten elke dag hun weg naartoe vinden om te kunnen relaxen, te genieten van een boek, met vrienden af te spreken en zoveel meer. Luddites is een droom die werkelijkheid is geworden en waar ik me voel alsof de wereld ver weg is en ik in een stukje geschiedenis kom te zitten waar tijd niet beweegt maar ronddanst zonder enige logische frequentie. Het is een plek waar je gewoon kan zijn.

Waarom “Luddites”?

Ik heb ooit vrienden van Engeland meegenomen naar Luddites en zij waren de eerste van wie ik van de lippen hoorde vallen “Luddites? That’s such a clever name for a bookstore!” Ik denk dat de Engelsen net iets meer op de hoogte zijn van de historsiche connotatie die de naam “Luddites” oproept bij het horen ervan. Namelijk, Luddites is een naam gebaseerd op de beweging van niemand minder dan Ned Ludd uit de periode van de Industrialisatie in Engeland. Deze beweging ging in tegen de industrialisatie van de maatschappij en protesteerden tegen het gebruik van machines en tegen technologische ontwikkelingen die de maatschappij zo ferm aantastten.

Klinkt herkenbaar? Dat is het zeker. Daarom dat Luddites Books & Wine pleit voor een omgeving waarin bezoekers hun boek kunnen lezen zonder de oppressie van technologie, zo is er geen internetverbinding aanwezig voor de klanten. Dit zodat ze zich echt zouden kunnen focussen op hun boek en gewoon iets kunnen drinken zonder aldoor de nood te voelen om op hun telefoon te zitten, en wederom om gewoon te kunnen zijn.

Collectie

Ik kaartte al eerder in vogelvlucht Luddites collectie aan, maar ik zal er hier even in meer diepgang op in gaan. Als je binnenkomt verwelkomen op de zijkanten van de trap naar het gelijkvloers wat staff picks alsook boeken die net zijn uitgekomen. Als je de trap opgaat en afslaat naar links kom je terecht in de boekenwinkel. Eerst zal je een van de werknemers achter de balie tegenkomen die je altijd met een glimlach begroeten en wier je kan aanspreken met vragen over boeken. Dan, als je je een slag draait, wordt je begroet door vloer-tot-plafond boekenkasten uit donker hout die recht uit een period drama bibliotheek lijken te komen. In de eerste ruimte vind je non-ficitie, Engels langs rechts en Nederlands langs links. De collectie is opgedeeld in verschillende non-fictie categorieën, van kunst tot geschiedenis tot maatschappij en veel meer!

In de volgende ruimte vind je de fictie afdeling, de volledige achterwand is opgemaakt uit Engelse fictie van literaire romans tot Japanse literatuur tot romance novels. Aan de linker-muur vind je de speciale edities en fantasy boeken en ook goed gevulde kasten met Nederlandse literatuur.

Als je daarna de trap naar de kelder vind en het alfabet op de muur naar beneden volgt kom je aan in de kelder waar de young adult, kinder-, jeugd- en prentenboeken zich bevinden. Als je helemaal naar boven gaat, het verdiep boven de boekenwinkel, vind je de kookboeken.

Laatste woorden

Luddites Books & Wine is de boekenwinkel waarvan ik dacht dat ik het soort alleen kon vinden in het Verenigd Koninkrijk. Dat is ook de reden waarom ik zo graag afreis naar het VK en ook de States. Echter heeft Luddites ervoor gezorgd dat ik eindelijk een vaste boekenwinkel in mijn omgeving heb waar ik eindeloos boeken koop en bestel en me gewoon op mijn gemak voel door de omgeving en de vriendelijkheid van iedereen die er werkt en hun boeken komt kopen. Als je nog op zoek bent naar een boekenwinkel waar je uren kan spenderen, dan is Luddites Books & Wine zeker een aanrader.

Luddites’ huidige openingsuren kan je altijd vinden op hun website. Om het gemakkelijk te maken zal ik hier even invullen dat ze altijd open zijn: woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag van 11 uur tot 20 uur. Hun sluitingsdagen zijn maandag en dinsdag. Soms zullen feestdagen wel zorgen voor een extra sluitingsdag, maar daarvoor kan je hen best vinden en volgen op Instagram voor de laatste updates. Je kan Luddites vinden op Instagram onder de gebruikersnaam @ludditesantwerp.