Tag: the mirror visitor

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Memory of Babel (The Mirror Visitor #3) – Christelle Dabos

Ophelia heeft Thorn al meer dan twee jaar niet gezien, en het begint haar te dagen. Maar wanneer het tij begint te keren en hints naar waar Thorn zich mogelijks bevindt, zich de kop op beginnen steken, moet Ophelia van Anima naar Babel afreizen. Een wereld waarin regels volgen zo belangrijk is dat problemen Ophelia op nieuwere manieren dan ervoor in het nauw drijven. Opgepast, deze recensie kan spoilers bevatten voor The Memory of Babel.

Verhaal

Ik moet zeggen, dit was voor mij qua verhaal een van de mindere delen uit The Mirror Visitor serie.  We hebben Clairdelune verlaten en bevinden ons aan het begin van het boek terug op Anima, waar Ophelia al de afgelopen twee-en-half jaar heeft gespendeerd. Het voelt heel erg als het begin van boek één, maar Ophelia is zich hier ook bewust van – alsof de afgelopen twee boeken niet zijn gebeurd. Gelukkig verspillen we niet teveel tijd hier en start het boek al vrij snel met Ophelia die van Anima wordt weggehaald. Van hieruit baant ze zich een weg naar een plek waarover we dusver nog niet veel hebben gehoord: Babel. Hier zal Ophelia op zoek gaan naar Thorn, en verdere antwoorden zoeken op de vragen die ze heeft over God en the Other.

Schrijfstijl

Ik moet zeggen, ik vond Dabos haar stijl wat afgezwakt in dit verhaal. Ze schrijft nog steeds met volle overgave aan details, alles wordt tot het fijnste haartje omschreven wat maakt dat de lezer alles echt voor zich kan zien. Dit vind ik persoonlijk heel erg fijn. Echter, dit boek vindt beide zijn sterktes én zwaktes in de over-detaillering van Dabos. Het is soms net iets té veel qua details, en niet elk detail voelt alsof het even belangrijk is, wat bij de vorige boeken wél zo was. Maar, nog steeds, Dabos schrijft meesterlijk, maar haar sterktes hebben te hard doorgedreven, wat soms een averechts effect kan geven. Less is more, as they say.

Personages

Het ding met deze serie is dat er heel veel personages bij komen kijken, en de helft van de namen vergeet ik telkens weer. Zelfs nu, ben ik er al een pak vergeten. De grote slechterik van dit boek was iemand die we blijkbaar in een eerder boek al ontmoet hadden, maar omdat er zoveel personages zijn, was ik totaal niet gechoqueerd omdat ik echt moest denken: “wie is dit nu?” Zelfs nu weet ik nog steeds niet wie dat was. Op Babel leren we ook nog andere family spirits kennen en natuurlijk ook andere personages, maar ik geef eerlijk toe dat ik deze serie vooral lees voor de dynamiek tussen Ophelia en Thorn. Zeker omdat ze zulke tegenpolen zijn van elkaar en dat dit net is waarom ze tot elkaar toegetrokken worden.

Ik moet wel zeggen, Ophelia haar character arc in dit verhaal was er een om u tegen te zeggen. Er is een scene waarin ze in een ondergrondse kamer wordt gegooid, eentje die gekend staat om mensen gek te maken omdat je er alleen met jezelf zit en veel mensen dit niet aan kunnen. Echter, Ophelia komt alle versies van zichzelf tegen, en ze leert hieruit wie ze echt is in plaats van gek te worden. Ze leert toe te geven hoe ze zich voelt en waarom ze bepaalde dingen voelt. Het is een mooi moment waarin de lezer ook met zichzelf geconfronteerd wordt en je je afvraagt of jij ook zo trouw bent aan jezelf. Zo niet, dan spoort deze scene met Ophelia wel aan om jezelf in de ogen te kijken, en het is nagenoeg prachtig. 

Ervaring

Het boek voelde niet alsof het 400+ pagina’s was, en op andere momenten net weer wel. Ik wilde de hele tijd verder lezen en steeds weer weten wat er ging gebeuren. Maar ik vond wederom mijn persoonlijke Achilles hiel als het aankomt op lezen; ik heb namelijk de nijging om soms fanart op te zoeken en wat gegevens over boeken op te zoeken. Niet per se spoilers, maar eerder mensen hun meningen zonder dat er spoilers bij komen kijken. Natuurlijk, ik krijg wel altijd spoilers because of who I am as a person. Maar kijk, dat is mijn probleem om mee te leren leven/iets aan te doen. In elk geval, op veel momenten voelde het verhaal alsof het totaal nergens naartoe ging, en moest ik echt mezelf opleggen om tot het volgende hoofdstuk te lezen. Pas vanaf ongeveer pagina 250 was ik echt mee met het verhaal. Dit kwam, en dat geef ik eerlijk toe – en hier komt dan ook een dikke spoiler aan – omdat Thorn zijn come back maakte. Hierdoor kwamen er natuurlijk veel vragen bij Ophelia en ook veel hartzeer. Er was zelfs een moment waarop ik dacht dat ze niet meer samen zouden eindigen en dat ik bijna stopte met lezen. Echter, ik kan zeggen dat ik het boek uit heb en dat ik immens uitkijk naar het laatste deel van deze serie.

Ik las ergens online, tijdens mijn verdieping in meer meningen naar dit boek, hoe iemand deze serie omschreef als een dubbele duologie: deel één en twee als set, en deel drie en vier als set. Ik kan dusver begrijpen waarom ze dit zeggen, en ik denk, als ik deel vier ook uit heb, dat ik dit nog meer kan begrijpen. Je hebt in deel één en twee Ophelia en Thorn die hun weg om elkaar heen leren kennen alsook de achtergrond die bij de respectievelijke individu komen, en in deel drie moeten ze opeens elkaar terug leren kennen maar anders. Dit boek was dusver mijn laagste sterren-cijfer voor de serie, met drie sterren. Ik ben heel benieuwd wat het vierde (en laatste!) boek brengt.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: The Missing of Clairdelune (The Mirror Visitor #2) – Christelle Dabos

Ik ga aan deze introductie niet teveel woorden verspillen, buiten dat ik geobsedeerd ben door The Mirror Visitor-serie van Christelle Dabos. Mijn vorige recensie zat vol lof, en deze zal niet veel anders zijn. Maar het is het toch meer dan waard om er een recensie over te schrijven, want dat verdient dit tweede deel nu eenmaal.

Verhaal
We gaan verder waar we op het einde van deel één waren gebleven. Ophelia woont nog steeds op de Pole en wordt nog steeds onderworpen aan court intrigue. Zoals in boek een wordt er beetje bij beetje meer stukjes van de sluier van het verhaal naar boven gelift. De focus van dit verhaal gaat nog steeds over het huwelijk dat Ophelia staat te wachten met Thorn. De relatie met haar verloofde ging in dit boek van start met de problemen waar we in boek één mee hadden afgesloten, maar al snel komen Ophelia en Thorn tot een akkoord tussenbeide om zo goed mogelijk samen te werken. Het centrale plot van dit deel is dat er verdwijningen plaatsvinden op Clairdelune en iedereen tracht om erachter te komen hoe dit heeft kunnen gebeuren en waar de verdwenen individuen naartoe zijn.

Spanning

Als er een ding is waar Dabos immens goed in is (naast schrijven, maar dat spreekt voor zich), is het het opbouwen van spanning. In dit boek zien we de relatie tussen Ophelia en Thorn steeds meer diepgang krijgen en komen onze twee love interests steeds dichter naar elkaar toe. Ik sta als zelf-schrijver versteld van hoe Dabos zulke broodkruimels doorheen dit verhaal weet te weven aan interacties tussen Thorn en Ophelia en hoe ze elkaar langzaam maar zeker leuk (en meer dan leuk!) beginnen te vinden. Echter is dit op zulk een subtiele manier gedaan dat je als lezer nog steeds twijfelt of dit nu echt is of dat het gewoon tussen je oren zit. In ieder geval, I am invested in Ophelia en Thorns bloeiende romance, want ik kies ervoor om al deze kleine interacties als het opbloeien van een hartstochtelijke romance te zien – and I better be right!

Personages

Ik blijf voet bij stuk houden over wat ik had gezegd in mijn recensie van deel één dat de personages zo goed zijn uitgewerkt met hun gebreken en tekortkomingen dat het boek zo aanvoelt alsof het echt is gebeurd en dat Dabos dit allemaal heeft meegemaakt en al deze mensen heeft ontmoet en het dan gewoon heeft neergeschreven.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen. Zoals ik eerder al zei, ik ben geobsedeerd door deze serie en ik zal er zeker voor zorgen dat jullie mee kunnen doen met mijn ge-fangirl door het lezen van de rest. Ik kijk er sowieso al meer dan naar uit. The Missing of Clairdelune kreeg vier sterren van mij op Goodreads

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Winter’s Promise (The Mirror Visitor #1) – Christelle Dabos

Er zijn momenten in je leven waarin je een verhaal begint te lezen en je vanaf het begin weet dat dit anders is dan anders en dat dit je kijk op schrijven en het vertellen van verhalen volledig gaat veranderen. Voor mij was dit A Winter’s Promise van Christelle Dabos. Een boek waarvan ik snap dat er bij zijn publicatie zulke commotie rond was, want laat me je vertellen, dat was dit verhaal helemaal waard, en is het dan ook nog steeds.

Verhaal

In dit boek is er nog niet direct te pinpointen wat de exacte richting is van de main plot, maar er worden al wel enkele easter eggs hier en daar rondgestrooid die later voor de lezer van belang zullen zijn. Het hoofdplot van dit boek, maar niet per direct het hoofdplot tout cours, is hoe protagonist Ophelia wordt uitgehuwelijkt aan ene man genaamd Thorn. Ze zal hiervoor naar zijn Arc moeten reizen en hier de rest van haar leven zijn vrouw zijn. Zoals menig verhaal, gaan er oneindig veel dingen mis. Dit boek heeft geen gebrek aan intrige en krachtige dialoog en is een ware parel van een serie-starter. Het is een verhaal voor liefhebbers van de steampunk aesthetic en (immense, maar dan ook immense slowburn romance-verhalen).

Wereldopbouw

Christelle Dabos is gestoord. Daar, ik heb het gezegd. En dat bedoel ik met alle liefde, respect, en open mond waar kwijl uitkomt als het aankomt op hoe ze haar wereldopbouw heeft gedaan. De wereld is in stukken verdeeld geraakt en zweven rond als Arcs met verschillende clans die over deze Arcs heersen. Het doet een beetje denken aan Nickelodeons vroegere tv-serie “drakenjagers”. Voeg aan deze kookpot het voorgenoemde steampunk, alsook de Victoriaanse periode toe. Met omschrijvingen van weelderige jurken en dergelijke meer, waan je je in een wereld waarvan je nooit zal kunnen ontaarden hoe Dabos zulk een meesterwerk uit haar mouw heeft geschud. De enige andere vergelijking die ik nog wil maken als attestatie van de pure kracht van de wereldopbouw alsook met de verhaalopbouw, is de videogame franchise van Square Enix: Kingdom Hearts. Zij die deze spelletjes kennen weten hoe een zoektocht het is om alle puzzelstukjes in het verhaal samen te steken om het algemene plaatje te begrijpen, dit boek voelt exact zo, en daarom sta ik zo versteld van hoe één persoon dit heeft kunnen verzinnen. Het is gestoord, respectfully so.

Schrijfstijl

Christelle Dabos zou een honorary doctorate moeten ontvangen puur voor het staaltje schrijfkunst dat ze met dit verhaal heeft neergezet. Ik blijf mezelf maar vertellen dat dit haar debuut is. Het is intens, het is een werk van de meesters à la Tolkien, Sanderson, Martin, Nyx, etc. Christelle Dabos is een naam die het verdient om ver en wijd gekend te zijn, met een verhaal dat naar mijn mening in Creative Writing courses onderzocht zou moeten worden. Het is meesterlijk. Dabos schrijft met de detaillering van schilderijen uit de romantische kunst, elk detail is van belang en niets kan worden weggelaten, als je dit zou doen zou je haar werk tot schaamte brengen. Dabos laat elk woord op de pagina meetellen, hoe klein of banaal het dan ook overkomt. Maar het is er en het heeft gevochten om er te zijn, dat voel je. Ik sta als zelf schrijvend persoon puur versteld van hoe iemand dit heeft kunnen schrijven, I mean  –  I wish it was me.

Personages

Wederom een aspect van het verhalen schrijven dat Dabos met haar meesterlijke brein heeft begrepen hoe het moet en het dan nog duizendmaal beter doet. Haar personages zijn niet zonder gebreken, en voelen zo menselijk aan dat je je afvraagt of dit verhaal geen slice of life is met hoe alles realistisch aanvoelt. Ophelia, onze protagonist is een klungel van een dame, maar niet op de manier waarvan je denkt, “wow dit is zo een protagonist die niets kan en toch zet iedereen haar op een voetstuk”. Neen, Ophelia is klunzig, maakt dingen kapot, krijgt commentaar op alles, enzovoorts. Haar echtgenoot Thorn moet, ondanks hun geplande huwelijk, niets van haar weten. Echter trekt Ophelia zich dit niet aan en doet haar ding, ze is heel erg zelfbewust en dit maakt haar zo menselijk, want ze krijgt geen continue green card voor al haar quirky behavior zoals in veel verhalen waarvan het hoofdpersonage ook zulke trekken heeft maar hen dan uitermate een pick me-girl personage maakt. Ophelia is enkel een voorbeeld onder vele andere personages die zo goed uitgeschreven zijn.

Ervaring

Ja, wat kan ik zeggen – I am absolutely smitten. Dit verhaal voelde als een lange proloog voor de rest van de serie maar ik ben er niet boos over, alles wat is geschreven, elk detail, is uitgedokterd en je voelt gewoon dat Dabos weet waar ze mee bezig is. Dit is schrijven van het hoogste caliber en dit verhaal en zijn auteur verdient zoveel meer erkenning. Het kreeg van mij dan ook een verdiende vier sterren op Goodreads.