Tag: literatuur

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: A Dowry of Blood – S.T. Gibson

A Dowry of Blood is een nieuw maar oud-aanvoelend vampierverhaal waar je echt meteen je tanden moet inzinken, want het is een van de beste boeken die ik dit jaar gelezen heb, dus without further ado, ga ik nu in deze recensie duiken want mijn enthousiasme is bijna niet te temperen.

Verhaal

Een jonge vrouw transformeert in een vampier nadat gruwelijke dingen haar zijn overkomen, haar meester en maker neemt haar mee in zijn wereld en behandelt haar als godin, alsof zij de enige is in zijn wereld. Al snel volgen er andere bruiden voor de meester, en al snel keert het tij van getrouwheid en aan wie de bruiden nu eigenlijk trouw zijn. A Dowry of Blood is een boek dat razendsnel een vertaling in het Nederlands mag kennen, want ik las het op twee dagen uit en het voelt als een vampierverhaal dat direct bij de gotische klassiekers zoals het boek Dracula van Bram Stoker (1897) en de film Van Helsing van Stephen Sommers (2004) kan plaatsnemen. Het boek voelt aan als Carmilla van Sheridan Le Fanu (1872), alleen met een meer modern taalgebruik. In andere woorden, heel erg queer, verleidelijkheid en vlammend. Als dat je niet meteen op het boek gooit om het te lezen, dan weet ik het ook niet.

Personages

De personages in dit boek hebben allemaal unieke karakters die zo verschillend zijn van elkaar, maar daarom komen ze net zo goed onderling overeen met elkaar. Het boek is verteld in een briefvertelling vanuit het eerste persoonsperspectief van bruid Constanta en leest als beide een biecht, een brief van verraad en een liefdesbrief. Constanta is de eerste bruid in dit verhaal en degene die je meesleept door de wereld van het vampier-zijn. Constanta is iemand die alles goed wil doen en daarom veel op haar tong bijt maar meer weet dan haar meester lijkt te denken. Dan is er […] zij is de dromer van de drie bruiden, de snakker naar avontuur en degene die de meester zijn grenzen als eerste stapsgewijs durft af te tasten. De derde bruid is een jongen, Aleksei. Hij is degene die de meester zijn grenzen totaal negeert en doet wat hij wil, als lezer zit je soms op het puntje van je stoel omdat je bang bent voor de meester zijn wraak. Maar Aleksei is Aleksei, en hij tast grenzen niet af, hij overschrijdt ze volledig wanneer het op de meester aankomt. Want Aleksei houdt niet van kettingen, en de meester blijft te hard proberen om deze rond zijn polsen en enkels te binden om hem van de wereld weg te houden. Dan is er de meester, de maker van zijn vampierbruiden, de persoon naar wie er vanaf de eerste pagina van het boek een overduidelijke afgunst alsook een angst vertoond wordt.

Relaties

Dit boek is een sterke vertelling die queer relaties in de spotlight zet op een geweldig intense en meeslepende manier. Ook haalt het boek polyamorie aan op een zeer interessante manier. De relaties in dit boek raken verschillende grenzen aan, soms voelen we de sterke familiebanden van broers en zussen tussen de bruiden onderling, dan voelen we de rivaliteit van de bruiden onderling, en op nog andere momenten voelen we de hete romantische vonken tussen de bruiden en de meester. Als er een sterk woord nog naar voren komt in de relaties van dit boek is het haat. Haat jegens hun meester, haat jegens zijn stilzwijgen en achterhouden. Haat door het snakken naar meer, en het niet overgeven aan hun nood naar vrijheid.

Ervaring

Ik bedoel – twee dagen, ik las het boek in twee dagen. Het is gewoon zo goed. Ik raad iedereen aan om het te lezen en ook uitgeverijen aan om de vertalingsrechten te kopen want you guys are sleeping on this! Mijn vrienden en ik zijn razend enthousiast over dit boek en het is ook het boek dat ik met mijn boekenclub ga bespreken deze maand en ik kan er gewoon niet over ophouden hoe goed het is! Dus ja, als je van een vampierverhaal houdt dat voelt alsof de gotische periode rondom je heen materialiseert terwijl je leest, dan is dit het verhaal voor je. Ik gaf het vier-en-half tot vijf sterren op Goodreads, en ja … het is gewoon écht goed.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Roos en het Zwijn – Anne Provoost

Van Rosalena wordt gezegd dat ze de mooiste vrouw ter wereld is. Ze heeft rode lippen, een sneeuwwitte huid en handen als kostbare schelpen. Thybeerts gezicht is verminkt. Hij heeft een bochel. De vingers van zijn rechterhand zijn afgehakt zodat de hand op een hoef lijkt. Nog nooit heeft Rosalena een lelijker man ontmoet; en dat terwijl veel mannen om haar liefde kwamen vragen. Maar als Thysbeert Rosalena op een dag uitnodigt met hem te dineren stemt zij toe. Ze kan niet anders; ze heeft immers nog wat goed te maken.

Toen ik de nieuwe uitgave van Anne Provoosts De Roos en het Zwijn ( Querido[1997] 2023) voorbij zag komen, een mooie bosgroene cover die teweeg gebracht is door het gebruik van Jean Denis Antoine Caucanniers schilderij, Eve and the apple; in combinatie met diep roze letters in een niet al te opzichtig font, was ik meteen geïnteresseerd om de achterflap te lezen. Als er iets is waar ik een eindeloos zwak voor heb, zijn het wel hervertellingen. Dit blijkt dan ook in de algemene boekenmedia een overeengestemd iets te zijn bij veel lezers. Provoosts De Roos en het Zwijn is een klassieker uit 1997 die het sprookje van De schone en het beest in een nieuw jasje steekt.

Grappig genoeg heb ik net de eerste drie delen van Sarah J. Maas’s Een Hof van Doorns en Rozen achter de kiezen en ben helemaal gestemd op hervertellingen van sprookjes. In dit geval, de schone en het beest. Voor zij die de orignele versie(s) hebben gelezen (cf. Gianfrancesco Straparola, Madame Villeneuve, Madame Leprince de Beaumont), weten dat er honderden opties zijn voor een hervertellingsresultaat van die klassieke sprookje.

Verhaal

Provoosts De Roos en het Zwijn vulde voor mij een hartkamer van wederom een schone en het beest sprookje dat ik in de toekomst nog menig keer zal lezen. Voor de lezers die Een Hof van Doorns en Rozen graag lezen, zullen deze versie ook wel kunnen waarderen. Dit boek heeft namelijk ook feeën en elfen en hun invloed op protagonist Rosalena is ook van belang. Provoosts verhaal is een ode aan de originele vertelling van Madame Leprince de Beaumont. Het bewaakt beide de getrouwheid aan het verhaal alsook aan de esthetiek die het originele sprookje neerzet. We hebben een mooie jonge dame die de dupe is van haar twee zussen en uiteindelijk in een kasteel met een vervormde man terecht komt. Dit in combinatie met een zeer poëtische pen die voelt als een dromerig instrument wanneer je hem leest.

Ervaring

Ik vond dit verhaal heel aangenaam om te lezen. Ondanks de overwegend Vlaamse elementen (het speelt zich af in Antwerpen, wat mijn hart zeker kon bekoren) voelde het aan als een sprookje aan zou moeten voelen, tijdloos, heroïsch, vatbaar aan verandering en toch zijn eigenheid behoudend.  Eerder vermelde ik dat dit boek ook de harten van de fans van Een Hof van Doorns en Rozen zou kunnen bekoren. Dit statement wil ik graag even verduidelijken dat ik het hier vooral heb over de gewiekstheid van de “faerie folklore” en de esthetiek die een grijpende hervertelling van de schone en het beest kan verwezenlijken. Dus neen, dit verhaal heeft geen “high lords” en “smut”, maar dat is in het geval van dit verhaal niet nodig naar mijn mening.

Bedenkingen

Provoosts verhaal is ook zeer getrouw aan de sfeer die oude sprookjes ook hebben. Naast het feeërieke, zijn ook de gruwelijke elementen ook zeker aanwezig in dit verhaal. Zo wordt het hoofdpersonage tot meermaals toe door haar zwagers seksueel aangeraakt en het boek doet het niet af voor wat het is: seksueel grensoverschrijdend gedrag. In oudere sprookjes zijn dit soort gruwelijkheden standaard, maar ik had toch mijn bedenkingen bij het lezen van deze scenes. Dit wil ik even aangeven voor gevoelige lezers die het boek graag willen lezen maar hier niet zo goed mee om kunnen.

Laatste Woord

Het algemene beeld van mijn leeservaring van dit boek was zeer aangenaam. Ik kon goed wegzakken in de wereld die Provoost tot leven heeft gebracht en zou dit boek ook zeker aanraden aan zij die een zwak hebben voor sprookjes en eventuele hervertellingen ervan. Ondanks dat dit een hervertelling is, voelt Provoosts verhaal aan als een geheel origineel sprookje op zich, met de speelse en eigenaardige alsook soms gruwelijke wendingen waarvoor sprookjes gekend zijn.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Daisy Jones & The Six – Taylor Jenkins Reid

Een auteur die langzaamaan de literare wereld aan het overnemen is, is niemand minder dan Taylor Jenkins Reid – auteur van De Zeven Echtgenoten van Evelyn Hugo, Het Feest van de Eeuw, One True Loves (ENG), Maybe in Another Life (ENG), en nog veel meer. Ze heeft een pen die geen rust lijkt te kennen en is gevuld met inkt van een verfijnd vakmanschap. Reid is een auteur waarvan je minstens een boek in je leven gelezen moet hebben om te begrijpen waar de hype omtrent deze auteur over gaat. Wat volgt, is mijn ervaring met een van Reid’s twee bekendste boeken Daisy Jones & The Six. Dus, buckle up folks, it’s gonna be quite the ride.

Verhaal

De intrige die ik ervaarde door dit boek begon al vóór ik zelfs ook maar de kans had om het vast te pakken, open te slaan en het te beginnen lezen. Ik weet niet meer wat voor dag het was, waar ik was, maar as one does was ik op mijn telefoon wat aan het scrollen en wat informatie over boeken die ik eventueel wilde lezen aan het bekijken. Taylor Jenkins Reids boek Daisy Jones & The Six passeerde op mijn scherm en ik dacht “Oh, deze ken ik! Hier heb ik al veel over gehoord, dat is die biografie over die ene band –” Wel, ik was fout. Blijkbaar is “biografie” hier op te vatten in een fictief kader, een fout die niet alleen ik maakte. Ooit had ik ergens gehoord dat dit boek een biografie is over de band Daisy Jones & The Six, om er dan later achter te komen dat deze band nooit heeft bestaan. Reid heeft hem en hun hele rise to fame gewoon zelf verzonnen en er een verhaal over geschreven, en ik zeg dit met alle respect van de wereld – en een greintje jaloezie; dit is namelijk zo’n boek waarvan je wilde dat je het zelf had geschreven puur omdat het zo geniaal is.

Daisy Jones & The Six vertelt het verhaal van de band The Six en hoe ze later de zangeres Daisy Jones in hun band hebben opgenomen, en hoe dit allemaal is gebeurd. Het boek is geschreven als een interview met de leden, managers, en vrienden/kennissen van de band waar het boek naar vernoemd is. Namelijk, Daisy Jones & The Six. Het boek is opgedeeld in verschillende delen en hoofdstukken om een chronologische weergave te geven van hoe alles in het leven van Daisy Jones alsook alle leden van The Six is gebeurd zoals het is gebeurd tijdens hun snel van de grond gekomen carrière. 

Het is een ware rollercoaster om te lezen, eentje waarmee je moeite ondervindt om het boek neer te leggen omdat je koste wat het kost wilt weten wat er met de band gebeurt. De manier hoe de personages hun eigen stem en persoonlijkheid hebben en hoe Reid dit weet over te brengen, is omvat door zulke schrijfvaardigheid dat je niet anders kan doen dan je gewonnen geven aan de manier waarop het boek je keer op keer naar binnen zuigt. Het is niet verassend dat menig mens dacht dat Daisy Jones & The Six een waargebeurd verhaal was, alsook de teleurstelling die volgt om erachter te komen dat het allemaal fictie is – want een band met zo’n dynamiek en vibe; je zou niet anders willen dan, na het lezen van dit boek, uren op Wikipedia alle extra informatie op te zoeken die je maar kan vinden over de band terwijl hun muziek op de achtergrond speelt; maar helaas. Reid is een meester in wat ze doet, en al het voorgaande zet dit alleen maar meer in de verf.

Belangrijke thema’s en onderwerpen

Naast het feit dat Daisy Jones & The Six gewoon een mega goed boek is, gaat het ook om met een aantal belangrijke onderwerpen, zoals: verslaving, onafhankelijkheid, creatieve vrijheid, vrijheid van meningsuiting, abortus, opkomen voor waar je in gelooft, misbruik, (on)gelijkheid. Ik zou hier graag zoveel meer over zeggen, maar het boek spreekt voor zich wanneer je het leest en al deze onderwerpen tegenkomt. Ik die mijn mening hierover zou geven door voorbeelden te geven, zou alleen maar ervaring voor de lezer afnemen, en het is zoveel beter als je het allemaal zelf voor de eerste keer leest en je met een krop in je keel tranen wegpinkt door hoe goed Reid met al deze onderwerpen omgaat. Dus ik laat het hierbij: lees het boek, ik beloof je, het is het waard.

Schrijfstijl

Taylor Jenkins Reid heeft een gave. Als je een boek van zulk kaliber kan schrijven waarbij elk personage je kan overtuigen en zelfs doen geloven dat ze echt zijn – dan kan je al een stuk schrijven. Reid neemt de lezer mee niet in een verhaal, maar op een tocht. Je ervaart het boek niet, maar je maakt het mee. Begin met lezen en je bent meteen in een andere wereld, niets maakt meer uit buiten het verhaal dat je ter hande hebt – dat is de kracht van een Taylor Jenkins Reid boek.

Ervaring

Dit boek deed dingen met me; het liet me voelen, ervaren, meeleven, en nog zoveel meer. Na de laatste pagina was het meteen voor mij duidelijk dat dit een boek was dat vijf sterren verdiende. Het boek haalde met bepaalde citaten zekere emoties bij mij naar boven waardoor ik uiteindelijk in tranen zat te lezen, en dat zeg ik met een heel liefdevolle en dankbare toon. Daisy Jones & The Six is een boek dat ik aan iedereen zou aanraden om te lezen, het is gewoon that good.