Tag: Hamley Books

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Geest van Versailles – Emmelie Arents

Als kind was ik gebiologeerd door verhalen met een Gotisch kantje; dit heeft ook voor mijn voorliefde voor Gotische verhalen vandaag de dag gezorgd. Toen ik hoorde dat Emmelie Arents’ nieuwste boek De Geest van Versailles een hervertelling was van Victor Hugos Notre-Dame de Paris (1831), wat ikzelf het beste ken door de verfilming van De Klokkenluider van de Notre-Dame (1996) van Disney, was ik meteen vastberaden om het in handen te krijgen en te lezen. Opgepast, deze recensie bevat spoilers voor Emmelie Arents’ De Geest van Versailles.

Verhaal

Het verhaal heeft een goede pitch op de achterflap, echter komt deze inhoud van de achterflap niet volledig overeen met het verhaal. De achterflap beschrijft het boek als volgt:

PARIJS, 1687. De verminkte Noâm leeft als een geest binnen de muren van Château de Versailles als de geadopteerde zoon van Claude Chardin, lijfarts van Louis XIV. Noâm krijgt de opdracht om de koning te genezen, maar de voorwaarde is duidelijk: hij mag nooit worden gezien.

Catalina Amati, een getalenteerde staatviolist, betovert de Parijzenaren met haar prachtige muziek. Dan krijgt ze onverwacht verzoek om deel te nemen aan de muziekwedstrijd van Zijne Majesteit in Château de Versailles.

Ik vind het een sterke verwoording om te zeggen dan Noâm als geest binnen de muren van Versailles rondzwerft, terwijl dit echt maar voor een klein deel van het boek het geval is. Kort nadat Chardin zijn rol terugkrijgt aan het hof door middel van Noâm en daarna horen of zien we niet echt iets meer van zijn effectieve rol als lijfarts van de koning noch Versailles, dus Versailles zelf staat niet echt heel centraal in dit boek. Wat Catalina betreft, is deze synopsis ook maar een klein deel van wat je van het boek kan verwachten. Het is niet dat dit het boek slecht maakt, het is vooral dat dit boek verwachtingen opstelde voor mij met de synopsis en de titel, die het uiteindelijk niet echt heeft ontmoet.

Personages

Er was geen enkel personage in dit boek dat me echt kon boeien. Elke keer wanneer een personage werd geïntroduceerd was ik heel bevangen met wie ze waren en wat ze deden, totdat er meer van hen verscheen in het boek en ze me mateloos gingen irriteren. De algemene noemer die alle personages zo irritant maakte voor mij was niemand minder dan: Catalina. Om een of andere reden wordt elk mannelijk personage verliefd op Catalina alleen maar door met haar te interageren of naar haar te kijken. Alles in dit boek staat in teken van de mannen die niet denken met hun brein en alles omvergooien om achter Catalina aan te gaan. De manier waarop Catalina ook letterlijk in minder dan één week zegt dat ze haar hart is verloren aan eerst Nicolas de Villon en dan aan Pierre Monet zijn hoogst ongeloofwaardig. De reden waarom ze niet met Noâm in dit verhaal aanpapt is volgens mij ook omdat hij niet objectief aantrekkelijk is en daarom nooit met haar zou kunnen samen zijn. Wat spijtig is, want Catalina is een van de eerste die Noâm normaal behandelt ondanks hoe hij eruitziet, maar oh wee als een mooi meisje met een niet-conventioneel knappe man samen is in een boek. Ik ben helemaal voor mensen die experimenteren om te zien wat en wie ze leuk vinden, maar de manier waarop Catalina door mannen over zich heen laat lopen als een jonkvrouw in nood, just rubs me the wrong way. Ze voelde aan als zulk een krachtige vrouw in dit boek die tegen de seksistische gedachten van mannen inging, om er dan alsnog de andere richting in te draaien. Dit vond ik noodeloos en spijtig. Deze personages begonnen allemaal als zulke interessante individuen, om dan kort te vallen doordat ze niet verder binnen hun character arc werden uitgewerkt en alles draaide om iedereen die verliefd werd op een personage, wat afdeed aan de intrigerende samenvatting op de achterflap.

Schrijfstijl

Ik vind het enorm spijtig dat dit boek zo kort viel voor mij qua verhaal en personages, want Emmelie Arents kan echt een heel stuk schrijven. Vanaf pagina een was ik mee en het was echt zo’n boek waar ik meteen in mee ging en dat gebeurt niet vaak. Echter kon dit boek honderd of tweehonderd pagina’s langer zijn als Arents haar tijd meer had genomen. Alles springt zo op de hak en de tak dat er nooit echt tijd wordt genomen om wat er gebeurt in je op te nemen, de actie volgde elkaar zo snel op dat je niet de tijd hebt om geshockeerd te zijn en mee te voelen met de personages omdat je je al moet voorbereiden op alles wat nog moet komen. Dit boek had nog beter kunnen zijn als de auteur haar tijd had genomen om alles te laten inzinken en de personages meer had kunnen laten sudderen in wat hen overviel, want alles gebeurt gewoon zo snel, en ook vaak variaties van dingen die er voorheen al waren gebeurd.

Ervaring

Ik heb wel kunnen genieten van dit boek ondanks dat ik er zo snel doorheen was en dat de personages me mateloos hebben geïrriteerd. Ik vind het spijtig dat de titel en de synopsis een beetje verraderlijk hebben gewerkt met het inleiden van de lezer in het verhaal zelf. Je merkt tijdens het lezen van dit verhaal wel hoeveel liefde Emmelie Arents heeft voor Parijs en de materie waar ze overschrijft, en dit draagt ook echt heel goed en sterk door tot de lezer. Ook merk je dat Arents zelf muzikante is door hoe ze de muziek- en compositiescènes heeft geschreven. De manier van spelen en componeren en verwijzingen naar muziek verraden een achtergrond in muziek, maar zijn toch toegankelijk genoeg geschreven dat lezers zich hier niet in verliezen, wat een hele taak is maar Arents heeft dit goed gedaan.

Het einde van het boek was wederom veel te overhaast, alles gebeurde te snel en ik weet nog steeds niet goed wat de rode draad van dit verhaal was. Het “probleem” (dit is niet per direct het juiste woord, ik ben me hiervan bewust), is dat de auteur te veel opeenvolgende actie erin steekt zonder dat de personages kunnen nadenken over wat deze acties betekenen en hoe ze hier later anders mee moeten omgaan, er is een algemeen gebrek aan groei bij de personages. De shock-factors zijn er om dat te doen, om te shockeren, maar niets draagt echt bij aan een overkoepelend verhaal of de onderliggende character-arcs. Ik voel niet alsof de personages echt iets leren uit alles wat er is gebeurt, niet elk boek of verhaal hoeft dit te hebben, maar hier was er een frappante cyclus aan: iemand wordt verliefd op Catalina, ze doen domme dingen in teken van Catalina, Catalina is te blind om dit te zien en doet daardoor domme dingen, Noâm gaat in tegen Chardin als resultaat hiervan, Noâm wordt gestraft en gaat terug naar de meester, Catalina gaat door iets shockerend, Noâm red Catalina, en het hele circus begint opnieuw. Ik vond het uiteindelijk komisch hoe vaak Noâm terugging naar Chardin. In het begin voelde het nog aan als een trauma bond, en Noâm die teruggaat naar zijn misbruiker omdat dit alles is wat hij kent, maar uiteindelijk was dit zelfs niet meer symbolisch maar gewoon een meermaalse recycling van eenzelfde plot binnen een boek. Uiteindelijk werd alles te voorspelbaar en kon ik er niet echt meer van genieten.

Ik had hogere verwachtingen van dit boek en was helemaal bevangen door de eerste paar hoofdstukken, het schrijven was echt goed en Arents kan exact de juiste woorden en zinnen kiezen om iets te beschrijven, qua schrijven geef ik haar dan ook vier sterren. Maar door de personages en de razendsnelle opeenvolging van het verhaal viel alles een beetje vlak voor mij en geef ik dit boek dan ook maar twee-en-halve sterren in totaal.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Beenderband – Rani de Vadder

De Beenderband

Zoals ik eerder vertelde, mocht ik van Hamley Books het vervolgdeel lezen van De Gifgave van Rani de Vadder. Vandaag deel ik met jullie wat ik het van het vervolgdeel en tevens laatste deel De Beenderband vindt. Heb je het eerste deel nog niet gelezen, houd dan rekening met spoilers bij het stukje ‘Het verhaal’ hieronder.

Het verhaal:

Zaya en Asper zitten nog steeds opgesloten in het Gifpaleis na hun eerste ontsnappingspoging. Het lijkt wel een onmogelijke taak voor ze om aan de gifgenoten te ontsnappen. De gifgenoten zijn er klaar voor om de beenderbezweerders op te jagen. Zaya en Asper hebben nog een kleine hoop dat ze gered worden door Vogel. Is hun vreemde bondgenootschap wel sterk genoeg om deze beproevingen te doorstaan?

Saran is ondertussen druk bezig met plannen maken. Nu zijn slang Cora dood is, slaat Saran helemaal door. Hij deinst voor niks of niemand terug om de waarheid van Aurea aan het licht te brengen, zelfs als dat hem een oog kost.

De personages:

Ook dit deel lees je weer vanuit de oogpunten van Zaya, Asper en Saran. In het verloop van het verhaal leer je nog een aantal personages kennen van de beenderbezweerders. Je leert de hoofdpersonages nog beter kennen en je hoopt echt voor ze dat alles goed gaat aflopen met ze.  Zo ontmoeten ze bijvoorbeeld op hun reis Baar in de Roodlanden. Hij verteld hen van alles, zowel over de wereld die zij dachten te kennen en de fabelachtige creaturen.

De wereld:

Ook in dit laatste deel vind je vooraan in het boek weer de kaart van Aurea. Je leert de wereld nog beter kennen, omdat je nu ook de wereld van de beenderbezweerders leert kennen. Zaya en Asper maken namelijk een hele reis en gedurende deze reis hoor je verschillende dingen over Aurea en de fabelachtige creaturen. Je kan steeds meer erbij voorstellen hoe de wereld eruit zien en hoe deze wordt gezien door de personages.

De verhaallijn en schrijfstijl:

De schrijfstijl is net als in het eerste deel erg fijn. Het verhaal leest weer vlot en makkelijk weg en Rani heeft zeker een goede duoloog geschreven. Het verhaal gaat verder waar het eerste deel is gestopt. Namelijk een paar dagen na de dood van Cora, de slang van Saran. In het begin was het voor mij wel even inkomen en zat ik er minder snel in. De spanning in het boek zit op verschillende momenten, waardoor het net als in het eerste deel weer spannend is tot aan het einde. Het verhaal zit vol met spannende plots en gebeurtenissen. Deze zorgen er dan ook voor dat je wel wil doorlezen.

Conclusie:

Ik geef het boek 5 sterren, omdat het door de plots gelukkig nog spanning bevatte waardoor je wel wou doorlezen tot het einde. Het einde had ik totaal niet verwacht en hier was ik dan ook zeker verbaasd over. Ik raad je zeker aan om beide boeken te lezen en er vooral van te genieten. Je leert de personages in dit deel nog beter kennen en wraaklustigheid staat erg in het belang van dit verhaal. Of je nou ook met wraak alles op lost… dat antwoord leer je zeker in dit verhaal.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De Gifgave – Rani de Vadder

De Gifgave

Ik mag van Hamley Books het vervolg deel gaan lezen op De Gifgave en dan kan een recensie van het eerste deel op onze site natuurlijk niet missen. Ik heb het eerste deel toen die uitkwam met heel veel plezier gelezen en vandaag deel ik met jullie wat ik er van vond.

Verhaal:

In Aurea mogen enkel gifgenoten via slangengif magie gebruiken. Beenderbezweerders hebben daar botten voor nodig, een vorm van magie die niet langer wordt getolereerd. Door het verbergen van haar ware identiteit, begaat beenderbezweerder Zaya een grote misdaad. Wanneer ze gewond raakt, verandert dan ook alles. Haar paarse bloed leidt de gifgenoten rechtstreeks naar haar toe. Zoals alle andere beenderbezweerders, moet Zaya de gevreesde transformatie tot gifgenoot uiteindelijk ondergaan. Ondertussen beseft Zaya niet dat zij niet de enige is met geheimen. Ook Asper heeft een opdracht, en die kan het lot van zowel de beenderbezweerders als dat van de gifgenoten voor altijd veranderen.

De personages:

In het begin lees je voor een groot deel vanuit Zaya, maar na een tijdje wordt Asper in het verhaal voorgesteld evenals zijn vader. Vanaf dat moment lees je ook vanuit Asper en zijn vader het verhaal. De personages zijn goed beschreven, je leert ze echt kennen. Je weet waar de pijn vandaan komt en waarom de personages bepaalde keuzes maken. Zaya en Asper kennen elkaar niet, maar zo tegen het einde leren beide personages elkaar kennen. Dit komt vooral door de situatie waarin beide personages terecht komen.

De wereld:

Het verhaal speelt zich af in de wereld van Aurea, een fantasy wereld. Aurea wordt goed beschreven en vooraan in het boek vind je ook een kaart van Aurea. Hierdoor kun je altijd even kijken waar alle plaatsen van het verhaal in Aurea zich bevinden.

Verhaallijn en schrijfstijl:

Het verhaal is erg vernieuwend en spannend van begin tot einde. Je wil constant weten wat er gaat gebeuren zowel met Zaya als met Asper. Rani weet hoe ze een spannend verhaal neerzet en je vast kan houden van begin tot eind. Het boek heeft zelfs een open-eind en Rani weet heel goed hoe zij dit moet doen, je wil namelijk weten wat er nu gaat gebeuren in het tweede deel. Daarnaast leest het verhaal lekker vlot en makkelijk weg.

Conclusie:

Ik heb heel erg genoten van het verhaal en kan ook zeker niet wachten om in deel twee te gaan beginnen. Ik moet namelijk gewoon echt weten hoe het verhaal verder gaat aflopen met Zaya en Asper. Van begin tot eind heb ik genoten van het verhaal en in spanning gezeten hoe het gaat aflopen. Het open-eind heeft mij dan ook heel nieuwsgierig gemaakt naar het vervolg. Ik geef het boek daarom 5 sterren en raad hem je zeker aan om te gaan lezen.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Het lot van de Roos – K.T. Sterling

het lot van de roos

Ik mocht van Hamley Books het boek Het lot van de Roos van K.T. Sterling lezen en recenseren. Toen ik bij K.T. Sterling zag voorbij komen dat ze bezig was met dit boek schrijven, was mijn interesse in het boek al gewekt. Wie houdt er namelijk niet van een retelling van een sprookje en met name Belle en het Beest?!?

Het verhaal:

Het verhaal gaat over Isabelle (Belle) die niet geloofd in monsters zoals vampiers, weerwolven en fae. Zij woont alleen met haar vader, haar moeder is een paar jaar terug overleden aan een ziekte. Dan heb je haar oude vriend Gabriel die juist wel hierin gelooft en er alles aan wil doen om deze monsters te stoppen. Wanneer er dan iets gebeurt met Belle in het instituut waar ze stage loopt met haar en handen en licht. Is het niet anders dan dat er iets niet klopt en vooral aan de jongen die binnenkwam met die vacht. Hoe weet hij bijvoorbeeld dat haar bijnaam Belle is?
Wanneer alles op zijn plaats valt en ze wel alles moet geloven wat Gabriel haar al die jaren heeft verteld, komt ze achter dingen die ze niet wist.

Het boek begint tevens eerst met een proloog van 13 jaar geleden. Later in het boek kom je er dan ook achter wie deze personage is en wat het precies met het verhaal te maken heeft.

De personages:

Het boek is gebaseerd op het wel bekende sprookje: Belle en het Beest. Het is dan ook een retelling van dit mooie verhaal, maar ik denk dat de naam van het boek en de illustratie dit ook al verklappen: “Het lot van de Roos”. De namen van de personages zijn iets wat anders maar je weet gelijk over welke personage het gaat vanuit het sprookje. Isabelle haar bijnaam is Belle dus dat is natuurlijk overduidelijk wie dat is. Het beest krijgt de naam Maxime, maar zijn echte naam is precies zoals de naam uit het sprookje: Adam.
Gabriëlle daar in tegen is wel een hele andere naam, maar er is maar één slechterik in het verhaal en kan het dus niet anders zijn dat dit personage gebaseerd is op Gaston. Je leert de personages goed kennen en ze zijn goed uit geschreven. Je leert ze wel pas in het verloop van het verhaal steeds beter kennen.

Verhaallijn:

De verhaallijn is goed uitgedacht maar best wel voor de hand liggend. Door de spanning die er in het verhaal zit wil je wel steeds doorlezen. Hoe loopt het nou af en komen het beest en Belle samen? Het einde is super mooi, maar op de laatste pagina staat dan ook: “Einde?” We zouden dus echt wel kunnen verwachten dat er nog een deel gaat komen, ook omdat nog niet alle problemen zijn opgelost. Ook als je op Hebban kijkt, is dit het eerste deel van de serie reeks: “Dochters van de fae.” Wat wel anders in het verhaal is, is de gedachte achter de roos. In het wel bekende verhaal is de roos een magische roos van het beest die het beest hoop geeft om weer mens te worden. Maar alleen een mens te worden wanneer iemand op hem verliefd wordt ook al is hij een beest. In dit verhaal heeft de roos een hele andere betekenis en heeft het eigenlijk niks te maken met het beest. Hiervoor raad ik je echt aan om het boek te lezen, want dat is anders een spoiler.

De wereld:

Het verhaal speelt zich vooral af in het instituut, want daar gebeuren de meeste dingen. Het instituut waar Isabelle (Belle) werkt heet ook het instituut voor Zeldzame en Exotische Ziekten. Het is dan ook een soort ziekenhuis wat niet op een ziekenhuis lijkt vanaf buiten gezien. Je hebt ook nog een andere wereld waar wel kort over verteld wordt maar het speelt zich daar nog niet af. De proloog van 13 jaar geleden gaat wel over deze wereld, waardoor je een stukje achtergrond van deze wereld leert kennen (de fae wereld). Deze wereld is wel nauw verbonden met de wereld waar de mensen wonen, maar je kan er niet zo makkelijk komen.

Conclusie:

Als je net als mij houdt van retellings van sprookjes en met name het sprookje van Belle en het Beest, raad ik je zeker aan dit boek te gaan lezen. Het boek is niet alleen prachtig, maar ook het verhaal zelf. Het verhaal zit goed in elkaar en leest ook makkelijk weg. Ik heb het boek zelf in één dag uitgelezen! Een boek en sprookje om van te houden, van begin tot eind. Zeker wel vijf sterren waard om te geven en ik kijk zeker uit naar het volgende deel!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Kersenrood en Kriekezot – J.B. Ocean

Kersenrood en kriekezot

Het verhaal gaat over Charlie, zij is 35 jaar en single. Ze baat een hippe ontbijt- en lunchbar uit op de Antwerpse Sint-Andriesplaats. Haar leven is leuk, al voelt ze zich soms wat eenzaam. Met de hulp van haar vriendinnen gaat ze opzoek naar een date, maar dan ontvangt ze brief die haar leven op zijn kop zet…
Daarnaast gaat het verhaal ook over Georgina in de jaren tachtig. Ze is destijds verloofd met Bertrand, maar ze heeft niet het gevoel dat hij de ware is. Dat wordt dan ook nog eens bevestigd wanneer de knappe Paolo haar tijdens een zwoele Italiaanse zomer zoent. Helaas steekt het lot een stokje voor hun romance en wordt Georgina voor een verscheurende keuze gesteld. Sindsdien heeft ze nooit meer kersen gegeten.
In het verhaal leer je later ook waarom de titel: Kersenrood en Kriekezot is.

Verhaallijn:

In het verhaal volg je twee vrouwen in twee verschillende tijden. Het ene verhaal speelt zich in het heden af en gaat over Charlie. Het tweede verhaal speelt zich af in het verleden, de tachtiger jaren en gaat over Georgina. De hoofdstukken die in het verleden afspelen worden goed aangegeven, deze herken je aan de datum die erbij staat. Beide verhalen lopen mooi naast elkaar en komen ook op een mooie manier samen. Wel is het in het begin echt een mysterie, want vanaf het begin weet je als lezer nog niet wat de link is tussen beide personages.

Personages:

Charlie is een jonge vrouw van 35 jaar en heeft haar eigen gezonde ontbijt- en lunchroom in Antwerpen. In deze ontbijt- en lunchroom komen meerdere vaste klanten die je steeds wat beter leert kennen. Ook de vrienden van Charlie leer je kennen in het verhaal. Het andere verhaal gaat over Georgina in de jaren 80. Zij is verloofd maar heeft dus het gevoel dat hij niet de ware is. Ze leert op een zwoele Italiaanse zomer Paolo kennen die haar zoent. Je leert hoe het leven van Georgina eruit ziet en wat voor keuzes zij moet maken.

Heftige onderwerpen:

In het verhaal worden best wel wat heftige onderwerpen besproken, maar deze hebben de schrijvers op een goede en mooie manier weten te verwerken. Deze onderwerpen zijn niet te beladen, maar het zijn wel onderwerpen die je hart verliefd laten worden op de personages. Je zal je zelf waarschijnlijk ook wel een stukje kunnen herkennen in één van de personages en de struggles die zij hebben.

Conclusie:

Het verhaal is erg mooi geschreven en je leert beide personages goed kennen. Vooral het verhaal van Georgina heeft mijn hart gegrepen. Wat een sterke vrouw is dat zeg! Het einde kun je wel een beetje verwacht, maar dat maakt het boek niet minder leuk. Ik raad het zeker aan om dit boek te lezen, vooral als je zin hebt een feelgood met meer diepgang. Een echte aanrader voor om deze zomer nog te gaan lezen. Ik geef het boek vier en een halve ster!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: de club der buitenbeentjes – Stefanie Sybens

Stefanie Sybens is auteur van de boeken What-Went-Before en The Alliance of Outcast. De club der buitenbeentjes is het eerste boek van Stefanie Sybens dat bij Hamley Books verschijnt.

Het verhaal

In de Club der buitenbeentjes volgen we Maddie. Maddie heeft last van angstaanvallen. Wanneer ze weer een angstaanval heeft en zichzelf met een scheermesje pijnigt, beslist haar moeder dat het genoeg is. Ze stuurt Maddie naar een zomercamp, Camp Mind, waar er aandacht wordt besteed aan jongeren die het emotioneel moeilijk hebben, die met zichzelf in de knoop liggen.

Natuurlijk is Maddie hier niet blij mee en gaat ze tegen haar zin naar het zomerkamp. Twee weken op een afgelegen kampplaats, zonder elektronica … Op Camp Mind leert Maddie al snel haar roommate Lilly kennen. Ook met Alex, die voor de derde keer op kamp is, ontstaat een mooie band. Samen beleven de drie jongeren heel wat avonturen: zo gaan ze samen alcohol drinken en wiet roken. Lilly haar zelfverzekerdheid zorgt er zelfs voor dat de drie jongeren in de problemen komen…

Mening

De proloog van De club der buitenbeentjes is heel erg aangrijpend. Je zit meteen in het verhaal en door de vlotte, fijne schrijfstijl leest het boek ook zeer vloeiend. Sybens geeft een duidelijk en grondig beeld van angststoornissen en de gevolgen hiervan. Het is goed dat het zo duidelijk ter sprake wordt gebracht, zodat er meer erkenning komt, ook voor mensen die er nog nooit mee te maken hebben gehad.

Ik vond het wel jammer dat er geen trigger warnings waren aan het begin van het boek, omdat het wel echt heftig kan zijn voor sommige mensen om te lezen. De trigger warnings zijn: automutilatie, zelfmoordgedachten, zelfmoordpogingen, angststoornis, ziekte en angst. Verder komen ook de thema’s vriendschap, liefde en familie in het boek aan bod.

Wat ook wel jammer is om te lezen is hoe het mogelijk is dat jongeren op zo’n kamp zo gemakkelijk kunnen ‘wegglippen’ om te gaan roken en alcohol te gaan consumeren… Je zou toch wel verwachten dat zo’n kamp goed georganiseerd is en hoe de schrijfster dit weergeeft lijkt het heel gemakkelijk voor de jongeren om de regels niet te volgen.

Maddie is het hoofdpersonage en is ook zeer realistisch neergezet. Ze is ook goed uitgewerkt. Je krijgt een heel goed beeld hoe het is om met angstaanvallen te leven en wat de triggers zijn en hoe haar gedachten op dat moment werken. Het is ook heel duidelijk waar Maddie mee worstelt en hoe dit gekomen is. Ook de ontwikkeling die Maddie doormaakt is mooi beschreven.

Ook de drie andere belangrijke personages, Lilly, Alex en Oliver, werden goed neergezet. Het is heel duidelijk waarom zij op het kamp zijn. Naar mijn gevoel werd Lilly het beste neergezet en kan je als lezer de beste band opbouwen met Lilly, naast Maddie dan.

In dit boek zit een mooie, krachtige boodschap: je moet leren van jezelf te houden, mét je tekortkomingen en je problemen. Praten helpt, maar begrip opbrengen voor elkaar is ook belangrijk. Hulp aanvaarden is gewoon oké.

Conclusie

De club der buitenbeentjes was een fijn boek om te lezen. Sybens maakt belangrijke thema’s bespreekbaar en dit boek zal voor veel jongeren een herkenning geven. Een belangrijk boek dus, maar lees zeker eerst de trigger warnings. Door de fijne, vlotte schrijfstijl vlieg je er zo doorheen en daarom geef ik het boek dus drie sterren.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: De pijn die wij verbergen – Monica Haak

De pijn die wij verbergen van Monica Haak

Vanaf het eerste moment dat ik las over De pijn die wij verbergen, wist ik dat ik dit boek moest lezen! Zelf had ik hiervoor nog geen kennisgemaakt met de schrijfkunsten van Monica Haak (al heb ik haar debuut wel in de kast liggen!), maar berichten die de ronde deden op Bookstagram klonken positief. Thema’s die momenteel een grote rol spelen in ons dagelijks leven en welke impact dat kan hebben op een persoon… dat leek mij een mooie combinatie om dit boek te lezen.

Cover

De hardcover van De pijn die wij verbergen is echt prachtig vormgegeven. Soms heeft een cover niet veel details nodig om een beeld te scheppen, een boodschap over te brengen. Daar is dit boek wel het bewijs van. Op de cover zijn twee donkere silhouetten te zien van een jongen en een meisje, rug aan rug. Dit lijkt uit te stralen dat deze twee personen met elkaar verbonden zijn, maar er toch ook enige afstand is. Elk met een verborgen pijn. In combinatie met de verschillende roze- en paarstinten en de sierlijke letterstijl, maakt dit een kwetsbare cover.

Verhaal

In De pijn die wij verbergen maak je kennis met Fleur en Matt. Fleur wil graag deelnemen aan het nieuwe theaterstuk op school en doet auditie. De nieuwe vriendin, van haar beste vriend Matt, doet ook auditie en de twee gaan niet bepaald door één deur. Wanneer zij op een Instagram-story een vervelende reactie krijgt van een anoniem account, besluit zij dat te negeren. Totdat er steeds meer berichtjes binnenkomen en er zelfs briefjes in haar kluisje terecht komen. Het moet iemand zijn die Fleur kent. Wie kan zij nog vertrouwen

Ondertussen is Matt ontzettend aan het worstelen met zijn studiekeuze. Als hij zijn hart zou volgen, dan wist hij het wel. Alleen zijn ouders hebben een hele andere toekomst voor hem uitgestippeld. Daarnaast staat hij steeds meer tussen Fleur en zijn vriendin in en weet hij niet welke kant hij moet kiezen.

Schrijfstijl

De pijn die wij verbergen leest ontzettend vlot! Terwijl de thema’s in dit boek allesbehalve vlot zijn. Er komen verschillende onderwerpen aan bod zoals verlies, (online) pesten, verliefdheid, mentale gezondheid en (hoge) verwachtingen. Dit weet de schrijfster in een herkenbaar en realistisch jasje te stoppen, zonder dat het echt heftig wordt. Met haar schrijfstijl vindt zij een mooie balans tussen emotioneel en toegankelijk. Op sommige momenten valt er met de humor zelfs nog te lachen in deze rollercoaster aan emoties. Een ander element is spanning. De jacht op de online stalker/pester… daarmee wist de schrijfster mij echt te verrassen.

Met deze hele bovenstaande lijst, weet de schrijfster de lezer helemaal mee te nemen in het verhaal van Fleur en Matt. De hoofdstukken zijn vrij kort waardoor je er nog eentje wil lezen. En nog een. Uiteindelijk heb je als lezer een doel voor ogen: antwoorden zo snel mogelijk. Wie zit er achter het pesten? En valt alles uiteindelijk voor beiden op de juiste plek? 

Ervaring

Wauw… De pijn die wij verbergen. Ik ben er nog steeds stil van. Op zoek naar woorden om een goede recensie voor jullie neer te zetten. Er moet niet te veel gezegd worden, want dat is aan jullie om te ontdekken. Maar, ook niet te weinig, want ik wil jullie overtuigen om dit boek te lezen!

In bovenstaande alinea’s valt te lezen waarom ik positief ben over dit boek. Een vlotte schrijfstijl in combinatie met het realistische en hedendaagse is een mooie basis voor een prachtig emotioneel boek. Let’s talk about emoties. Ik heb veel emoties ervaren tijdens het lezen en eentje daarvan is blijven hangen. Het kwam namelijk zo dichtbij… Ergens in het begin van het boek is Fleur in gesprek met haar oma. Daarin vertelde Fleur dat zij bang is om haar oma kwijt te raken. Tranen rolden over mijn wangen. Dat is namelijk mijn grootste angst omdat die dag een keer gaat komen. Onvermijdelijk. Het mooiste van dit stukje? De emoties die de 16-jarige Fleur op dat moment had, ervaarde ik als 30-jarige ook. Dat vond ik echt de kracht van het hele boek. De (harde) realiteit. De pijn die wij verbergen.

Voor mij is er toch een klein puntje: het voelde soms een beetje als echt tienerdrama. Dat ligt overigens aan mijn leeftijd. Voor de 16-jarigen onder ons, staat hier echt een heel sterk boek wat zich richt op taboes doorbreken. Wat laat zien welke impact het kan hebben om online gepest te worden. De stress die zij kunnen ervaren m.b.t. studiekeuzes. Eigenlijk vind ik dat dit een boek moet zijn wat verplicht gelezen moet worden op de middelbare school. Dat die taboes inderdaad doorbroken kunnen worden en iedereen weet dat er hulp is, wanneer iemand dit nodig acht.

De pijn die wij verbergen is een pareltje. Het is een boek wat niet loslaat. Een boek om een les uit te leren. Het boek krijgt van mij 4,5 ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Get to know: Eva Linden

Gisteren kwam er een nieuw boek uit van Eva Linden. Lees hier een heel interview met deze auteur!

Met welk boek debuteerde je?

Het eerste boek dat ik heb uitgebracht, was ‘Maanziek’, een young adult/fantasy-roman over Mathis en zijn vrienden, die te maken krijgen met ‘lucide dromen’. Dat boek schreef ik toen ik nog studeerde aan de hogeschool en een reportage moest maken over dit soort dromen. Toen ik het manuscript liet lezen aan een paar vrienden, vonden ze dat ik het naar een uitgeverij moest sturen, en zo gezegd, zo gedaan. Vijf jaar later heb ik vijf boeken uitgebracht en kan ik elke dag schrijven, dat is een droom die werkelijkheid is geworden.

Ben je momenteel bezig aan een nieuw boek? Welk? Wat kan je ons er al over vertellen?

Op dit moment ben ik druk bezig met promotie voeren voor ‘Duisternis’, het eerste deel in mijn fantasy-reeks ‘De Zeven Zonderlingen’ die losjes gebaseerd is op het populaire rollenspel ‘Dungeons & Dragons’. Het boek is verschenen op 10 maart bij uitgeverij Hamley Books, vers van de pers dus. Daarnaast ben ik druk bezig aan ‘De Hooikinderen’, een roman die zich afspeelt tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dat is weer een heel ander genre, maar dat vind ik net leuk!

Welke zijn jouw 3 favoriete Young Adult boeken van het moment?

Wat een moeilijke vragen stellen jullie, haha! Ik heb het afgelopen jaar heel erg genoten van de boeken van Bes Ceyssens, vooral ‘Vruchteloos’ vond ik prachtig. Daarnaast ben ik een verwoed verzamelaar van de YA-boeken van Hamley Books, die hebben zulke mooie covers en ik vind het erg leuk om in de fantasiewerelden van mijn collega’s daar ondergedompeld te worden. De twee laatste die ik gelezen heb, waren ‘De Woestijndief’ en ‘Mijn Hart van IJs’.

Wie is jouw grootste schrijfinspiratie?

Net als veel lezers van mijn leeftijd, ben ik opgegroeid met de boeken van Harry Potter. Deze boeken hebben mijn liefde voor lezen echt aangewakkerd en ik vind het heerlijk hoe de schrijfster erin slaagt een perfecte fantasiewereld te creëren. Daarnaast ben ik een grote fan van Tolkien, de schrijver van onder andere de ‘Lord of the Rings’-boeken. Ook hij weet precies hoe hij een magische wereld moet beschrijven, waarin je als lezer helemaal kunt verdwalen. Het lijkt me heerlijk om dat te kunnen en ik hoop dat mijn lezers zo heel af en toe ook dat gevoel krijgen bij het lezen van mijn boeken.

Doe je nog een andere job, naast schrijven?

Naast het schrijven, werk ik ook nog deeltijds in de thuiszorg, bij mensen met een fysieke en/of mentale beperking. Voor mij is dat een ideale combinatie; in de voormiddag kan ik lekker schrijven en mijn creativiteit de vrije loop laten, in de namiddag werk ik bij deze mensen en heb ik wat beweging én sociaal contact.

Hield je vroeger van lezen?

Ja, ik ben altijd al een boekenwurm geweest! Toen ik vijf jaar oud was, leerde ik mezelf lezen omdat ik de kinderboekjes in de schoolbib allemaal uitgelezen had en wilde beginnen aan de ‘grote-mensen-boeken’. Honderden boeken heb ik als kind verslonden, van Roald Dahl tot Marc de Bel. In die tijd wist ik al dat ik later schrijfster wilde worden, maar ik had nooit gedacht dat het me echt zou lukken. Toen ik ouder werd, nam ik een abonnement bij de bibliotheek en daar ben ik nu nog steeds bijna elke week te vinden om nieuwe boeken uit te zoeken. Heerlijk!

Waar zie je jezelf over vijf jaar?

Ik hoop dat ik over vijf jaar nog steeds mijn twee jobs kan combineren en misschien nog meer boeken uitgebracht heb. Mijn oorlogsroman ‘De Hooikinderen’ zou tegen dan klaar moeten zijn, net als het tweede deel van ‘De Zeven Zonderlingen’, dat voorlopig nog geen titel heeft. Er zit ook al een idee voor een kinderboek klaar in mijn hoofd, dus dat zou ook erg fijn zijn om uit te schrijven. Daarnaast hoop ik natuurlijk dat ik stilaan ietsje ‘bekender’ wordt, zodat ik nog meer mensen blij kan maken met mijn schrijfsels. Want dat is wat ik het allerleukste vind, lezers die me vertellen dat ze genoten hebben van mijn schrijfsels.

DILEMMA

Schrijven volgens een planning of schrijven zonder planning? Waarom?

Zonder planning, ik ben wat ze noemen een ‘chaotische schrijver’. Zodra ik een idee in mijn hoofd krijg, begin ik als een gek te schrijven. Eerst het laatste hoofdstuk, dan het begin van het verhaal, dan een paar stukjes tussenin, enzovoort, het maakt allemaal niet uit. Dat is soms heel vervelend, omdat ik op die manier zelf niet weet waar het verhaal naartoe gaat. Bijvoorbeeld bij ‘Weerwolven van Waraine’, een thriller/detective, wist ik tijdens het schrijven zelf niet wie de dader was tot ik bij het einde van het boek kwam en alle puzzelstukjes op hun plek vielen. Dat maakt het schrijven ook wel interessant, natuurlijk!

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Water – Lara Reims

Ik las het boek Water van Lara Reims. Dit is het eerste boek dat ik van Lara Reims heb gelezen en wat ik ervan vond lees je hieronder.

Het verhaal

Water gaat over Lizzie die op een kostschool zit die op een eiland staat. Daar probeert ze bij te komen van de gebeurtenis die het afgelopen jaar voor haar verpest heeft en haar bij haar ouders heeft weggejaagd. Maar dan gaat het eiland op slot. En offline. Alleen de mensen die het juiste paspoort hebben mogen op het eiland blijven, de rest moet weg van het eiland. Lizzie is nog geen 16 jaar en haar ouders wonen in Parijs, hierdoor mag zij op school blijven.

Op een gegeven moment gaan Lizzie naar de rotsen vlakbij het strand en vind daar een vreemde koffer met spullen erin. Er zit een chip in die met haar kan communiceren en contactlenzen. Deze chip verteld haar dat ze van het eiland moet vluchten samen met de koffer en deze moet terug brengen naar de eigenaar. Hierdoor leert Lizzie nieuwe mensen kennen en gaat ze op een groot avontuur.

Het terugbrengen van de koffer wordt steeds gevaarlijker. Zal het Lizzie lukken om de koffer terug te brengen?

De schrijfstijl/verhaallijn

De schrijfstijl van Lara Reims was voor mij in het begin erg wennen. Een aantal keer in het verhaal ga je even terug in de tijd met Lizzie, dit gebeurt vaak op momenten dat Lizzie voor het blok staat. Dit vond ik bij sommige momenten niet perse nodig en hierdoor raakte ik uit het verhaal. Verder schrijft Lara heel fijn en leest het boek makkelijk weg. Ik heb hierdoor het boek in één dag kunnen uitlezen.

De personages

In het verhaal is Lizzie de hoofdpersoon en zij leert verschillende mensen kennen in de loop van het verhaal. De belangrijkste personage heeft een goede diepgang. Op de andere personages wordt wat minder diep in gegaan en dit had van mij wel wat meer gemogen.

De wereld

Het verhaal speelt zicht gewoon af op de wereld en voor een groot deel op het eiland. Helaas werd mij niet helemaal duidelijk of het hierbij ging om Engeland. Hier kom je op een gegeven moment wel een soort van achter. Lizzie zit op een gegeven moment op een boot dat richting Frankrijk vaart. Vanaf dit punt speelt het verhaal zich verder af in Parijs. Het eiland had wat meer vorm mogen hebben en had wat meer beschreven mogen worden.

Conclusie

Het boek ziet er mooi uit en de titel van het boek is redelijk logisch. Hiervoor moet je echt het verhaal gelezen hebben om de link te leggen. Er had van mij wat meer spanning in het boek gemogen en wat minder terugblikken. Door sommige terugblikken werd ik uit het verhaal gehaald en hierdoor moest ik soms even een leespauze hebben. Verder zit het verhaal goed in elkaar en is het een leuk boek. Ik geef het boek drie en een halve ster.

Geplaatst op door — Geef een reactie

Recensie: Woorden zeggen niets – Seren J. Smedts

Woorden zeggen niets is het tweede boek van de auteur Seren J. Smedts. Het boek kwam in oktober uit bij uitgeverij Hamley Books. Ik had het eerste boek niet gelezen, maar dit boek sprak me aan. Lees hieronder wat ik ervan vond.

Het verhaal

Seren J. Smedts vertelt het verhaal van de achttienjarige Lente, die halsreikend heeft uitgekeken naar het studentenleven. Ondanks de tegenslagen thuis en de vele ruzies met haar vriend, vertrekt ze vastberaden naar de universiteit. Maar haar vastberadenheid om zich op haar studies te concentreren verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ze als een blok valt voor een knappe medestudent.

Tristan worstelt met zijn moeilijke kindertijd. Nadat zijn beste vriend naar het buitenland vertrekt, laat Tristan het pleeggezin waarin hij opgroeide achter. Op zoek naar licht in de duisternis ontmoet hij een bijzonder meisje. Maar wat als zij hem ook verlaat?

Schrijfstijl

Het verhaal wordt afwisselend verteld door Tristans perspectief en Lentes perspectief. Wanneer we lezen vanuit Tristans perspectief, speelt het verhaal zich af in het verleden. Lentes perspectief bevindt zich in het heden. Hierdoor merk je al snel dat het verhaal net anders in elkaar steekt dan de flaptekst doet vermoeden.

Na enkele hoofdstukken wordt duidelijk dat beide personages heel wat hebben meegemaakt in hun leven. Lentes perspectief is vrij levendig en herkenbaar geschreven: het speelt zich af in de studententijd. Tristans perspectief is donkerder en moeilijker te voorspellen. Ook wordt het steeds duidelijker wat de twee personages met elkaar te maken hebben en hoe dat tot stand is gekomen, maar om dat te weten te komen, moet je als lezer wel wat doorzetten.

Doordat het boek begint met Tristans perspectief, kwam ik zelf moeilijk in het verhaal. Het was pas na een paar hoofdstukken dat ik doorhad hoe dit verhaal in elkaar zat en dat ik het toch wel met plezier begon te lezen. Ik vond ook dat de schrijfstijl van Smedts anders was bij beiden perspectieven.

Er werd soms wat veel achtergrondinformatie gegeven, waardoor ik de rode draad door het verhaal af en toe verloor. Hierdoor kon het boek me op een gegeven moment niet meer echt boeien, maar ik heb toch doorgelezen. Er waren genoeg momenten dat ik wel echt in het verhaal zat en wou doorlezen. Ik ben uiteindelijk blij dat ik het heb uitgelezen.

Thema’s

In dit verhaal worden heftige onderwerpen zoals rouwverwerking, misbruik en vreemdgaan aangekaard. Dit heeft de auteur op een mooie manier gedaan.

Conclusie

Ik geef dit boek 3 sterren. De thema’s zijn goed uitgewerkt, maar door te werken met twee perspectieven heeft de schrijfster mij niet echt kunnen bekoren. Tristans perspectief vond ik minder fijn om te lezen dan Lentes perspectief. Ik zou zeggen, lees het zelf een keer en oordeel zelf.