Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Huis van vuur en schaduw – Sarah J. Maas

In dit derde deel van de Crescent City serie volgen we weer diverse personages. Bryce is terecht gekomen in een andere wereld dan Midgard. Terwijl zij een weg zoekt om terug te komen in haar eigen wereld zitten Hunt, Baxtian en Ruhn vast in de kerkers van de Asteri. Dagen gaan voorbij terwijl zij letterlijk bijna doodgemarteld worden. Ondertussen proberen Ithan en de overgebleven leden van de groep Tharion te bevrijden van de Adderkoningin. Wie o wie gaat de strijd overleven?

Worldbuilding

Wat voelt het toch goed om de wereld van Crescent City weer binnen te stappen! Ik zal het niet onder stoelen of banken schuiven, dit is mijn favoriete boekenserie. Al vanaf het eerste deel ben ik groot fan. Deel drie kon als recensie dus ook zeker niet achter blijven. En wat heeft Sarah weer haar best gedaan. Dat Bryce Quinlan ineens in de wereld van A court of thorns and roses beland is natuurlijk iconisch. Wel moet ik bekennen dat ik de grotten scènes wat aan de lange kant vond. Ik zal verder geen spoilers geven, maar het duurde wel wat langer voor ik door dat deel van het boek heen was.

De laatste 300 pagina’s van het verhaal vond ik het leukst. We zijn inmiddels bekend met de wereld, dus zou je zeggen dat er niet veel ruimte is voor worldbuilding. Niets is minder waar. Niet alleen belanden we in het paleis van de Asteri, komen we meer te weten over het Huis van vuur en schaduw. Ook Avallen heeft een belangrijke deel in dit boek. Want wat gaat er nou schuil achter de dichte mist die het eiland aan het zicht onttrekt.

Personages

Ik ben eigenlijk fan van alle personages. Mijn favoriet is toch wel Hunt Athalar. Hij heeft zoveel doorstaan en voor mijn gevoel de meeste persoonlijke groei laten zien. Natuurlijk ben ik ook een aanhanger van Bryce, maar ik merkte dat ik mij af en toe wel begon te irriteren aan haar. Zo stelt ze haar eigen belangen op een gegeven moment boven de gevoelens van Hunt en moet hij zich maar weer aanpassen aan haar. Daarnaast is ze niet zo goed in samenwerken gezien ze keer op keer haar eigen plan trekt zonder overleg met de rest. Buiten dit om is ze echt een powervrouw die iedereen steeds te slim af is. Iemand waar mensen tegenop kijken.

Ook wil ik nog even kort stilstaan bij Nesta. Zij is een van de personages uit de nieuwe wereld die Bryce heeft ontdekt. Ik vond haar erg stoer en een leuke toevoeging van het verhaal. Ik heb zelf de hele ACOTAR serie nog niet gelezen dus kijk er naar uit om meer over haar te lezen.

Ten slotte vind ik dat de villains ook wat aandacht verdienen. Er zijn super veel slechteriken in dit verhaal en ze hebben allemaal zo hun eigen kenmerken. Denk aan de adderkoningin, de herfstkoning, de Asteri, de koning van de onderwereld, etc. Ieder gevecht is weer uniek wat echt heerlijk is om te lezen.

Plot

Wat ik al eerder benoemde is die laatste paar honderd pagina’s. De eindstrijd was super mooi en had ook een filosofisch tintje. Alles kwam samen, echt een kippenvel momentje. Als we deel één en twee meetellen zijn we zo’n 3000 pagina’s aan het toeleven naar de ontknoping. Dat het dan eindelijk hier is. Tja, wauw. Het deed mij ook wel wat denken aan de laatste battle van Marvels Avangers. En dan heeft het boek ook nog eens een super leuk bonusverhaal van Bryce, Nesta en Azriel.

Het verhaal lijkt er nu dan toch echt op te zitten. Met pijn in mijn hart neem ik nu dan ook afscheid van deze serie. Maar zeg nooit nooit bij queen Maas. Wie weet zien we onze geliefde karakters nog eens terug 😀

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Mile high – Liz Tomforde

De Windy city-reeks van Liz Tomforde is énorm bekend op TikTok. Het eerste boek Mile high werd recentelijk vertaald door uitgeverij Love Books dus dat betekent dat ik het boek wel moest lezen! Lees verder om te weten te komen of het boek de hype waard is.

Het verhaal

Mile high vertelt het verhaal van Evan Zanders en Stevie Shay. Evan is een van de beste ijshockeyspelers van het land en speelt aan de top bij de Chicago Raptors. Hij staat bekend als een echte badboy die elke week met een andere dame in bed duikt. Dat is het beeld dat de media van hem hebben opgehangen en hij gedraagt zich er dan ook naar.

Stevie begint met een nieuwe job als stewardess in het privévliegtuig van de Chicago Raptors. Ze heeft al eerder voor sporters gewerkt als stewardess, maar nog nooit voor ijshockeyers. Stevie vindt Evan een zeer arrogante blaaskaak. Ze is zeker niet op haar mondje gevallen, want al tijdens de eerste vlucht zet ze hem een keer flink op zijn plaats. Dat zorgt ervoor dat er een hevige strijd tussen de twee ontketent. Evan is het niet gewend dat een vrouw hem tegenspreekt en hij ziet het dus als een soort spel om haar nog meer te irriteren. Hun gekibbel wordt steeds intenser en al snel kunnen ze beiden niet ontkennen dat ze zich erg aangetrokken voelen tot elkaar.

Maar Stevie weet donders goed dat als ze gezien wordt met een van de spelers haar job op het spel staat … Bovendien moet Evan zijn foute imago in stand houden, dus mag hij niet daten. Stilaan leert Stevie Evan beter kennen en haat ze het dat Evan zich zo anders voordoet dan hij werkelijk is. Maar is hij er wel klaar voor om de wereld te laten zien wie hij echt is?

Wat vond ik ervan?

Ik val meteen met de deur in huis: ik heb van dit boek ge-no-ten! Het is best een dik boek met 576 pagina’s. Toch vlieg je echt door dit boek heen! De schrijfstijl is supervlot en ook het verhaal zit goed in elkaar. Het is natuurlijk een spicy boek, maar er zit zoveel meer in dit boek. Ik heb nog meer genoten van alle scènes tussen Evan en Stevie die niet spicy waren, maar waar ze elkaar steeds beter leerden kennen! En Evan heeft ook echt superschattige dingen gedaan. Ik kon me volledig inleven in deze twee hoofdpersonages en moest soms echt giechelen tijdens het lezen, zo leuk was het verhaal!

Het verhaal bevat ook zeer veel thema’s en representatie, zoals plus size, diversiteit, mentaal welzijn … Het feit dat het niet enkel om hen twee ging, maar dat ook de problemen die zij als personage ervaarden met hun familie erbij betrokken werden, maakte het verhaal nog veel realistischer.

Zoals in zo goed als elke romance komt er een moment dat de twee hoofdpersonages ruzie hebben en hun relatie moeten redden. Ik dacht te weten wanneer dat moment zou komen, maar het kwam toch niet toen ik dat dacht. Het is positief dat de schrijfster me wist te verrassen.

Kortom, wil je een goede romance lezen waar ook echt een goed verhaal in zit? Dan is dit boek zéker iets voor jou, want je vliegt erdoorheen! Ik geef het boek 4,5 sterren en raad het zeker aan. Helemaal de hype waard en ik kan al niet wachten op de andere delen.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Toen De Maskers Kwamen – Jennifer Dugan

Opgepast, deze recensie bevat spoilers van Toen De Maskers Kwamen.

Sloan en Cherry zijn de enige twee overlevenden van een aanval op het zomerkamp waar ze werkten. Ze kenden elkaar pas net, maar door hun gedeelde trauma zijn ze nu onafscheidelijk. Totdat Sloan meer te weten komt over de motieven van de groep achter de aanval. Is Cherry wel echt een slachtoffer, net als Sloan, of hoort ze bij de aanvallers? Hoe meer de gaten in Sloans geheugen worden gevuld en hoe meer ze ontdekt, hoe minder logisch het allemaal lijkt. Wie spreekt de waarheid? En wie overleeft de ontknoping?

Een psychologische thriller over trauma, PTSS, een verziekte codependente relatie en de kracht van je eigen verbeelding. Dit boek houdt je tot de laatste bladzijde op het puntje van je stoel.

Rating

Wat een boek. Maar écht. Dit deed me beseffen hoe graag ik als kind horrorfilms keek, en hoe hard ik kon opgaan in de narratief van slasherfilms met de dubbele bodems en meergelaagdheid van dit soort verhalen, mits de uitwerking ervan goed is. Wat hier vast en zeker het geval is.

Op Goodreads heeft Toen De Maskers Kwamen onder zijn Nederlandse titel nog niet veel reviews, dus heb ik me even toegelegd op zijn originele, Engelse variant, om daar de ratings en reviews van te ontaarden: Last Girls Standing. Dit boek had een gemiddelde rating van 3.24 sterren over 1771 ratings. Op Amazon waren dit er gemiddeld 3.5 over 102 ratings. Op hebban waren er nog geen ratings te zien. Wat dit boek tot een algemeen gemiddelde van 3.3 kan herlijden. Ik vind dit persoonlijk net te laag, ik heb het 4 sterren gegeven.

Verhaal

Zoals hierboven te lezen was gaat Toen De Maskers Kwamen over Sloan en Cherry die een massamoord op een zomerkamp hebben overleefd. Sloan kampt met zware PTSS. Hierdoor herinnert ze zich niet goed wat er die nacht is gebeurd tussen het horen van de eerste schreeuw en het terug bij zinnen komen in het bloed van de kampbewaarder. Doorheen het verhaal twijfelt Sloan aan de validiteit van Cherry die haar missende herinneringen probeert in te vullen. Sloan is er hoe langer, hoe meer van overtuigd dat Cherry betrokken was bij het uitmoorden van het zomerkamp, samen met de “Morte Hominus”; de sekte die dit voor elkaar kreeg.

Naarmate het verhaal vordert, krijg je als lezer hoop op het ontrafelen en ontdekken van de missende herinneringen van Sloan. In het begin wordt er informatie aangegeven die je laat denken dat je de fijne details van de zomerkampmoord weet, maar al snel begint de panische aard van Sloan sinds de gebeurtenis, de validiteit van haar eigen herinneringen te bevuilen. Niets is wat het lijkt.

Pacing

Ik las enkele reviews op Goodreads nadat ik had gezien dat mensen drie sterren aan het boek hadden gegeven, ik vond het echt nog een extra ster verdienen. Al snel zag ik een gemene deler naar voor komen in de reviews: het tempo, ofwel de pacing van het verhaal. Mensen vonden dat het verhaal maar schoorvoetend vooruit bewoog, en dat de relatie tussen de personages ook niet diepgaand aanvoelde. Ik ga hier echter niet mee akkoord.

Ik vond de pacing perfect passen bij het genre van het verhaal; een verhaal dat een homage is aan slasher- en horrorfilms, specifiek uit de ‘80s. Je zit pagina na pagina op het puntje van je stoel. Je daalt mee af in het overdenken van Sloan en het samen proberen rapen van details om haar herinneringen terug te winnen. Dit allemaal, in combinatie met de nachtmerrie-achtige scenarios van een sekte die de wereld probeert te resetten met een massamoord.

Voor mij als lezer, was dit tempo perfect, omdat ik iemand ben die, als ze True Crime series kijkt bijvoorbeeld, altijd op Wikipedia gaat zoeken wat de details zijn van de case en zo ontdekt wat er is gebeurd, nog maar 10 minuten na de start van de documentaire of aflevering. Dit boek was voor mij dus een geweldige oefening in geduld, ik wilde zo vaak doorbladeren om te zien wat er ging gebeuren, maar neen. Ik heb mezelf in bedwang gehouden en alles ontdekt zoals de auteur het bedoeld heeft. Het tempo was voor mij perfect, alles landde exact waar het moest landen.

Personages

Alle personages in dit boek waren goed geschreven. Het waren “round characters” zoals men wel eens durft zeggen, die allemaal meerdere lagen hadden. Cherry was een rebel met een soft-side, die alles voor Sloan zou doen. Maar door de narratie vanuit Sloans perspectief, ga je als lezer twijfelen aan de goedheid van Cherry. Je begint te denken dat Cherry zelf in heel het moordcomplot zit en een co-depending relatie met Sloan heeft uitgewerkt om uiteindelijk ook haar van kant te maken.  

Naar mate het verhaal vordert, ga je echter steeds meer en meer twijfelen of Cherry niet het two-faced karakter is, maar Sloan. In Sloans afdalen in haar PTSS, trauma, verleden, zoeken naar antwoorden, merk je als lezer dat ze steeds maar meer in het nauw wordt gedreven door compulsief overdenken. Ze rijgt allemaal theorieën aan elkaar om antwoorden te vinden op de gaten in haar geheugen. Elk detail vormt ze om in de gekste theorieën om maar iets van verklaring te vinden voor waarom haar brein heeft besloten dat haar herinneringen te zwaar zijn voor haar om mee om te gaan. Sloan is een unreliable narrator, maar je bent al zo diep mee naar antwoorden aan het zoeken met haar, dat het lang duurt voor je dat zelf goed en wel doorhebt.

Einde

Het einde van dit boek was zo out of pocket, maar ergens had ik wel het gevoel dat dit was waar het boek de hele tijd naartoe ging. Het laatste deel van het boek las ik met mijn mond open van verbazing en ontzag, er volgde zelfs een “what the f-bomb?!”. Wat een einde!

Ervaring

Dit boek is zo goed geschreven. Natuurlijk zijn er op het einde nog immens veel vragen en opengelaten verhaallijnen, maar niet op zo’n manier waarop het voelt alsof de auteur zich hier niet van bewust is. Het voelt écht aan als een oude slasherfilm waarin het einde zo out of the left field is, dat je nog duizenden andere theorieën kan vastknopen aan wat het hele verhaal kan betekenen. Dugan heeft dit van start tot finish meesterlijk uitgewerkt.

Geplaatst op Geef een reactie

Als ik je weer zie – Gillian King

Als ik je weer zie gaat over Lily, die plotseling van haar beste vriendin Sara het verzoek krijgt om de zorg van haar 5-jarige dochtertje Louise op zich te nemen. Als goede vriendin en buurvrouw gaat ze hier uiteraard direct mee akkoord. Totdat ze hoort dat niet alleen Lily is gevraagd om op Louise te passen, maar ook Seb! Seb is de broer van Sara en de ex van Lily. Aangezien ze jaren geleden niet goed uit elkaar zijn gegaan, en hun moeder Lily haat, ziet ze het niet zitten om de opvoeding van Louise én een huis met hem te moeten delen. Wat volgt is een verhaal vol emoties, onverwachte ontmoetingen en oude gevoelens die weer tot leven komen.

De personages

Een van de meest grijpende aspecten van het verhaal zijn de personages. Lily, Seb en Sara worden op levendige wijze neergezet en hebben elk hun eigen complexiteit en diepgang. Lily, met haar innerlijke strijd en haar onuitgesproken gevoelens voor Seb, staat centraal in het verhaal en haar worstelingen voelen authentiek aan. Seb daarentegen is charmant maar gebroken, en zijn interacties met Lily zorgen voor een aangrijpende dynamiek. Hoewel Sara wat minder prominent aanwezig is, blijft haar rol belangrijk voor het verloop van het verhaal. Zij is tenslotte degene die hen in het verleden bij elkaar heeft gebracht en het in het heden (onbewust) opnieuw probeert.

Geen feelgood roman

Gillian King ken ik als een echte feelgood auteur van Nederlandse bodem. Ik ken haar van haar boeken Belofte maakt schuld en Ik vergeet je niet, die ik eerder al heb gelezen. Deze boeken herinner ik me als vrolijke feelgood met een serieuze laag erin verweeft. Als ik je weer zie is veel serieuzer en bevat minder het feelgood-gevoel dan deze voorgaande boeken. De luchtige boventoon waarmee Gillian King serieuze onderwerpen in haar romans kan bespreken ontbrak hier.

Hierdoor heeft het meer weg van het werk van Colleen Hoover, die ook erg goed is in het schrijven van romans met veel drama. Alhoewel ik Als ik je weer zie toch wat beter vind dan het werk wat ik van Colleen Hoover heb gelezen. Dit komt met name doordat dit boek een stuk realistischer overkomt, een goed uitgewerkt verhaal heeft en het drama niet over de top is.

De opzet van dit boek kan een verrassing zijn voor lezers die de luchtige feelgoods van Gillian King gewend zijn. Maar voor fans van emotioneel geladen verhalen (zoals die van Colleen Hoover) is dit boek echte een aanrader.

Een emotionele reis

Het verhaal van Lily en Seb is een emotionele achtbaan die de lezer meesleept van begin tot eind. Het heden wordt op een fijne manier afgewisseld met het verleden. Zo krijg je als lezer steeds een beetje meer te weten over wat er in het verleden tussen Lily en Seb’s familie heeft afgespeeld. Waarom heeft zijn moeder zo’n grote haat voor haar? Hoe komt het dat Sara het haar wel heeft vergeven maar de rest van de familie niet? Beetje bij beetje zullen de puzzelstukjes in elkaar vallen.

Zonder spoilers te geven wil ik graag benoemen dat ik de reactie van de moeder enorm overdreven vind. Lily heeft in mijn optiek geen enkele schuld aan het voorval. Het was een ongelukkige samenkomst van omstandigheden waarbij Lily toevallig betrokken is geraakt. Als er iemand schuld heeft aan de grote gevolgen van deze gebeurtenis, dan is het moeder zelf wel. Nadat de gebeurtenissen zichzelf hebben onthuld in het boek, kon ik tijdens het lezen echt een beetje boos worden op Seb’s moeder.

Conclusie

De schrijfstijl van Gillian King is meeslepend en zorgt ervoor dat het boek als een trein leest. Ondanks de zware thema’s die worden behandeld in het verhaal. Hoewel het misschien niet de typische feelgood is waar je op rekent, is het een mooi verhaal dat diepe emoties oproept en je laat nadenken over liefde, verlies en vergeving. Als ik je weer zie is een aanrader voor lezers die houden van een emotioneel geladen roman vol drama en onverwachte wendingen. Van mij krijgt het een mooie score van 3 sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Jongloed – Sasha Laurens

Kat Finn en haar moeder kunnen nauwelijks rondkomen van leven onder de mensen. Net als alle vampieren moeten ze Haema drinken, een dure synthetische bloedvervanger, om te overleven. Dit omdat bijna de hele mensheid is besmet met een virus dat dodelijk is voor vampieren. Kat kijkt niet uit naar een onsterfelijk leven waarin ze amper geld heeft, maar als ze hoort dat ze is toegelaten tot Harcote, een prestigieuze school die in het geheim alleen voor vampieren is, weet ze dat haar leven op het punt staat te veranderen… Taylor Sanger is opgegroeid in de rijke vampierwereld, maar ze heeft genoeg van hun conservatieve waarden. Vooral als het gaat om seksualiteit, want ze is openlijk lesbisch. Ze hoeft nog maar twee jaar Harcote te doorstaan voordat ze vrij is. Maar als ze ontdekt dat haar nieuwe kamergenoot Kat Finn is, schrikt ze enorm. Want lang geleden waren zij en Kat beste vriendinnen, en dat is niet goed afgelopen. Wanneer Taylor vervolgens op het dode lichaam van een vampier stuit en Kat een schokkende ontdekking doet in de archieven van de school, realiseren de twee zich dat er duistere geheimen zijn op Harcote – geheimen die hen verbinden met de machtigste figuren in het vampierrijk én met het synthetische bloed waar ze allemaal van afhankelijk zijn.

Rating

Jongbloed heeft bij het algemene lezerspubliek een heel neutrale rating van drie tot drie-en-halve sterren. Op Goodreads krijgt het een algemene rating van 3.25 sterren verdeeld over 3,293 ratings, op Amazon is dit 4.4 sterren verdeeld over 261 ratings, en op Hebban is er een gemiddelde rating van 3 sterren, echter staat er op Hebban nog maar een rating van één persoon, dus dit maakt dat het gemiddelde opgemaakt kan worden uit de Goodreads en Amazon reviews. Dit zou komen op zo een 3.5 sterren.

Ik als respectievelijke lezer en mijn subjectieve mening kan mij wel vinden in het Goodreads gemiddelde en geef dit boek dan ook 3 sterren. Doorheen mijn recensie zal ik verschillende punters aankaarten waarom.

Verhaal

Jongbloed gaat over Kat Finn en Taylor Sanger de allebei naar Harcote gaan, een elite school voor vampiers van de hoogste klassen. Taylor behoort tot de elite vampiers in termen van afkomst, maar haar mentaliteit zit niet in deze hokjes vast, ze duwt zich continu af tegen het elitaire denken en de klassenjustitie van haar metgezel rijke vampiers. Kat daarentegen komt van een iets meer armoedecijfer achtergrond waarin zij en haar moeder alles moeten doen om te overleven weg van de vampiergemeenschap.

Door een kans uit duizenden kan Kat toch naar Harcote en doet ze er alles aan om bij de rijke vampiers te horen. Echter is ze door haar natuur een vreemde eend in de bijt, want Harcote is een racistische en homofobe school gedreven door klassenjustitie: alles waar Kat tegen is. Maar wanneer er een complot ten tonele verschijnt dat de klassenjustitie een verklaring en mogelijks ook en koekje van eigen deeg aanbiedt, nemen Kat en Taylor alle risico’s om de geheimen achter Kats toegang tot Harcote te ontrafelen, alsook wat Kats geschiedenis te maken heeft met de rangorde binnen de vamierwereld.

Personages

In dit boek hebben we een aantal sleutelpersonages: protagonisten Kat en Taylor. Alsook enkele side characters die zorgen voor het verder stuwen van het plot en ten grondslag liggen aan problemen binnen het narratief die moeten worden opgelost: Mevrouw Radtke, Victor Castel, Meneer Kontos, Lucy (aka LucyK), Evangeline Lazareanu, Schoolhoofd Atherton, Galen Black, Kats moeder, Galen’s ouders en nog enkele anderen.

Kat als protagonist is iemand die niet goed lijkt te weten wat ze wilt; telkens als ze lijkt te weten wat ze wilt, verandert ze zich weer van gedachten, hierdoor speelt ze met heel veel mensen hun voeten vond ik. Taylor daarentegen weet wat ze wilt, en doet zich nooit anders voor. Het is altijd duidelijk wat haar duwt, en alles wat iedereen tegen haar doet heeft ze niet verdiend. Ze is een precious cinnamon roll that must be protected at all costs.

Kat haar moeder is een groot enigma in dit verhaal, in combinatie met Victor Castel. Deze twee hun relatie van lang geleden licht ten grondslag aan de problematiek met Hema en BBS (Bloedstollingsstoornis). Echter wordt er over deze relatie en origine van alle grote keerpunten in het boek, vrij snel heen gegaan. Ik ga hier in “plot” iets verder over uitwijden.

Plot, Stand-Alone en Seriebehandeling

Zoals ik hiervoor al kort aanhaalde waren de grote keerpunten in dit boek de plots rond Hema en BSS en hoe de vroegere relatie van Kats moeder en Victor Castel hier de oorzaak van was, hier komt dan natuurlijk bij kijken hoe Kat hierin verwikkelt zit.

Naar mijn gevoel wilde Laurens heel veel dingen doen in deze standalone, waardoor een heel interessante premise heel vlak viel omdat ze de elementen niet de ruimte gaf om te kunnen vliegen; ze konden als het ware hun vleugels niet strekken tot hun ware potentieel. Wat heel zonde was, vond ik. Je merkt dat al deze plotelementen, personages, en onderliggende dynamieken veel sterker zouden kunnen zijn als ze eventueel een serie-behandeling hadden mogen genieten. Het stand-alone formaat voelde simpelweg veel te beperkend voor de diepgang die dit boek had kunnen bereiken.

Begrijp me niet verkeerd, het was een boek waar ik echt van heb kunnen genieten en ik keek elke keer uit naar de hoofdstukken vanuit Taylors perspectief. Maar veel hoofdstukken voelden overhaast en missend in diepgang omdat alles tot een geheel van één boek werd gehouden. Wat spijtig was, want je kan echt voelen dat dit grotere hoogtes had kunnen bereiken als serie.

Pleidooi

Los van dat het verhaal soms oppervlakkig aanvoelde door de nood aan diepgang te schrappen omwille van het gekozen lengte-formaat, straalde een ding wel heel erg hard door met een diepgang die van begin tot einde doorscheen: dit boek is een pleidooi. Het boek pleit namelijk tegen racisme, homofobie, klassenjustitie en ongelijkheid in het algemeen. Dit boek is aan zijn kern een verhaal dat een pop-culture element zoals vampiers tot zich heeft genomen, en hierop maatschappelijke problemen heeft geprojecteerd.

Vampiers, naar mijn mening, is hiervoor een perfect schoolvoorbeeld om zoiets te doen. Het is een bovennatuurlijk wezen dat door iedereen gekend is in alle vormen en maten, en ook een gegeven dat meegroeit met de maatschappij. De vampier wordt in dit boek een veeleer (meta)kritisch gegeven dat de fouten van onze hedendaagse maatschappijen onderlijnt en er ook commentaar op geeft.

Sterke punten worden hierdoor aangehaald in het boek, waarom is alleen de elitaire vampier ervan voorzien om te overleven, om goede kansen te hebben, om predominant wit en cis-het te zijn? Waar zijn de LGBTQIA+ vampiers, stelt Kat in vraag wanneer ze Harcote rondkijkt. Waar zijn de zwarte vampiers, vampiers van elke andere achtergrond dan wit? En waarom hebben zij niet het recht om tot een elitaire institutie toe te treden. Een verouderd gedachtengoed dat nood heeft aan inclusie en vernieuwing, is waar Kat en de revolutionairen voor pleiten in dit verhaal. Meer representatie in de vampierwereld van het boek an sich.

Dit kan natuurlijk doorgetrokken worden tot onze eigen wereld, en Sasha Laurens heeft met dit boek een goed voorbeeld geschreven dat ervoor pleit om je overheden en machthebbers aansprakelijk te houden voor zulke discriminatie en hier ook actief tegenin te gaan.

Doelpubliek

Door het voorgaande gedachtengoed ga ik zeggen dat dit boek een goed boek voor iedereen is die op een simpele manier de ongelijkheid van onze wereld in kaart gebracht wilt zien worden.

Op vlak van verhaal, dynamiek, expositie en dergelijke meer, zou ik dit boek eerder aanraden aan lezers van 13 tot 16 jaar.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Secretly yours – Tessa Bailey

Tessa Bailey is bekend van haar serie de Bellinger sisters. Deze boeken (Een zomer vol verrassingen en Aan het lijntje) heb ik ook gelezen en vond ik zeer leuke boeken. Daarom wou ik ook meteen Secretly yours lezen toen het uitkwam. Lees hieronder of Secretly yours even goed was als de vorige boeken van dezelfde auteur.

Waarover gaat Secretly yours?

Secretly yours is een spicy romcom over Hallie Welch en Julian Vos. Hallie is al sinds haar veertiende verliefd op Julian. Jaren later keert hij onverwacht terug naar het stadje waar ze allebei zijn opgegroeid. Hallie wordt door zijn familie ingehuurd om de tuin bij hun wijngaarden op te knappen. Wanneer Hallie Julian ziet, is Julian nog knapper en aantrekkelijker geworden dan vroeger, maar hij is ook een norse professor geworden die geobsedeerd is door regelmaat en structuur.

Julian Vos heeft een sabbatical genomen om een roman te schrijven. Hij heeft het verhaal al helemaal uitgedacht, maar hij wordt voortdurend afgeleid door de knappe blondine die onder zijn raam staat te tuinieren. Alles om haar heen is constant in totale chaos, en dat brengt hem in verwarring.

Wanneer Hallie na een lange avond met veel wijn impulsief besluit om Julian een anonieme liefdesbrief te schrijven, heeft ze daar de volgende ochtend meteen spijt van. Ze wil de brief terugnemen, maar Julian heeft hem al gelezen. Hij is erg verbaasd door de brief, maar zit met zijn hoofd eigenlijk heel ergens anders: hij wordt namelijk steeds meer meegesleept in Hallies rommelige maar warme en kleurrijke leven.

Wat vond ik ervan?

In het begin duurde het even voor ik in het verhaal zat en met momenten gebeurde het opnieuw dat ik eigenlijk niet 100% in het verhaal zat. Of ik het nu uitlas of niet, dat maakte weinig verschil voor mij. Dat komt deels doordat ik zelf minder fan ben van boeken die vanuit de derde persoon zijn geschreven en dat is hoe Secretly yours geschreven is.

Bovendien vond ik de liefdesbrieven redelijk cringe. Ondanks dat ze spijt heeft van het schrijven van de eerste anonieme brief, blijft ze de brieven schrijven naar Julian. Ik snapte helemaal niet waarom ze dit deed, omdat ze het ook nog deed nadat Julian en zij hun eerste seksuele moment al hadden gehad. Het hele ‘anonieme aanbidder’ gehalte droeg voor mij niet echt bij aan het boek. Het leek alsof Bailey de anonieme brieven toevoegde om dan later in het boek de aanleiding van een conflict te kunnen zijn.

Ik kon me ook niet heel erg goed inleven in de hoofdpersonages en voelde de chemie tussen hen niet zoals dat bij andere boeken wel het geval is. Ik begreep de keuzes die Hallie maakte niet altijd heel erg goed. Het einde van het verhaal was voor mij wat snel geforceerd. Zonder te veel spoilers te geven: Hallie en Julian krijgen ruzie en Hallie vergeeft Julian redelijk snel.

Het was wel leuk dat de personages realistisch waren. Hallie blijkt nog maagd te zijn en een personage van die leeftijd die nog maagd is, dat lezen we niet vaak in boeken. En er bleef eigenlijk ook niet echt lang bij stilgestaan waardoor het als normaal werd gezien. Ook Julian heeft zijn tekortkomingen en struggelt met verschillende dingen o.a. paniekaanvallen.

Het is een boek dat je snel leest, maar dat niet echt zal bijblijven. Als jij boeken die in de 3de POV geschreven zijn, niet storend vindt dan is dit boek misschien iets voor jou. Van mij krijgt het boek twee sterren, maar laat dat jou vooral niet tegenhouden om het boek zelf te lezen!

Geplaatst op Geef een reactie

Nora schrijft haar eigen verhaal – Annabel Monaghan

In Nora schrijft haar eigen verhaal stappen we binnen in het leven van Nora Hamilton, een getalenteerde scenarioschrijver van romantische komedies. Door haar werk kent ze de formule van liefde als geen ander en schudt ze de scenario’s zo uit haar mouw. Wanneer haar huwelijk plotseling eindigt, is Nora hier niet erg rouwig om en besluit ze er een slaatje uit te slaan. Nora schrijft haar eigen verhaal. Tot haar verrassing wordt haar script opgepikt voor een echte Hollywood-film, met als kers op de taart de knappe acteur Leo Vance die haar ex gaat spelen. Om het echt authentiek te laten zijn wordt haar theehuis voor twee weken gebruikt als filmlocatie. Het extra geld wat Nora hiermee verdient kan ze goed gebruiken.

Als het filmen erop zit en de crew weer naar huis is, treft Nora Leo op haar veranda aan. Leo vindt het leven in het theehuis zó fijn, dat hij nog niet terug wilt naar zijn hectische leven in New York. Hij doet Nora een aanbod: $1000,- per nacht, als hij nog een weekje langer in haar theehuis mag verblijven om helemaal tot rust te komen. Aangezien Nora krap bij kans zit gaat ze op zijn aanbod aan. Hoe erg kan het zijn om een week lang een gast in huis te hebben?

Geen YA, wel de moeite waard

Toen ik nog maar een paar bladzijdes van Nora schrijft haar eigen verhaal had gelezen, merkte ik direct dat dit boek heel anders was dan ik me had voorgesteld. Ik verwachtte ik leuk boek voor jong volwassenen te lezen dat vol zat met humor en meer weg heeft van een romantische komedie. In plaats daarvan las ik een boek wat meer geschikt is voor een volwassen doelgroep en vol zit met mooie lessen en wijsheden. Moet je als jongvolwassenen dit boek dan maar overslaan? Nee, zeker niet! Ik ga in deze recensie uitleggen waarom niet.

Personages

Nora is een levendige en boeiend hoofdpersoon, wiens passie voor haar werk en veerkracht na tegenslagen inspirerend is. Ze is in de eerste plaats een hele leuke en lieve moeder voor haar twee naar-school-gaande kinderen. Daarnaast probeert ze haar hoofd boven water te houden zodat ze een zo normaal mogelijk leven kunnen lijden. Ondanks dat veel mensen in haar situatie waarschijnlijk lichtelijke financiële stress zouden hebben, heeft Nora dankzij haar relaxte houding hier niet zoveel last van. Bovendien is ze het gewend om alle lasten te dragen aangezien haar man het liefst slapend rijk werd, maar nog niet had uitgevonden hoe hij dit kon bereiken.

Als hij plotseling vertrekt mist ze hem dan ook totaal niet. Hij leefde graag boven hun stand en had uitgaven die ze zich helemaal niet konden veroorloven. Hierdoor zat het gezin na zijn vertrek minder krap bij kans. Bovendien deed hij niets anders dan op zijn luie reet zitten en liet hij al het werk aan Nora over. De reactie van Nora is voor de lezer dan ook goed te begrijpen.

Nora’s interacties met Leo Vance, de charmante maar complexe filmster, voegen een extra laag van spanning en romantiek toe aan het verhaal. Hoewel zijn personage misschien wat clichématig is, is hij toch sympathiek en maakt het verhaal levendig.

Fijne schrijfstijl

De schrijfstijl van Annabel Monaghan is vlot en meeslepend, waardoor het boek moeilijk weg te leggen is. De dialogen, die soms een beetje zelfspot hebben, zorgen voor een luchtige toon, terwijl de diepere thema’s van liefde, verdriet en zelfontdekking subtiel worden verkend. Het voelt alsof je naar een film kijkt terwijl je door de pagina’s bladert, wat het leesplezier alleen maar vergroot.

Het verhaal leest erg luchtig terwijl het wel zwaardere thema’s aansnijdt. Dit is waarschijnlijk waarom ik dit zo’n fijn boek vond. Op een lichtvoetige toon weet Nora schrijft haar eigen verhaal ook een diepere boodschap over liefde en zelfacceptatie over te brengen. Door Nora’s reis van verdriet naar zelfstandigheid te volgen, wordt je aangemoedigd om je eigen pad te volgen en te geloven in de kracht van je eigen verhaal. Dit maakt het boek niet alleen vermakelijk, maar ook inspirerend. Ze laat zien dat je bij de pakken neer kan gaan zitten, maar dat je ook het beste van een situatie kunt maken en dit je misschien nog iets leuks oplevert.

Conclusie

Richting het einde voelde het verhaal wat onrealistisch aan. Een filmster die voor het “plattelandsmeisje” valt en een vrouw met een glansrijke carrière die geen tegenslagen kent. Ergens vond ik dit wel jammer, maar het deed geen afbreuk aan het mooie verhaal. Bovendien houd ik op zijn tijd wel van een Hallmark film vol clichés. Het verhaal is boeiend en zet je soms aan het denken. Hoewel sommige plotwendingen wat voorspelbaar zijn, wordt dit gecompenseerd door de sterke karakterontwikkeling en de oprechte emoties die door het verhaal heen lopen. Het is dan ook erg makkelijk om je in Nora in te leven.

Nora schrijft haar eigen verhaal is een heerlijk boek dat zowel romantiek als diepgang biedt. Met levendige personages, een meeslepende schrijfstijl en een inspirerende boodschap, weet Annabel Monaghan een verhaal te creëren dat lezers zullen waarderen. Zeker als je graag naar romantische komedies kijkt is het boek een echte aanrader. Nora’s carrière als scriptschrijver komt regelmatig terug in het plot en is erg leuk om te lezen. Ze drijft een beetje de spot met de classic Hallmark films die ze zelf ook schrijft, en dat kan ik wel waarderen. Van mij krijgt het boek 4 sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Eenbeen – Thijs Goverde

Thijs Goverde neemt je in dit boek mee naar een toekomstige wereld in oorlog, waarin veel afhangt van de plussen en minnen die je verzamelt en de klimaatverandering blijvende schade heeft aangericht. Soldaten die terugkeren van de oorlog komen terecht bij boerenfamilies, die hen onderdak geven. De familie van Roosmarijn kijkt er naar uit om een soldaat te ontvangen, maar is teleurgesteld wanneer blijkt dat Memet het niet naar zijn zin heeft op de boerderij. Ze geraken steeds meer in contact met Eenbeen, de soldaat die bij hun buren komt wonen.

Setting

Het verhaal speelt zich af in de toekomst, maar toch voelt het anderzijds wat historisch (en helaas ook actueel) aan door de focus op de oorlog in het verhaal, al was het me niet duidelijk waar die oorlog nu precies om draaide. Anderzijds bevat het futuristische aspecten: zo moeten de personages ervoor zorgen dat ze een zo hoog mogelijke minscore hebben. Die kunnen ze behalen door te ontspullen en onder andere zo weinig mogelijk nieuwe spullen te kopen en energie te verbruiken. Die score brengt ook consequenties met zich mee.

Inleven in het hoofdpersonage

Je kruipt helemaal in het hoofd van de 13-jarige, ietwat naïeve, Roosmarijn die opgroeit in deze wereld. Ze wilt graag kennismaken met Eenbeen en hem beter leren kennen. Hij blijkt alleen wel heel wat geheimen met zich mee te dragen. Roosmarijn evolueert gedurende het verhaal, wat het een coming-of-age verhaal maakt. De andere personages blijven daarentegen vrij vlak en stereotiep. Die hadden wat mij betreft nog wat verder uitgewerkt mogen worden.

Een verhaal dat goed in elkaar zit

Eenbeen is een goed geschreven verhaal waar je eerst wat in moet komen, maar dat verder wel goed in elkaar zit. Je leeft mee met hoe Roosmarijn de wereld beleeft en haar interesse voor Eenbeen. Het boek raakt ook actuele thema’s zoals het boerenprotest en huishoudelijk geweld. Wat mij betreft had het boek nog wat meer uitgewerkt mogen worden, maar ik denk dat de manier waarop het verhaal nu verteld wordt ook jonge Young Adult lezers zal aanspreken. Vandaar geef ik het boek vier sterren.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: De Terugkeer naar Maxton Hall (Maxton Hall #3) – Mona Kasten

Het voelt een beetje melancholisch om zoveel series die ik ben begonnen tegenwoordig tot een eind te zien komen. Dit komt vooral omdat ik een punt aan het maken ben van het uitlezen van series die ik ben begonnen vooraleer ik aan nieuwe series begin. Eén serie is de Maxton Hall-serie van Mona Kasten, waarvan ik deel drie zopas uit heb en hiervoor nu dus een finale recensie mag schrijven, voor ook ik Maxton Hall verlaat. So buckle up, because I have some thoughts.

Verhaal

Deel drie zet de verhaallijn van het vorige boek naadloos verder. Ruby en James zijn aan het begin van het boek nog steeds op een lastig stuk in hun relatie na wat er is gebeurd aan het einde van deel twee. Het verhaal zelf kon mij niet per direct bekoren omdat grotendeels vrij voorspelbaar aanvoelde, wat spijtig was, want ik mistte de intrige die in deel 1 nog wel aanwezig was wel.

Dit boek wijdt wel sterk uit over familiale en huiselijke problemen en toont aan dat goede steun frappant is, en dat als er iets mis is met jou of iemand die je kent; vraag even hoe het gaat of geef even aan dat het met jou wat minder gaat. Er zijn altijd wel mensen die er voor je zijn en om je geven, en dat staat centraal in dit derde deel.

Personages

De personages namen in dit finale deel wendingen waardoor ik niet echt met hun kon binden doorheen het verhaal en waardoor ik veeleer wilde verder lezen om te zien of hier ergens nog verandering in komen, helaas was dit niet het geval.

Ruby en James hun relatie kon me weining boeien, maar Ember en Wren daarentegen had ik graag veel meer van gezien omdat daar zeker wel iets in zat dat lief en teder was. Maar de protagonisten zijn Ruby en James, dus zij kregen de meeste spotlight. Ik had persoonlijk het meeste moeite met de relatie tussen Lydia en Sutton en vond dat alles voor hen een beetje te sterk van een leie dakje ging ondanks hun omstandigheden.

Schrijfstijl

De vlotte schrijfstijl van Mona Kasten is wat ervoor mij heeft gezorgd dat ik dit boek heb kunnen uitlezen. Dit is ook wat ik in vorige recensies over haar zei, dat ze vlot kan schrijven en goede zinnen op papier kan zetten. Dit is dan ook wat het verhaal voor mij staande hield, want qua plot en personages kon het me niet zo heel erg sterk boeien.

Ervaring

Dit deel was mijn minst favoriete deel in de serie, en ik vind ook nog steeds dat deel 1 het beste deel in deze serie was. Ik had gehoopt op iets meer intrige, maar dit bleef uit. Doordat er zoveel miste aan de boog van het plot op vlak van wendingen en ontknopingen, voelde dit boek voor mij vaak onafgewerkt. Qua sterren-recensie zet ik het op dezelfde hoogte als deel 2, namelijk met twee-en-halve tot drie sterren. Ik kon wel genieten van Kastens schrijfstijl, en ben dus ook benieuwd naar wat ze nog op de kaart zet, maar dit finale deel deed een beetje onder aan zijn voorgangers.

Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: One true loves – Taylor Jenkins Reid

Emma is op de middelbare school stapelverliefd op zwemkampioen Jesse. Beide levens lijken al door hun ouders te zijn uitgestippeld. Samen besluiten ze het roer om te gooien en verhuizen naar de andere kant van het land om te gaan studeren. Op jonge leeftijd reizen ze samen de wereld over en trouwen. Een jaar na hun trouwdag krijgt Jesse de kans om Alaska te ontdekken. Maar zijn helikopter stort in zee waarna hij niet meer wordt teruggevonden. Emma is in diepe rouw en besluit om terug naar haar ouders te gaan. Weken worden jaren waardoor de veronderstelling is dat Jesse is omgekomen. Na drie verdrietige jaren komt Emma de jongen tegen die vroeger met haar in de boekhandel van haar ouders werkte, Sam. Er is direct een chemie tussen de twee en ze besluiten te daten. Van het een komt het ander en uiteindelijk gaan ze samen wonen en vraagt Sam haar ten huwelijk. Maar dan krijgt Emma ineens een telefoontje van Jesse dat haar hele leven op zijn kop zet.

Personages

Emma leeft een doodnormaal leven wat erg fijn is om in te komen. Je kunt je makkelijk inleven in haar gedachtes en gevoelens. Het is allemaal erg rationeel. Soms zijn er hoofdpersonages in boeken die zoveel voor hun kiezen krijgen dat het niet meer realistisch lijkt, dat was in dit boek totaal niet zo. Daarnaast maakt Emma gedurende het hele boek een mooie ontwikkeling mee. Zelfs binnen de laatste 20 pagina’s leert ze nog belangrijke lessen.

Wat het verhaal extra bijzonder maakt is het dankwoord. De schrijfsters oma is opgegroeid in het dorpje Acton, waar het verhaal zich afspeelt. Hierdoor heeft het dorp een bepaalde sfeer waar ik wel blij van word. Zeker door de cozy lokale boekhandel 😀

Ik ben zelf groot fan van de boeken van Reid. De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo is een van mijn favoriete boeken. Met die gedachte ging ik dan ook dit boek in. Daardoor ben ik misschien een klein beetje teleurgesteld. Het verhaal had van mij wel wat rauwer mogen zijn, zoals in het eerder genoemde boek. Ik vond de emoties van Emma niet van de bladzijden afspatten. Ik had bij wijze van spreken willen huilen en het boek door de kamer willen gooien, maar dat voelde ik allemaal niet tijdens het lezen. Normaal ben ik altijd van de show don’t tell, maar nu had ik misschien wat meer tell gewild. Die brief die Emma bijvoorbeeld aan Jesse schreef vond ik erg mooi. De woorden zijn heel zorgvuldig gekozen. Die emotie die in die brief zit had ik wat meer door het hele boek heen willen voelen.

Plot

Eigenlijk is dat het enige dat ik heb aan te merken op dit boek. De rest van het verhaal zit goed in elkaar. De opbouw is logisch en kloppend. Het plot vond ik mooi en passend bij de gedragingen en karakters van de personages. Hierdoor had ik het boek dan ook al vrij vlot uit. Het leest heerlijk weg na bijvoorbeeld een lange werkdag. Iedereen wilt uiteindelijk toch liefde in zijn leven?

Dan ook nog even credits naar Ambo Anthos. Ik kocht heel lang niet de fysieke boeken van deze schrijfster omdat ik de Nederlandse edities zo ontzettend lelijk vond. Dat de uitgever nu de oorspronkelijke titel heeft aangehouden maakt mij erg blij. En de omslag is echt zo mooi. Echt een eye catcher die je direct ziet wanneer je een boekenwinkel binnen loopt! En dan de snede. Hierop staat een handtekening van de auteur. Hoe vet is het dat iedere fan nu kan zeggen dat hij, zij of het nu een handtekening heeft van Taylor Jenkins Reid. Echt petje af voor deze uitgever!