Tegenwoordig is het vaak zo dat, wanneer er een nieuwe young adult roman/serie gepubliceerd wordt of op het grote scherm verschijnt, er vergelijkingen met voorgangers worden gemaakt. Vergelijkingen zijn bedoeld om meer lezers/kijkers te trekken. Zowel de uitgeverij, de auteur en de fans willen immers dat het boek een groot succes gaat worden. Maar nu zijn er veel mensen, heel veel mensen, die vinden dat de vergelijkingen moeten stoppen. Elk boek, elke serie, is uniek. Een vergelijking roept verwachtingen op, vaak onrealistische verwachtingen.
Dacht je dat jij rare / grappige / maffe / leuke gewoontes hebt als je een boek leest? Je bent niet de enige en het kan altijd zelfs nog een beetje gekker. Barnes & Noble heeft een lijstje gemaakt en als echte boekenliefhebber herken je vast wel een aantal dingen van jezelf.
Het young adult genre heeft een chronisch probleem: het creëren van sequels. Elke (fantasy) serie heeft op zijn minst 1 – zij het niet 2 of 3 – boeken. Nou ga ik hier natuurlijk niet over klagen. Hoe meer leesvoer, hoe beter, toch? Maar een vervolg, en daarna het derde boek, of zelfs nog een vierde of nog meer, is behoorlijk lastig om bij te houden. Want hebben wij niet duizend series die wij allemaal geweldig vinden? Hebben wij niet duizend series die nog moeten worden vervolgd/vertaald/gekocht moeten worden, voordat jouw boekenkast echt compleet is?
Nadat het Suzanne Collins is gelukt om de wereld te veroveren met haar trilogie De Hongerspelen, lijken ook andere auteurs een beetje mee te willen proeven van het dystopische megasucces. Inmiddels zijn er al tientallen romans, thrillers, trilogieën en series geschreven die zich in de toekomst afspelen; werelden die door een dictatuur worden geregeerd, werelden die bijna volledig zijn verwoest, werelden die op het eerste gezicht een utopie zijn, maar die zo zijn opgezet, dat hun breekbaar systeem door het minste geringste kan worden vernietigd. Het meest voorkomende ’typische’ beeld van de toekomst – ja, dat beeld met vliegende auto’s – is daarentegen nog niet voorbijgekomen. Althans, niet op de positieve manier die veel mensen in gedachten hebben. Maar waarom zijn dystopische verhalen nou zo populair?
Sommige mensen gaan sporten of gamen en wij lezen.
Vorige maand vertelde ik over de schrijfwedstrijden, NaNoWriMo en de schrijversborrel. In deze nieuwe column heb ik eindelijk nieuws over Sirene! Ook rondom Muze heb ik een leuk nieuwtje: deze novelle krijgt een nieuw jasje, namelijk een Engelse. Verder wil ik jullie ook graag vertellen over een nieuw project dat te maken heeft met deuren en dromen 😉 Weer een boel te vertellen dus!
Lieve lezers van young-adults.nl,
Toen ik nog in Tarrytown was, met heimwee naar Nederland, werd mij verzekerd dat alles hier nog steeds hetzelfde was. Dat was misschien best zo, maar ik wilde het graag met eigen ogen zien. Eenmaal thuis merkte ik al snel dat ze wel gelijk hadden. Er is ook niets veranderd. Wat ik persoonlijk het opvallendste vond wat dat betreft, is dat ze zelfs in de kroeg nog dezelfde muziek draaien als voor ik wegging (met een paar huidige top 40 hits ertussen dan). De inwoners zijn nog steeds hetzelfde, met hun eigenaardige gewoontes en opvattingen.
Alsof het gister was dat ik huilend op het vliegveld afscheid nam van mijn familie. En nu ben ik gewoon alweer thuis. Ik heb nog wel wat leuke dingen gedaan in de maand voor ik wegging. Zo ben ik in mei een weekendje naar de Niagara Falls geweest. De weersvoorspelling was zon met 26 graden maar dat was het helaas totaal niet. Op de avond dat we aankwamen bij de watervallen regende het en hadden we heel slecht zicht, zo slecht dat we amper iets konden zien. De volgende ochtend was het weer een stuk beter (nou ja, het was in ieder geval droog) dus toen konden we de Niagara Falls eindelijk goed zien en wat leuke foto’s