Tegenwoordig is het vaak zo dat, wanneer er een nieuwe young adult roman/serie gepubliceerd wordt of op het grote scherm verschijnt, er vergelijkingen met voorgangers worden gemaakt. Vergelijkingen zijn bedoeld om meer lezers/kijkers te trekken. Zowel de uitgeverij, de auteur en de fans willen immers dat het boek een groot succes gaat worden. Maar nu zijn er veel mensen, heel veel mensen, die vinden dat de vergelijkingen moeten stoppen. Elk boek, elke serie, is uniek. Een vergelijking roept verwachtingen op, vaak onrealistische verwachtingen.
Toen De Hongerspelen in Amerika werd gepubliceerd, waren er veel mensen die beweerden dat het de nieuwe Twilight zou worden. Nu denk ik dat wij het er over het algemeen allemaal over eens zijn dat Twilight en De Hongerspelen in het niets op elkaar lijken. De Hongerspelen speelt zich af in de toekomst, in Panem, waar het draait om overleven, verzet, oorlog en autonomie (zelfbestuur). Twilight gaat daarentegen over liefde, het vinden van liefde, vriendschap en vampiers. Bella kan pas gelukkig zijn wanneer ze een relatie heeft, terwijl Katniss geen relatie nodig heeft om gelukkig te zijn. Daarbij is de ‘love triangle’ in Twilight duidelijker aanwezig dan in De Hongerspelen, waarin Katniss zich nogal verzet tegen haar gevoelens.
Twilight en De Hongerspelen zijn twee grote namen; twee voorbeelden, misschien zelfs twee klassiekers. Helaas betekent dit ook dat bijna elke nieuwe dystopische roman wordt vergeleken met De Hongerspelen. Legend, Delirium amoris, The Maze Runner en Matched zijn verhalen die de titel ‘Voor de fans van De Hongerspelen’ krijgen.
En dan hebben wij nog het kopje ‘Voor de fans van Twilight’. Vrijwel elk boek dat tegenwoordig verschijnt in het young adult genre, ziet een keer een vergelijking met Twilight voorbijkomen. Frequent of zeldzaam, het maakt niet uit. Laten we Shadow and Bone (Schim en Schaduw) als voorbeeld nemen. Dan krijgen we al helemaal een raar rijtje: ‘Twilight ontmoet Harry Potter, ontmoet Lord of the Rings, ontmoet De Hongerspelen, ontmoet Game of Thrones’, aldus het blad Stylist. Niet bepaald, om eerlijk te zijn.
Een Weeffout in onze sterren werd/wordt vergeleken met A Walk to Remember van
Nicholas Sparks en Als ik blijf van Gayle Forman. Ook hier zijn de vergelijkingen ver te zoeken. Goed, nu hebben Een weeffout in onze sterren en A Walk to Remember allebei gekozen voor het onderwerp kanker, maar dat zegt nog niks. Dat zou betekenen dat wij The Look van Sophia Bennett, Voor ik doodga van Jenny Downham, Zac & Mia van A.J. Betts er ook gelijk bij kunnen halen, toch?
Uiteraard zijn er nog tig andere vergelijkingen, maar dan ben ik morgen nog bezig. Waar het om gaat is dat er tegenwoordig meer appels met peren worden vergeleken, dan rode appels met groene appels. Een boek/serie moet op eigen benen kunnen staan. Elk boek heeft zijn eigen unieke capaciteiten. Waarom zouden wij die naar beneden halen, om het verhaal vervolgens te gaan vergelijken met Twilight, in de hoop nieuwe lezers binnen te halen? Lezers kun je op zoveel manieren krijgen/behouden.
Omdat een boek dystopisch is, is het nog niet meteen een Divergent rip-off. Omdat een boek over een niet-bestaande wereld gaat, is het niet meteen Game of Thrones. Omdat een boek over liefde gaat, is het niet meteen geschikt voor de fans van Twilight.
Ook al kunnen boeken of films of series of korte verhalen inderdaad over dezelfde onderwerpen gaan, dan nog betekent dat niet automatisch dat ze ook daadwerkelijk in die zin op elkaar lijken. Mijn motto is dan ook: Stop de vergelijkingen!
Wat vinden jullie van vergelijkingen?
6 gedachten over “Stop de vergelijkingen!”
Een tweestrijd overheerst mijn mening.
Sinds kort heb ik een boek uitgegeven, niet via een grote uitgeverij maar in eigen beheer (schaamteloze reclame: ‘Vergeet mij (niet)’ is te koop via Bol!).
Aan de ene kant wil ik natuurlijk dat het een autonoom boek is, wat op zichzelf staat. Maar ik heb nog geen naam gemaakt voor mezelf en niemand weet precies wat ik schrijf…. Dus aan de andere kant is het handig als mensen weten dat lezers van Twilight en De Hongerspelen het waarschijnlijk een leuk boek gaan vinden. Niet dat het verhaal lijkt op deze verhalen. Maar dezelfde doelgroep.
Ik vind trouwens wel dat deze vergelijkingscultuur vooral rondom YA boeken/films gebeurt. Bij een thriller zeggen ze toch ook niet: ‘Goh wat lijken die boeken op elkaar. Er wordt in beiden iemand vermoord, ze zoeken de moordenaar en een onverwacht iemand heeft het gedaan.’
Helemaal mee eens! Vaak slaan ze ook helemaal nergens op en heb ik zoiets van: dit lijkt er van geen kant op.
hellemaal mee eens
😀
Ook helemaal mee eens, ik negeer die vergelijkingen dan ook vaak. En ja soms heb ik wel zoiets het doet me qua sfeer denken aan… maar ja vaak slaan de vergelijkingen die erop staan nergens op en rol ik vaak met mijn ogen (want misschien helpt het om mensen te trekken, maar die vinden dan tenslotte niet wat ze verwachten).
ik ben het hier niet volledig mee eens. natuurlijk is het zo dat je harry potter niet met twilight, niet met divergent en niet met de hongerspelen te vergelijken is. maar je kunt wel zeggen dat als je boek fantasy en actie heeft, dat je dan ook andere boeken die fantasy en actie hebben je kunnen interesseren.
Ik word er ook zot van 😉