Column Archieven - Pagina 2 van 6

Geplaatst op 1 oktober 201526 augustus 2019 door Chinouk Thijssen — Geef een reactie

Column Chinouk Thijssen: What not to say to a writer

chinouk thijssen - blindelings - hij is van mij - scelta publishing 1

Sommige reacties hoop je gewoon niet te krijgen, zeker niet face to face. Ik noem er een paar in de categorie what not to say to a writer.

Awkward
‘Ik heb je boek gelezen.’ Gevolgd door een lang stilzwijgen. Ik durf niet uit mezelf te vragen wat diegene ervan vond.

‘Ik heb je boek uit. Er staat een fout in.’
Of: ‘Grappig hoor, dat je boeken schrijft. Ik zou ze zelf alleen nooit lezen. De verhalen trekken me niet zo.’
‘Ik vond je boek niks. Heb het na het eerste hoofdstuk dichtgeslagen.’
Awkwaaaaaard! Ik bedoel, het kan zijn dat je dat vindt, maar wie zegt dat nou?

Seriously
‘Leuk dat je nieuwe boek uit is. Weet je welk boek ik graag wil lezen? De nieuwe Fifty shades, mijn lievelingsreeks!’
Of: ‘Zo, je schrijft boeken? Ik hou niet zo van lezen.’ Ik kan me herinneren dat ik letterlijk een paar minuten stil ben geweest. Hoe. Kan. Dat?!
‘Wie heeft je boek geschreven?’ Ehm…

Cliché
Waarschijnlijk heel herkenbaar voor de meeste schrijvers: ‘Wanneer ga je een boek over mij schrijven?’
‘Heb je ideeën nodig? Ik kan je wel helpen.’
Het hele ding van een schrijver is dat er altijd genoeg inspiratie is. Alleen erg weinig tijd. In mijn hoofd ben ik al minstens tien boeken verder.

We zijn gewoon mensen, je kunt met ons over het weer praten, over alle moorden van de afgelopen week of over wat je hebt gegeten. We bijten niet, alleen als je dat wilt. Je mag ons aanraken, maar alleen een schouderklopje is prima. Verder hoef je over de boeken alleen maar ‘wat leuk’ te zeggen. Of helemaal niks. We hoeven er niet over te praten. Het hoeft niet ongemakkelijk te zijn. We zijn best leuk en aardig eigenlijk…

Chinouk Thijssen (1983) is auteur van young adultthrillers, freelance redacteur en social mediamarketeer. Begin dit jaar kwam haar YA-thriller Blindelings (februari 2015) uit bij Scelta Publishing. Onlangs verscheen haar nieuwe thriller Hij is van mij. Op de laatste dinsdag van de maand verschijnt van haar hand een column.

Geplaatst op 14 september 2015 door Alex Hoogendoorn — Geef een reactie

Column Aline Sax: Over vergroeien en weer loslaten

Precies twee weken geleden verscheen bij Davidsfonds uitgeverij Grensgangers van Aline Sax, een boek waarin jonge mensen – letterlijk én figuurlijk – hun grenzen aftasten. Drie verhalen, drie levens, één familie, één stad. Als onderdeel van de blogtour van uitgeverij Davidsfonds publiceren we vandaag een column van Aline.

Aline vertelt:
Een van de spannendste momenten in het leven van een schrijver is die dag dat de postbode aanbelt met een doos vol nieuwe boeken. Soms duurt het langer dan verwacht: de verschijningsdatum van een boek is de datum dat het boek van de drukker komt, maar dan kan het soms nog een paar dagen duren vooraleer dat felbegeerde pak aan mijn voordeur staat.

Want het boek is pas ‘echt’ als ik het fysiek in mijn handen kan houden, als ik de bladeren kan omslaan, als ik de inkt op het papier kan ruiken én als lezers mijn personages kunnen leren kennen.

Het is een heel vreemd gevoel als de eerste lezers mijn boek beginnen te lezen. Een verhaal, een wereld, personages die tot dan toe enkel in mijn hoofd bestonden, beginnen nu een leven te leiden daarbuiten, in andere hoofden. Misschien krijgen mijn personages in die nieuwe hoofden wel andere gezichten, hun emoties worden gedeeld. Nu gaan ook andere mensen zich aan hen hechten – of dat hoop ik toch.

Ik vind het erg belangrijk dat een verhaal gedragen wordt door ‘goede’ personages en dan bedoel ik niet ‘goed’ van karakter, maar levensecht, geloofwaardig, van vlees en bloed. De lezer moet hen een heel boek lang willen volgen, moet er iets om geven wat er met hen gebeurt. Daarom neem ik uitgebreid de tijd om mijn personages te leren kennen. Ik moet me aan hen hechten voordat ik een goed verhaal over hen kan schrijven. Mijn nieuwste boek, Grensgangers, heeft drie verhalen en drie hoofdpersonages: Julian, Marthe en Sybille. Elk hebben ze hun eigen verhaal, maar ze komen – op andere leeftijden – ook voor in de andere verhalen. Daarom moest ik, meer dan in vorige boeken, ook hun leven voor en na hun ‘eigen’ verhaal vormgeven. Ik moest niet alleen weten hoe Sybille zich als twintigjarige jonge vrouw gedraagt, ik moest ook weten hoe ze als achtjarig meisje was, want in het verhaal van Marthe komt ze als nevenpersonage voor en ik wil dat de lezers in de twintigjarige Sybille trekken herkennen van het kind dat ze in het verhaal ervoor leerden kennen.

In de zeven jaar dat ik aan Grensgangers gewerkt heb, heb ik dan een ook intense band opgebouwd met deze drie personages. Voordat ik begin te schrijven, schets ik een profiel van hen: waar houden ze van, wie is in hun leven belangrijk, wat drijft hen, wat is hun grootste droom, hun grootste angst, wat hebben ze als kind meegemaakt dat hun leven heeft bepaald, welke geheimen dragen ze met zich mee?

De personages dragen het verhaal. Het is hun karakter, hun identiteit die het verhaal richting geeft. Niet ik, maar zij maken de keuzes. Tijdens het schrijven vraag ik me voortdurend af: hoe zouden ze reageren? Wat zouden ze kiezen? Wat zeggen ze nu? Met welke woorden? Ik kruip in hun huid en probeer me in hun hoofd te verplaatsen. Ik vergroei met mijn personages. Zo worden ze echt. Zo wordt het verhaal echt.

Dat is een erg intiem proces. Maar nu is het moment gekomen. Ze trekken de wereld in. Andere mensen gaan hen nu leren kennen. En het is als schrijver altijd spannend afwachten of andere mensen zich ook aan hen gaan hechten, ook willen weten hoe het met hen afloopt.

De mooiste complimenten die ik als schrijver kan krijgen, zijn vragen zoals ‘Wat gebeurt er nadien met hem?’ of ‘Hij gaat toch niet dood hé?’ of ‘Het was net alsof ik hem kende, hem voelde, hem was.’

Zeven jaar lang ben ik Julian geweest, ben ik Marthe geweest en ben ik Sybille geweest. Nu mogen jullie hen zijn, hen voelen, hen leren kennen.

Aline Sax (1984) verzon al verhaaltjes voordat ze kon schrijven. Op haar vijftiende schreef ze haar eerste boek, Mist over het strand. Haar boeken zijn meestal historische romans voor adolescenten. Die fascinatie voor geschiedenis manifesteerde zich ook in haar studies. Aline studeerde geschiedenis aan de Universiteit Antwerpen en promoveerde nadien met een proefschrift over de Tweede Wereldoorlog. Momenteel is ze als historica verbonden aan het historisch projectbureau Geheugen Collectief. Ook voor haar romans doet ze steeds nauwgezet historisch onderzoek. Historische feiten, vlotte verhalen, uitgediepte personages en een beeldrijke stijl gaan in haar romans hand in hand. Verschillende van haar boeken werden dan ook voor belangrijke literaire prijzen genomineerd en bekroond. Haar boeken werden in verschillende talen vertaald.

Like de Facebookpagina van Grensgangers voor meer verhalen, nieuws en wedstrijden over het boek.

Geplaatst op 13 september 2015 door Sanne — Geef een reactie

Column Sanne Zwerink: Mijn dag op Manuscripta

Op zaterdag 5 september gingen mijn moeder en ik warm gekleed op stap. Het was namelijk zover: Manuscripta. Van te voren hadden wij alvast mooi een dagkaart inclusief lunch bij de spoordeelwinkel van NS gekocht, zodat wij die zaterdag voor lekker weinig geld naar Zwolle konden gaan. Dat ik die uiteindelijk was vergeten mee te nemen, is maar een kleine bijkomstigheid. Ik bedoel, wat maakt het ook uit? Vertaling: heel veel.

Helaas moet ik met schaamte toegeven dat wij pas later op de dag aankwamen, waardoor wij het interview met drie young adultschrijfsters gemist hebben. Hoewel dit oorspronkelijk ook niet bij ons in de planning zat (hier straks meer over), was het toch wel jammer. Het centraal station van Zwolle ligt niet bepaald dicht bij de stad, en tegen de tijd dat wij erachter waren welke bus wij moesten nemen, was het al te laat.

Zoeken, zoeken, omdraaien en zoeken
Na nog even de verkeerde kant van de stad te zijn opgelopen (de Oude Vismarkt is erg gezellig, zeker een aanrader!) draaiden wij ons weer om, om richting de Peperbus te lopen. Dat wij door een verlaten wijkje moesten, verbaasde ons ietwat. Een verlaten, nogal creepy wijkje stond nou niet op de planning van mijn moeder en ik. Misschien dat Google Maps zijn dag niet had?

Eindelijk, Manuscripta!
De boekenwinkel waarin de interviews werden gehouden, lag pal aan het festivalterrein gelegen. Hoewel ik er persoonlijk voor gekozen zou hebben om het festival op en rondom de Oude Vismarkt te houden – deze ligging is betreft het openbaar vervoer beter te bereiken – was het knus en feestelijk aangekleed. Er was nog een kleine markt – zie: standjes – met uitgeverijen, waaronder Storm Publishers. Helaas waren die overige standjes aangekleed voor óf volwassen boeken óf voor de basisschoolkinderen. Dat het overgrote deel van de uitgeverijen ons leespubliek oversloegen, stoorde mij enigszins.

Na een ietwat sobere namiddaglunch (appeltaart met fanta) gingen wij op weg naar het hoofdplein, waar tevens een klein, ontzettend schattig podiumpje stond. De voornaamste reden dat wij naar Manuscripta gingen, waren namelijk de interviews met Leo Blokhuis en Matthijs van Nieuwkerk. En wat waren deze interviews geweldig. Informatief en hilarisch.

Ondanks de stortbuien, mijn zere benen en de paraplu’s die bijna in mijn ogen staken van de bezoekers om mij heen, hebben mijn moeder en ik een fantastische dag gehad.

Geplaatst op 11 september 2015 door Eline van den Berg — Geef een reactie

Dagverslag Maze Runner: The Scorch Trials

Yay! Vandaag om half elf mocht ik als één van de eersten Maze Runner: Scorch Trials zien! En wat een gave film, zeker een aanrader!
De dag begon helaas een beetje vervelend, natuurlijk moest ik weer verdwalen. Het zal ook weer eens niet … maar dat heeft mij niet tegengehouden en om vier over half elf kwam ik eindelijk aan bij Warner Bros. De meiden achter de balie moesten al lachen, ‘rustig adem halen, je bent nog op tijd,’ zei één van de meisjes. Met een lach antwoordde ik, ‘ja gelukkig wel.’

Snel werd ik naar de zaal begeleid, iedereen zat er natuurlijk al. Precies op dat moment kwamen de letters The Scorch Trials in beeld. Nu begon het echt, ik zou eindelijk de film zien waar ik al tijden op wachtte! Ik moet je zeggen dat ik bijna de hele film op het puntje van mijn stoel heb gezeten. Wat was het spannend, niet normaal! Voor de mensen die het boek nog niet hebben gelezen (zoals ik), er gebeuren dingen die je niet verwacht! Dus nu ik eindelijk deel twee van de film heb gezien, wordt het misschien tijd dat ik de boeken ook ga lezen. Gelukkig staan ze al te pronken in mijn kast.

Voor de filmliefhebbers die nog meer willen weten, morgen zal mijn recensie online komen! Zet in ieder geval 17 september in je agenda want dan komt Maze Runner: The Scorch Trials in de bioscoop ;). Nog niet overtuigend? Bekijk dan hieronder de trailer.

Geplaatst op 8 september 2015 door Alex Hoogendoorn — Geef een reactie

Column Martine Glaser: Op Manuscripta als schrijver, als mens

Help, ik sta op Manuscripta. Niet bij een kraam, niet achter een kraam, maar als programmaonderdeel, naast twee prachtige, veel jongere meiden. Wat moet ik aan? Wat moet ik zeggen? Ik wil helemaal niet in het zonnetje staan! In de zon – graag, vooral op een dag als deze, als het water met bakken uit de lucht komt. Maar dan zonder toeschouwers, als het kan.

Het probleem van schrijver zijn is dat je voortdurend moet afvragen waarom je dingen doet of denkt. Al je drijfveren moet je doorgronden, al je eigenaardigheden en zwakheden dapper accepteren, want alleen als je jezelf echt durft te zien, weet je een beetje hoe wij mensen in elkaar zitten. En alleen dan kun je echte personages creëren, zo gaat dat nu eenmaal.

Ik weet inmiddels dat de bron van mijn zonnetjes-angst in mijn eigen YA-tijd ligt. Toen ik 16 was, onzeker over mijn uiterlijk, over wat ik nou helemaal voorstelde, over alles eigenlijk, werd ik tot mijn schrik gekozen tot voorzitter van de schoolvereniging. ‘Goh, wal leuk,’ zei iedereen. Leuk? Ik vond het verschrikkelijk! Met angst en beven keek ik uit naar mijn eerste officiële optreden. In kleren waarin ik me ook al niet lekker voelde – een jurk, panty’s, terwijl ik meer het broeken-en-truientype was –moest ik een schoolavond openen. Doodzenuwachtig staarde ik naar de katheder die al dreigend klaarstond, tussen de rand van het podium en de bordeauxrode gordijnen. ‘Komt allemaal goed, meid,’ zei de toneelmeester. ‘Je gaat hier straks het trapje op, dan over het podium naar de spleet in de gordijnen en dan sta je precies waar je wezen moet.’

Daar ging ik, voetje voor voetje schuifelend in het donker, richting streep van licht. Nog een paar stappen… bonk. Had die vent vergeten het souffleursluik dicht te doen: ik viel wel een meter naar beneden. De vent in kwestie vroeg zich inmiddels af waar ik bleef. Dan de gordijnen maar open, dacht hij kennelijk. En terwijl die plechtig uiteenschoven, zag het ademloze publiek mij stoffig, een en al ladder, kop als een tomaat, uit dat gat klimmen.

Later, voor ik ging schrijven, heb ik nog op veel podia gestaan. Zonder angst, want

erger dan toen kon het toch niet worden. De onzekerheid is gebleven, dat wel. Als je die met de paplepel naar binnen hebt gekregen, gaat hij nooit meer helemaal weg, maar als je dat eenmaal weet en accepteert valt er goed mee te leven. Bovendien heb ik gemerkt dat mijn onzekerheid verdwijnt zodra ik me richt op iets dat me na aan het hart ligt, iets waar ik echt in geloof. Dan vergeet ik al die dingen als: zie ik er wel goed genoeg uit? Zal ik niet gaan stotteren? Zeg ik wel precies de goede dingen?

Echtheid, daar heb je het al weer. Is dus niet alleen van belang voor schrijvers. Zoek je bron, je eigen waarheid, dat wat jou in vuur en vlam zet en de weg naar wie en wat je wilt zijn ligt voor je open.

Leuk, ik sta op Manuscripta. Ik mag daar praten over wat mij beweegt.

Als schrijver, als mens.

Martine Glaser kwam na haar opleiding aan de kunstacademie bij toeval in de wereld van de huisvesting terecht. Ze begon er als vakantiehulpje en werd er uiteindelijk directeur. Daarnaast bleef ze veel andere dingen doen, zoals radioprogramma’s maken, gedichten schrijven, op reis gaan naar verre landen en schilderen. Ze werd ereburger van Leiden en kreeg van Koningin Beatrix een lintje. In 2007 stopte ze met werken omdat ze alleen nog maar wilde schrijven. Sindsdien zijn bij uitgeverij Clavis het kinderboek Het wonderbaarlijke verhaal van Pippa Poezenoortjes en de YA-thriller De zaterdag van het onweer verschenen. In maart kwam haar nieuwste boek, de YA-thriller Zie me, hoor me uit.

Geplaatst op 27 augustus 2015 door Alex Hoogendoorn — Geef een reactie

Column Esther Scherpenisse: Wanneer is een serie te lang? Over de olifant met de lange snuit

Op Twitter waren wij van young-adults.nl in een tweetversation geraakt met onder andere auteur en young-adultsrecensent Marijke F. Jansen, de spontane persoonlijkheid achter het Twitteraccount van uitgeverij Moon en auteur Esther Scherpenisse over De kronieken van de onderwereld, de boeken van auteur Cassandra Clare.

Esther werd Clares boeken wel zat eigenlijk. Vandaag vertelt ze haar theorie over seriemoeheid.

Esther Scherpenisse vertelt:
Bij boek vier van de Kronieken van de Onderwereld had ik het helemaal gehad. Genoeg nu. Geen woord meer. Ik wil deze personages, deze wereld, deze schrijfster, even niet meer zien. Geen steden van gevallen engelen of gebroken glas meer voor mij. Alsjeblieft. Seriemoeheid: ben ik de enige die er last van heeft?

Oké, een verduidelijking. Ik heb een heleboel series gelezen. Binnen het young adult-genre van Suzanne Collins, Veronica Roth, Joanna Rowling, Thea Beckman, Kiera Cass, you name it. Heerlijk, series. Nooit meer bang zijn om die onvermijdelijke laatste pagina te zien naderen. Altijd weten dat er nóg een boek komt. Het is nog niet voorbij. Je hoeft nog geen afscheid te nemen. Katniss kan nog steeds winnen, de opstand leeft voort.

En dan is er ineens boek vier, of vijf – ook wel boek eentje te veel. En dan wil ik alleen nog maar dat het ophoudt. Ik spuug op de personages. Het blijft maar duren en mijn hemel, wat heb ik hier ooit leuk aan gevonden? Waarom was Clary Fray eerst zo charmant en vind ik haar nu zo aantrekkelijk als een bureaulamp? Wat had Rand Al’Thor eerst voor mysterieus dat nu saai en langdradig is? Waarom kan ik geen prinsessen verdragen na drie boeken over de Selectie?

Ik heb daar wel een theorie over.

Boeken zijn op een bepaalde manier net als films en series. Is iets succesvol, dan gaan we ermee door. Dus is er een Iron Man I tot en met III, Shrek I tot en met III, Terminator I tot inmiddels onbekend aantal. En dus zijn er televisieseries zoals Lost of Heroes, die halverwege hun tweede seizoen door het verhaal heen zijn en toch maar afleveringen blijven maken. En dus blijven er maar boeken van de plank rollen als ze succesvol zijn.

Maar zoals iedereen weet: er is ook zoiets als te veel van het goede. Drie keer per jaar naar de Efteling is eigenlijk te veel van het goede. Chocolade eten tot je misselijk wordt, is te veel van het goede. Eigenlijk gebruiken we deze uitdrukking altijd voor iets wat op zichzelf leuk is, maar wat overdreven of zelfs onplezierig wordt bij overdaad. En soms is dat bij series het geval. Ik krijg het gevoel dat er eigenlijk niet zo heel veel meer te vertellen is. Of, wat ook gebeurt: halverwege een boek wordt het meest interessante probleem in het verhaal opgelost, maar de serie loopt niet af. Spoiler alert: denk aan de spanning tussen Clary en Jace. (Ik spreek even als schrijver en niet alleen als lezer: wat heb je nog over als je kernprobleem wegvalt? Als dat voorheen steeds is neergezet als een van de pilaren van je verhaal, en je trekt dat eronder weg, dan stort je hele plot ineen.) En dan gaan schrijvers een verhaal vertellen dat eigenlijk precies hetzelfde plot heeft als de voorgangers, maar dan met een ander sausje, zodat ze gaan lijken op Harlequin-romans die allemaal hetzelfde format hebben.

Dat is seriemoeheid voor mij: het gevoel dat er ergens al een olifant met een lange snuit langs is gekomen om ‘t verhaaltje uit te blazen, toen de schrijver net een andere kant op keek. Het zijn boeken waar ik gewoon geen zin meer in heb, omdat ik het idee heb dat ze geen zin meer hebben.

Ik sluit niet uit dat ik van gedachten verander over die series. Misschien lees ik in de toekomst ooit de rest nog. Als ik niet meer weet hoe het ook weer precies zat, en ik weer verrast kan worden. Tot die tijd begin ik gewoon optimistisch aan een nieuwe serie.

Iemand nog tips?

Geplaatst op 25 augustus 2015 door Alex Hoogendoorn — Geef een reactie

Column Jennefer Mellink: Manuscripta 2015 in Zwolle

Manuscripta is de traditionele opening van het nieuwe boekenseizoen. Dit jaar strijkt het jaarlijkse evenement neer in Zwolle. Voorheen vond Manuscripta jaarlijks plaats op het terrein van de Westergasfabriek in Amsterdam. Sinds 2014 heeft Manuscripta niet langer Amsterdam als vaste standplaats, maar is het een “reizend evenement” geworden. Na vorig jaar de stands uitgepakt te hebben in Utrecht (tijdens het Uitfeest), zal dit jaar Zwolle als podium dienen (tijdens het Stadsfestival). Op Manuscripta kun je zomaar je favoriete auteur tegen het lijf lopen, misschien zelfs een babbeltje maken en in de meeste gevallen nog een handtekening scoren ook.
Zelf ben ik jarenlang trouwe bezoeker geweest van Manuscripta in Amsterdam. Ik waande me daar altijd in een waar paradijs. Boeken, boeken, nog meer boeken en auteurs. Gewapend met het programmaboekje liep ik alle stands van uitgeverijen af en plande ik een tactische invulling voor deze dag om zoveel mogelijk activiteiten en lezingen bij te kunnen wonen om vervolgens, uren later, met tassen vol boeken het imposante erf met een grote glimlach op mijn gezicht te verlaten. Eén keer ben ik zelfs kernjurylid geweest voor de NS Publieksprijs. Dat was een leuke, bijzondere ervaring. Minder leuk was de papieren tas waar de zes kerntitels in zaten. Na een flinke regenbui, ging de bodem van de tas kapot en lagen mijn boeken op straat. Gelukkig kon ik mijn buit verdelen over de overige tassen met aankopen.

Maar dit jaar is alles anders. Naast het feit dat Manuscripta in de prachtige Hanzestad Zwolle ons met open armen zal ontvangen, sta ik dit keer zelf aan de andere kant van de stand. Niet alleen dat: ik ben ook ingepland voor een item over young adultboeken op het podium bij Boekhandel Westerhof samen met collega auteurs Jen Minkman en Martine Glaser. Met passende trots zullen wij onze nieuwe titels aan jullie presenteren, te weten Het boek van voorheen (Jen Minkman) uitgegeven bij Storm Publishers, Zie me hoor me (Martine Glaser) en mijn eigen Kwaad bloed (beide uitgegeven bij Clavis Uitgeverij). Ook zal er tijd zijn voor vragen uit het publiek en nadien zullen we, indien gewenst, onze boeken signeren.
Het is dus méér dan een droom die uitkomt voor mij. Ik heb niet alleen het voorrecht om vanachter een stand mijn eigen boeken te signeren, ik mag er ook nog eens op een podium met gedreven collega’s over praten. Want wat vind ik het fijn om mijn eigen enthousiasme voor lezen (en schrijven) op jullie over te brengen. En het leukste van alles is: jullie zijn ook zo enthousiast! En zo steken we elkaar aan. Na een dag als Manuscripta ga ik weer vol goede moed verder aan mijn derde young adultthriller, die overigens al behoorlijk vordert, maar daar ga ik bij de opening van het volgende boekenseizoen wel verder op in.
Graag geef ik nog een tip aan de bezoekers van Manuscripta. Vergeet namelijk vooral niet Boekhandel Waanders in de Broeren te bezoeken. Deze boekhandel is gevestigd in een kerk en is je bezoek meer dan waard. Verder kun je in Zwolle heerlijk langs het water wandelen, waar ook diverse activiteiten georganiseerd zullen worden. Je kunt zelfs een literaire boottocht maken en de stad vanaf het water bekijken. Zwolle is rijk aan cafés en restaurants, waar je heerlijk neer kunt strijken om je aankopen rustig te bekijken. Kortom: zaterdag 5 september aanstaande is Zwolle the place to be! Tot dan!

Jennefer Mellink (Amersfoort, 1985) is opgegroeid in Leusden. In juni 2014 debuteerde ze met Gebroken, een zenuwslopend spannende young adult thriller die lovend werd ontvangen. Haar tweede young adult thriller Kwaad Bloed verscheen in juni 2015. Momenteel werkt ze aan haar derde young adult thriller. Behalve als auteur werkt ze parttime als medewerker binnendienst bij een bedrijfsmakelaar.

Geplaatst op 24 augustus 201526 augustus 2019 door Chinouk Thijssen — Geef een reactie

Column Chinouk Thijssen: Mama, help!

chinouk thijssen - blindelings - hij is van mij - scelta publishing

Chinouk Thijssen (1983) is auteur van young adultthrillers, freelance redacteur en social mediamarketeer. Begin dit jaar kwam haar YA-thriller Blindelings (februari 2015) uit bij Scelta Publishing. In september verschijnt bij dezelfde uitgeverij haar nieuwe thriller Hij is van mij. Dit is haar eerste column voor young-adults.nl. Hierna verschijnt maandelijks een column op de laatste dinsdag van de maand.

Chinouk Thijssen vertelt:
De keren dat iemand mij voorstelt als ‘Dit is nou zij, zij die boeken schrijft.’ (omdat ik dat uit mezelf nooit vertel) krijg ik vaak een glazige blik te zien, gevolgd door een zenuwachtig gelach. ‘Boeken… Je bedoelt met woorden erin en zo?’

Wanneer ik knik en antwoord: ‘Ja, met woorden erin en zo.’ is het ineens alsof er iets verandert. Alsof ze me anders aan moeten spreken. Alsof ík iemand anders ben. Miss Koninklijke Hoogheid Der Boekenschrijfsters.
‘Hoe heet dat nou ook alweer? Daar is toch zo’n mooi woord voor?’
Nou ja, mooi woord… ‘Auteur, bedoel je?’
‘Ja!’ Vervolgens trekt de enthousiasteling een of andere voorbijganger aan zijn jasje. ‘Heb je haar al ontmoet? Zij is auteur, ja. Ze schrijft bóéken! En ík ken haar.’ Ze kijkt weer naar mij. ‘Ja toch? Wij kennen elkaar, hè? Ja toch?’
Opeens voel ik een hand om mijn pols klemmen, dwingend. Ineens ben ik interessant. Zelf snap ik alleen niet wat er zo interessant aan is. Het is gewoon mijn werk.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nooit de droom heb gehad om een bekend auteur te worden. Niet eens een auteur. Ook ik wist vroeger niet wat dat betekende. In vriendenboekjes schreef ik altijd ‘beroemd en aanbeden’ (ja, echt; don’t judge) als antwoord op de vraag wat ik later wilde worden. Als danseres. Ballerina. Maar daar moet je veel voor kunnen. Dansen bijvoorbeeld. Nou, oké, dat kon ik wel, maar niet op primaballerinaniveau. Toen stopte mijn knie er ineens mee en nam ik afscheid van mijn glansrijke toekomst die zich merendeels op spitzen af zou spelen.

Gitarist worden. Dat was ook een spontaan idee. Helaas was ik niet binnen een uur een rockster, so that ship kinda sailed. Geduld is niet altijd mijn sterkste kant geweest.

Toen ik begon aan mijn eerste boek wist ik eigenlijk niet waar ik mee bezig was. Ik wist niet eens dat ik een boek aan het schrijven was. Dat ik een boek wílde schrijven. Wel wat een boek was natuurlijk, ik kon al lezen voordat ik koffie kon zetten voor mijn ouders. Ik deed maar wat, omdat ik me verveelde (niet het koffiezetten of lezen, maar het schrijven). En ineens werd het mijn grootste droom en passie ooit. Ik wilde alleen nog maar schrijven. Bijna nog meer dan ademhalen.

Oké, ademhalen blijft best belangrijk; zonder dat geen nieuwe boeken.

Inmiddels ben ik bezig met mijn zesde boek, en heel eerlijk gezegd denk ik elke keer weer: kan ik het nog wel? Ideeën verzamelen… Top. Ideeën uitwerken tot verhaallijnen… Jaaaaa! Beginnen aan het eerste hoofdstuk van een nieuw boek…

Uitstel
Uitstel
Uitstel
Uitstel
Uitstel
Toch beginnen
Error
Paniek
Deadline
Overspannen
Mama, help!

Het is echt zo, zelfs na bijna zes boeken heb ik nog steeds geen idee wat ik doe. Hoe schrijf ik een boek? Met woorden erin en zo. Nog steeds doe ik maar wat, en dan maar hopen dat jullie het allemaal met plezier lezen, want daar doe ik het natuurlijk voor.

Geplaatst op 21 augustus 201525 oktober 2020 door Kim — 1 Reactie

Column Kim Mulder: Verhuizen met een berg boeken

De zomervakantie is om te lezen. Toch?
Mis. In mijn geval was de zomervakantie er om te klussen en te verhuizen naar mijn eigen huis. Tussendoor moest ik natuurlijk ook nog gewoon werken en ik klaagde dan ook behoorlijk dat ik zo weinig tijd had om te lezen. Zonet heb ik echter even speciaal voor jullie een foto gemaakt van de stapel die ik tussen het verven, werken en verbouwen door heb gelezen. Enne… ik moet zeggen dat ik eigenlijk niet zo had mogen klagen geloof ik.
Twaalf boeken zijn het. Voor mijn doen nog steeds niet zoveel, maar het was het gelukkig allemaal waard. Al het klussen heeft ons een prachtig huis opgeleverd, maar nog helemaal af is het niet. Wat er nog mist? Nou, mijn boeken.

Bij mijn ouders thuis stond mijn kamer zo’n beetje letterlijk tot het plafond toe vol boeken (toegeven ik had een kast van bijna 2 bij 2 en nog een aantal planken). Het grootste deel van mijn schatjes zit helaas nog steeds in dozen en de reden daarvoor is echt om te lachen (en te janken).
Mijn enorme kast, gemaakt door mijn vader, zit zo goed in elkaar, dat hij onmogelijk weer uit elkaar kan. Tel daarbij op dat hij niet door een raam of een deur past en je ziet het probleem.
Op dit moment moet ik het dus doen met een klein boekenkastje, welke ik nog deel met de boeken van mijn lief ook. Maar er is hoop! Zaterdag kan ik een andere kast ophalen en zodra het loon weer binnen is, is het tijd om een (of twee) kasten te bestellen.
Tot die tijd zal ik nog even met pijn in mijn hart naar al die boeken in die stomme kartonnen dozen moeten kijken.

Als het zover is zal ik jullie laten zien waar ik al mijn pareltjes heb ondergebracht natuurlijk.

Welke boeken hebben jullie afgelopen zomer gelezen trouwens? (Foto’s vind ik leuk!)

Geplaatst op 20 augustus 2015 door Alex Hoogendoorn — Geef een reactie

Liefde voor boeken moet je delen

De Minibiebs schieten als paddenstoelen uit de grond. Dit is dan ook niet gek, want hoe leuk is het om een minibibliotheek in je voortuin te hebben? Het is makkelijk voor de buurt of voor passanten, maar het bevordert ook lezen. Cisz Strasters, medebeheerder van de popualaire Facebookgroep BoekenVerslinders schrijft vandaag over haar Minibieb genaamd BookKarma.

Cisz Strasters vertelt:
Nadat ik door een auto ongeluk vorig jaar met flinke rugklachten te kampen kreeg, ben ik een lange tijd aan huis gebonden geweest. Om de tijd te doden werd ik van steeds meer lees- en boekengroepen lid op Facebook, want naast lezen is het natuurlijk ook heerlijk om er de hele dag over te praten en inspiratie op te doen. Begin dit jaar kreeg ik het verzoek om medebeheerder te worden op de snelst groeien de boekengroep van facebook: BoekenVerslinders. Als echt boekenworm zei ik natuurlijk gelijk volmondig JA!

Mijn boekenwereld werd steeds groter. Daar waar ik eerst alleen de passie had voor zo veel mogelijk boeken, kwam er allemaal nieuwe informatie naar me toe. Bookcrossing, zwerfboeken, en toen ineens: DE MINIBIEB!

Als echte boekenworm droomde ik nog maar van één ding: mijn eigen Minibieb!

Heel marktplaats heb ik afgestruind naar het ideale kastje, maar tot mijn grote verdriet zag ik nooit dat ene kastje waar mijn hart sneller van ging kloppen. Op de site van Minibieb had ik de ideale kast al gezien. Puntdak, raampje in de deur, ruimte voor dertig boeken. Alleen was dit helaas ver boven mijn budget. Ik heb op Facebook een oproep gedaan, en zo kwam ik tot de ontdekking dat Fonds 1818 donaties in de vorm van Minibiebs deed. Dus de stoute schoenen aangetrokken en een mail gestuurd. Helaas was de actie al gesloten, maar ik mocht op de wachtlijst. Ze zouden me mailen, zodra er een kastje vrij kwam. Het beloofde mailtje kwam, maar de eigen bijdrage was helaas nog steeds boven mijn budget…

Opeens wist ik het! Elke gemeente stelt en budget beschikbaar voor buurtinitiatieven! Na druk zoeken op de site van gemeente Waddinxveen vond ik het aanvraagformulier. De aanvraag moest door minimaal drie personen gedaan worden en goed onderbouw worden in een begeleidend schrijven. En ik was maar alleen? Na veel vakjes over geslagen te hebben met een ‘n.v.t.’ heb ik een brief geschreven alsof mijn leven ervan afhing! En toen, nog geen week later kreeg ik reactie: Wijkplatform Zuidplas/ Triangel wilde mij een donatie doen!!! Ik heb echt staan dansen en gillen van blijdschap, direct het kastje besteld bij minibieb.nl.

Vijf weken later was het zover: mijn minibieb werd bezorgd! Mijn vader was al ingeschakeld om te komen boren en hem op te hangen, de verf en letterstickers stonden al klaar en 24 uur later pronkte mijn Minibieb in mijn voortuin, gevuld en wel. De eerste dagen werden er door passanten veel vragen gesteld, en het viel mij op dat niemand het fenomeen kende. Dat deed mij besluiten een uitlegpost te plaatsen in de lokale verkoopgroep op Facebook. En de reacties stroomden binnen, in 24 uur had ik al ruim 150 likes. Mensen waren zeer enthousiast, en verwelkomden de Minibieb met open armen! Vorige week werd ik zelfs uitgenodigd bij de lokale radiozender RTW FM, om een interview te geven over mijn Minibieb.

Elke dag is het weer een verrassing wat ik aantref in mijn kastje, en soms heb je echt de leukste gesprekken met mensen die een paar straten verder wonen en ook een passie voor lezen hebben. Het bewijst zichzelf elke dag weer voor mij: de liefde voor boeken verbindt mensen. Vandaar dat mijn kastje Bookkarma heet, want liefde voor boeken moet je delen…