Geplaatst op Geef een reactie

Recensie: Het negende huis – Leigh Bardugo

In Het negende huis volgen we Galaxy (hierna Alex) Stern. Een jonge meid die haar leven niet op de rails heeft. Ze zit in het drugscircuit en heeft een gave dat haar leven ingewikkeld maakt: Alex ziet geesten (grijslingen). Op een dag loopt de situatie helemaal uit de hand en is Alex de enige die levend uit het drugspand weet te komen. Als zij wakker wordt staat decaan Sandow naast haar bed en doet haar een aanbod. Een leven op Yale als zij voor de genootschap Lethe komt werken. Alex gaat akkoord en komt op een plek terecht waar haar gave heel wat betekend. Onder leiding van de charmante Darlington zal zij de genootschappen bij staan en controleren. Tot ze op een dag de controle verliest…

Personages

Leigh Bardugo kennen we allemaal van haar wereldberoemde Shadow and bone series. Met dit boek slaat zij een hele andere weg in. Om te beginnen met Alex Stern. Een hoofdpersoon waar ik erg moeilijk mee kon binden of volgen. Dat vind ik één van de belangrijkste eigenschappen van een boek. Je hoeft het niet eens te zijn met de acties of ideeën van het hoofdpersonage, maar je moet de redenen achter handelingen kunnen begrijpen. Dat miste ik bij Alex heel erg. Regelmatig werkte zij zichzelf (en anderen) in de problemen. En waarom? Dat is mij nog steeds onduidelijk. Ze heeft een moeilijke jeugd gehad en is in een heeeel verkeerd circuit terecht gekomen. Maar wanneer zij een nieuwe kans krijgt aangeboden grijpt zij die voor mijn gevoel niet met twee hadden aan. Terwijl dat wel in haar aard lijkt te zitten?

Darlington (de begeleider van Alex) had dan wel weer meer diepgang en maakte redeneerbare keuzes. Hij is slim, charmant, maar heeft ook een verborgen duistere kant. Ik vond het een leuke toevoeging dat we het verhaal soms vanuit zijn oogpunt konden volgen. Mocht het tweede deel vanuit hem geschreven worden wil ik dat wel graag lezen. Als het vanuit Alex is hoeft dat van mij niet perse.

Er zijn in het boek nog een heleboel andere personages, maar die zijn niet het uitschrijven waard. Ze zijn ieder uniek op hun eigen manier, maar het zijn er zoveel dat ik morgen nog bezig zou zijn.

Worldbuilding

De wereld van Het negende huis is er wel een die mij aanspreekt. Het is een doodnormale wereld, maar gaat over de theorie dat er op sommige plaatsen meer energiegolven bij elkaar zijn (een nexus) en daardoor een vorm van magie ontstaat (ik hoop dat ik het zo goed uitleg). Op die nexussen zijn huizen gebouwd (de genootschappen van de Sluier). Ieder genootschap heeft een eigen vorm van magie, maar door gerommel in het verleden (zoals dode zwervers) is Lethe in het leven geroepen. Zij controleren de activiteiten van de huizen en zorgen ervoor dat alles veilig gebeurt. Hier komt de gave van Alex om de hoek kijken. Doordat zij grijslingen kan zien kan zij ervoor zorgen dat het ritueel van de huizen niet verstoord wordt. De verschillende huizen vond ik erg leuk en ik had er eigenlijk wel wat meer van willen zien.

Plottwist

Het duurde enorm lang eer we tot het punt kwamen waar het hele boek om draait (pas na blz. 200). Hierdoor vond ik het echt moeilijk om door het boek heen te komen. Richting het einde (zeg de laatste 70 pagina’s) kwam er actie en werd het spannend. We kregen een verklaring voor het eerste hoofdstuk en kwamen tot een spetterend einde. Dat is wel wat dit boek voor mij gered heeft.

Uitstraling

Ik wil het toch nog even over het boek hebben. Want wat een pareltje is dit. Dankzij de ruffled edges krijgt het boek een oude vibe. Net alsof je het boek van Lethe in je handen hebt. Wel vond ik dit soms lastig lezen, omdat de pagina’s een beetje loslaten of moeilijk omslaan. Ook de cover en binnenwerk is mooi gemaakt. Zoals gehoopt zit er een mooie kaart voorin van de campus. Hier hebben Boekerij en Best of Fantasy echt enorm hun best op gedaan en dat is een applausje waard.

Conclusie

Uiteindelijk ben ik een beetje teleurgesteld. Zo mooi als de buitenkant is, zo moeilijk en soms wat saai is de binnenkant. Zoals ik al zei duurde het lang voordat het verhaal op gang kwam en waren de acties van Alex voor mij onlogisch. Het karakter van Darlington vind ik wel interessant dus ik hoop hier in de toekomst nog wat over te kunnen lezen!

Geplaatst op Geef een reactie

Het verdwenen woud – Matthew X. Dyer

Het verdwenen woud gaat over de 15-jarige Sascha die op Nomos woont. Dit is een wereld in de wolken vol zwevende eilanden die ‘steenwolken’ worden genoemd. Wanneer zijn vader omkomt bij een ongeluk wordt hij de nieuwe Woudmeester van het Waterwoud; het steeneiland dat voor al het water in het rijk zorgt. Sascha blijkt een bijzonder goede gave te hebben voor het lezen van windkaarten en weet routes te vinden die men nog nooit eerder heeft genomen. Hierdoor komt hij op bijzondere ontdekkingen, gaat hij op avontuur en neemt hij grote risico’s. Zijn acties brengen de hele samenleving tot aan de rand van te afgrond. En dat terwijl Nomos nog steeds probeert bij te komen van de bijna alles vernietigende ramp die zich eeuwen geleden heeft afgepeeld. Waarom doet hij dit?

Het boek bestaat voornamelijk uit fragmenten van het dagboek wat Sascha bijhoudt tijdens zijn reis. Hij beschrijft in detail over wat hij allemaal meemaakt en waarom hij bepaalde keuzes maakt. Aangezien er bijvoorbeeld ook dialoog in voorkomt, leest het niet als een doorsnee dagboek, maar meer als een boek geschreven in eerste persoonsvorm. Andere fragmenten spelen 4 jaar later af, waardoor je direct het resultaat kunt lezen van de acties van Sascha. Dit zorgt voor een prettige afwisseling.

Jong en onnozel

Sascha is erg jong en onervaren. Dat merk je met name door de roekeloze keuzes die hij maakt. Ook gaat hij in tegen de mensen met meer kennis en ervaring. Het is nog een kind die graag zijn zin wil krijgen. Hij heeft een bepaald beeld van de wereld, en vanuit die overtuiging probeert hij te doen wat hij denkt dat juist is. Doordat Sascha nog zo jong is, is hij ook een beetje onnozel en naïef. Hij houdt er bijvoorbeeld geen rekening mee dat hij zo maar eens verraden kan worden door iemand die hij als zijn vriend beschouwd. Gelukkig leert hij wel zijn lesje en is hij daadkrachtig als het erop aankomt. Hij zal er alles aan doen om zijn doel te bereiken.

Middle grade jeugdboek

Het verdwenen woud is vrij kinderlijk geschreven. Dit boek is dan ook meer geschikt voor een jongen van 10 tot 14 jaar oud, dan voor een volwassen vrouw van 28 zoals ik. Ik merkte dat ik sommige elementen in het verhaal ongeloofwaardig begon te vinden omdat er steeds weer iets bij wordt gehaald wat uit de lucht komt vallen. Het is een fantasy boek, dus het is begrijpelijk dat veel elementen niet realistisch zijn. Ik bedoel maar, het boek draait om zwevende eilanden hoog in de wolken! Toch denk ik dat een jonger iemand meer verbeeldingskracht en fantasie heeft om alle elementen uit dit boek te kunnen waarderen. Richting het einde vond ik het persoonlijk wel wat lang duren en was ik er een beetje klaar mee. Ik kan me heel goed voorstellen dat een jongetje van 12 wat dit boek leest, het fantastisch vindt en het voor hem niet lang genoeg kan duren. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat Het verdwenen woud zeker niet slecht is, maar dat ik niet tot de doelgroep van dit boek behoor. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het hypothetische jongetje van 12 dit boek met veel meer plezier zou lezen, dan ik heb gedaan. Ik zou Het verdwenen woud dan ook meer klasseren als een middle grade jeugdboek, dan als young adult.

Conclusie

Het verdwenen woud is geen moment saai door de ene na de andere gebeurtenis zich opvolgt. Het heeft liefdevolle momenten en spannende plottwists, bovendien zit het vol fantasy waardoor je je verbeeldingsvermogen er op los kunt laten. Als je graag middle grade fantasy boeken leest, dan is dit zeker wel een aanrader om te lezen!