De piratendief is het derde deel in de Iskari-trilogie. Waar we in de eerste twee boeken uitgebreid kennis hebben gemaakt met het land van de draken, gaan we nu de woeste zee op die ons meevoert naar een compleet nieuwe plaats: de Stereilanden.
In dit deel kruipen we in het hoofd van Safire, commandant van de drakenkoning en koningin. Ze wordt geteisterd door een dief die sneller lijkt te zijn dan het licht. Al snel wordt ze slachtoffer van piraterij en meegenomen, de zee op. Daar leert ze haar dief kennen die minder meedogenloos lijkt te zijn dan ze in eerste instantie dacht. Maar er worden duistere plannen gesmeed en kwaad ligt op de loer. En dan hebben we nog de grote goden als Luchtweefster die alleen lijken toe te kijken. Eén ding is zeker: Safire krijgt het niet makkelijk in dit boek.
De wereld van de draken
Ciccarelli heeft zichzelf weer overtroffen. Haar worldbuilding skills zijn voortreffelijk. In de eerste twee delen leerden we vooral kennis maken met de warme woestijn en de hoofdstad Firgaard. In dit deel was dat heel anders. Er kwam een nieuwe plek bij: de Stereilanden. Een plek die in het teken staat van de zee en haar gevaren. Ik vond het heel leuk dat we nu een compleet ander deel uit de wereld van de Iskari leerden kennen en kreeg er zelfs een beetje Pirates of the Caribbean-vibes van. Ook de extra wezens die daarbij om de hoek kwamen kijken, vond ik heel tof. Ik kon me helemaal voorstellen hoe zo’n groot in mist gehuld piratenschip door zee voer. En natuurlijk om niet te vergeten: de draken zijn terug! Ik zal eerlijk bekennen dat ik niet zo’n voorliefde voor draken heb als de meeste lezers die ik tegenkom, maar ik vind het zeker een leuke toevoeging aan de wereld. Vooral de nieuwe draak Droef sprak mij aan. Hij voelde voor mij bijna als een verwaarloosde puppy. Heel het boek door werd ik vrolijk van de stappen die hij zette en zijn progressie. Dat nu ook andere mensen gebruikmaken van de draken en niet alleen Asha vond ik ook een leuke vooruitgang. De draken lijken nu echt bij de inwoners te horen en zijn niet langer de vijand.
Goden en godinnen
Misschien wel het belangrijkste zijn de personages. Vanaf het eerste boek was ik al nieuwsgierig naar Safire, dus ik was dolblij toen ik hoorde dat zij de hoofdpersoon van het derde boek zou zijn! Ze heeft me aangenaam verrast. Wegens spoilers zal ik hier niet verklappen wat ik daarmee bedoel, maar als je het boek zelf gaat lezen kom je er wel achter. Daarnaast vond ik het heel interessant om meer te leren over het geloof en de goden. Luchtweefster was in de vorige boeken heilig en ik had nooit bedacht dat de goden ook echt in de wereld zouden zijn. Dat je nu ook het verhaal leert kennen hoe Luchtweefster is geworden hoe ze nu is, is een leuk extraatje. De gebeden zijn ook heel mooi bedacht. Het zou zomaar een echt geloof kunnen zijn. De goden en godinnen worden in dit deel echt tastbaar.
Prinsessen look
Wat ik heel tof vind van Ciccarelli is dat ze haar personages menselijk maakt. De personages zijn geen wonderschone dames met maatje xxs, blond haar en blauwe ogen. Laat ik voorop stellen dat hier niks mis mee is, maar in veel boeken mis ik mensen die anders zijn. In dit verhaal komt dat heel goed terug. Zo heeft Asha, de prinses, een litteken over haar gezicht lopen, Roa heeft gemillimeterd haar en Luchweefster heeft allerlei aandoeningen door haar te vroege geboorte. Hierdoor kon ik me beter verplaatsen in de personages en vond het prettig dat zij in het verhaal geen kritiek kregen op hun uiterlijk. Ze worden geliefd door de mensen om hen heen en eerlijk gezegd gaat het daar toch ook om in het leven?
Opbouw
Ik kan zeggen dat ik echt genoten heb van dit verhaal. Ik zat soms op het randje van de bank en wilde niet stoppen met lezen. Het verhaal begon eigenlijk meteen al spannend door de mysterieuze donkere pagina’s die over Skye gingen. ‘Geen idee waar dit naartoe gaat,’ dacht ik. Juist die bladzijdes geven het verhaal diepte. Je wilt steeds meer te weten komen over de vage karakters. Pas na een hele poos kwam ik erachter wat de betekenis van hun verhaal was. Opbouw in romantiek miste ik een beetje, omdat het voor mij na de eerste paar kennismakingen al duidelijk was dat er liefde op begon te bloeien. Verder vond ik wel dat Ciccarelli er niet te veel nadruk op heeft gelegd wat ik bij dit verhaal een prima keuze is. Het voelt niet juist om het vol te stoppen met romantiek (hoewel ik daar stiekem wel een liefhebber van ben). Het zou niet kloppen met het verhaal.
En dan tot slot het einde. Die had ik totaal niet zien aankomen. Er zaten zoveel onverwachte elementen in dat ik echt omvergeblazen werd van verbazing. Dacht ik net de ene verrassing te hebben gehad, gebeurde er weer iets wat ik niet voorzien had. Heel creatief. Hierdoor lees je ook zo door het boek heen. En mede door de vlotte schrijfstijl van Ciccarelli natuurlijk. Want wat kan die vrouw schrijven zeg. Ik had bijna het gevoel dat ik zelf door het verhaal heen liep.
Dit boek krijgt van mij 4 sterren. Eigenlijk best jammer dat dit verhaal tot zijn einde is gekomen, maar wie weet lezen we snel weer wat nieuws van deze wereldschrijfster!
