Het eerste wat ik zie als ik binnenloop in het kamertje waar Chris Bradford zit, is zijn samoerai zwaard. Bradford vertelt mij dat dit het soort zwaard is die Jack en Akiko gebruiken. Hij laat mij het samoerai zwaard in volle glorie zien en ik mag hem zelfs even vasthouden.
Het is een extreem mooi wapen. Het heft van het zwaard is mooi bewerkt, waar het lemmet begint sieren vogels, bomen en golven het eind van het handvat. Aan de bovenkant van het heft is een afbeelding van een libel gegraveerd – het teken van overwinning. In het lemmet zelf zit een golfpatroon, omdat het van twee verschillende soorten staal is gemaakt. Je zou denken dat het zwaard zwaar is, maar in tegendeel – het was zo licht als een veertje.
Bradford vertelt meteen heel interessante dingen, maar de eerste vraag die ik hem stel is of hij wil vertellen wie hij is – er zijn altijd lezers die hem nog niet kennen.
‘Ik ben de auteur van De jonge Samoerai-serie. Een verhaal over een Engelse jongen die meevaart op een Nederlands schip naar Japan. Hij strandt daar en wordt gered door de samoerai. Hij wordt opgenomen in het gezin en wordt getraind om een samoerai te worden.
Ik kom net als Jack – de hoofdpersoon – uit Engeland en ik heb twintig jaar ervaring in vechtsporten. Ik ben nu getraind in negen verschillende vechtstijlen. Momenteel leer ik Iaido en Ninjutsu. Deze stijlen zijn heel authentiek, ik leer deze via een directe lijn; de man die mij lesgeeft heeft zelf les gehad van de oprichter van deze vechtsport. Het is ontzettend interessant, want ik leer dingen zoals iemand met een enkele aanraking in elkaar laten zakken.’
Waarom ben je zo geïnteresseerd in vechtsporten?
‘Ik denk omdat het je levenslessen leert. Natuurlijk leer je om jezelf te verdedigen, en het houdt mij fit. Maar ik vind het vooral leuk, omdat het je leert over discipline, respect voor andere mensen, en over verplichting, je ergens toe zetten. Als je hard werkt krijg je een band, en als je nog harder werkt krijg je nog een band. Uiteindelijk krijg je de zwarte band. Je doorloopt verschillende fasen. Dit kun je ook toepassen op het leven. Je kunt niet meteen naar de zwarte band, je moet ervoor werken. En dat geldt ook voor mij als auteur. Ik werk van band naar band naar band om een fulltime auteur te worden.’
Wat is zo speciaal aan een samoerai?
‘Het is een manier van leven. Een samoerai dient zijn meester. Ik train in de samoerai, ik wil er graag een worden. Alleen om een samoerai te worden, moet je een geboren samoerai zijn, of geadopteerd worden als samoerai. En dat is wat er met Jack gebeurt in het boek, hij wordt geadopteerd. Hij leert vervolgens de Bushido – de code van Bushido waarnaar elke samoerai behoort te leven.’
Waarom vind je Japan zo leuk?
‘Ik ben geïnteresseerd in hun cultuur, hoofdzakelijk door mijn interesse in vechtsporten (die ik al van jongst af aan heb). Ik ben gefascineerd door vechtsporten, het leren ervan en het respect dat je voor anderen krijgt en zelf verdient. Japan is een boeiend land: het heeft lange connecties met Engeland en Nederland. De Nederlanders waren een van de eersten die erheen voeren – naast de Portugezen – en dat is waarom Jack op een Nederlands schip vaart.
Japan was in die tijd de meest welgemanierde beschaving.
Er zijn ook veel overeenkomsten met Engeland, wij hebben kastelen en Japan ook. Beide landen zijn een eiland. Japan had de samoerai, Engeland ridders. Mijn belangrijkste interesse is wel de vechtsport, maar daarbij ook de lange geschiedenis.’
Welke plaatsen in Japan vind je het leukst en waarom?
‘De plaats die mij het meest dierbaar is, is de Shoshazan Engyoji Tempel. Het is mijn favoriete plek, omdat de Niten Ichi Ryu school – die ik in mijn gedachten heb verzonnen en waarvan ik niet wist dat die echt bestond – er precies op lijkt. Bij toeval kwam ik in de Shoshazan tempel en ik was verbijsterd, het was exact zoals ik de school in mijn hoofd had gecreëerd. Ik werd er zelfs zo emotioneel van dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Op dat moment was ik in Jacks wereld.’
Is de serie gebaseerd op waarheden?
‘Ja. De jonge Samoerai is gebaseerd op veel waarheden. Niten Ichi Ryu was in werkelijkheid een echte samoerai school. Masamoto is ook gebaseerd op een echt persoon uit de geschiedenis, namelijk Musashi. En Musasi kreeg ook op zijn 13 een echt zwaard, en moest vechten en won. Het is allemaal bevonden op echte waarheid. En de waterval in het tweede deel? Die bestaat ook. Maar de waterval is niet zo groot als in het echt. Er staat ook een filmpje van op mijn youtube channel. In het echt drie kleine stroompjes. Klik hier om naar Bradford’s YouTube Channel te gaan.’
Heb je de plekken die in De jonge samoerai worden gebruikt, ook bezocht?
‘Niet alle plekken. Maar ik heb wel de belangrijkste bezocht: ik ben naar Kyoto geweest, naar Toba en Osaka, waar het grote gevecht in De weg van de Draak – het derde deel – plaatsvindt. En ik ben naar een aantal tempels geweest. Dit was zeer interessant, want zo heeft de tempel van de Vredige draak een echte geheime doorgang, iets wat Akiko ook vindt in de tempel in het boek.’
Heb je veel onderzoek gedaan?
‘Het moeilijkste was de twintig jaar vaardigheden in vechtsporten, om de vechtscènes realistisch te maken. In mijn kamer speel ik de vechtscènes uit, zodat ik weet als ik een slag sla, de ander moet blokken op een bepaalde manier. Het moet geloofwaardig zijn. Daarnaast is de ‘death touch’ echt en is blind vechten ook mogelijk. In mijn vechtsportklas zit een meisje, ze is blind, maar ze kan echt goed vechten en heeft de zwarte band.
Het volgende wat ik heb onderzocht is de geschiedenis. Geschiedenis is een springplank om mijn verhaal te schrijven. Waren er samoerai meisjes? Die waren er, want Akiko is gebaseerd op Tomoe Gozen. Zij was heel mooi, had een witte huid en lang haar, ze was een erge goede boogschieter en goed in vechten. Tomoe Gozen was dan ook de bron van inspiratie voor Akiko.
Als je onderzoek doet, krijg je ook andere kleine verhaallijnen. Moriko, het kwaadaardige meisje met de zwart geverfde tanden bestaat ook. Vroeger schilderden vrouwen hun gezicht wit, en hun tanden zwart. Dit werd gezien als aantrekkelijk. Zo zijn er nog meer interessante dingen: Drakenoog heeft in het verhaal zijn oog verloren, de manier waarop is bijna hetzelfde als een waargebeurd verhaal. Het is heel ranzig, maar geweldig om in mijn verhaal te verwerken.’
Is het moeilijk om de vechtscènes te schrijven?
‘Absoluut. Het is nog steeds moeilijk om een vechtscène te schrijven. De spanning zit in de emotie van de personages. Het is een combinatie van choreografie, zoals een vechtscène in een film, met daarbij een emotionele lading. Wie zijn leven staat op het spel, wat gebeurt er als hij iemand dood? Daarbij moet elke vechtscènes op zichzelf staan. In boek vijf heeft Jack bijvoorbeeld een vechtscène met een arrogante samoerai die denkt dat hij makkelijk gaat winnen. Maar dan realiseert hij zich dat Jack heel goed is, waardoor hij gaat praten over zijn technieken: ‘Ik doe nu de ultieme slag’. Hij maakt er een les van, ook al weet hij dat hij gaat verliezen en daarbij zijn respect verliest.’
Lezers kunnen veel wijsheden in je boeken vinden. Is er een speciale reden voor waarom je deze wijsheden in je boeken verwerkt of hoort het bij de Japanse cultuur?
‘Er zijn verschillende redenen voor. Het voelt heel natuurlijk om dit te doen. Ten tweede, omdat een personage in het boek, sensei Yamada, eerst een bijfiguur was, maar is uitgegroeid tot een soort Yoda uit Stars Wars. Hij is nu erg belangrijk.
Een andere reden is dat ik wil dat als lezers dit lezen, ze aan het eind iets geleerd hebben. Niet dat ik hen iets leer, maar omdat Jack iets leert. Lezers kunnen aannemen dat door hard te werken en in jezelf te geloven je veel kan bereiken. En de jeugd is ook geïnteresseerd in filosofie. Ik gaf les op een muziekschool, waar ik aan het eind van de les altijd iets filosofisch zei, zoals: ‘Beauty is only a light switch away, anybody can be beautiful in the dark’. Dit was de gedachte van de dag en de leerlingen konden hier dan over nadenken. Als ik het soms vergat, dan vroegen ze erom.’
Elk boek begint met ‘De weg van…’ Zijn dit echte stadia die een samoerai moet doorstaan, de weg hij leert?
‘In het Japans betekent weg ‘do’, en in veel vechsporten zit ook dit woord. Dat is waarom ik ‘de weg van’ heb gekozen. Ook vormen ze een mooie trilogie. De serie gaat verder met de vijf ringen: de vijf elementen – Aarde, water, vuur, wind, leegte (ook wel energie genoemd).’
Hoe lang doe je erover om een boek te schrijven?
‘Mijn uitgever heeft mij gevraagd om een boek in zes maanden te schrijven; een week om onderzoek te doen, een week om de verhaallijnen uit te werken, drie maanden om het te schrijven, en twee en een halve maand om het te perfectioneren. Ik werk dan elke dag van acht tot acht en probeer tussen de 1000 en 1500 woorden te schrijven. Maar het gaat eigenlijk om wat je schrijft. Het is de weg naar het schrijven (zegt hij met een knipoog).’
Wat is moeilijker het begin of het eind?
‘Geen van beide, het is het midden dat moeilijk is. In het begin ben je gemotiveerd, het eind is ‘yes,’ ik ben bijna klaar en je weet waar je naartoe gaat. Het midden is moeilijk, omdat je bent bang bent dat je niet goed genoeg schrijft en dat de verhaallijnen niet kloppen. ‘
Hoe voelt het als je het boek af hebt?
‘Opluchting. Hoewel, ik herinner me dat ik het eerste boek af had, toen was ik wel erg blij. Dat was drie jaar geleden en twee jaar geleden is het uitgegeven. Nu met die strakke deadlines is het wel echt een opluchting.’
Welke van de drie boeken is favoriet en waarom?
‘Ik vind het eerste boek het leukst, omdat ik daar het meest trots op ben. Mijn eerste poging om een boek te schrijven en het werd twaalf keer genomineerd. Het tweede boek bewijst dat ik echt kan schrijven (dat was erg goed nieuws). Het derde heb ik de meeste energie in gestoken. Het was echt bloed, zweet en tranen. Het boek is ook groot geworden, met het gevecht en al. Ik kon niet geloven dat ik zoiets kon schrijven.’
Kun je iets vertellen over de vijf nieuwe delen?
‘Ik wil elk boek anders maken. Ik ga me richten op de vooruitgang. De eerste drie delen zijn echt een trilogie, maar ik wilde hier niet mee doorgaan. De andere boeken komen op zichzelf te staan, je kunt ze los van elkaar lezen. Er zijn natuurlijk nog veel vragen over wat er met Jack en Akiko gaat gebeuren, Kazuki zit nog steeds achter Jack aan. Daarnaast beslaan deze vijf delen een jaar, het begint in de zomer en eindigt in de zomer. Jack moet naar Nagasaki, omdat hij de boot naar huis wil nemen. Maar wie weet wat hij op zijn reis tegenkomt en wat er uiteindelijk gebeurt…’
Dan mijn laatste vraag, komt er een film?
‘De filmrechten zijn verkocht, er zijn mensen die schrijven aan het script en er wordt gezocht naar financiën. Hopelijk zien we in een paar jaar de jonge samoerai op het witte doek.’
