Fabelhaven van Brandon Mull gaat over Kendra en Seth die bij hun opa en oma gaan logeren, omdat hun ouders op een cruise gaan. Hun opa waarschuwt hen om absoluut niet het bos in te gaan. Seth – een eigenwijze jongen – negeert zijn waarschuwing en gaat op onderzoek uit. In het bos ontdekt hij dat er een oude vrouw (heks) woont van wie hij gelukkig kan ontsnappen.
Vervolgens komen Kendra en Seth erachter dat er iets vreemds en magisch op het landgoed van hun opa aan de hand is; er verschuilen zich vele mythische wezens en elfjes – zowel goed als kwaad. Dat kan natuurlijk maar een ding betekenen: problemen.
Hoewel dit fantasy verhaal op zich origineel is, vind ik toch dat er elementen in zitten die nogal cliché zijn. Zo kennen we de verborgen wereld in de achtertuin al van The Spiderwick Chronicles, waar de kinderen met een kijkglas de geheime wereld kunnen zien. In Fabelhaven kun je ook door middel van een hulpmiddel de magische wereld zien. Wat dan wel weer leuk is, is het feit dat de personages de wezens wel al kunnen zien, maar niet weten dat het in werkelijkheid magische wezens zijn. Gelukkig toch iets anders dan in The Spiderwick Chronicles.
Mull heeft veel aandacht besteed aan de setting. Fabelhaven wordt mooi beschreven en je krijgt een goed beeld van hoe het eruit ziet, daarnaast komen magische wezens echt tot leven en zitten er hele unieke creaties tussen. Maar hoewel je een goed beeld krijgt van de setting, lijkt de karakterontwikkeling en spanningsopbouw te ontbreken. De personages komen over als stereotypen en flat characters. Ze gaan geen karakterontwikkeling door. Seth negeert meerdere malen de waarschuwingen van zijn opa, wat voornamelijk voor de actie zorgt in het verhaal. Kendra daarentegen is slim en zorgt ervoor dat alles weer goed komt, maar Seth blijkt niet te leren van zijn fouten. Wellicht dat Seth in het tweede deel wel leert – het is ten slotte een serie.
In het verhaal zitten wel een aantal originele elementen zoals de achterliggende gedachte bij de elfjes en op welke manier ze slecht worden, maar over het algemeen was ik niet echt onder de indruk. Misschien dat dit ook kwam door Mull’s schrijfstijl. Ik miste vooral in het begin de spanningsopbouw, die later in het verhaal wel redelijk voelbaar is.
De setting en het idee van het verhaal zijn erg origineel. Ik hoop dan ook dat Mull in zijn volgende deel iets meer aandacht besteed aan het plot en de karakters – wat voor mij wel echt belangrijk is in een verhaal. Ik ben benieuwd.
