Begin december kwam de vraag in onze Whatsapp-groep, of iemand het boek De nacht dat de zon scheen wilde recenseren. Zoals ik weleens heb verteld, vind ik het leuk om soms uit die comfortzone te stappen. Juist te gaan voor een boek wat ik zelf misschien niet snel zou pakken en verrast te worden met dat boek. Op die manier heb ik al wat mooie boeken mogen ontdekken! Na het lezen van het persbericht, besloot ik dat het tijd was voor -hopelijk- weer zo’n boek. Heeft De nacht dat de zon scheen dat kunnen waar maken?
Cover
De hardcover van De nacht dat de zon scheen is vrij simpel vormgegeven. Toch neemt dit strakke design iets sereens met zich mee. De illustratie op de cover is vrij klein, maar past wel goed bij de titel. Het lijkt wel met een soort waterverf gedaan te zijn en dat maakt het schilderachtig. Ondanks dat het op het eerste zicht niet veel zegt, trekt het aan om naar te blijven kijken. De titel heeft een mooi lettertype en de kleurencombinatie, met de illustratie, passen mooi bij elkaar.
Verhaal
De nacht dat de zon scheen begint met een raadselachtige tekst. Daarna wordt er kennisgemaakt met de vijftienjarige Zephyre. Zij woont in Welidorme, een ziekenhuis voor jongeren (tussen de 12 en 20 jaar) die lijden aan niet gedefinieerde ziektes. Dit bevindt zich in een verscholen bos zodat zij afgesloten leven van de andere mensen. In het ziekenhuis komt Zephyre oog in oog te staan met een knappe en jonge dokter, Auster. Hij heeft een bepaald effect op haar wat deuren doet openen naar werelden waar niet veel mensen het bestaan van weten. Om te voorkomen dat de wereld afscheurt, gaat Zephyre op avontuur omdat zij in verbinding lijkt te staan met SOPHIA.
Schrijfstijl
De nacht dat de zon scheen begint wat ‘rommelig’. Ondanks een stukje achtergrondinformatie van Zephyre en de setting van het ziekenhuis (waardoor je een goed beeld krijgt van dit leven), komen er al veel namen voorbij. Daarnaast doet Auster zijn introductie en heeft dit meteen effect op haar in het eerste hoofdstuk. Dit lijkt allemaal wat snel te ogen. Een lading aan misschien iets teveel informatie waardoor het verhaal wat langzaam op gang lijkt te komen.
De schrijfstijl is wel fijn om te lezen, is over het algemeen vlot (al vergt het soms wel de volledige aandacht om bij te blijven met alle informatie) en is redelijk gedetailleerd. De kracht hierin is dat de lezer, door de schrijfster, meegenomen wordt in de zoektocht naar welke rol Zephyre speelt in dit grote avontuur. Het kan hier en daar ook voor wat kleine frustraties zorgen omdat niet altijd alles even duidelijk is, aangezien de lezer meegaat op dit avontuur. De nacht dat de zon scheen speelt zich af in een andere soort wereld dan dat deze bekend is, soms worden er andere woorden gebruikt. Achter in het boek bevindt zich een woordenlijst. Fijne toevoeging!
De hoofdstukken waren afwisselend. Het ene hoofdstuk had een fijne lengte, terwijl het andere hoofdstuk vrij lang was. Ondanks dit verschil weet de schrijfster een hoofdstuk wel degelijk te eindigen met ‘smaak naar meer’. Misschien niet altijd met een onderliggende spanning, maar wel degelijk met het feit dat je, als lezer, wilt weten wat er gaat gebeuren.
Ervaring
Wat een bijzonder boek is De nacht dat de zon scheen! Zelf had ik nog niet eerder zo’n soort boek gelezen met deze setting. Dat maakte het voor mij iets nieuws om te ontdekken. En wat een reis was dat… dat ging met vallen en opstaan. De start ging voor mij langzaam en wat rommelig. Komt dat inderdaad door de vele namen en informatie? Alhoewel ik wel altijd voorstander ben van informatie en details, zodat het verhaal tot leven kan komen. Of komt het stiekem door de informatie die juist nog miste? De cruciale informatie die ik, als lezer, steeds verder kon vergaren om er een geheel van te maken. Een klein stukje ongeduldigheid misschien. Want hoe verder ik kwam in het avontuur, hoe meer antwoorden er kwamen. Helaas duurde het voor mij toch zeker 1/3 van het boek voordat ik in die flow van het lezen zat. Daarna begon ik steeds meer te genieten, sloegen die pagina’s steeds sneller om.
Het lezen van De nacht dat de zon scheen kostte mij wel wat aandacht en energie. Het is geen boek wat je half leest onder het kijken van een serie. De focus had ik wel echt nodig om het goed te kunnen volgen. Ik vond dat zelf geen probleem. Dit zorgde er soms wel voor dat ik het boek na twee langere hoofdstukken aan de kant legde. Of dat ik in de avond niet de aandacht had om ‘goed op te letten’. Voor het leesplezier af en toe wat minder fijn. Al wil ik hierbij wel mijn complimenten maken naar de schrijfster. Op zulke momenten vind ik het duidelijk zichtbaar hoe goed er dan over nagedacht is.
Het verhaal van Zephyre is nog niet afgelopen! De schrijfster heeft namelijk laten weten dat zij bezig is met het schrijven van deel twee in deze trilogie. Ik ben ontzettend benieuwd wat er ons allemaal nog te wachten staat en heb veel zin in het vervolg. De nacht dat de zon scheen heeft mij verrast op een bijzondere manier. Het boek krijgt van mij 3,5 ster.
Nog één dingetje: pak -alsjeblieft- vaker een boek wat niet meteen op jouw lijstje staat of wat niet meteen jouw aandacht heeft, geloof mij, het kan goed uitpakken!
