Eens tijd voor iets anders. Geen liefdesverhalen tussen geliefden met bovennatuurlijke krachten, geen epische strijd tussen goed en kwaad in een universum heel anders dan het onze, geen magische krachten of ongewonze wezens of iets van deze soort. De laatste tijd draait het in de ya wereld vooral om boeken met een bovennatuurlijk tintje. Mij hoor je niet klagen. Ik houd het allermeest van boeken die me de doorgang naar een andere wereld aanbieden. Maar dat betekent niet dat er ook niet adembenemend mooie verhalen geschreven kunnen worden over het hier en nu, of over het verleden.
ALLES WAT GEBEURT MOET OPENBAAR ZIJN
Heen en weer geschoven tussen opvanggezinnen en slachtoffer van mishandeling en verwaarlozing, vindt Shannon eindelijk een stabiel thuis bij pleegmoeder Miranda. Toch voelt Shannon dat ze, om echt rust te vinden, op zoek moet gaan naar haar afkomst. Hierbij wil ze vooral een antwoord op de hardnekkige vraag wat voor moeder haar pasgeboren kind vrijwillig achterlaat.
Het is ook mogelijk dat je er niet van houdt: van de Ruysdaalse luchten, de ijle populieren en het loeiend vee. Dat prachtige Hollandse landschap waarin nooit iets gebeurt behalve geboorte en dood. Betje, bijvoorbeeld, verveelt zich te pletter. Moe spreekt in spreekwoorden, Pa klaagt over het weer: het zijn vaste waarden in haar leven. Tot er beweging komt in die stationaire wereld en de gebeurtenissen een wending nemen die niemand had kunnen voorspellen.
Matthew is opgenomen in een inrichting. Hij houdt daar een dagboek bij over zijn jeugd. Toen hij negen was, overleed zijn oudere broer Simon: een keerpunt in Matthews leven. Met onderkoelde humor schrijft Matthew op wat hij sindsdien heeft meegemaakt. Hij schrijft over zijn moeder, zijn beste vriend, maar bovenal over Simon. Matthew beseft dat hij een unieke daad moet verrichten om zijn broer te herdenken. De schok van de val is hartverscheurend, ontroerend en opbeurend tegelijk. Het zal geen enkele lezer, jong of oud, onberoerd laten en een onvergetelijke indruk achterlaten. De auteur heeft met Matthew een personage van wereldformaat neergezet.
Er was een tijd dat ik niet eens kon spreken. Misschien leerde ik spreken en schrijven zoals iemand met alles wat hij op straat vindt begint te knutselen, en daar niet mee op kan houden; het wordt almaar groter en grilliger en op een dag neemt hij zijn kleren en zijn tandenborstel en gaat hij in dat bouwsel wonen. Nu deze geschiedenis is opgeschreven, weet ik dat het niet was opdat iemand me zou vergeven, want dat heeft het leven zelf al gedaan, maar wel omdat ze van iedereen zijn, het verdriet, het verlangen en zelfs het geluk – want wat is geluk? Misschien zal hij of zij, na het lezen van deze geschiedenis, er net als ik getuige van zijn hoe de zon s avonds door een vrouw heen kan 
Max, een dertigjarige pokerprofessional, leeft en werkt volgens een strak geordend schema. Met zijn ’tien dagen op en tien dagen af’-systeem, waarin hij zich op de been houdt met veel drank en drugs, hoopt hij aan de pokertafel zo snel mogelijk miljonair te worden. Maar zijn plan wordt in de war geschopt als hij wordt geveld door acuut leverfalen. Hij belandt in het ziekenhuis, waar al snel duidelijk wordt dat hij door zijn exorbitante levensstijl geen recht heeft op de noodzakelijke transplantatie. Max dreigt de controle over zijn leven te verliezen en probeert zichzelf te redden op de enige manier die hij kent: door te 
Oudering is een dorpje op het eiland Voorne-Putten waar de inwoners langs elkaar heen leven en hun nooit uitgekomen dromen in oude sokken bewaren. Lioba, een kunstzinnig meisje, wil niets liever dan het dorp ontvluchten. Als zij op een dag bewusteloos wordt aangetroffen op het nabije gors, gonst het dorps van de geruchten. Diverse dorpsgenoten zoeken koortsachtig naar een manier om haar weer wakker te krijgen. Maar wie Lioba wil bevrijden uit haar slaap moet eerst zichzelf bevrijden van zijn schaduwkant.
Italië staat aan de rand van de afgrond. Het land gaat gebukt onder schaarste en plunderende bendes, op straat is niemand meer veilig. Door het schandaal dat zijn literaire carrière en gezinsleven verwoestte ziet het privéleven van Leonardo er niet rooskleurig uit. Hij heeft al jaren geen letter meer op papier gezet. Zijn vrouw is noordwaarts getrokken en heeft haar twee kinderen bij hem achtergelaten. Als hij goed voor hen wil zorgen en ze wil behoeden voor de woestenij zal hij beroep moeten doen op een kwaliteit die hij nooit bezat: moed.