Drie verhalen vertelt Milan Hofmans in zijn nieuwste boek, het eerste van zijn eigen uitgeverij Darp Books – naar één van de personages. ‘De bruid, de albatros en de schatzoeker’ is prachtig uitgegeven met aandacht voor het kleinste detail. Wanneer je het boekje in je handen houdt, heb je even het idee zelf de schat te hebben gevonden. In ‘De bruid’ ontdekt een bruidsjongen met de bittere waarheid tegelijkertijd zijn vrijheid. In ‘De albatros’ vindt een meisje ten slotte een uitweg uit haar schemerwereld en in ‘De schatzoeker’ ontmoeten we een oude zwerver die zijn ‘schatzoeker’ overdraagt aan een nieuwe generatie. Drie verhalen over bijzondere mensen die allemaal net niet gewoon zijn.
Eigen wereld
Hofmans’ verhalen spelen zich af in een wereld die de onze genoemd kan worden, maar ook weer niet. Er zijn gewone mensen met gedachten en dromen en herinneringen die gewone mensendingen doen, zoals naar school gaan en eten en drinken. Er zijn families met (puber)kinderen, er worden bruiloften gevierd en er zijn auto’s en treinen. Tegelijkertijd creëert Hofmans een heel eigen wereld – één die hij al eerder beschreef in Droziers Erfenis – waar je als lezer maar niet je vinger op leggen kan. Want wat is er nu precies anders aan? De namen van de personages? Darp, Pento, Zeffa en Cruso zijn geen alledaagse namen, maar dat zegt niets. Port-la-Pida aan de Koperkust en Mone-Daun zijn geen plaatsen in onze wereld, maar waarom zouden ze dat niet kunnen zijn? In maar zeventig bladzijden weet Hofmans een wereld neer te zetten waar je het liefst nog veel langer in rondzwerft.
Magisch vertellen
Want Hofmans’ wereld is een wereld waarin vanalles kan gebeuren. Poppen kunnen, net als Frankenstein, tot leven worden gewekt en 134 jaar lang leven, bruidsjonkers kunnen er spoorloos vandoor gaan en er bestaan tussenwerelden die zo vreemd zijn dat je de rillingen over het lijf lopen. Hofmans combineert het alledaagse met het bovennatuurlijke op een schijnbaar achteloze manier. Op het ene moment zit je in een stationshal koffie te drinken, op het andere moment ben je toeschouwer bij een heuse poppenoorlog. Er is een vrouw die Maandag-Zondag heet, maar door iedereen Maan wordt genoemd omdat ze dat ‘kosmisch’ vinden klinken, wat overigens heel terloops in een ogenschijnlijk doodgewoon gesprek wordt genoemd. Milans verhalen doen wat zijn motto van Salinger zegt. Het zijn verhalen die je altijd mee naar huis kan meenemen en waar je over na kan denken, ‘als je, bijvoorbeeld, in bad zat terwijl het water wegliep.’ Het zijn tijdloze verhalen, voor bijna alle leeftijden.
(Ver)dwalen
Tegelijkertijd, om bij Salinger te blijven, zijn het verhalen die de neiging hebben ‘alle kanten tegelijk op te groeien.’ De sprongen tussen absurdisme en realisme maken het de lezer niet altijd even makkelijk de draad van het verhaal te blijven volgen. Vooral in ‘De Albatros’ had ik het idee te veel te zwerven in mooie taal zonder dat ik ergens uitkwam. In ‘De bruid’ kwam de realisatie van de hoofdpersoon een tikkeltje te onverwacht, te veel verteld, alsof de schrijver er plots achterkwam dat hij dat wel nog moest beschrijven voor hij verder kon. In ‘De schatzoeker’ is de balans daarentegen perfect. Ik geef ‘De bruid, de albatros en de schatzoeker’ vier sterren en kijk al uit naar Hofmans volgende verhalenbundel.
