Hoe een traumatische gebeurtenis je hele leven kan veranderen

Op 14 februari wordt de Turkse Hatice Ava neergestoken door een rosse jongen die ze niet kent. Omdat ze niet wou kussen. Ze duwt hem van zich af en hij boort een mes in haar nek. Haar halsslagader wordt geraakt en ze is in levensgevaar. Nog steeds heeft ze last van haar linkerarm en oog en haar litteken doet haar walgen. De ambitieuze voetbaldroom die ze had kan ze niet meer waarmaken. Maar erger nog, ze is voorgoed psychologisch beschadigd. Overal wordt ze achtervolgd door haar vuile belager. Ze durft niet naar buiten te komen, te dromen of te leven. De ongelovige reacties en het niet-succesvolle politieonderzoek maken het er niet gemakkelijker op. Toch moet Hatice stukje bij beetje haar leven weer opbouwen. Omdat ik niet wou kussen is Hatices afrekening met het verschrikkelijke trauma en met de jongen die haar leven verwoestte.

Mooie samenwerking tussen Hatice Ava en Guy Didelez
Omdat ik niet wou kussen is Hatice Ava’s verhaal, in boekvorm gegoten door Guy Didelez. Allereerst petje af voor deze man! Op een goede manier weet hij het hele verwerkingsproces van Hatica te verhalen. Je glijdt direct in het verhaal en het lijkt zelfs alsof jij het jonge meisje bent. De schrijfstijl is simpel en gemakkelijk. Het verhaal begint een half uur voor het voorval en vanaf dan volg je Hatices herstellingsproces op de voet. Van de ziekenhuisbezoekjes tot de correspondentie met de leerkrachten op Smartschool, je mist geen seconde. Je zit direct in het verhaal en je voelt mee met het beklagenswaardige maar dappere meisje.

Realistisch
Maar het verwerken van zo’n steekpartij verloopt niet bepaald gemakkelijk. Slechts een half minuutje is nodig om Hatices leven volledig overhoop te gooien. Omdat ik niet wou kussen geeft je een realistische kijk op de trauma’s die je kunnen blijven achtervolgen. Dit verhaal is waargebeurd, dus je weet dat dit niet zomaar een fantasietje is. Alles blijft ook mislopen bij Hatice; ze wil zelfmoord plegen, verandert van school, sluit zichzelf op, heeft waanbeelden… In tegenstelling tot de tegenwoordig populaire boeken waarin de hoofdpersonages de meest shockerende dingen meemaken die ze in geen tijd verwerken, toont dit boek je dat het ook eens niet goed kan aflopen. Elke dag is een nieuw gevecht. Het eindigt zelfs met een erg sombere toon, want Hatice zal er nooit helemaal van herstellen.
Er waren ook een paar mindere punten in het verhaal. Zo stoorde ik me soms aan de Vlaamse bewoordingen. Oké, het verhaal speelt zich af in Antwerpen en ik ben zelf een Belg, maar op momenten leek het wel alsof alle typisch Vlaamse woorden in een keer gebruikt werden. En ik vind het gewoon niet zo mooi klinken. Wat ik wel leuk vond waren de Turkse zinnetjes die Hatices moeder soms gebruikte met de daaropvolgende Nederlandse vertaling. Dit boek geeft ons een heel mooie kijk op een hedendaags Turks huishouden in een ander land. Daarnaast vond ik dat het verhaal soms een beetje vast kwam te zitten. Het duurde dan pagina’s voor mijn aandacht terug gegrepen werd.

Omdat ik niet wou kussen is een emotioneel en sterk verhaal over verder leven na een gebeurtenis die je leven overneemt. Het heeft me erg aangegrepen en ik vond het interessant om meer te weten te komen over revalidatie, politieonderzoek en traumaverwerking. Daarom ken ik het boek vier sterren toe. De dappere Hatice Ava en schrijver Guy Didelez verdienen een pluim voor hun prachtige prestatie!